Facade

Haar reactie was moeilijk te beschrijven, maar het wad duidelijk te zien dat ze zijn woorden moeilijk kon bevatten, maar niet echt een ongeloof. Bij haar volgende vraag, waar hij met een enkele blik 'antwoord' op had gegeven, realiseerde de blondine het. Ja, dat was nu de waarheid. Dit was een van de weinige keren waarbij hij niet een grapje erover aan het maken was. Ze leek wel nig een vraag te hebben, welke begon met een 'maar'. Al snel was de rest er half te horen, daarover dus. Natuurlijk, hij moest haar erover vertellen. "Dat is eigenlijk een lang verhaal." tja, hoe moest hij anders erover beginnen? Het zou in welk geval niet zijn dat hij het droogjes zal vertellen, hij vond dat ze een uitleg verdiende, een echte uitleg dan. "Zeg niets, ze hoeft hier niets over te weten." hij sloeg het volledig in de wind, Nathan zelf besloot wel, wat hij wel of niet ging vertellen. Hij koos ervoor om dat wel te doen.

De groenharige bleef haar aankijken, echter was het met een lege blik. De blondine leek het nu pas door te dringen, te zien aan de schuldbewuste blik in haar ogen, en al helemaal toen ze haar blik op de grond richtte. Hij wou het haar vertellen over de ander, maar eigenlijk was dit niet het moment ervoor, zo voelde het in welk geval voor hem. Hij had haar dan ook nu wel enkel verteld dat het een 'lang verhaal' was, een verhaald die hij later ging vertellen. Hij was er wat blij mee dat in welk geval Hiro blij leek te zijn, echter ging het niet zo makkelijk, was het maar zo. Bij zijn antwoord werd er een wenkbrauw opgetrokken, waarbij er stil werd gevraagd voor verdere uitleg. Echter was er een 'euh' geklonken van Riddle, waarbij het duidelijk te zien was hoe zij rood was aangelopen. Er werd gesproken dat ze hem een verontschuldiging schuldig was, iets waarop hij Eric zowaar verontwaardigd op had horen reageren, als hij hij nou een keer zijn mond kon houden.. Nathan keek Riddle recht in haar ogen aan, maar nog steeds met een absoluut geen dwingende blik. "Ik kan het je niet echt kwalijk nemen..." hij slikte lichtjes. Ineens voelde het namelijk alsof elk woord die hij sprak, een brok in zijn keel was die wper niet uit wou komen. "Vooral door alles met wat er toen was gebeurd.." ergens wist hij niet of ze ooit nog bij elkaar weer konden zijn, maar hij hoopte het. Zijn verstand en zijn hart waren aan het vechten nu.

Hij had daadwerkelijk geen idee hoe de ander er aantoe was geraakt toen, het raden ervan ging ook niet geweldig. Maar dat liet hij nu achterwege. Hij werd terug in zijn ogen aangekeken, dit was een van de dingen die hem dan ook daadwerkelijk liet realiseren hoe erg hij haar dan oo kdaadwerkelijk miste. Ha, kon je hem geloven? Het was moeilijk, maar hij deed het toch. Ineens werd er wat voorgestled door Riddle, of nou ja, ze begon dat te doen. Het was wel zacht gesproken, hierdoor had hij wat moeite moeten doen om het dan ook daadwerkelijk te verstaan. Of ze wat wouden doen? "Don't you even dare to do tha-" hij luisterde niet eens naar Eric. "Ja, is goed." hij wou misschien lichtjes glimlachen, maar zelfs dar ging moeilijk. Hierdoor was er enkel een kleine, geforceerde glimlach te zien. Alles was prima. Hij sprak ze om zichzelf te kunnen overtuigen daarvan. Nathan merkte hoe de ander het wel doorhad dat Riddle nu een zachte kant van haar liet zien, maar de Ier vertrouwde het niet. Nee, ergers zelfs, diens argewaan bleef namelijk enkel maar groeien. Alsjeblieft, doe dit niet nu.

Hij was oké. Een zin die hij enkelen, nee, tientallen keren door zijn hoofd liet gaan om zichzelf ervan te kunen overtuigen. Zijn antwoord leek de blondine wat te hebben verbaast, maar de 'glimlach' die hij erbij had geplakt maakte het niet veel beter. Bij haar bezorgde vraag knikte de jongen, waarop de geforceerde glimlach verdween meer nu een 'echte' verscheen. Voor zover nog iets echt kon zijn dan. "Het gaat prima." sprak rustig. Nee, dat was hij niet. Hoe erg hij het zichzelf wou vertellen, hij was niet oké. Bij haar idee, om naar een café te gaan knikte hij kort, dat klonk wel als het beste te doen nu ja. "Is goed, maar laten we dan wel een andere nemen dan net." hij moest lichtjes glimlachen bij de gedachte van wat er net was gebeurd, nee, om even nu een ander café op te zoeken was toch wel even de betere optie. Het was te zien hoe Riddle Hiro had laten terugkeren, hij zou er nu echter zelf niet op komen waarom, waarschijnlijk omdat het nu.. zó was tussen de twee.

Geloofde ze? Geloofde ze hem niet? Het was letterlijk onmogelijk te zeggen, haar gezichtsuitdrukking verried namelijk niets. Het maakte hem ergens angstig, waarom? Hij had er geen 'reden' echt meer voor immers. Er ging teveel door zijn gedachten tegelijk om ook maar iets ervan te kunnen beschrijven, maar hij probeerde vooral nu zijn aandacht te houden op wat ze nu gingen doen. Gewoon een café opzoeken, daar wat drinken en praten. Het zou heus niet meer worden.. Toch? Bij zijn opmerking over dat ze niet meer terug konden gaan naar de eerste, werd het gezicht van Riddle nog roder, waarbij er zowel beschaamd als gelachen werd gesproken dat het een goed idee was ja, om maar een andere plek te gaan opzoeken. Hij had even verbaast gekeken toen hij ineens aan zijn pols werd meegesleurd, en zodra hij in beweging was gekomen werd de jongen alweer losgelaten. "Weet jij dan een plek in de buurt?" hijzelf had eerder een beter gevoel met bars enzo opzoeken, als hij namelijk gewoon naar een cafeetje wou, was het vaak een kwestie geweest van er gewoon ronddwalen tot er eentje in zicht was gekomen. Maar Nathan dacht wel dat sij een plek wist, ze zou hem anders niet echt speciaal een bepaald richting opsleuren toch?

Hij had zeker wat verbaast gereageerd dat de ander hem ineens zomaar was gaan meesleuren, maar al snel was dit alweer wat verdwenen. Vooral was de jongen nog verbaast dat ze hem verder zo makkelijk had geloofd, enkel was hij daar wel blij mee. Zelfs al mocht dat misschien niet zo duidelijk lijken, hell, hij was er erg blij mee zelfs.. voor zover hij dan nog blij over zoeits kon zijn. Als antwoord op zijn vraag, of de blondine hier dan een plek in de buurt wist. Ze wist er dan ook eentje, en volgens haar woorden was deze dan ook al om de hoek. Nou, dat was in de buurt. Niet dat dat nou eigenlijk erg was. En ja hoor, zodra de twee dan ook die hoek hadden omgeslagen, was er al een café te zien vlak voor hun neus. Dat was vrij moeilijk te missen eigenlijk. Hij glimlachte kort toen de ander sprak dat het scheelde, waarschijnlijk over het feit dat het zo in de buurt zat. "Dat scheeld zeker." sprak hij dan ook. Riddle stapte het gebouw binnen, waarbij de jongen haar volgde en al snel stond er iemand bij hen, om hun een tafeltje aan te wijzen zodra de ander sprak voor een tafeltje van twee. "Hoe kan je nu met haar rustig wat gaan drinken? Je weet toch wel wat ze je heeft aangedaan!?" hij rolde kort zijn ogen, ergens hopende dat iemand het echt zou merken. Ondertussen was Nathan naar de andere kant van het tafeltje gaan lopen, om daar maar te gaan zitten. Arceus, hoe zou hij eigenlijk moeten gaan beginnen met het uitleggen? Bij het begin, dat was wel het beste.

Zodra de twee dan ook zaten, had de blondine recht in zijn ogen gekeken, maar al snel weer haar blik afgewend. Hierna keek ze hem alweer aan, wat stamelend voor woorden. De jongen had in de eerste intantie haar aangekeken, wachtende tot er meer kwam, tot hij het had gemerkt dat er een bediende bij hun tafeltje was gaan staan, de twee vragende wat hun voor drinken wouden. Hierdoor had Nathan de ander dan ook met een kleine vragende frons aangekeken. Riddle leek het al door te hebben dat die gast hier was, om wat onhandig haar drankje te bestellen. De bediende leek zich erg te amuseren door haar reactie, iets waarop hij, vooral voor nu, iets te prikkelig op had gereageerd en de gast koud had aangekeken. "Een koffie zwart." bestelde hij dan ook, zijn aandacht niet vestigende op de blik van deze gast. De ander had beiden bestellingen genoteerd op een kladblokje, om hierna weer weg te lopen, beter. Hij wachtte nog even, om hierna Riddle weer aan te kijken. Arceus, dit was awkward zeg. Want wat was dit nou echt te noemen? Gewoon een normale 'afspraak', om enkel wat te drinken en praten? Hij slikte lichtjes. Waarom had hij, deze gedachten?