Facade

Nathan voelde zichzelf nog gebroken, maar hoe was het anders te verwachten? Hij zou zich niet ineens, nu er enkele dagen waren verstreken, weer helemaal op en top voelen. Hij hoorde nog wel zeker van Eric dat hij zich moest vermannen, zich erover heen gaan moest gaan zetten. Maar dat was veel makkelijker gezegd dan gedaan, gelukkig was deze zich daar ook maar van bewust. hij liet een zuchtje uit zijn mond ontsnappen. Het was in welk geval niet meer dat de groenharige er bepaald uitzag als een wrak, maar hij kon er beter uitzien. Nathan had maar plaats genomen in een random cafeetje, rustig drinkende van wat Irish coffee, het gevoel dat hij enkel óf koffie, óf drank nodig had hielp niet, dus allebei was maar wat beter. Zijn gouden ogen staarden naar buiten, de straten bekijkende.

+Riddle

Hem was het zelf absoluut nog niet eens opgevallen dat zij hier naar binnen was gelopen, er namelijk geen enkele aandacht naar bestedend. Nathan's aandacht was namelijk enkel maar bij zijn koffie en de straten buiten. Hij nam weer een slok van zijn koffie, daarbij de laatste ook meteen. Hij zou nu of een nieuwe moeten bestellen, of de jongen zou gewoon gaan, al was het eerste een toch meer aannemelijke optie. Ineens hoorde hij echter Eric in zijn gedachten "Oh, look who we have here. Ár bhitsínne." het had koud geklonken, zowat kwaad zelfs. Geen idee hebbende wie de ander bedoelde, was Nathan gaan rondkijken, om een bekend gezicht te zien. Nee, Waarom was zij hier, nu. Hij wist dat als hij wat te drinken wou, terug even naar de bar moest gaan, gezien het er niet op leek dat ze het kwamen vragen. Het zou heus wel te doen zijn om daar te staan zonder dat de blondine hem zag.. toch? Eric leek het te merken dat Nathan het nogal moeilijk had, daarbij het nu ook overnemend. Hij vond het absoluut niet erg.
Eric kwam overeind van de stoel waar ze zojuist op hadden gezeten, om daarna naar de bar te lopen. Al hield hij Riddle wel zeker in het oog, leek het er niet op dat hij nou echt bepaald naar haar aan het kijken was. Eenmaal aan de bar dat de de aandacht van de barman kunnen trekken, zodra deze dan was teruggekomen met blijkbaar het drinken dat voor Riddle was. "Nog een Irish Coffee graag." het scheelde op het moment wel zeker dat hij een heel andere stem had dan Nathan, maar dat zei nu nog niets.

Nee, hij kon niet eens blijkbaar rustig voor een tweede koffie gaan, het was namelijk dat er een gast naar Riddle was gaan staan en deze in haar oren begon te schreeuwen. Als het nog was geweest dat ze, zij en Nathan dan, nog bij elkaar waren, dan was Eric waarschijnlijk wel gaan helpen. Maar nu? Nu had hij daar zelfs niet het kleinste beetje gevoel voor over. Het leek er enkel dat zij haarzelf prima kon gaan redden, gezien ze blondine gewoon de gast recht in diens gezicht had geslagen, daarbij dit persoon op de grond had gekregen, juist ja. Hij had er voor enkele tellen met een fronsje, maar toch een koude blik naar gekeken, waarbij het laatste blijkbaar bij het bouwpakket 'Eric uitdrukkingen' kwam. Later, zodra de ander dan ook har blik zijn richting op had gelegd, leek ze het nu pas door te hebben dat hun hier waren. Was jammer, toch niet gelukt om gewoon langs haar te komen zonder te worden herkend. Of nou ja, voor zover ze het eigenlijk voor nu dan zou kunnen herkennen was een betere verwoording. Het was te voelen voor Eric, hoe Nathan leek te vechten, vechten voor weer controle. Maar nee, dit zou een van de weinige keren zijn dat Eric dat absoluut niet zou laten gebeuren. Hij kon het al voelen dat de ander namelijk hulpeloos was, en daar kon maar weinig goeds van komen, vooral dan nu. Het was te zien hoe Riddle snel het café uitging, maar zelf wou Eric er niets aan gaan doen. Tot hij Nathan stem hoorde, wist hij ook weer, dat dit ook een ding kon zijn. Hij moest haar volgen. Geweldig. Maar weinig keuze zou hij hebben, anders zou hij de hele tijd er last van krijgen, daar zou Nathan voor zorgen, dat wist hij gewoon. Gebruik makende van de schok bij mensen verliet hij zonder veel moeite het café. Hij zou enkel geen idee hebben welke kant waar zij heen was gegaan, dus het was maar dat de groenharige een random richting op was gaan lopen.

Waarom moest Eric dit nou doen van Nathan? Ohja, omdat de ander anders het waarschijnlijk ook niet echt helemaal meer aankon. Hij was dus maar het café uitgelopen, om een richting op gaan lopen, het was maar zien hoeveel geluk hij zou hebben om haar tegen te komen, of hoeveel pech. Het was maar net hoe je het zag. Hij had zijn handen in zijn zakken gedaan, om door te lopen. Hij zou het zichzelf bijna gaan afvragen hoe Nathan hele dagen in deze kleding kon rondlopen, zonder ook maar iets wat meer open te hebben. Naja, hij had er nu geen zin in om het even wat te veranderen. Het was namelijk al zo dat juist het persoon waar hij naar was gaan 'zoeken' zo ineens tegen hem was aangebotst. Eric keek haar nog steeds aan met die koude blik, zelfs toen ze sprak dat 'dit er ook nog bij kon'. "Ó, tú." klonk er van hem in het Iers, waardoor zijn accent nog dieper werd dan dat deze al normaal was. Hierna keek hij naar Hiro, welke naar hem begon te grommen, dus dat werd het hem ook nog? Ge-wel-dig. Niet. "Do bhéal a dhúnadh" klonk er dan ook van hem naar de hond, dat beest moest zijn bek houden. Het mocht wel zeker ineens wat rude zijn om dat zo prompt te zeggen, vanuit dat lijkt uit het niets te zijn, maar zelf wou hij eigenlijk niets met Riddle te maken hebben, simpel als wat.

Het was heel erg duidelijk te zien aan hem dat hij hier geen zin in had. Riddle zelf leek het wat gênant te vinden, maar dat maakte hem eigenlijk maar weinig uit. Ze leek haar mond voor even te openen, iets waardoor hij zijn ogen vernauwde en haar scherp aankeek. Echter leek ze nu nog niets te zeggen. Beter. Als eerst werd uiteindelijk toch wel wat gesproken door de blondine, al was het enkel de naam van haar Mightyena, waardoor deze in welk geval wel eindelijk stopte met grommen. Beter was dat al eigenlijk. Nu leek zij wel wat tegen hem te zegge, al was het eerst een enkele 'Uhm'. Niet echt iets waar je dus nou heel veel aan had zeg maar. Er werd enkel gevraagd naar wat hij had gezegd zojuist. dat was serieus het enige waar ze op had kunnen komen? Er had eerst een snuivend geluid van Eric geklonken, het er overduidelijk niet mee eens zijnde met haar vraag. Gezien hij het ook zelf wel weigerde om of in het Nederlands, of in het Engels te praten, ging hij weer terug naar zijn eigen taal. "Níl aon tábhacht." had hij dan ook geantwoord.

Met zijn ogen strak op haar gericht, keek de jongeman toe hoe zij mompelde dat ze het snapte, ofzo. Hij moest eigenlijk zich weer terugtrekken, Nathan toelaten om weer te spreken en controle. Maar dat was iets dat Eric weigerde, hij was er om de ander te beschermen, juist tegen het feit dat de ander zo zwak nu was. Hij ging het doen. Al sprak alles hem tegen. "Go hlfreann leat." had hij nog als laatste koud gesproken, waarna Eric zich nu terugtrok. Precies ook opdat moment, was het nog te horen hoe Riddle sprak dat ze wegging, daarbij langs hen lopend.
Het was vrijwel meteen te merken dat het nu Nathan was, een veel minder vijandige houding, echter waren zijn ogen, die ooit waren gevuld met warmte als hij naar de blonde keek, waren nu alsof er leven uit was gezogen. "Waarom Riddle.. Waarom?" hij wist het wel, waarom. Ze had hem beschuldigd op cheaten, enkel was het ergste dat het niet waar was, maar ze wou hem gewoon niet geloven. Hij had kort naar Hiro gekeken, maar daarna weer terug naar haar, met een blik die enkel de vraag sprak die hij zojuist had gesteld 'waarom?'.

Hij had geen idee meer wat Eric had gedaan, maar hij kon het wel voelen dat deze gewoon kwaad was. Het was te zien geweest hoe de ander meteen had gestopt zodra zij had gemerkt dat het Nathan was, hem vreselijk verbaast aankijkende. Hiro leek wel wat wat door te hebben, gezien deze vrijwel meteen weer begon te kwispelem, in welk geval was er iemand die het door leek te hebben. Het was te zien hoe zij een paar stappen naar achteren liep, iets dan hem meer pijn deed dan zou moeten doen, veel meer pijn. Zijn vraag werd beantwoord, met dat hij dat heel goed wist. Kijk, dat was dus het probleem. Hij wist het niet. Er was niets dat hij verkeerd had gedaan, of in welk geval, zo was dat hie hij erover dacht. "Er was niets fouts aan, dat zweer ik Riddle." hij bleef haar aankijken, daardoor het ziende hoe zij snel een traan had weggevogen. Zelfs was het nog een wonder dat hij nu niet aan het huilen was, hij wist niet waarom. Omdat ze buiten waren? Omdat hij het niet wou laten zien aan de blondine voor hem? Hij wist het niet. Maar wat wel was, was dat hij er waarschijnlijk niet veel beter aantoe was als Riddle, absoluut niet.

De ander leek het maar moeilijk te kunnen vatten, dat was duidelijk te zien. Zodra hij was uitgesproken, nog had gebrobeerd haar te pvertuigend dat het niets was geweest, werd hij voor een paar seconden aangekeken door de blondine. Alsjeblieft, geloof hem. Hij mocht nu wel zich voelen als een hopeloos, maar dat hield niet meteen in dat hij het niet bleef proberen of in welk geval, nu zal dat het geval zijn. Nadat Riddle even had weggekeken, had ze gezucht, om de groenharige weer aan te gaan kijken. Er werd wat gemompeld door haar, waarom er dan al die berichtjes waren. "Ze was gewoon een normalie 'vriendin', maar ineens begon ze van dat soort berichtjes te sturen. Vanuit het niets.." bij de laatste paar woorden was zijn stem afgezakt naar slechts een zachte fluistering. Nu ook had zij wat gemompeld, met dat er nu niets haar verteld moest gaan woorden dat zij degeen was die een fout had begaan. Ja, eigenlijk wel. Dit was dan ook iets dat een beetje te zien was in zijn ogen op het moment dat hij weer naar haar keek. Dat was inderdaad het geval ja, hij was niet altijd de schuldigd van de twee.