... What? +Ciro

Er volgde geen reactie vanuit Nathan betreft zijn Sesamstraat idee. Hé, jammer. Het scheen echter niet zeer goed te gaan bij de groenharige jongen, maar zijn resultaat zag er redelijk uit, voor zover het voor een mens kon doorgaan. Zijn eigen dummie zag er eerlijk gezegd niet veel beter uit, maar het was ten minste beter dan niets. Net op het moment dat hij voor de laatste keer het touw strak om de kussen trok, klonk er geblaf op de achtergrond. Waren ze er nu al? En de mensenmassa en de markt dan, wat was daarmee gebeurd? Ciro snoof, verre van geamuseerd. Leuker nog was dat hij de schim van Rifle zijn kant op zag rennen, nog niet vastgegrepen door een Houndoom. Serieus? Hij had weer niets aan de kip en het was bijna hondenvoer geworden. Of dat beter was dan mensenvoer? De Combusken voegde zich bij hem, duidelijk gehavend, er zaten diepe schrammen over zijn hele van inspanning trillende lijf.  Hmm. “Goed gedaan, Rifle,” Knikte hij kort naar de Combusken die hem ongelovig aankeek door het compliment. Deze kreeg de Pokémon zelden en met barstenvol nieuwe energie hield deze zijn poten voor zich, overduidelijk met moeite. Rifle zou het niet meer lang uithouden. Gelukkig kwam Nathan met een plan, de ouderwetse Smokescreen met de zoveelste Pokémon van zijn Charizard-lijn; een Charmander. Tijd voor de dummies! Snel wierp hij de dummie naar de honden, waarop hij zijn hand voor zijn mond en neus hield. Hij rende met de Combusken naast zich weg, en hapte naar adem toen hij eenmaal buiten de rookgordijn beland was. “Pfoe, scheel-“ Amper uitgepraat verschenen er drie Fearow’s voor hem, elk met een politieagent op hun rug. Oh boy, dit ging even duren. Erger nog, Rifle zou hij amper nog kunnen gebruiken. Oké, maatregelen. “Bedek je ogen!” Ditmaal was het ironisch genoeg zijn beurt om Nathan waar te schuwen en klapte Calliber’s Pokéball open. De Trapinch liet een vrolijke kreet horen en keek nieuwsgierig richting de Fearow’s. “Rock Slide!” De Pokémon liet een verblindend licht boven de drie verschijnen, waaruit vele rotsen uit vielen. De Fearow’s wisten deze op een haartje te ontwijken met de agenten, buiten een wiens vleugel geraakt werd en vast kwam te zitten onder een hele stapel rotsen. Ook de politieagent zat er ongelukkig bij, wiens hoofd net boven de rotsen uitstak. Ciro had zijn ogen dichtgeknepen en opende ze weer. De achtervolging was verre van voorbij.

Je hoofd wegdraaien werkte even goed, zoals Nathan demonstreerde. Ciro keek echter teleurgesteld naar de vrolijke Trapinch die hem recht aankeek. Kon die rups niet mikken of..? Hij sloeg een diepe zucht en keerde Calliber zonder iets te zeggen terug. Snel was ze niet en buiten zulke momenten had hij vrij weinig aan haar, totdat ze als Vibrava eindelijk rond kon vliegen in plaats van rond te kruipen als haar neefje, de Wurmple en haar nichtje, de Caterpie. Inmiddels liet Nathan zijn Charmander een Flame Burst gebruiken en volgden er dus diverse vlammen richting de agenten en hun Pokémon. De twee Fearow’s verenpak vatte vlam, maar de agenten keerde ze terug en haalde beide een Skuntank tevoorschijn. Nee, nu was hij weg. De twee stinkdier Pokémon die vlammen konden spuwen en giftige vlammen vanuit hun achterste. Zelfs om hen te roosteren was een niet aantrekkelijk idee, wat voor een giftige dampen zouden er dan uit komen? Brr. Wat afstand scheppen zou wel fijn zijn. “Ik weet niet of je van L’Oréal Skuntank houdt, maar.. ikke dus niet,” Verklaarde Ciro tegen Nathan, “Rifle, gebruik je Ember!” De Combusken vuurde een vlammenzee op de twee Pokémon af en direct ging Ciro op de vlucht door een steeg in te rennen.

De groenharige deelde zijn mening, gelukkig. En nou.. rennen! Ciro’s benen deden nog pijn van eerder, maar toch rende hij door, al werd het duidelijk dat het Rifle bijna allemaal teveel werd. De Combusken hijgde uitgeput en liep nogal achter. Daar had hij niets aan en dus weer een teleurstelling. Ging lekker zo. De jongen keerde de Pokémon terug en merkte toen Nathan achter hem op die zo te zien twee Charizard van hem had laten verschijnen. Een Charduo. Niet heel verassend meer, maar wat was hij van plan met de twee rondfladderende Pokémon? Ow, een diner serveren! Nathan liet ze hun Heat Wave gebruiken op de restende agenten, wiens lichaam verdwenen achter een vlammenzee, samen met de zwaar gebraden Fearow’s en de stinkende toevoegingen. Nou, Fearowvlees lustte hij wel, maar mensen en dat stinkende? Dat ging net te ver, maar zo te zien bleven ze niet eten. Nathan beval namelijk een van de twee om hém op te pakken. Met een frons staarde hij de groenharige aan. Wacht, w-wat? Hem optillen… de lucht in? “Y-yo, ge-“Zijn mond werd gesnoerd door twee klauwen die hem onder zijn schouder vastgrepen. Direct verliet een hoog geluid zijn mond toen hij geen vaste grond meer onder zich voelde. U-Um. Dit was oncomfortabel. Heel erg. Hij wendde zijn blik van de grond en staarde recht naar boven, naar de gele buik van de Charizard. Hij vloog totaal niet rond, totaal niet! Het was zelfs geeneens de tweede traumatische ervaring hoor, hehe. Ciro had het willen uitschreeuwen, maar dacht doodleuk aan hetzelfde liedje als de vorige keer toen hij door een vliegende Pokémon werd gedragen; een Fearow. Zijn adoptiemoeder die half verteerde Scatterbug aan hem gegeven hadden. Hij wilde het gebraden hebben, niet zuur! Het geluid van op en neer klappende vleugels oversteegechter die van de wind en Charizard. Direct draaide Ciro zijn hoofd om en zag een stel agenten op hun Braviary rondvliegen. Waarom stopten ze niet gewoon? Voorzichtig graaide hij een Pokéball, klapte die open en trok wat aan de staart van de verschenen Charmander. Deze keek direct naar beneden en slaakte een angstige kreet. “Ja, zo voel ik mij ook. Hup, klaar en..” De Charmander werd overdonderd, maar begreep de situatie vrij snel, sneller dan zijn andere Pokémon en opende zijn bek,” VUUR!” Direct vuurde de Charmander diverse Dragon Pulse af toen Ciro lichtjes aan zijn staart trok en de vlam deels tegen de wind afschermde. Zijn wapen moest blijven werken immers. Hij gaf anders echt niet om de jonge Pokémon, echt niet.  

Een van de Braviary schoot naar voren en zijn vleugels lichtten fel op, waarna deze uithaalde naar de Dragon Pulse die duidelijk amper schade had aangericht. Een reden waarom baby Pokémon eveneens niet nuttig waren. Maakte elke Pokémon hem nu keer op keer teleurgesteld? Ach, deze Charmander had nog iets kunnen doen. Nadruk op “iets”. De Braviary was ten minste vertraagd en moest de andere Dragon Pulse aanvallen stoppen met zijn enorme vleugels. De Charizard’s gingen al spoedig ook in de aanval en de twee vuurde een combinatie van een Flamethrower en een Dragon Pulse af die richting de Pokémon schoot en de agenten. Echter liet Ciro de Charmander bijna vallen door de plotselinge draai. De Pokémon keek hem angstig aan, maar werd afgeleidt door de paarse straal en de Brviarys die richting de grond tuikelde. “Kijk, zo moet het!” De Charmander richtte zijn kijkers op hem, keek hem bedenkelijk aan en merkte toen een laatste agent op. Die had de combinatie op tijd weten te ontwijken en scheen dezelfde figuur te zijn die hun Dragon Pulse gestopt had. Zonder een commando of beweging gegeven te hebben vuurde de jonge Pokémon een Dragon Pulse richting het hoofd van de agent. De Braviary schoot direct weg en de aanval mistte. Wat deed die Charmander in Arceusnaam? Voordat Ciro echter iets kon zeggen vuurde de Charmander kort erna een tweede straal af en raakte de agents hoofd ditmaal wel, en wist de Braviary zodanig ermee te laten schrikken dat deze de man over zijn rug wierp. Een tel later leek het besef door te komen dat zijn Trainer vele meters naar beneden viel, als er nog iets van hem over was, en vloog er direct achterna. “Je hebt je eerste mens vermoord, brave Charmander!” Ciro aaide de Pokémon over zijn kop die wat zwakjes naar hem grijnsde. Eindelijk eens geen teleurstelling, het wapen had zijn taak gedaan. En… Gulp! Niet naar beneden kijken! Hij maakte enkel een grote sprong, ja, dat deed hij. “H-Hoe lang nog?” Wist hij moeizaam uit te kramen, weer zijn blik afgewend met een angstige Charmander tegen zijn borst aan. Zelfs “I believe I can fly” liet de angst niet wegzakken, hij kon al vliegen! Dat had hij wel van de Fearow geleerd.

Lang hoefde hij niet meer te wachten en direct slaakte hij een opgeluchte zucht, haast gelijktijdig met de Charmander in zijn armen. Eindelijk weer grond onder zijn voeten. Pfoe. Het ging echter ruwer dan verwacht, want de Charizard besloot allesbehalve dan rustig te landen. De Pokémon schoot regelrecht richting de grond die steeds meer dichterbij kwam. Stop! Rot wannaby draak! De jongen trok zijn knieën terug en wiebelde hevig op en neer. Hij wilde niet neerstorten met deze MH17, het was toch de bedoeling dat ze daadwerkelijk zouden landen of wat? Evenals de Charmander was zeer angstig en kroop dichter tegen hem aan, hem met smekende ogen aankijkend. Nogmaals, waarom werd die baby Pokémon niet in één keer een Charizard, dan had hij zijn eigen vliegtuig! Eentje die niet terneer ging. Ciro keek direct opzij, richting Nathan en de Charizard waar hij op zat wie het wél rustig aan deed. Arceusdomme! Stop deze Charizard, NU! Het had geen zin en de grond was amper meer een afstand van vijf meter verwijderd. Oké, vaarwel leven. Vaarwel vlees, hij zou zijn Arceus heerlijke smaak missen. Ciro kneep zijn ogen tot spleetjes, trok de Charmander dichter tegen zich aan. De Pokémon schoot echter plotseling horizontaal en liet hem los. Wacht, ho, wat?! Verbijsterd kwam hij op de grond terecht, recht op zijn stuitje. Au! Een kreun verliet zijn mond en binnensmonds vloekend wreef hij over het pijnlijke plek. Het deed écht enorm veel zeer, maar voor de rest was hij levend, omdat de Charizard op het laatste moment zich scheen bedacht te hebben. Hoewel hij nu enkel furieus was op de Pokémon, was de Charmander in zijn armen nog angstig. Kort erna landde eveneens de andere Charizard van Nathan die het rustig aan had gedaan. De jongen beweerde vervolgens dat het toch niet zo heel erg geweest. Serieus? Ciro trok een wenkbrauw op en keek geagiteerd de jongen aan. “Totaal niet traumatiserend om meters boven de lucht te zitten en bijna op een MH17 manier te moeten landen! Ik voel me ook helemaal prima,” Het sarcasme sprong ervan af. Werkelijk waar, wat dacht deze jongen wel. Toen pas gleed zijn blik naar de locatie wat ditmaal een vrij rustige heide scheen te zijn met in de verte wat vage tekenen van een stad, waarschijnlijk degene die ze verlaten hadden. Het zou niet zo lang duren, voordat ze hen hier zouden vinden. Ciro hees zichzelf maar moeizaam overeind. “Wat nu? Die agentjes komen bij ons spelen over een korte tijd,”

Nathan scheen vrij geamuseerd te zijn door zijn opmerking. Leuk voor hem, hij zou hem de volgende keer wel uitlachen! Wat als hij eens door zijn toekomstige Charizard zou worden gedragen met een boel turbulentie, maar dan nog erger, met een volle maag en een Skuntank bij zich die net te veel bonen gegeten had, dan zou Ciro hem rot uitlachen. Zijn wraak zou zeker zoet zijn. Of zoutig, daar hield hij persoonlijk meer van. Hij dwaalde echter af; wat ging er nu gebeuren? Verder te voet gaan vluchten kon hij zeker niet meer aan, zelfs met de hulp van zijn Pokémon. Bij Nathan scheen het snel duidelijk te zijn, hij had schijnbaar een plek waar hij kon schuilen in tegenstelling tot hem. Wauw, die was voorbereidt. En hij? Er was enkel één café in Lumiose City waar hij iets van veiligheid kon vinden, dat was iets? Het probleem was eerder welke kant Lumiose City was, tijdens de vlucht had hij amper gezien waar ze waren om.. bepaalde redenen. “We-“ Ciro had het willen vragen, maar stopte direct toen Nathan een ingeving had en plotseling iets uit zijn rugzak scheen te halen. Waarom ging hij nu ineens door zijn rugzak heen? Eten, dus een Sailor Cresselia broodtrommel met een broodje ham en kaas? Of wacht, hij had een schuilplaats, toch? Wat als het een oplosbaar iets was? Het was echter niet logisch dat hij het er nu bijhaalde, verre van zelfs. Uiteindelijk scheen het een zakje te zijn met als knikker uitziende voorwerpen en verward staarde Ciro er naar. Wat betekende dit nou weer? Ging Nathan nu knikkeren of.. Natuurlijk! “Wil je B-Daman spelen? Echt.. nu?” Niet dat hij het erg vond, als kind vond hij het geweldig, maar hij had geen B-Daman of knikkers op zak. De jongen vestigde het echter aan een armband en gaf het aan de MH17-Charizard. “Uhm, zo gaat het spel niet,” Echt, wat deed hij plotseling met die knikker en waarom nu?

Huh? De jongen scheen B-Daman niet te kennen. Ciro keek Nathan eveneens met een frons aan. Het werd vroeger uitgezonden op een welbekende kinderzender, JEDI-Xatu. Elk kind keek het zowat, maar dit joch schijnbaar niet. Had hij geen jeugd gehad? Als hij DragoniteBalls Z niet kende, dan was er echt iets mis met de jongen. Wellicht groeide Nathan dan zonder een TV op, of in een ander regio waar andere zooi werd uitgezonden. Ondanks dat, echt geen herkenning? Hij kwam dichtbij met dat het een “spel” was, want dat was het ook, alleen had je nog iets als een B-Daman om knikkers mee af te vuren. Die dingen waren geweldig! Maar hij vertelde nog iets, iets over Mega Stones. De term kwam hem zeer bekend voor, maar pas toen hij dacht aan de paar lessen van geschiedenis dat hij er was, kwam het tot hem door. Oja, de docent struikelde tijdens een les over een van die “Mega Stones” toen ene professor Sycamore langskwam. Het was de reden dat hij de les zich nog kon herinneren. Wat deed het ook alweer? Oja, het bracht het beste uit een Pokémon, wanneer de band tussen Trainer en de Pokémon zeer hecht was. Ergens wilde hij voor zichzelf applaudisseren dat hij het onthouden had, maar het interesseerde hem meer wat Nathan ermee deed. Hij had namelijk al de hele tijd een vreemde armband met eveneens een soort knikker erin en nou deed hij een tweede om de pols van de Charizard. En die kon toch Mega-evolueren naar twee vormen? Wacht eens even, die Combusken kon dat natuurlijk ook als Blaziken, eigenlijk elke Hoenn starter's eindevolutie. Dan werd het een mega kip met steroïden, daarmee kon je makkelijk delen van Lumiose City slopen. Dan had Rifle eindelijk dus nut! In de tussentijd scheen Nathan vrij gerust te zijn dat zijn “knikker” nog heel was wat Ciro eindelijk wel kon begrijpen. Maar… wacht, hij mistte iets belangrijks! “Hoe kom je aan een Mega Stone? Ik wil ook ooit knikkeren, maar dan natuurlijk met Pokémon en mensen,”