Embodiment

<sub>De nacht was gelukzalig. De nacht bood mogelijkheden voor een dief. En dat was ze. Een dief en een inbreker. Ze had wel de moed om het overdag te doen maar dan moest je met zo veel meer dingen rekening houden. En er was nooit een garantie van honderd procent dat het gebouw leeg was. Na voldoende geobserveerd te hebben was Aviana er van verzekerd. Dit gebouw was leeg. Momenteel althans.

Het slot die ze aan het kraken was bestond uit een slot met vijf pinnen. Niet geheel ongewoon dus. Ze hield een gebogen paperclip tussen haar tanden terwijl haar hand naar het wapen in haar achterzak ging. Als het er van moest komen, dat verwachtte ze niet, kon ze zich maar beter gereed maken voor de strijd. Het wapen was een simpel 9 millimeter pistool. Zo lang ze al haar sporen maar uitwiste kon ze het pistool gebruiken zonder nachten wakker te liggen. Al kon ze er niet echt mee zitten. Ze duwde haar paperclip die in vreemd gebogen hoeken zat in het slot en duwde de tweede er onder. Morrend met het slot klikte hij binnen enkele seconde open. Deze sloten waren alledaags. Zelfs de meest simpele inbreker kende ze en wist hoe die ze moest openen. Al zouden die een stuk trager zijn. Avi' duwde de deur open met haar knie en stapte de duisternis in. Ze borg haar paperclips op en sloot vluchtig alle gordijnen. Het appartement bevond zich op de derde verdieping. Het gebouw er naast stond uiterst dicht op zijn lange tegenhanger. Al was de een bewoond en de ander voor het grootste gedeelte leeg. Nieuwbouw. Vanaf daar had Aviana hun kamer in zich opgenomen. Ze kon niet alles zien en had dus een gedeelte op de tast moeten doen. Uiteindelijk toen alle gordijnen dicht waren knipte ze haar zaklamp aan en ging ze aan het werk. Ze was voorzichtig om niet een enorme klerezooi er van te maken. Ze zocht op de meest voor de hand liggende plekken en tussen wat minder voor de hand liggende plekjes. Uiteindelijk verliet ze het appartement met 340 euro extra aan geld, een jaszak vol juwelen en een beeldje van pure jade in de vorm van een Mamoswine. Voor ze de appartementdeur weer achter zich sloot ging ze mentaal nog even na of ze al haar sporen uitgewist had. Ze had alles wat verplaatst was weer exact terug gelegd hoe het lag. De enkele millimeters dat het fout lag merkte niemand. Ze had haar vingerafdrukken weggeveegd met een satijnen doekje. Ze had de gordijnen weer omhoog gedaan. Aviana knikte en sloot de deur achter zich, gaf de hendel enkele ferme vegen en liep terug naar de trap. Een jong stel kwam net druk kwetterend aanlopen. Zo stil als ze was glipte ze langs hen in de schaduw van de donkere gang. Ze merkte niet eens dat ze er was. Ze wachtte enkele tellen en liep toen de trappen af naar beneden.

Eenmaal buiten sierde een ontevreden uitdrukking haar gelaat. Ze wist waar ze zich in bevond toen ze in deze buurt ging inbreken. Maar zelfs dit was magertjes. Het was niet genoeg. Het was nooit genoeg. Haar groene ogen vernauwde zich en haar mond trok in een afkeurende lijn. Ze vestigde haar hoop op de juwelen die ze had maar wist dat op zijn minst de helft nep was. Daar moest ze dus ook weer extra werk voor gaan verrichten. Nijdig stapte ze de straat op en maakte zich klaar om terug te keren naar haar eigen appartementje niet ver van het hoofdkwartier. Ze vertrouwde die ratten totaal niet als het kwam op haar buit veilig achterlaten.

Net toen Aviana de sleutel in de beneden deur wilde steken merkte ze dat iemand haar stond te bekijken. Toen ze zijn kant op keek wist ze al dat ze niemand zien zou. Ze kon het fout gezien hebben. Maar ze kon het ook fout aangevoeld hebben. Hoe dan ook, met wat ze allemaal flikte tegenwoordig besloot ze om maar zichzelf voor te bereiden. Ze liep naar de hoek van de straat en leunde daar tegen de muur aan, achteloos bijna al had ze haar oren gespitst en stond ze klaar meteen toe te slaan als het nodig mocht zijn. Haar ene hand om het gevest van haar pistool, de ander hing naast haar. Ze zette één voet tegen de muur en vroeg "Wie is daar?"

OOC: Eerste post, Nathan Malone</sub> 

Dit was een van de wat zeldzamere dagen waarop hijzelf op een patrouiile ging, de afgelopen paar dagen was er eigenlijk al helemaal niets van gekomen, dus het was wel weer even een verandering. De jongen was in een van de wat rijkere wijker gaan lopen, dit was een van de plekken waarin meeste dieven rond dit tijdstip actief werden. Hij gaf ze wel ergens gelijk, er was hier genoeg te roven dus er was genoeg keuze. Hiervoor was hij dan ook eigenlijk meer aan het letten op de ramen van de appartementen, op de deuren ervan ook uiteraard. Kijkende of er iemand naar buiten kwam. Maar er kwam niemand, iets dat nog zwaar teleurstellend was als je het hem vroeg. "Je zou in de gebouwen zelf kunnen kijken?" hoorde hij Eric voorstellen, idioot dat die gast kon zijn. Er werd een kort antwoord door Nathan gemompeld, iets dat voor anderen er niet meer had kunnen uitzien dat hij enkel kort met zijn mond bewoog. "Nee sukkel, dan zijn ze niet op de straten dus het mag gewoon." tenzij er een soort feestje zou zijn, dan zou hij deze wel kunnen binnenvallen en het stopzetten. Echter was het er gewoon stil, de jongen zou willen zeggen dat het er 'te stil' was, maar toen bedacht hij zich dat dit simpelweg wel vaak genoeg voor kwam. Zo niet? Dan werd het letterlijk ruwweg in de kop gedrukt. Na zijn antwoord, was de ander meteen stil gebleven, daardoor nam Nathan ook maar meteen aan dat de Ier het begreep. Mooi was dat in welk geval. Strak keek hij weer naar de straat, tot het ineens te zien was hoe een van de deuren openging. Kijk eens aan, dat was al snel. In tegenstelling tot dit persoon meteen te benaderen, had hij besloten om haar eerst op een afstandtje te blijven volgen. Het mocht wel heel erg als 'stalken' klinken, maar het was iets waarvoor hij had gekozen, dus dan deed hij dit ook gewoon. Of de ander had de groenharige niet meteen door, of ze kon het wel extreem goed verbergen. Wat het ook mocht zijn van deze twee, pas op het moment dat dit persoon ergens anders nar binnen wou gaan leek ze hem door te hebben. De poging om naar binnen te gaan werd meteen afgebroken en het persoon verdween uit zijn zicht. Echter was ze niet ver, gezien nog een stem te horen was. Wie er was. Het was zo een standaard vraag, kon er echt niets nieuws worden verzonnen? Nee? Saai hoor. "Dat kan ik beter aan jou vragen." klonk zijn stem kil, terwijl hij enkele stappen had gezet richting de plek waar hij haar net nog had gezien. Echter was hij nog steeds niet overduidelijk in het zicht, dus het was hem nog steeds de vraag of Nathan wel überhaupt zichtbaar was voor de ander. Hij had geen idee wat ze wel of niet in petto had, maar daarom deed hij wel vrij voorzichtig.

_{Toen ze de vraag gesteld had hing er enkele seconde een pauze in de lucht. Het duurde te kort echter om je zorgen te gaan maken wat voor eng figuur een 22 jarige vrouw te begluren stond. In plaats daarvan hoorde ze 'Dat kan ik beter aan jou vragen'. Aviana haar vingers gleden over de contouren van het pistool maar ze trok hem niet. Ze hield hem veilig in haar jaszak. Haar groene ogen zochten ondertussen naar de bron van het geluid. Milde irritatie kwam bovendrijven omdat ze de man niet zien kon. Ze wist dat hij er was maar niet meteen waar hij was. Als je vanaf een afstand toe zou kijken zag je een vrouw staan die ogenschijnlijk haar blik op de vieze tegels van de stoep gericht had, kwam je nader zag je dat haar ogen druk te omgeving scande. En toen zag ze hem. Niet geheel maar enkel zijn silhouet. Hij stond rechts van haar wat betekende dat hij dus met meer dan één man gekomen was. Ze hield haar blik vlak maar haar gedachten raasde. Wie zijn ze? Wat willen ze van me? Heb ik per ongeluk een gevaarlijke werker beroofd? Dat zal niet de eerste keer zijn. Dacht ze nuchter. Ze had wel vaker in deze situaties verkeerd. Ze kon zich er toen uit redden en nu ongetwijfeld ook. Maar niet voor ze wist met hoeveel ze waren. "En wat als ik nou lieg?" Antwoordde ze hem met geveinsde onschuld, haar toon even zacht als altijd. Haar groene kijkers vestigde zich op de persona die in de schaduw van het hoge gebouw stond. "Wat doe je dan?" Ze besloot de gok te wagen. Ze haalde haar hand van haar pistool af en haalde hem uit haar zak. Ze kruiste haar armen over elkaar en draaide haar hoofd in zijn richting. Had hij haar willen beroven, verkrachten of vermoorden dan had hij dat ongetwijfeld al gedaan. Nee, hij was hier voor een reden. Het minste wat ze kon doen was die reden aanhoren. Wie weet kwam ze er wel achter wie hij was. "Ach, het doet er ook niet toe. Waarom volg je me?"}  

Het het wel een klein tijdje geduurd voordat er een antwoord werd gegeven. Hij kon enkel aan een paar mogelijke opties denken gezien ze nu nog niet was gevlucht. Of ze was, net zoals hem, opties aan het overwegen wat het beste was om in deze situatie te gaan doen. Of het was iets heel anders waar ze aan dacht, wie de jongen bijvoorbeeld kon zijn. Haar stem was erg zacht, samen met wat 'onschuld' erin gemengd. Nathan echter geloofde zelf maar weinig in onschuld, of het dus echt of niet echt was, het kon hem niet minder uitmaken. Haar vraag was, wat er werd gedaan als ze loog, vervolgd door met een latere vraag wat hij dan ging doen. "Oh, je gaat niet liegen hoor, het kan nare gevolgen hebben." sprak de jongen met een grijns die niets goeds kon betekenen op zijn mond. Ondanks dat ze hem misschien niet kon zien, of hij haar in welk geval niet, was het wel duidelijk te horen dat in de toon van zijn stem toch een lichte dreiging had geklonken. In andere woorden: vertel maar de waarheid, anders kwam er echt enkel narigheid. Iets dat hij eigenlijk maar al te graag deed. De sadistische gedachten die zijn gedachten vulden waren geweldig. "What the ifreann dude?" was er te horen weer van Eric in diens gedachten. Heh, oeps. Het was dat hij nu even niet zo snel 'tegen zichzelf' zou kunnen praten, maar anders had hij wel wat tegen de ander gezegd. Door de doodse stilte van de nacht, was het erg zacht te horen hoe er iets ergens vandaan werd gehaald, iets dat óf was om zijn aandacht te trekken, óf iets gevaarlijks. Het kon ook iets heel anders zijn, maar voor het moment hield hij enkel rekening met de eerste twee opties. Hij zuchtte kort bij de volgende vraag, nee, nog serieus geen idee? "Waarom overtreed jij de avondklok?" het was zo een klein, maar toch verrassent belangrijk ding. Als ze er namelijk een iemand lieten gaan die zich niet aan de regels hier, werden dat er steeds meer, zo een menigte zou moeilijk zijn om weer terug onder controle te krijgen. Iets dat dus betekende dat het het moesten voorkomen.

<sub>Haar vingers tikte ritmisch tegen haar armen terwijl ze hem tersluiks in de gaten hield. Het lichte briesje die door de straten woei bracht kippenvel op haar ontblote benen. Het enige wat ze onder haar jasje droeg was een zwart jurkje. Wijselijk als ze inbraken ging doen hield ze haar Team Rocket outfit uit. Aviana wist dat ze negen van de tien keer niet betrapt zou worden maar die ene keer dat het wel gebeurde kon ze maar beter niets laten linken aan haar huidige beroep. Ze gniffelde zachtjes toen ze hem hoorde dreigen maar besloot om het daar maar bij te laten. Het laatste wat ze wilde is eindigen met een kogel tussen haar ogen omdat ze iemand onderschatte. "Oké dan, ik zweer de waarheid te vertellen vanaf nu" zei ze op een toon die wees op het tegenovergestelde.

Aviana hield haar hoofd een beetje schuin en keek hem aan alsof die vraag niet gesteld hoorde te worden als het antwoord zo overduidelijk was. "Omdat ik s' avonds minder snel betrapt word als ik geld jat van de arme zieltjes in deze stad" Zei ze dus ook meteen zonder een greintje humor. Ze begon te twijfelen nu of ze niet met een collega te maken had. Een hogere collega wellicht. Als ze hem nou eens kon zien .. "Ik veronderstel dat ik jou nu hetzelfde kan vragen, waarom overtreed jij de avondklok?" Een heel klein glimlachje sierde haar mondhoeken. Ondertussen dat ze zich met hem bezig hield luisterde ze ook of ze de eventuele individuen die hij met zich mee gebracht had kon horen. Tot haar onrust hoorde ze niemand meer. Zag ze niets bewegen meer. Was hij dan toch alleen?</sub>  

Er was wat te horen, maar de jongen kon er niet volledig op komen wat het was geweest. In welk geval had het wat geamuseerd geklonken, iets waardoor hij zijn ogen licht had vernauwd. Alsnog had hij niet, of in welk geval, zo min mogelijk vanaf zijn huidige standpunt verplaatst. Vooral nog omdat hij amper wat afwist iets dat hem nogal irriteerde. Echter hield hij deze irritatie prima verborgen, net zoals de jongen deed met de rest van zijn gevoelens. Er werd antwoord gegeven, maar het had dan ook overduidelijk gelogen geweest, zo duidelijk dat dit wel met opzet was gedaan. Kst, hij werd zowaar al bespot. Er waren veel dingen welke hij in de wind kon slaan, negeren, wat dan ook. Maar bij dit soort dingen was dat een erg moeilijk ding. Hij had wel het antwoord van zijn vraag kunnen verwachten, een kleinere kans dat ze werd betrapt terwijl ze dingen ging jatten. Het stelen kon hem enkel letterlijk geen ene moer schelen. Kort had Nathan gefronst bij de vraag. "Ik heb al het recht om hier te lopen." tenzij het ineens iets illegaals was geworden om ook als Team Rocket lid zelf over de straten te lopen, maar dat was wel erg sterk. Vooral gezien hij zeker een van de mensen was die dit soort veranderingen in het vak zou doorkijgen. "Maar waarom laat jij jezelf niet eens zien?" zijn geduld begon hier nu wel lichtjes op te raken, vooral gezien hij hier niet was gekomen om gezellig te kletsen. Als hij dat wou, dan waren er meer dan genoeg andere momenten waarop hij dat had gedaan. Hij had zijn handen in zijn zakken gestopt, voor zowel twee redenen, het eerst was dat hij dan wat relaxter overkwam, misschien het waarschijnlijke 'gevaar' wat minderend. De tweede reden was dat hij dan gemakkelijk, voor het geval dat, bij zijn eigen wapen kon komen, maar dit was een optie die hij flink betwijfelde.

_{Automatisch gingen haar vingers naar een pluk haar en wond ze die om haar wijsvinger. Nieuwsgierig keken haar groene kijkers zijn kant op, wachtend wat hij hier voor een reactie op had. Aviana wendde haar blik niet af toen hij haar antwoord gaf. Er was geen twijfel over mogelijk. Dit was zeer zeker een collega. Goh, was dit toch eens goed voor haar uitgelopen. Collega's hadden minder de neiging iemand voor hun hoofd te knallen. Minder, maar de kans was er nog wel. Ze grinnikte zachtjes vreugdeloos en ging verstaan, maar stapte niet uit haar plasje schaduw. "Alles op zijn tijd, ik heb tenslotte ook het recht hier te zijn" Zei ze toonloos. In zekere zin was dat waar. Ze hoefde niet al haar buit te delen met Team Rocket als ze maar van een klein aantal afwisten. "Nu is mijn volgende en zeer voorspelbare volgende vraag.." Aviana liet even een pauze hangen voor ze antwoord gaf. "Wie is daar?" Vroeg ze nogmaals en ze rechtte haar rug. Klaar om uit de schaduwen te stappen of er vandoor te gaan, afhangend van het volgende antwoord. Haar stem was deze keer wat harder al was hij zeer zeker niet luider. Ze praatte nog even beheerst en zacht als voorheen.}

Ondertussen had de jongen zijn armen samengevouwen en hield ze tegen zijn lichaam aan terwijl hij op een antwoord wachtte van het andere persoon. Hij vernauwde zijn ogen toen er werd gesproken dat alles op zijn tijd was, en hoezo was dat dan wel niet? Volgens haar had zij hier 'ook' recht had om hier te zijn. Ze was of aan het liegen, of van het team. Enkel klonk aan haar toon het dat ze wel de waarheid sprak. Of ze kon goed liegen. Enkel aan een stem had hij niet veel om te liegen, er was meer nodig, een gesicht om daarvan uitdrukkingen af te lezen en nog genoeg andere dingen. Er was maar weinig waar hij het nu uit op kon maken, dus dat was wel later. Maar voor nu.. Voor nu nam hij aan dat ze bij het team hoorde, de vrouw klonk er namelijk vreselijk zeker van. Er klonk nu van haar dat haar volgende vraag een zeer voorspelbare vraag was, eentje die hij al wist voordat ze hem eigenlijl had gesteld. Wie daar was. Voor de tweede keer werd dit gevraagd, maar nu wisten ze van beiden kanten iets meer af. "Aannemende dat je van het team bent.." begon hij, vooral op zijn gehoord vertrouwende, oplettende of er niet werd weggerend of eigenlijk welk geluid dan ook. "Een van de elites." tijdens deze woorden pakte hij, zo stil als hij kon, de Pokéball van Deimos. Hij vergrotte het ding, maar liet de hond er nog niet uit. Dat zou enkel gebeuren als hij dit nodig vond, als de vrouw bijvoorbeeld een ongepaste actie zou nemen. Nathan liet nog niet weten wie van de twer hij was, blind vertrouwen in elk persoon die claimde erbij te horen was nooit goed.

_{Aviana spande haar spieren aan terwijl ze al haar zintuigen op scherp had. Ze luisterde zo ingespannen mogelijk of ze hem geluid hoorde maken. Iets wat er op wees dat de situatie zo om kon springen. De straten waren uitgestorven op dit uur. De meeste burgers hielden zich aan de avondklok. En toch hoorde ze niets van zijn kant. Dat kon twee dingen betekenen. Hij stond werkelijk heel stil of ze hoorde hem gewoon niets pakken. Hoe dan ook, mocht de situatie omslaan, ze was in ieder geval niet volledig onvoorbereid. Toen klonk zijn stem. Aviana verroerde geen vin. En toen klonk zijn stem nogmaals. Het was goed dat ze in de schaduwen stond want haar gezicht betrok. Van alle mensen die ze tegen het lijf lopen kon was ze zojuist tegen één van de elites aangelopen. Aviana overwoog of hij loog. Het kon natuurlijk allemaal een slim gespeelde truc zijn van een grunt met een klote gevoel voor humor. Hoe dan ook, hij had zijn kaart gespeeld. Aviana besloot om niet er vandoor te gaan. Een grunt was niet een probleem. Een elite wel. "Zo, zo, heb ik toch eens het geluk om tegen een van de grote namen aan te lopen" Sprak ze met de vage hint van een geamuseerde stem. Ze was echter wel zo voorzichtig genoeg om het niet neerbuigend te laten klinken. Het laatste wat ze nu wilde is een elite de indruk geven dat ze geen respect had. Zo goed als zij wisten, had Aviana alle respect van de wereld. Tenminste, ze deed in ieder geval haar best het zo over te laten komen. "Ik ben maar een simpele grunt, " Begon ze onschuldig "maar nu ben ik toch wel nieuwsgierig naar welke eliteleider zijn silhouet ik de hele tijd al zit te staren" Voegde ze er aan toe en ze stapte heel rustig een eindje uit haar schaduw. De vage gloed van de lamp verlichtte haar gelaat enigszins. Het zou genoeg zijn voor hem om haar tot op zekere hoogte te zien. Met een heel flauwe grijns keek ze zijn kant op. Haar ogen lachte niet mee. Ze deed haar handen weer in haar zaken en besloot af te wachten. Haar wapen rustte tegen de rug van haar hand aan. Die had ze in ieder geval niet meer nodig. Niet gauw, althans.}

Zodra hij maar had bekend gemaakt wie hij was, of dan eigenlijk eerder, wie hij was in het team, had er geklonken dat ze het geluk had om een van de grote namen tegen te komen. Maar wat beschouwde ze dan als geluk? In welk geval lag dat niet een hem om te oordelen, dus reageerde de jongen ook niet op deze woorden. Maar in wlek geval wist hij nu wel zeker dat ze er echt bij hoorde, waarom zou je anders er zo over praten? Hij stopte dat ook weer de Pokéball weg, het nog niet echt nodig hebbende. Als dit uiteindelijk toch wel nodig bleek, was de capsule toch in handbereik om het ding zo snel mogelijk te pakken. Het beviel hem niet bepaald dat zij nog niet uit de schaduwen was gaan stappen, maar dat kwam. Daar was hij wel zeker van. Terwijl zij begon te spreken, kwam Nathan weer wat naar voren, waar ze ook mocht zitten, vanaf hier kon ze hem zien, zeker als hij in welk geval de richting van de stem kon gaan geloven. Het had geklonken dat zij maar een simpele grunt was, maar dat ze wel nieuwsgierig was met welke eliteleider ze aan het spreken was. Kort rolde hij hierop met zijn ogen. Maakte ze nou een grapje? Eindelijk kwam het persoon deels uit de schaduwen, de lantaarnpaal die verderop stond zorgde voor net genoeg licht dat hij haar gezicht deels kon zien. Ze was nogal klein, iets van twee koppen kleiner, misschien net was minder. "Er is maar één mannelijke eliteleider, dus hoe moeilijk kan dat nou zijn?" klonk er van hem. Dit was wel wat lichterlijk teleurstellend zeg. Tenzij dit persoon niet op de hoogte was van de promoties en dergelijke die door de successie van de Mossdeep missie waren uitgedeeld, maar alsnog was het genoeg teleurstellend.

_{Haar stap uit de schaduwen leek de gedaante naast haar niet echt te motiveren hetzelfde te doen. Er was niet een weg terug meer. Ze voelde zich enorm kwetsbaar zo maar dwong zichzelf om zo te blijven staan, afwachtend of haar meerdere alsnog van gedachten veranderen zou en zich zou tonen. Zo niet, tja, dan moest ze maar eens terug gaan naar haar appartementje. Ze verdeed haar tijd hier, besefte ze. En toen verscheen hij ook.   Hij was in ieder geval jonger dan zij maar wel langer. Het moest wel even gezegd worden dat iemand al gauw langer was dan Aviana omdat ze simpelweg zo klein was. Zelfs sommige kinderen waren langer dan zij. Iets waar ze als enigste echt kwaad om worden kon. Ze betwijfelde ten zeerste of hij haar kende, maar zij kende hem wel al was het maar via horen. Dit moest wel Nathan Malone zijn, het hoofd van de afdeling Spies. Een tak die zij ook ooit hoopte te bereiken. Aviana vernauwde haar ogen lichtelijk door zijn toon maar gaf verder geen echte reactie. Wellicht had ze haar woordkeuze een beetje anders moeten uitkiezen. "Goed dan, elite spy in plaats van elite officier" Verbeterde ze zichzelf gedwee. Tja, ze was maar een grunt, wat maakte het uit als ze een of twee hogere rangen door elkaar haalde. Toch gaf ze zichzelf een mentale tik op de vingers door haar nalatigheid. Op deze manier zou ze nooit uit de grunt-klasse komen. Ze wist niet per sé waarom maar op dit moment was ze zich erg bewust van de juwelen die nog steeds in haar zakken staken. Ze had echt totaal geen zin om die te gaan delen met de Rocket organisatie, niet voor ze eens goed ze had bekeken en enkele exemplaren voor zichzelf houden kon. Zo lang ze gewoon kalm bleef zou hij er nooit achter komen. Er was tenslotte geen enkele reden toe. Wat haar plots deed beseffen .. "Ik kan me niet voor de geest halen dat ik iets gedaan heb wat de grote baas zijn toorn op mij heeft af kunnen roepen, dus waarom volgde je me eigenlijk? Ik heb het idee dat je me al volgde vlak na de inbraak, als je me echt had aangezien voor een brutale burger die de avondklok overtrad hadden we deze ogenschijnlijk gemoedelijke conversatie nu niet" Stelde ze vast met een opgetrokken wenkbrauw. Nu deed het haar af vragen of hij haar misschien niet langer gevolgd had en dus ook wat hij gezien zou hebben. Dat zou de situatie alsmaar verergeren natuurlijk.}