Insanity & Anhedonia [+ Ciro]

<sub>Het werd des te meer interessant toen de oger meedeelde ‘effectballen’ te gebruiken tegen de Blaziken. Bléh, hij had dat ook liever gewild dan die twee lichamen net. Al moest hij dan weer toegeven dat Rifle wel fysiek sterker was en een grotere uitdaging dan hij nodig had. Zodoende wierp de oger het op twee verschillende manier, waarvan hij enkel de eerste herkende als die van een discuswerper. Laatst had hij toevallig een clip ervan opgevangen door het EK Atletiek die gaande was in Lumiose. Met een boog vloog het lichaam dan recht op de Blaziken af die deze alert in de gaten hield met zijn kijkers, en vuurde ook een Ember op het voorwerp. Met nog vrij onhandig de katana vast sprong hij krachtig op het lichaam af en mepte razendsnel het lichaam tegen de ander af die op de kogelstoot manier was afgevuurd. Meedogenloos doorboordde hij het zwaard door de twee lichamen waar hun harten zouden moeten zitten. Onhandig dat hij was doorboorde zijn vurige vuisten hun rug en keek hij stom verbaasd naar Ciro. Een kip die vast geboeid werd met twee lijken. Jep, daar was enkel Rifle toe in staat.

Onschuldig als hij was als moordenaar, dief en pyromaan keek hij verrast op toen een Range Rover op de stoep verscheen met gewapende oudere figuren in. Ouders van die otaku’s? Daar leek het wel op toen hij rumoer achter zijn rug hoorde, waarop hij dus nu nog iets met de oger had af te handelen. Je mocht niet meer buiten zijn op dit tijdstip als burger en die ouders waren geen uitzondering op die regel. Hij keerde zich dan ook tot de otaku’s en knikte richting de oger. “Houd hun familie bezig maar dood ze niet,” Met een zwaai van zijn Pokéball haalde hij een tweede Pokémon tevoorschijn die direct onzichtbaar werd, namelijk Revolver. Hij stak een paar vingers op en het gebaar begrijpend vervulde ze haar taak van het stelen van de Pokéball’s van alle mensen met een Knock Off. Tevreden werd ze dan naast hem zwevend zichtbaar, op het moment dat een sadistisch idee in hem op kwam. Hmm, een leider figuur onder de otaku’s… Bingo, de knul met een zwartharige pruik en een nep-zwaard. “Rifle, verzamel al zijn vrienden en zet ze vast in een vlammenzee,” De Pokémon sprintte direct maar met het zwaard al los en zijn armen bevrijdt door zijn polsvlammen te gebruiken. Razendsnel trok hij de mensen weg en en pleurde ze samen op één plek met de smerige lijken, voordat hij een Ember op ze losliet maar met een Fire Punch hem op zijn plaats hield. Hun pijnkreten vulden dan ook het schouwspel en kwam zelfs boven het geruis van het vuur. Geamuseerd keek Ciro dan de knul aan die hem biberend en luid slikkend aankeek maar duidelijk zijn angst niet van zich liet overnemen. “Dus… Als jij eens hun familie vermoord, dan zullen we je vrienden bevrijden…. Maar lang heb je helaas niet, de menselijke kroketten zijn namelijk al bijna gaar,” zei Ciro met een onschuldig mogelijk lachje.</sub>

_{De oger liet hij achter zich en concentreerde zich op de ‘protagonist’ die hij een moeilijke keuze had gegeven. Hea, het was een moeilijke keuze; of je lieftallige vrienden of zijn eigen familie. De jongen die hij als de held had uitgekozen snoof en liet zijn blik weer vallen op de vlammen en zijn vrienden en vervolgens zijn familie die achter hem in elkaar werd geslagen. Oké, althans, een deel, niet allemaal zo te horen. “Oger, vermoord ze niet gelijk, anders is deze arme knul écht iedereen kwijt… Althans…” begon Ciro, waarna een duivelse grijns op zijn gezicht verscheen en hij langzaam de jongen benaderde, “.. Dat is denk ik leuker, niet waar? Rifle, gebruik je Fire-“ Hij wilde meer wanhoop in zijn smerige nerd ogen zien en tot nu toe verveelde de held hem volkomen. Hij kreeg geen suffe transformatie of superkrachten zoals in die smerige animé die ze keken en was angstig blijven staan. Totdat hij als een kip zonder kop op hem af besloot te rennen toen hij een aanval opnoemde om in ieder geval de vrienden alvast af te maken. Met gebalde vuisten haalde de ‘held’ naar hem uit maar het stelde nog minder voor dan Ciro zelf kon. Eenvoudig stapte hij opzij en greep de polsen van de jongen, plaatste zichzelf achter hem en duwde zijn voet tegen zijn rug, waardoor de ‘held’ tegen de grond werd gedrukt. Wel nog net dat zijn kin op de grond zat en zijn blik gelijk op de ‘vrienden kampvuur’ viel. “Ember!” De Blaziken sperde zijn snavel open en vuurde meedogenloos een vlammenzee op de al van pijn schreeuwende massa. Al werd het geschreeuw luider van degene die nog leefde maar ook dat werd langzamerhand minder, totdat er een stapeltje aangebrande vrienden lag. “Jezus, jij bent echt de slechtste held. Had je niet eens iets kunnen proberen?” Ciro zuchtte teleurgesteld en keek de oger verveeld aan, “Kan jij nog iets met de katana tegen de familieleden doen?” Onthoofden was saai, maar traumatisch genoeg voor de knul onder hem. Man, vandaag ruimde hij ten minste zat mensen uit de weg. Lekker.}

_{Het was niet de bedoeling dat de oger berserk zou gaan en gelijk de familieleden zou afmaken. Dan konden ze de knul mentaal maar weinig pijn weer doen maar fysiek nog zat. De knul kon geen kant op en als hij de katana weer in bezit had kon hij daarmee een slager spelen. Een plakje vlees daar en een plakje vlees hier. Moest eigenlijk wel een geweldige baan dan zijn om met een mes los te kunnen gaan met vlees. Het enige nare was dat je het vervolgens moest verkopen aan anderen en te weten dat je geen plezier meer aan het stuk vlees kan hebben. Of het zelf mocht opeten. Balen. Dus nee, niets voor hem de baan maar dat nam niet weg dat hij nog altijd dat laatste deel kon overslaan. Oftewel, tijd om heerlijk de knul te martelen… maar hoe? De oger had een interessante inbreng, eigenlijk twee zelfs, waarvan de eerste meer aantrekkelijk leek. “Vingers, natuurlijk! Met oren ben je snel klaar en met vingers kan hij nog langer pijn lijden en zelfs niet meer schrijven,” Dat was voor de hand liggend tenzij hij iets mistte. Onder hem hoorde hij de gekozen held angstig slikken en deze woorden en geamuseerd keek hij grijnzend op de knul neer. “Dus… het is handig als je snel een keuze maakt, anders zijn je vrienden compleet geroosterd,” Of waren ze al aangebrand? Kort liet hij zijn blik op het kampvuur vallen waar nog een enkele schim schreeuwend van de pijn overeind stond. Al leek het leven hem spoedig te verlaten, en was het te laat voor de lijken die op de grond lagen. De geur van aangebrand vlees vulde dan ook de locatie wat de jongen deed kokhalzen. “Ieuwl, niet hier, otaku-held!” Ciro schopt direct tegen het achterhoofd van de jongen die met zijn gezicht tegen de grond aan knalde. Vol afschuw trok hij het gezicht aan zijn donkerblonde haren overeind en gaf de oger weer een veelzeggend blik. “Begin maar met afhakken,”}

<sub>Van de vrienden van de held was er echt bijna niets meer over buiten één figuur die de longen uit zijn lijf schreeuwde van de pijn. Waarschijnlijk moest dat de beste vriend zijn geweest van de held die onder hem begon te janken. En meestal was vriendschap volgens de smerige shows die deze soort keek degene, waardoor ze langer bleven leven of andere onzinnige fenomenen maar helaas… het teken van leven werd steeds zwakker met de seconde, totdat deze als een stapel kaarten in elkaar zakte. ‘Nee, Jacob! NEE!’ gilde de held wanhopig, waarna de tranen over zijn wangen liepen. Boehoe, zijn beste vriend had hij zelf laten afbranden; hun twee hadden hem de keuze gegeven om iets levend te houden, niet waar? Dan mocht hij hem ook aan de tand voelen. Hij zakte iets door zijn knieën en hield zijn mond dichtbij zijn oor. “Jij hebt Jacob vermoord en al je andere vrienden. Alleen JIJ had ze kunnen redden en als een bangerik heb je niets gedaan, ‘held’. Je bent dan geen haar beter dan ons,” Deze woorden zouden heerlijk snijden in de psyche van de held die spontaan hysterisch begon te janken en schreeuwen. “Houd je mond,” snoof Ciro, absoluut niet gediend voor deze onzin. De knul schopte tegen het hoofd van de held en had daarmee zijn mond weten te snoeren. Nou was echter het probleem hoe ze de held verder konden martelen. “Da’s een goede vraag,” De familie leefde el nog enigszins dus daar konden ze mee aan de slag, niet waar? En hadden ze niet nog steeds de Pokémon van de vrienden bij zich? Daar wilde hij persoonlijk wel even mee gaan spelen, terwijl Theodore zich begon te uiten tegen enkele beenspieren van de familieleden. Invalide van ze maken, dát was alles? Dat kon beter. “Oger, hak hun armen eraf,” Dat lukte gemakkelijk met een katana en hea, dan konden ze al helemaal niets meer doen; niet meer schrijven, dingen oppakken en nóg erger.. genezen ging amper. Of de operaties betalen; de familie verloren al hun banen dan door hun beperking. Heerlijk. Het idee van de oger was verder ideaal en de held begon hysterisch alle kanten te bewegen, ditmaal was zijn vechtlust zeker aangewakkerd. Eerst liet hij hem echter tekeer gaan maar eenmaal bij de tweede inbreng van de oger, wurmde hij eerst zijn mobiel eruit.

Toen pas liet hij hem los, enkel om een knikje richting de Banette te geven. Ze liet met een akelige gil de Pokéball allemaal los en brak ze allemaal in stukken met een Knock Off, waardoor de Pokémon allemaal bevrijdt waren van hun o zo levende eigenaren. Als hij toch bezig was kon hij ook hen leiden en tot zijn verbazing waren het voornamelijk Unova Pokémon, waarvan de meeste relatief getraind waren. Nog voordat hij de tiental Pokémon een blik had laten werpen op de lijken was hij gedwongen Revolver haar beruchte Night Shade en Confuse Ray te laten gebruiken. Eerst kregen ze een al traumatiserend beeld te zijn en door ook nog eens verward te raken..? De Pokémon brulde haast berserk en zagen vervolgens de lijken liggen, waardoor ze een tel stil werden en vervolgens elkaar tot bloedens aan toe aan vielen. Heerlijk! Geamuseerd keek Ciro toe met Revolver en Rifle en het werd enkel beter toen een Krookodile zijn kaken wijd opengesperd had en zelfs zijn Trainer op at. Het was gebraden? De held keek in de tussentijd vol huivering naar het tafereel die erger werd omdat een paar Pokémon het voorbeeld volgde en hun blikken op de familieleden en held wierp, bloed druipend van hun dierbaren van hun lichaam. Nou, voor hun as het tijd om te gaan en hij keerde de twee Pokémon al terug en liep richting de auto, stapte in en knikte instemmend. “We're on the highway to hell,”</sub>

_{Eenmaal in de auto en compleet voldaan wat ze tot dusver gepresteerd hadden luisterde hij de aanbod van de oger aan. Gekken door de stad heen laten rennen was wel heel zwak, hij kende wel iets beters. “We kunnen ook twee andere wezens loslaten,” begon Ciro, breed grijnzend, terwijl de auto werd opgestart, “De Raticate’s uit de riolen én de gevangenis… wel de gevangenis waar de meest erge en mentaal onstabiele knapen in zitten,” Dat leek hem een beter idee en zeker omdat dat eerste gewoon überhaupt smerig was en angst in boezemde en dat tweede voor net wat meer chaos. Het was überhaupt fijn om dus los te kunnen gaan en hij keek dan ook tevreden hoe de held opgejaagd werd door de mensetende, verwarde Pokémon. National Geographic Channel was er niets bij met hun safari door de jungle des Pokémon en mensen en.. chaos. “Geef mij btw. Even de katana,” Ciro nam hem van hem over en het bloed van de armloze familieleden zat er nog op maar het deerde hem niet. Heel kalm deed hij het raam omlaag toen de held wanhopig zijn waar door bloed bedekte gezicht tegenaan drukte, terwijl zijn benen verslonden werd door de Krookodile. Met een zwaai, hakte hij zijn hoofd eraf die over de grond rolde en uiteindelijk vol angst neerkeek op zijn lijf. Soms bleef de brein namelijk nog werken na de onthoofding. En het was toch leuk langer je ljf zien opgepeuzeld te worden? “Sorry, hij had zijn hoofd er niet bij,” Met die woorden overhandigde hij het zwaard weer aan de oger en deed het raam dicht. Dus, wat werd de verdere planning voor de dag?}

_{De weg naar een riool was niet heel spannend dus dat kon hij niet meer plezierig maken maar dat van het gevangenis? Dat dan weer wel. Het zat eenmaal in de binnenstad en zat tevens vlak naast het riool. En het feit dat hij wat collega’s daarin had zitten van Team Rocket die zijn hulp vast fijn zouden vinden maakte het er enkel beter op. Maar goed, de leukste route zou vlak langs het rivier zijn en aan het uiteinde van het rijdbare stuk moesten ze een klein gleuf in. Hmm, het gezeik van ijn collega’s kwam dus zeker van pas. “Rijd richting de Rouge Place en volg het water vandaar uit,” Spannend klonk het misschien niet maar het was een duistere buurt. Om vele redenen. Maar goed, hij mocht de katana ook houden? Hij deed niets liever na de onthoofding en hield het zwaard maar gereed naast zich. “Je wilt niet weten hoelang ik had gewacht op een redelijk wapen aanwinst,” Hij had voor de rest enkel explosief materiaal bij zich, deo, aansteker en een geladen pistool. Gelijk op dat moment begon de auto te rijden en gierde het voertuig door de straten en konden ze de chaos achter hen laten om een nieuwe te creëren. Het was wel jammer dat het toch nog even rijden naar zou zijn en hij hield zijn armen gekruist achter zijn hoofd om de glimlachende oger aan te kijken. Konden die wezens glimlachen en niet woest alles vernietigen? Schijnbaar. “Wat ik mij afvraag, is hoe de politie gewoon dit alles negeert en waarom de buren hier binnen blijven. Vroeger werd ik nog achtervolgt maar nu.. noppes,”}

<sub>Ineens stelde de oger een beter idee voor in plaats van de gevangenis gelijk te bezoeken. Ze zouden eerst meer wapens halen en daar kon hij moeilijk nee op zeggen. Zijn voorraad mocht wel weer eens bijgevuld worden en waarom niet nu? Huh? Nog voordat hij kon antwoorden schoot de auto een bocht om. Nou, dat as beleefd… Maar ergens verwachtte hij toch dat de oger op dit punt wel kon raden wat zijn antwoord daarop zou zijn. Dan een meer belangrijke vraag: voor welke wapens zou hij gaan buiten de katana en een pistool? Granaten? Daar had hij amper eerder mee kunnen spelen en misschien waren knotshandschoenen ook handig. Met een enkele mep kon hij gezichten breken zonder écht sterk te hoeven zijn. “Voor welke wapens ga jij dan zoal?” Hij wist al wat hij zou halen maar wat zou een oger in hemelsnaam willen gebruiken als wapen als hij fysiek al niet aan te tippen was?

Helaas moesten ze ditmaal niet verstoord worden door de politie maar een zoveelste cosplayer in een Gliscor pak waar hij op dit punt ziek van werd. “Ugh, weer zo’n een,” Daar had hij nou geen zin in maar de oger wilde dat hij het maar zou regelen en na een zucht rechtte hij zijn rug. Eenmaal met zijn hoofd boven de auto in de wilde wind keek hij verre van geamuseerd naar het figuur die niet weg leek te willen wijken, ondanks de botsingen. Nou, eerst stap één. Van het neerhalen van ‘helden’ en dat was het kapot prikken van de autobanden. Kalm greep Ciro de katana weer vast en leunde naar voren en haalde naar de banden uit wat hem enigszins lukte. Plof! Oké, nu was de linker voorband lek en net toen hij zich wilde richten op de achterband sprong de cosplayer al uit de auto en haalde een rasechte Gliscor tevoorschijn. Deze had hem vastgegrepen en vloog recht op Ciro af, zijn hoektanden gehuld met vlammen. Die vuurtjes stelden niet veel voor en helaas voor de Pokémon betekende deze zet enkel een zwaard door zijn keel heen. Nog net voordat het zwaard de nek had kunnen doorboren beet de Gliscor in het zwaard en brak deze daarmee, waarna hij bloedspuwend op hem verder afvloog met de man nog aan hem hangend. Nee, hier had hij eigenlijk ook verder geen zin in en haalde een Pokémon tevoorschijn die prima in staat was deze figuren neer te halen; Cannon, een rasechte Charizard die wel waardige vlammen kon spuwen. De hagedis haalde zonder pardon uit met haar staart tegen de twee en knalde ze het rivier heen, waarna ze afkeurend hun kant op snoof en bezorgd omkeek naar Ciro. “Bezorgd ze een warmwaterbad met een vleugje draken aroma,” Kalm naar voren leunend keek hij toe hoe de hagedis op de rivier afvloog en een vlammenzee uitspuwde in het water en deze deed koken en de twee uit angst het water uit sprongen. Met een grijns op haar gezicht vuurde ze meedogenloos een krachtige blauwe straal af die de vorm van een draak aannam en tegen hen opknalde, zede lucht in schietend. Lichtelijk trots keek de Charizard vervolgens naar de pyromaan die tevreden knikte en een afwuiven gebaar maakte. “Ga maar los,”</sub>

_{Had de knul het nou goed gehoord of zat er nog bloed in zijn oren van de slachting van zonet? Verbijsterd hoorde hij al de naam ‘Fuchisoya’ vallen wat hij eens eerder van gehoord had in de kantine in het hoofdkantoor van Team Rocket in Hoenn. Meer dan dat het geweldige wapens leverde wist hij niet maar dat hij gecombineerde wapens verkocht was een geschenk uit de hemel. Dat was zelfs beter! Vele malen beter dan een wapen op zichzelf en zijn ogen schitterden erger dan ooit tevoren. “Oh my Arceus…” kraamde hij eerst uit en sprong vervolgens vrolijk op, zijn armen gestrekt de lucht in, “Dan neem ik in ieder geval de grootste combinatie aan wapens ooit, dus van verschillende pistolen, granaten en zwaarden. Praktisch is het misschien niet maar ik wil het met eigen ogen zien,” Dat laatste sprak hij ietwat uitdagend uit, waarna hij opgewonden nadacht over andere combinaties die hij zou willen hebben en eigenlijk het liefst met wapens waar hij amper ervaring mee had. Al was er misschien één gecombineerd wapen die hij voor lief zou hebben en heel praktisch zou zijn; een katana die tegelijkertijd ook een Flamethrower was. In laats van mensen handmatig in de steek schoten ze met een zwaai van dat zwaard al in de fik en kon hij haast stukjes mens erop braden voor Flippy. Voldaan en in zichzelf knikkend had hij al duidelijk een geweldige combinatie bedacht.
De hagedis likte het bloed van haar lippen af en vloog genadeloos op de twee af en doorboorde haar klauwen het lichaam, waarna ze als een krokodil flink schudde met haar kaken om de ledematen uit elkaar te rukken. De hoofd van de kerel schoot daarmee recht de kant op van een onguur café met het gezicht de zaak inkijkend, terwijl de restanten in het rivier terug viel met een arm en de stukken van de Gliscor op een vrachtwagen. Met een stevige zwaai van haar vleugels lanceerde ze een golf vol met de ledematen op een brug af, waarna ze rustig naar Ciro toe vloog met de ruggengraat van de kerel tussen haar kaken. “Ik had inderdaad meer ruggengraat van die man verwacht,” mompelde Ciro ontevreden maar hij aaide vooralsnog de Pokémon over zijn kop, voordat hij hem terugkeerde. Verrast keek hij dan op van een gebalde vuist die zijn kant op werd gehouden. De jongen respecteerde het gebaar en gaf hem een box. Hij zakte weer in zijn stoel en liet zijn blik weer rusten op de weg. Het zou nog vijf minuten duren maar dat voelde op het moment een eeuwigheid. Hij wilde gelijk bezig zijn met de wapens en zijn droom waar zien komen. Al begreep hij eigenlijk één ding niet. “Hoe ken je die zaak, eigenlijk?”}