Wild Smiles [+Ciro Raedmund]

_{Was het zo vreemd dat hij eens piraten voor zijn kiezen had gekregen dan? De cowboy had er namelijk verrast op gereageerd en ze leek ook niet te weten wie Flippy nou in hield. Dat eerste vond hij eigenlijk vreemder, gezien er nog zat piraten waren maar je ze altijd goed moest zoeken en natuurlijk een boot moest hebben. Dat was een echte aanrader. “Jep, kapitein Haak, zelfs met zijn Emboar, maar helaas werd het te heet onder zijn voeten en was zijn bemanning niet lekker geworden,” Verder was het simpel geweest; hij bezocht een haven en samen met Flippy – die hij pas net had leren kennen – en tada, daar was Kapitein Haak! Goede tijden waren dat maar ja, hun avonturen hielden daar zeker niet op, want er was nog een volleybalcub tussengekomen, politie en een camping. Dat waren dan ook echt bizarre tijden geweest maar niet één die hij zou vergeten. Nooit niet. Of het echter een leuk verhaal voor de cowgirl zou zijn was nog maar de vraag. Al gaf ze na een tijdje toe dat ze ook niet zo schoon was als hij dacht dat ze was. Ze scheen toch haar vingers te hebben gezet in ondergrondse gevechten waar hij haar vol verbazing aankeek. Eigenlijk had het hem ook niet zoveel moeten verbazen met die flinke pistolen van haar en het feit dat ze een cowgirl was. Bijna zijn thee vergetend nam hij er vlug een slok van, waarna hij weer haar recht aankeek. “Dat is… GEWELD-IG! Hoeveel heb je daarbij dan verdiend en juist, vertel mij over het moeilijkste gevecht!” vroeg hij enthousiast. Hij was fysiek simpelweg zwak en kon zoiets niet zelf aan maar zij… Oké, ze was niet alleen meer waard als cowgirl maar had ook gelijk indruk weten te maken. Zij was gewoon bezig in de onderwereld met het vermorzelen van mensen. Wat kon hij er niet leuk aan vinden? Dat ruimde weer mensen op en daar zei hij nooit en te nimmer ‘nee ‘op.}

_{Plezier had hij zeker aan gehad maar het hele gebeuren had hem achteraf door een markt heen moeten leiden waar hij zich in een minuut tijd had moeten vermommen. Hij knikte dan ook instemmend op haar mening. Nu hij er terug op keek was dat puur hilarisch geweest maar het werd snel weer gewelddadig. Die politie moest zonodig hun de hele tijd achtervolgen en pas na de politie uitgeteld te hebben kwam hij in het bezit van een geladen pistool wat hij nooit tot op de dag van vandaag had gebruikt. Niet omdat hij angstig was maar puur omdat hij zich altijd wist te redden en.. Oja, hij wist niet hoe je een pistool moest bedienen. Heh. Tja, zijn moeder had in zijn jeugd het nodig moeten vinden hem geen waterpistolen te geven! Echt, zo onzinnig, maar ach, hij zou het ooit leren. Het fysieke geweld was juist datgene waar hij meer geïnteresseerd was en de ander leek daar heel gedreven in te zijn. Een gewelddadige cowgirl die een ondergrondse vechter was, was zeker iets geweldigs om te zijn of niet dan? Alleen herinnerde ze zich dus weinig van. Direct liet hij teleurgesteld zijn schouders zakken en nam hij maar een slok van zijn thee. Dat was triest en nou liep hij geweldige verhalen mis over gevechten die tot bloedens toe werden gestreden. Zou geheugenverlies bij nader inzien ook niet vrij gewoon zijn voor een tijdreiziger, zoals deze cowgirl? Ach, hij liet het rusten en keek verrast op toen ze erbij vermelde het geld gelijk had gebruikt om iemand terug te betalen. Met een milde frons leunde hij over zijn tafel en keek haar recht aan. “Serieus?” snoof hij verontwaardigd, en ontevreden leunde hij naar achteren met zijn armen over elkaar heen, “Je had het geld ook kunnen gebruiken om je eigen merchandise te beginnen en een krijgsnaam te verzinnen, zoals: de Cowgirl Bandiet, of de stier worstelaar, El Toro Loco?!” Dit was echt een domper en ontevreden keek hij haar aan. Hij had teveel van haar verwacht. Bléh. Toen begon ze echter over een gevecht, waardoor hij automatisch alert zijn rug rechtte. Ze was dus bijna neer gegaan door een figuur die een ring droeg? Steunend hield hij zijn hand op haar schouder –al oefende hij er weinig gewicht op – en keek haar recht in de ogen aan. “Dát word je naam! De Ringbreker!” Wacht eens even, zou hij anders… het proberen te vragen of…? Ietwat beschaamd trok hij zijn hand terug en zat rustig weer, kort naar zijn thee starend. Het kon geen kwaad en kom op, de kans dat Flippy hem daarmee zou helpen was klein en áls hij dat deed, zou hij hem enkel irriteren. Ja, zijn getreiter kon hij al inbeelden. Hij zou dit echter doen. Hup! “… Zou je anders mij… tja.. wat van je technieken kunnen laten zien? Áls je niet te gewond bent, natuurlijk, en nee, niet dat ik heel zwak ben maar.. ik wil ze keuren, ja, keuren!” Vastberaden keek hij haar aan, enkel om uit schaamte dat hij aan een willekeurig persoon vroeg om training lichtelijk te blozen.}

_{De waarde van de cowgirl nam sterk af tot een punt dat hij betwijfelde of hij echt nog iets aan haar had als hij haar zou verkopen. Kom op, ze was een spierbundel met lef en guns om het te bewijzen maar ondergrondse gevechten deed ze dan nou net niet meer. Al had hij zo te horen iets eerder moeten zijn, want een paar jaren geleden had hij veel meer aan haar kunnen verdienen. “Balen, je had zó populair kunnen worden,” mompelde hij zacht. Hij had echt sneller moeten wezen dat zijn tijd te verdoen met Minecraft en school toen der tijd. En natuurlijk uit huis te vluchten en mensen te treiteren. Achteraf was geld ook niet echt een kwestie geweest. Hij had genoeg manieren zich te vermaken maar tegenwoordig wilde hij toch minstens geld regelen voor een kamer om lekker in te gamen. Werd weer eens tijd, namelijk. Dat terzijde stond hij echter wel gereed om anders vecht technieken van haar te leren en… ze stemde in. Yes! Fysiek was hij namelijk een Magikarp in vergelijking met de Mega Gyarados die de cowboy in zijn ogen leek. Tot dusver wist hij enkel over zijn lenig-en behendigheid en wist hij snel te reageren, maar kracht…? Bleh. Enthousiast glimlachte hij om haar antwoord. “Kunnen we dan gelijk beginnen? Of.. wacht,” Direct probeerde hij zo snel mogelijk de thee op te drinken wat lukte, gezien het niet té heet op de tong zat. Met een wat beter humeur keek hij haar vervolgens weer aan, gelijk overeind gesprongen. “Ik zal mijn best doen, cowgirl!”}

_{Met één enkel antwoord kreeg hij toch wel wat meer hoop in de cowgirl en haar waarde. Ze begon erover dat ze altijd nog legaal kon vechten en dat maakte hem weinig uit. Het was dat de één net wat spannender was en meer geld aan kon verdienen dan de ander. Het was voor de rest hetzelfde. En het deed hem goed o te horen dat ze dus het vechten ooit weer wilde oppakken. In dit geval moest hij misschien maar snel even een goede bijnaam voor haar verzinnen en toch even aan een merchandise beginnen. Al was ze tegen de tijd dat ze de ring in stapte een bejaarde, dan kon ze die altijd nog verkopen. Dan moest hij wel heel rap aan het werk deze week maar het zou af zijn voor die tijd. “Ik zal tot die dag wachten, El Toro Loco aka cowgirl! Maar…” begon Ciro, waarna hij op een fluistertoon overging, licht naar voren leunend, “Dan wil ik je enige echte sponsor zijn, deal?” Geen sprake van dat hij die rol door een andere gladjanes zou laten overnemen dan hem zelve. Gelijk stak hij dan ook zijn hand naar haar uit met een meer serieuze blik in zijn ogen gegrift. Dit zou de beste deal van zijn leven zijn, dat wist hij zeker.
Nú, hij wilde gelijk beginnen met de training en hij had dan gelijk zijn thee opgedronken en de cowgirl haar koffie, waarop een glimlach op zijn gelaat verscheen. Hij had er écht veel zin in en misschien kon hij eindelijk minstens Rifle verslaan in hand drukken. Was hij eindelijk niet meer dat magere figuur én kon hij misschien zelfs opa neer kunnen halen. Alleen toen volgde het ergste probleem; waar konden ze in Mauville City goed trainen waar amper mensen waren en niet te veel zonlicht was? Er waren meerdere velden in de buurt van het fiets circuit en enkel een beginnende Trainer die duidelijk verdwaald was kwam daar nog… en soms zwervers. Voor de rest was het er stil als wat en lag het meestal in de schaduw. “Ik ken wel een plek,” zei hij simpelweg en liep de koffiezaak uit, wetend dat het niet al te ver van de locatie zat, “Maar een minuut of vijf op hardlooptempo,” Ongeduldig als hij was rende hij gelijk haast als een kind de straat uit om vervolgens rechtsaf te gaan en uiteindelijk onder een viaduct door te rennen waar vooral fietsers over heen reden. Eenmaal gepasseerd zakte hij hijgend in elkaar op het koele gras. Oké.. Dat.. Adem.. Was.. Adem.. geen.. goed idee…}

_{Een deal van zijn leven had hij afgerond maar ene Sara zou haar etenswaren de ring erbij in gooien maar hea, als hij maar de winst kreeg en de cowgirl wat roem. Met wat meer geld op zak was hij bereidt een tweede partij bij te hebben die hopelijk met zalig eten wierp en het hele festijn enkel beter maakte. Het feit dat de cowgirl iemand al buiten hem kende verbaasde hem minder dan verwacht want met haar meer ingeburgerde houding leek dat hem vanzelfsprekend. Maar goed, nou was het aan hem om dan gelijk aan de spullen te komen maar dat zou na de training komen. En tot zijn verbazing was hij vele malen sneller dan zijn trainer die beweerde een echte ondergrondse vechter te zijn. Hij had er wel iets meer verwacht, zeker omdat hij zelf amper aan training deed. Bléh, de laatste keer was toen hij Yuuki ontmoette in de fitness ruimte en ze eerst een onschuldig figuur leek te zijn, totdat ze van haar nare kant liet zien. Schattige kleine meiden buiten zijn zusje bestonden niet die door en door onschuldig waren, hoewel… Had zijn zusje niet laatst gesmeekt om een Fire type starter? Hmm, het pyromanische openbaarde wel eindelijk in haar, dus ze had nog hoop in zijn voetstappen te treden. Maar eerst de cowgirl die hem een wijze les leerde. Met een plagerige grijns keek hij haar aan met zijn armen over elkaar heen. “Kom maar dan met de eerste les…” begon hij, “…cowgirl,”}

_{Wacht, wát? Nu al weer rondjes over het veld gaan rennen alsof het een gym les was in plaats van een training? Hij had wel iets meer technieken veracht en krachtoefeningen en niet deze onzin maar…De cowgirl had gelijk. Uithoudingsvermogen was ook belangrijk maar dan had hij liever dat er hierna wat betere oefeningen zouden volgen dan dit. Na een instemmende knik om haar woorden keek hij met tegenzin naar het veld die zeker het formaat van een voetbalveld had en gelijk zonk zijn moed weg. Ugh, kon hij wel meer aan dat vier rondjes? Dat was zijn record op de middelbare school, voordat hij in elkaar was gezakt en smolt onder de snikhete zon en het ijskoude regen. Zacht gezegd, het was de meest wisselvallige dag gevolgd door twee weken snotteren en de ergste spierpijn van zijn leven te moeten trotseren. Oké, het weer was nu beter maar… Grmpf, hij moest het simpelweg doen! Vastberaden rechtte hij zijn rug en zette maar zijn lichaam in beweging, proberend niet té snel te rennen. De eerste ging hem nog wel goed af en nou had hij ten minste een renroute in zijn hoofd om telkens na te volgen. En echt hijgen deed hij nog niet. Dit kon hij misschien! Een tweede, derde, vierde en zelfs vijfde ronde volgde maar toen zat hij al flink onder het zweet, hijgde hij flink en leek het al niet meer op rennen. Loop… Stap naar voren… Hup… Been… Beweeg.. Zijn keel voelde kurkdroog aan en snakkend naar water liep hij vermoeid naar de cowgirl toe. Ze vervormde echter tot een glanzende gebraden kip. “… Etuwwwh…?” Het kwijl droop uit zijn mond en hij deed een laatste sprint, totdat… hij over zijn veters struikelde en met zijn gezicht in het gras terecht kwam, zijn lichaam vervolgens ploffend. “Vies etuwhh….” Jammerde hij compleet uitgeput en spuwde het aarde uit zijn mond.}

_{Huh? Toen hij moeizaam zijn ogen open deed keek hij recht weer naar de glanzende kip die zijn bottige been naar hem uitstak, vragend of het met hem ging. Speeksel sidderde uit zijn mond en hij knikte, voordat hij zijn mond bijna in de hand van het bot gezet had. Het had weinig gescheeld maar op tijd zag hij het vervormen naar de arm en hand van een mens en om specifieker te zijn… “Cowgirl?! Was je net geen kip?” vroeg hij verbijsterd, pas daarna beseffend in wat voor een situatie hij beland was, en greep haar hand vast om zich snel overeind te krijgen. Zijn maag had het van hem over genomen door de pure uitputting van zonet en bijna werd hij zelfs een kannibaal! Hij weigerde dat eerder te worden dan Flippy. Hij moest sterk blijven! Zijn gedachten weer op een rij wapperde hij kort met zijn shirt om enigszins af te koelen, voordat hij weer op adem kon komen. De hitte hielp ook niet en in combinatie met zijn fysieke staat verergerde het des te meer. Vooralsnog kon hij niet zomaar opgeven en zich af te laten zwakken met het beeld van goddelijke kip; hij zou zich er doorheen slaan. Vastberaden veegde hij het speeksel weg en keek de cowgirl recht in haar ogen aan. “Geef maar de volgende uitdaging,”}

<sub>Hij had schijnbaar last van een zonnesteek wat de transformatie van de cowgirl tot een vers gebraden kip maakte. Nu begon hij pas te twijfelen of het inderdaad niet beter was geweest om op een ander moment te trainen, maar met zo weinig resterende tijd moest hij in het moment leven. Een keuze had hij daar verder niet in. Dat zijn lichaam niet naar hem luisterde was een tweede, hij zou nog spieren gaan kweken, zolang het hem nog gegund werd. Wanneer was de volgende kans dat hij getraind kon worden door een tijd reizende cowgirl die nog eens goed in vechten was? Juist ja, miniem, dus hij zou deze kans volledig benuttigen. Het feit dat hij een persoon vergiste met een mens zou geen obstakel vormen maar hij zou het juist ter motivatie kunnen gebruiken. Als ze nou weer eten vormde kon hij enkel zijn lichaam meer in de beweging krijgen want op eigen houtje had hij nooit die sprong kunnen namen. De jongen grijnsde trots in zichzelf met het geweldige plan. Hij moest er toch iets van maken, zelfs in de hitte. Al had hij niet verwacht dat zijn volgende opdracht iets eenvoudig zou zijn, zoals het halen van wat te drinken uit een automaat en vervolgens terug te rennen. Was dat überhaupt een opdracht? Sceptisch snoof hij om haar woorden en al helemaal toen ze erbij vermelde dat hij géén frisdrank mocht halen. Waarom enkel water en niet een vol suiker zittend drankje wat hem enkel meer energie en verkoeling zou kunnen geven? De logica zag hij er eerlijk gezegd niet in maar met dat kleingeld wat de cowgirl hem gegeven had, kon hij het zeker geeneens kopen. Een waterflesje was vast en zeker het goedkoopste wat hij kon krijgen met dit kleine bedrag maar ach, het hoorde bij de training. En sterker wilde hij zeker worden! Instemmend knikte hij en bracht zijn zwaar aanvoelende lichaam in beweging om de automaat te bereiken. Ugh, hup benen, loop! Het voelde zelfs aan alsof zijn benen vastgebonden zaten aan twee flinke rotsen van een paar ton. Opgeven was echter geen optie! Hup, lijf, hup, doe wat! Moeizaam wist hij de meters te overbruggen en hijgend kwam hij bij de automaat aan met de kleingeld onder het zweet. Licht boog hij naar voren en flink zwetend liet hij zijn blik langs de verschillende drankjes glijden. Water, frisdrank, snoepjes.

Het speeksel brak hem uit maar op tijd veegde hij het uit. Focus, Ciro, focus! Qua prijzen had hij duidelijk gelijk en was hij al het kleingeld aan het waterflesje kwijt en duwde hij de knoppen in om zijn keuze te maken. Zo, hij was bijna klaar. Ehm, water… waar ben je? Met een frons drukte hij nogmaals zijn keuze in maar er gebeurde niets. “Werk, rot ding,” bromde hij en waagde een derde poging maar weer volgde er geen enkel respons. Een schop. Geen respons. Dat apparaat was schijnheilig om zomaar geld op te sleurpen en niets terug te geven. Hij wilde Arceusdomme de opdracht voltooien! De jongen schopte er weer tegenaan en de machine bewoog lichtjes naar achteren en produceerde een hoog geluid. Een rommelig, hoog geluid. Wacht, dit was niet best! Dit had hij in cartoons geien en het kon maar één ding betekenen, hij moest weg wezen! Ciro liet zich op de grond vallen en de automaat stopte met het geluid en de rust keerde terug. H-Huh? H-Hoorde hij niet… ? Uit de gleuf waar de drinkjes meestal terecht kwamen klonk plotseling elektrisch gelach en voordat hij kon bevatten dat het een Rotom was schoten allemaal blikjes drinken in zijn gezicht, en ook de cowgirl s kant op. Het gelach zette voort en de Rotom schoot kort uit het apparaat en gniffelde vermakelijk in zichzelf. Het frisdrank plakkend aan zijn haren en gezicht staarde hij kil richting de Rotom. “Training is voorbij,”</sub>