Facade

De blondine leek licht rood aan te schieten, iets dat hij misschien toch ergens schattig vond.. Damnit, hij was echt te verward over zijn gevoelens. Hij knipperde dan ook even een enkele keer verrast toen Riddle weer begon te spreken. Euh, wat had ze gezegd? Ohja, dat zij haar verontschuldiging had aangeboden, en de vraag of hij het weer oké wou maken. De groenharige had geknikt. Hij wist niet waarom, het waren gewoon zijn gevoelens die dit spraken.. Echter, voordat hij nog een antwoord had kunnen zeggen werd er nog snel bijgevoegd door haar dat Nathan haar nog wat moest vertellen. Ja, dat moest hij inderdaad. Hij zou erover liegen als hij zou zeggen dat hij er niet de hele tijd aan had gedacht hoe. "Dat wil ik weer." sprak hij dan ook, met een zeker gemeende glimlach op zijn gezicht, over het eerste. Vooral nog om zijn eerdere knik te bevestigen. Bij het volgende bleef hij voor enkele tellen even stil, ja, hoe? "Hoe moet ik beginnen..." klonk er zachtjes van hem. Het hele begin moest niet, want eh ja, zij had die uiteraard net zo goed als de groenharige meegemaakt. "Kort na eh, dát, kan je het zachtgedrukt zeggen dat ik wat down was.. Vreselijk eigenlijk.." Hij bleef weer even stil. Waarom was het zo moeilijk om iets te vertellen? "Na een tijdje begon ik een stem in mijn hoofd te horen, waarbij deze zich pas later 'helemaal' bekend maakte. Want blijkbaar leeft er zeg maar nog iemand anders in mij..." dit soort gevoelens, ervaringen en gedachten uitte met woorden was een stuk moeilijker dan hij had gedacht. Hij wou weer verder gaan, tot hij zag dat dezelfde bediende weer terug kwam lopen naar hun tafeltje, maar dan met een dienblad op diens hand en op het dienblad hun drinken, samen met het drinken van de andere gasten. Zodra hij bij hun stond zette hij het drinken neer, de cola bij Riddle en de koffie bij hem, keek Riddle weer even aan, om hierna weer verder te lopen. Wat een rat.

Net zoals hij, leek ook Riddle er blij mee te zijn dat hij hiervoor had gekozen, om het weer 'oke'tussen de twee te maken. Echter op het moment dat hij over Eric's bestaan, of hoe deze eigenlijk nu vooral bekend was, leek ze erg interessant te zijn. Hij begon met hoe down hij was geweest, hierbij was een ietwat geschokte uitdrukking te zien, bij hetvolgende leek ze wel zwaar in de war te zijn. Ja, hij wist niet zeker hoe hij het anders moest gaan vertellen. En trouwens, zelfs al als hij dat wou gaan doen, moest hij wachten, door namelijk de bediende die hun drankjes was gaan brengen. En ineens werd alles vaag, waarbij Nathan meteen al wist wat dat betekende, Eric had weer de touwtjes in handen genomen. Moest dat echt nu? Precies nu, op het moment dat hij de blondine wou gaan vertellen over wat er was gebeurd. Hopen maar dat in welk geval de Ier beried was om iets te vertellen.
Ondertussen was het wel wat duidelijk dat dit niet meer Nathan was, daarbij dus zijn bijna trademarked koude blik opgezet. Ook zijn lichaamshouding was weer heel anders. Waarvan de jongere een rustige, niet zo gespannen houding en 'aardige' had. Had Eric gewoon vijandig, afstandelijk en vooral een koude houding. Zijn blik ging terug naar Riddle, welke meer vragen begon te stellen. Kort snoof de jongeman, het er niet mee eens zijnde. Hij gaf alsnog verrassend genoeg een antwoord, wetende dat hij ook Nathan er niet voor altijd tegen kon gaan houden. "Ja, er leeft inderdaad iemand nog in hem, en dat ben ik. Deacracht?" had er dan ook koud geklonken van hem. Nee, Eric was overduidelijk niet bepaald de blije van de twee. "En jij hebt daar inderdaad voor gezorgd, scubaid." vooral het laatste had extreem koud geklonken. Ja, hij kon verassend genoeg aardig zijn, maar vooral nu bij haar weigerde de groenahrige dat.

Zodra de blondine tegenover hem had gemerkt dat het nu Eric was in tegenstelling tot Nathan, was het meteen te zien hoe zijn ook afstandelijk werd, de aardigheid die de jongeman eerder had kunnen zien was gewoon verdwenen in lucht. Het maakte hem niet uit of ze wel onder de indruk van haar woorden was, zolang ze hem maar gewoon hoorde en de boodschap begreep. Wanneer hij zijn woordje had gevoerd, werd er als eerste gesproken dat het haar niet uitmaakte eigenlijk wat hij in zijn eigen taal sprak. Hierop snoof hij kort, maar liet het gaan. Het was toch maar een simpele bijnaam geweest en een 'vraag'. Hij hield zich nog wel in om niet met zijn ogen te rollen bij haar gedeelte van het verhaal, dat ze wel zeker schuldgevoelens heeft gehad en haarzelf rot had gevoeld. Wist ze eens wat, het maakte hem niet uit. Zijn gedrag zou erop worden gebaseerd of ze nou wel of niet dan ook normaal naar Nathan nu wel blijft doen. Er werd hem gevraagd of hij ook nog een naam had, gezien het wel overduidelijk was dat hij geen Nathan was. Hoe komt ze er ook bij zeg. "Natuurlijk heb ik een naam, Eric." klonk er kortaf van hem. "En trouwens, als je Nathan nog een keer zo een pijn doet.. Het willende of niet. Ik maak je leven een hel." had er nog als laatste van de jongeman geklonken, en hij meende elk woord ervan. En met deze laatste woorden trok hij zich weer terug, voor nu dan.
Nathan knipperde even verbaast met zijn ogen. Wat was er nou precies gebeurd? Hij had dan ook even een zwaar verbaaste uitdrukking op zijn gezicht gekregen. Hij keek weer omhoog, om hierna naar Riddle te kijken, haar blik, brr. "Eh.." klonk er van hem, ietwat ongemakkelijk. "Wat is er gebeurd?" het leek er namelijk niet op dat Eric van plan was om te antwoorden, wat had die gast vandaag toch? De jongen pakte zijn kopje koffie, om er vervolgens een slok van te nemen, daarbij de blondine wel weer aan te kijken, met een flink vragende blik op zijn gezicht. Waarom was het ook zo verdomde moeilijk om het gewoon te inthouden wat er gebeurde als Eric even controle had? Dit maakte het enkel gewoon vervelend voor hem. Er zat niets nuttigs aan, verdomme.

Al snel leek de blondine echter haar koude gezichtsafdrukking te hebben weggedaan, om daarvoor een warme glimlach te laten plaatsnemen. Oké, wat was er nou serieus gebeurd tussen die twee? Voor nu leek de blondine wel nog vooral verbaast te zijn over het feit dat eh ja, dat Nathan er weer was ofzo in plaats van Eric. Nu hij erover dacht, dit was iets dat eigenlijk al 'normaal' voor hem was geworden.. Moet je echt eens nagaan. Riddle begon over dat Eric 'langs was gekomen'. Hierop knikte hij, dit was wel iets dat hij kon onthouden, was het niet dat de ander er lang was, zoals ook echt enkele dagen achter elkaar. Enkel was het de manier hoe de blondine die had gesproken, die hem misschien een lichte kippenvel gaf, die twee konden het dus heel duidelijk niet met elkaar vinden.. Geweldig, niet. Omdertussen sprak zij verder, met dat de Ier zichzelf had voorgedteld, samen nog met dat als zij nog een keer hem pijn deed, Eric een hel van haar leven zou maken. Kort knikte de groenharige. "Oh." eigenlijk verbaaste hem dingen niet meer zo snel, niet qua het gedrag van die gast dan in welk geval. Hij glimlachte wel eventjes toen er werd gesproken dat ze wist hoe het nu zat, dat scheelde dan in wel lgeval weer. Hij vroeg zich af hoe het nu met hun zal gaan, voornamelijk natuurlijk nu Eric tussen beiden zat, zeg maar. Bij haar woorden, over dat ze er heel misschien wel aan kon wenne, grinnikte hij kort. "Dat scheeld dan." hierna was er een wat bezorgde uitdrukking op zijn gezicht verschenen. "Het is echt al goed hoor." sprak hij, met een wat hopelijk geruststellende glimlach oo izjn gezicht. Het is net alsof ze gewoon weer opnieuw begonnen, of nou ja, bijna opnieuw.

Bij nader inzien, was die 'oh' misschien maar niet het beste antwoord geweest dat hij had kunnen geven, maar daarvoor was het al te laat. Het was even voor een klein moment stil gebleven tussen de twee, die stilte had hij eigenlijk vooral maar gebruikt om na te denken, nadenken hoe de blondine er waarschijnlijk over zou voelen dat.. 'dit' nu zo was. Hij nam weer even een slok van zijn koffie. Verdomme, waarom had Eric nou weer zo tegen haar moeten doen? Hij was zich er heel erg van bewust dat deze absoluut niets met Riddle eigenlijk te maken wou hebben. Hij was nog net niet aan het zuchten, maar in welk geval liet hij het niet aan de blondine zien. Hij keek even wat lichterlijk geamuseerd toen er werd gevraagd of hij Eric niet wat kon gaan opvoeden. Nee, dat was iets dat hij absoluut niet zou kunnen. Hetgene dat hij wel weer wist van Eric, was dat deze al een geruime tijd bij de groenharige 'was'. Maar hoe lang was dit dan nou? Een maand? Meerdere maanden? Misschien meerdere jaren zelfs. Hoe lang had hij wel niet iemand anders, zonder er vanaf te weten? Moet je hem eens kijken, antwoorden geven op vragen waarvan hij het zelf eigenlijk maar amper wist. Hij knikte kort met zijn hoofd bij haar vraag, dat was half waar ja "Ik kan enkel mezelf heel weinig verzetten om hem het niet te laten 'overnemen', maar als dat eenmaal is gebeurd, ben ik helemaal machteloos en kan me echt maar heel weinig herinneren van wat er is gebeurd, tenzij het echt voor meerdere dagen is geweest." legde de jongen toch uit. Hij wist dat Eric ouder was, zo voelde de gast dan ook aan, maar hoeveel was niet echt te zeggen. De ander zelf was er nooit namelijk echt uit zichzelf over begonnen, niet naar Nathan in welk geval, maar om er nou naar te gaan vragen wou hij ook niet eigenlijk.

Riddle leek gewoon te luisteren naar zijn uitleg, van wat er nu dan met hem 'aan de hand' was. Er werd uiteindelijk licht gezucht door haar, met de vraag dat zij en Eric met elkaar moesten kunnen omgaan als ze dit wouden blijven hebben. Hij knikte eventjes. "Ja, eigenlijk wel, maar ik ben er zeker van dat hij normaal gaat doen hoor." klonk er vervolgens van Nathan met een glimlachje op zijn gezicht. Natuurlijk zou het ook goed gaan tussen haar en de Ier, enkel zou het gewoon een tijdje duren.. Zodrs de blondine haar glas cola op had, was diezelfde bediende alweer bij hun gaan staan, iets dat wel iets te snel was vroeg je het hem. De jongen keek de gast dan ook scherp aan, en hield hem dan ook in de gaten tot deze weg was, hmp. Toen Riddle weer begonnte spreken, keek hij meteen weer naar haar, maar dan nu met een weer zachte blik in zijn ogen. Er klonk dat hij sprak alsog ppf alles weer goed is, vervolgd door met de vraag of het weer officieel was. Hij glimlachte, al was het nu niet voor kort, deze bleef op zijn gezicht staan. "Als jij dat ook wilt.." begon hij, echt, konden ze gewoon weer zo makkleijk bij elkaar komen? Het leek serieus bijna onwerkelijk. "Graag dan." klonk er van hem.