Na een tijd rond gedwaald te hebben in Santalune Forest was hij dan eindelijk weer eens in de bewoonde wereld aangekomen. Het was niet zijn doel geweest hoor. Nog wat langer dwalen had hij niet erg gevonden. Maar hij had nu eenmaal al heel erg veel gezien van het bos. Hij wilde de rest nog even, voor zichzelf, onbewandeld laten. Dan kan hij namelijk nog een beetje dromen over welke andere fantastische dingen nog allemaal te vinden zijn in het bos. Op deze manier kon het nog allemaal een verassing blijven. En per toeval was hij dus in de stad uitgekomen. En dat vond hij ook prima. Een verandering in scenery vond hij heel prettig op zijn tijd. Door het rondhangen in natuur gebieden was hij best wel afgezonderd van de mens. En de stilte en de rust van het op zichzelf zijn vond hij heerlijk. Maar nu hij weer onder de mensen was voelde hij zich toch iets beter. Waarschijnlijk helpt het als je rond je eigen soort bent ofzo.. Hij voelde zich zelfs goed, ondanks dat mensen hem wel eens raar aan keken. Ze kapotte kleren en zijn hoed moesten hen opvallen. En die rode neus van hem trok waarschijnlijk ook veel bekijks. Maar dat vond hij niet erg. Hij voelde zich zelden ongemakkelijk of beledigd. Met het idee van: “Hoe kun jij je schamen voor iets dat je leuk vind?” Of hoe hij het in zijn eigen woorden altijd zegt: “Hoe kunnen ik me schamen voor iets dat ik leuk vind?” Ja.. dat hij zo sprak kwam dus ook door zijn afwezigheid van de mensheid. Hij had zowat een jaar niet gesproken met mensen. De rust was heerlijk geweest, maar het had wel wat effecten op zijn spraak gehad. Zelfs luisteren naar wat mensen zeiden verbasterde hij in zijn hoofd. Dan geloofde hij echt dat hij het goed gehoord had. Maximillian werd bijvoorbeeld Maximan en Jace werd zo Sjees. En eigenlijk ging het verder nog enkel om werkwoorden. Alhoewel hij er ook een handje naar had om zijn eigen woorden te verzinnen. Hij zegt bijvoorbeeld luidzaam in plaats van luidrugtig. Mja, die tijd alleen had hem echt een apart personage gemaakt. Niet dat hij dat zelf echt door had. Hij zag zichzelf simpelweg als een vrije geest. Een loper. Een avonturier. En eentje die nog goeie avonturen had ook! Maar goed, verder lopen. Hij keek een beetje rond naar de mensen die om hem heen liepen. Ondertussen liet hij ook Ramses uit zijn pokeball. Nog wat extra gezelschap kon hij wel gebruiken. En als er iemand was die toevallig een trainer was, dan kon die daar alweer gemakkelijker contact mee maken. Daarnaast, als mensen zouden zien dat hij een trainer was, zouden ze misschien minder snel kijken naar zijn kleding of naar hoe hij sprak. Dan zagen ze hem gewoon als trainer. En dat was wel een beeld dat hij liever had dat mensen van hem hadden. Ook al was hij niet echt een verschrikkelijk goede trainer. Dat wist hij zelf ook wel. Hij was vooral een langzame trainer. Een laxe trainer. Een trainer die buiten zijn Smeargle niet eens echt een plan had. Zelfs de Squirtle en de Bulbasaur die hij nu in zijn bezit had.. wist hij veel wat hij daarmee ging doen. Tja, trainen, maar daar hield hij zelf ook al niet zo van. Maar ach, hij was wel gelukkig met het leven dat hij leidde. En als hij zo eens naar Ramses keek vond hij het ook wel prima. Ramses was, stiekem, best wel zijn oog appeltje geworden. Hij was de enige pokemon waar hij echt zin in had om te trainen. Eerst had hij hem bij een breeder gehaald, gewoon omdat hij íets moest hebben, maar nu.. het feit dat dat beestej zo’n oneindeige potentie had sprak hem wel aan. Eigenlijk wist hij ook al wat voor soort aanval hij wilde dat Ramses als volgende zou leren. Dit zou, net als infestation, een aanval worden die continuous damage deed. Zoiets als Whirpool of Wrap ofzo. Dat zou wel een hoop makkelijker maken omdat hij ook nog Spore kan gebruiken. Hij wist wel dat zijn Ramses verder niet heel veel sterke punten had, maar met een combinatie van iemand in slaap brengen en aanvallen die op zichzelf veel damage in de loop va de tijd kunnen doen.. moest het wel goedkomen. Iedere pokemon kan sommige dingen goed en sommige dingen niet goed. En vervolgens werd hij inderdaad opgemerkt. Een meisje met roze haren van ongeveer zijn leeftijd trok hem mee met de tekst: “Hé jij! Jij bent ook een trainer hè? Kom maar eens mee kijken naar dit coole gevecht!” Als reactie legde hij zijn vrije hand op zijn hoed, zodat die niet zou afvallen en rende een beetje ongemakkelijk mee. Ramses reageerde hier ook op door mee te rennen. Wat nog best lastig is als je de hele tijd één hand nodig hebt om je staart van te houden. Hij had wel gehoopt op wat contact, maar dit was wel een speciale manier van contact maken vond hij zo. Maar ach, trainers unite! Hij was ineens deel van een groep en dat was wel een fijn gevoel. Ondertussen stond hij dus naast het meisje, nog steeds met haar hand in de zijne want schijnbaar wilde ze die niet los laten.. , naar een gevecht te kijken. Ramses was ondertussen ook al naast hem komen staan. Aan de ene kant stond een jongen met een hele grote vetkuif en een Magby. Aan de andere kant stond een meisje met een geel jurkje en een Beedrill. Dit leek op een oneerlijk gevecht zo. Maarja, als trainer ging je die misschien niet zo snel uit de weg. Fidger wel natuurlijk.. maar dat gaf hij zeker niet toe. Uiteindelijk beval de jongen de Magby, die hij Hendry had genoemd, om Fire Spin te doen. Fidger tikte Ramses aan. Dit was de kans. “Doe Sketch.” De hond pokemon deed een oog dicht en deed met zijn duim de bewegingen na die de vlammen maakte. Nice. Hij had Fire Spin geleerd.
[Closed]
