[Rangers] Submersion

“Ik heb de rangers gewaarschuwd. Is er nog iets wat ik kan regelen?” Tiffany liet de bureaustoel zich omkeren, maar kon het hierbij niet laten om hem door te laten draaien, ondanks hoe onprofessioneel dit haar over liet komen. Nadat ze haar anderhalve cirkel had voltooid liet ze haar blik op de oudere dame vallen, wiens ogen strak gericht waren op een computer beeldscherm. In de reflectie van haar bril was te zien dat ze naar een weerkaart aan het kijken was.

Het kostte haar enkele tellen voor ze haar blik ophees en deze kort op Tiffany liet vallen. “Nee, dat was het. Belangrijker is nu om de gebieden in veiligheid te houden. Ga maar naar je toegewezen locatie.” Tiffany knikte, stond op, maakte een lichte buiging voor de dame, en vertelde haar dat ze haar taak zou voltooien.

De brunette was echter niet van plan om direct naar Pacifidlog Town te gaan. Ze wilde eerst zeker weten dat iedereen op zijn post stond en de gebieden in goede handen waren. Daarom haalde ze Ra tevoorschijn en klom ze op zijn rug. “Het spijt me maatje, maar we gaan een lange tocht maken,” informeerde ze hem. “Ik wil zeker weten dat op elke route in Hoenn een Ranger aanwezig is om mensen te helpen.” Ra knikte. Hij vond het een prima plan. Hij was misschien nog wel rechtvaardiger dan zijn trainer, en dat terwijl zij hier de Ranger was. Hij bukte, spreidde zijn vleugels, en zette zich toen krachtig af van de grond om zijn ronde over Hoenn te beginnen.

Vliegen terwijl er een storm op komst was was niet bepaald een veilig idee, maar dat hield Tiffany niet tegen. Ra zou het haar wel laten weten als het te gevaarlijk werd. Hij kon dat beter aanvoelen dan zij. Zolang hij zich stil hield, keek Tiffany naar de grond, haar blik zoekend naar de oranje hesjes die de Rangers droegen. Zo te zien deed elk van de jonge Rangers zijn taak en was er op elke route minstens één Student Ranger aanwezig om de reizigers te waarschuwen. Dat was fijn. De meer ervaren Rangers hadden de gebieden toegewezen gekregen waar de storm harder toe zou slaan, en nu Tiffany zeker wist dat Hoenn in goede handen was (wat ze natuurlijk niet anders had verwacht, durfde ze naar haar post in Pacifidlog Town te gaan. Precies op tijd ook, want Ra keek om naar haar en gromde zachtjes. Voor een ander zou dit een verwarrend gebaar zijn, maar Tiffany begreep dat hij haar duidelijk probeerde te maken dat het gevaarlijk begon te worden in de lucht.

Ze reageerde met een knik en begeleidde hem terug naar de grond. Nou ja, grond was het niet echt te noemen. Het waren boomstammen die op het water dreven en zo de bevolking van Pacifidlog Town in veiligheid hielden. Tenzij er een storm uit brak zoals nu. De reacties op haar aankomst waren verschillend. Een aantal mensen kwamen op haar af gerend, waarvan twee hun armen uitstaken alsof ze bang waren dat Ra om zou vallen. Een ander groepje mensen, zo te zien een familie van drie, keek angstig uit hun ogen. Misschien hoopten ze dat Tiffany hen zou evacueren – wat ook precies haar taak was. Vandaar dat ze hier zonder problemen op inspeelde. “Yo! Ra is hier om jullie naar een veilige plek te brengen. Eén volwassene en één kind per overtocht. Hij brengt jullie naar Lilycove, daar is een opvang waar jullie terecht kunnen.” De mensen waren wat verbaasd dat de brunette zo makkelijk inzag wat ze wilden, maar klaagden niet. In tegendeel: ze kreeg een bedankje en direct liet de man zijn vrouw op de rug van de Charizard klimmen. Tiffany bleef er nog even bij staan om haar Pokémon toe te spreken. “Breng ze allemaal in veiligheid en kom me dan waarschuwen als je klaar bent, oké?” Ra knikte en gromde instemmend, voor hij zijn vleugels spreidde en zich iets rustiger afzette dan normaal. Dit waren immers mensen die niet gewend waren aan vliegen.

Er van verzekerd dat Ra de mensen in veiligheid zou brengen, begaf Lori zich naar één van de huizen in de buurt. Zo te zien was deze leeg, maar ze kon het toch niet laten om verder naar binnen te stappen. Een keuze waar ze geen spijt van kreeg, want het viel haar al snel op dat er water bij het raam naar binnen sloeg en ze hoorde een geluid wat niet echt prettig klonk. Als een Pokémon die ergens vast zat, eigenlijk. Meteen zocht de brunette tussen alle mogelijke gaatjes en vond ze een Chinchou die op de een of andere manier achter een kast vast was komen te zitten. “Kom maar, ik help je wel,” sprak ze het wezen rustig toe, terwijl ze met moeite de kast verder naar voren duwde. Ze had geluk dat de Ranger Academy haar ook het belang van spierkracht had geleerd, anders was het haar nooit in haar eentje gelukt. De Chinchou kwam vrij, maakte daar meteen gebruik van en sprong weer het raam uit. “Pff, niet eens een bedankje,” grapte Tiffany met een frons tegen zichzelf, maar echt heel beledigd was ze niet. Ze had immers nog meer werk te doen.

Het huis leek verder leeg te zijn, dus verliet Tiffany het weer. De volgende woning die ze onderzocht was ook leeg, maar toen ze naar nog een volgende wilde gaan merkte ze dat de verbindingen tussen dat huis en de rest van Pacifidlog Town was verbroken. Met een frons op haar gezicht keek ze er naar. Hoe kon het eigenlijk dat dat huis niet weg dreef?
Het belang van de mensen ging nu even voor, en daar werd ze aan herinnerd toen de vier bewoners van het huis naar buiten kwamen. Ze hadden het oranje hesje van Tiffany gezien en verwachtten dat zij hen kwam helpen. De brunette zwaaide naar het groepje, maar riep hen ook wat toe. “Momentje, ik zorg voor een overtocht!” Ze wist al precies hoe ze dit ging oplossen. Ze had alleen het geluk nodig dat ze iets voorbij zag zwemmen wat groot genoeg was om mensen te dragen.

Dit iets werd zo te zien een Tentacruel. Tiffany hield haar ogen open toen ze een groepje Tentacool voorbij zag zwemmen en kwam direct in actie toen ze ook het silhouet van de geëvolueerde vorm zag. Deze nieuwe styler had echt veel voordelen, want als ze nog een Graduate was geweest had ze nooit zo’n grote Pokémon om hulp kunnen vragen. Ze kon hem echter niet zomaar capturen, maar daar had ze haar eigen team voor. Haar Gastly, Osiris, werd zijn Pokéball uit gelaten en ook de Capture Styler van Tiffany haalde ze tevoorschijn. “Osi, Mean Look!” De Gastly had gelukkig geen verdere uitleg nodig en begreep meteen wat zijn doelwit was. De vorm van de Tentacruel stopte met vooruit zwemmen en kwam in plaats daar van naar boven, een kwade uitdrukking op zijn gezicht. Tiffany deed alsof ze het niet opmerkte en droeg Osiris een volgende aanval op. “Hypnosis!” Ze kon Tentacruel niet uitschakelen omdat ze hem hierna nog nodig had, maar ze kon hem wel tot rust brengen zodat de capture in één keer slaagde. Dat was precies waar Osiris voor zorgde. De Tentacruel versufte en nog voor de aanval van de Gastly voltooid was, liet Tiffany de Capture Styler zijn werk doen. Even leek het er op dat het voorwerp een klap van de tentakels zou krijgen, maar hij was net te sloom om de styler echt te raken. Gelukkig maar, want de brunette wilde de mensen niet langer op hun evacuatie laten wachten.

Dus gaf ze Tentacruel de opdracht om tussen het los gekomen huis en waar Tiffany stond heen en weer te zwemmen en er voor te zorgen dat de mensen veilig over kwamen. Tentacruel knikte en ging meteen aan het werk, al leken de mensen wat twijfelachtig over de enorme inktvis. “Hij helpt jullie deze kant op!” verzekerde Tiffany het groepje. Nog een laatste twijfelachtige blik werd uitgewisseld voor de moeder en grootmoeder van de familie op de Pokémon klommen. “Hou je goed vast, de zee is onstuimig!” Dat dit een nogal voor de hand liggende waarschuwing was interesseerde Tiffany niet. Als het de mensen een gevoel van veiligheid gaf was dat belangrijker dan of ze slim of dom over kwam.

Ra was nog niet klaar met de eerste familie overzetten, maar dat betekende niet dat Tiffany de anderen niet vast naar zijn landingsplek toe kon brengen. De begeleidde de familie naar de plek toe en legde uit wat de bedoeling was. “Er zal zo meteen een Charizard hier komen die jullie naar veiligheid brengt. Hij kan één volwassene en één kind tegelijk meenemen, dus u zult zelf een volgorde moeten bepalen. Ik kan hier helaas niet blijven, want er zijn nog meer mensen die geëvacueerd moeten worden.” Tiffany wilde al bijna weglopen, maar de oude dame van het groepje kwam nog naar voren en gaf haar een knuffel en een bedankje. Tiffany grijnsde breed. Dit was ook waar ze het voor deed. Complimentjes. Alles wat haar ego maar streelde. Ze wenste dat het langer kon duren, maar helaas wist ze dat haar ego niet zo belangrijk was als levens redden.

De brunette vervolgde daarom haar tocht door het stadje in de hoop meer mensen in nood te vinden. Andere reddingswerkers hadden al een paar huizen leeg gehaald en waren bezig de mensen te evacueren. Tiffany sloeg de huizen over waar duidelijk geen hulp meer nodig was en kwam zo bij een uithoek van het dorpje uit. Ze merkte dat de golven heviger werden en dus dat ze moest opschieten. Ze klopte aan op de deur en nog geen seconde later werd deze haastig open gedaan. “Ranger! Help, er stroomt water ons huis binnen, alles is straks verloren!” De man sprak haastig en leek radeloos, maar Tiffany kon niet veel meer dan fronsen. “Ik wou dat ik kon helpen, maar het is te gevaarlijk. U moet nu geëvacueerd worden. U en alle andere levenden in dit huis.” De man protesteerde natuurlijk, maar Tiffany bleef strak voor zich uit kijken. Ze kon geen medelijden krijgen met deze persoon want dan deed ze haar werk straks niet meer goed. Dat schuldgevoel wat naar boven kwam kruipen negeerde ze dan ook zo goed ze kon. “Meneer, u kunt nú nog spullen pakken en weg wezen. U bent verplicht te evacueren. U kunt nu uw meest waardevolle spullen nog redden.” Nog steeds leek de man de boodschap niet te begrijpen, waarop de brunette geïrriteerd haar vuisten balde. Nog even en ze zou wensen dat hij hier bleef tijdens de storm…

Nee, dat was niet hoe een Ranger dacht. Dat mocht niet. “Laat me de schade maar zien,” zuchtte Tiffany, wetend dat als ze niet toe gaf ze alleen maar bozer zou worden. Nu pas werd er naar haar geluisterd en mocht ze zien waar deze man nou zo van streek over was. Moeilijk was het niet te vinden, want er stond een flinke laag water door bijna het hele huis. Daar gingen haar prachtige laarzen. Ach, die konden gelukkig redelijk tegen water.

Zo te zien waren de ramen van de woning kapotgeslagen door de golven en de wind en kwam er nu water met grote hoeveelheden de ruimte binnen. Tiffany vroeg zich direct af waarom de man dit niet als waarschuwing zag dat hij zijn huis uit moest en veiligheid moest zoeken, maar dat leek niet tot hem doorgedrongen te zijn. Nu was het aan haar om zo snel mogelijk een oplossing te vinden voor het probleem en ze besefte zich direct dat ze hier een Pokémon bij nodig ging hebben. “Heeft u toevallig ook een Pokémon?” vroeg ze. De man knikte. “Ja, natuurlijk! Zij zijn mijn familie!”
“En waar kan ik ze vinden?” vroeg de brunette vervolgens. De man wees naar boven en zei dat hij zijn Pokémon daar in veiligheid had gebracht.

Direct wilde de Ranger met haar ogen rollen, maar ze hield zich in. Dat zou ze pas doen als ze haar rug naar hem toe had gekeerd. “Haal ze op en breng ze naar buiten. Ik fix het raam, maar u bent alsnog verplicht om te evacueren.” Ze wierp hem een strenge blik toe en wist hem stil te krijgen door haar hand naar hem op te heven. Ze accepteerde geen protesten meer. “Ik ben de Ranger. Ik heb de controle,” voegde ze er nog gefrustreerd aan toe, waarop hij eindelijk deed wat ze vroeg.

Helaas had Tiffany zelf geen idee hoe ze dit ging oplossen. Als ze een Pokémon had die een web kon maken was het ideaal, maar die had ze niet. Ze had echter wel Mut, en hoewel ze niet van plan was geweest om de Flaaffy naar buiten te halen voor haar eigen veiligheid, zag ze in dat zij de enige Pokémon was met een aanval die kon helpen. Goed dan. Binnen enkele tellen stond het roze schaapje voor haar op de grond en keek ze haar met haar kraaloogjes aan. “Mut, je moet voor mij je Cotton Spore gebruiken op dat raam, zodat het helemaal gedicht wordt. Osiris, jij kan helpen met zorgen dat het allemaal goed verspreid wordt.”

Osiris en Mut waren bijna klaar met hun klus toen de man met een viertal Pokémon naar beneden kwam. Tiffany begreep nu al beter waarom hij ze naar boven had gebracht, want het waren drie vuur Pokémon en één steen. Waarom hij dan in Arceus’ naam in Pacifidlog Town was gaan wonen was haar een raadsel, maar daar zou ze verder geen commentaar op leveren. “Als u het pad af loopt en dan naar links gaat, staat daar of een groep mensen te wachten, of een Charizard. De Charizard brengt u naar het vaste land. Daar is het veilig.” De man wilde blijkbaar nog tegen stribbelen, want hij begon vragen te stellen in plaats van de opdracht van Tiffany op te volgen. “Maar het is zeker dat mijn huis er nog zal staan als het over is? En alle schade wordt vergoed?” Hij leek zich erg zorgen te maken om zijn spullen. Tiffany zuchtte. “Ik kan niks beloven over de staat van uw huis of een vergoeding. Ik ben hier alleen om mensen te evacueren en Pokémon te helpen,” legde Tiffany uit. Nog steeds met een twijfelachtig gezicht vertrok de man eindelijk zijn huis uit. Wat een gedoe.

Toen Tiffany zich omdraaide om te zien hoe ver Mut en Osiris waren met hun werk, werd ze aangenaam verrast. “Osi! Ben je nou geëvolueerd?!” vroeg ze verbaasd. De Haunter draaide zich om, lachte een speelse lach, en balde vervolgens zijn vuisten de lucht in alsof hij zijn spierballen probeerde te showen. Breed grijnzend keek Tiffany naar haar spook Pokémon. “Maak nou maar je werk af, uitslover.” Gelukkig werd hij niet kwaad ondanks dat ze hem beledigde – iets wat hij sowieso niet zo vaak werd, wat heel handig was als je samen met Tiffany in een team zat.

Mut en hij zetten de laatste stukken katoen op hun plaats (waar nu al druppels water doorheen leken te komen, maar de Ranger was niet van plan om dat nog te fixen) en keken vervolgens verwachtingsvol naar hun trainer. Die leek echter haar aandacht ergens anders bij te hebben. “Oké, het water stroomt nu niet meer met bakken naar binnen, dus wat maakt dat spetterende geluid?” vroeg ze zich hardop af. De Haunter en Flaaffy leken zich nu ook op het geluid te concentreren. Mut was de eerste die in beweging kwam en bij een tafel ging staan, waar ze met haar pootjes naar wees terwijl haar blik strak op Tiffany gericht was. Osiris kwam als tweede in beweging en ging meteen naar de onderkant van de tafel. Tiffany volgde hem voor zo ver dat kon en hurkte vervolgens mij het meubelstuk neer. “Hey, is dat niet een Alomomolomolola?” Ze was nooit goed geweest met namen met veel herhalende klanken. “Arceus, ze zit onder het bloed. Ik denk dat we onze oorzaak van het gebroken raam hebben gevonden.” Zonder er verder nog over na te denken kroop ze onder de tafel en pakte ze de spartelende Pokémon beet met beide handen. Deze moest ook geholpen worden, maar deze moest meteen naar de eerste hulp. Gelukkig waren daar ook mensen van aanwezig, al vroeg Tiffany zich af of het wel zo handig was om een Pokémon nu te gaan behandelen.

Die gedachte werd als het ware uit haar hoofd geramd door de plotselinge beweging van de wilde Pokémon. Ze had moeten verwachten dat deze gewonde Alomomola niet mee zou werken, maar daar had ze even niet bij stil gestaan. Direct haalde ze in een reflex haar Capture Styler tevoorschijn. Als ze de vis niet kalmeerde, werden haar verwondingen alleen maar erger. “Osi, Mut, blijf paraat,” droeg de brunette haar Pokémon op terwijl ze de Styler afvuurde en de tol rondjes liet maken om de roze vis. Zo te zien zou ze geen problemen veroorzaken behalve dat er water op de lijn kwam, maar het leek er op dat de styler sterk genoeg was om de lijn intact te houden. Een laatste uithaal raakte bijna de tol, maar Tiffany’s reactietijd was snel genoeg en een wit licht omhulde de Alomomola, bevestigend dat de vangst geslaagd was. Meteen bleef de vis een stuk rustiger in het water liggen en kon Tiffany haar met gemak optillen. “Sorry als ik je heb laten schrikken. Ik ga je nu naar een paar mensen brengen die je helpen met die glaswonden.” Zo te zien zou er bloed op haar handen en in haar Ranger outfit komen, maar dat moest dan maar. “Osi, Mut, kom. Dank voor het opletten, trouwens.” Ondanks dat ze hun hulp niet nodig had gehad, was ze toch dankbaar dat ze er bij waren. Eigenlijk liet ze Mut liever terugkeren nu, maar daar had ze haar handen wat te vol voor.

De wind was ook harder op komen zetten en Tiffany zou zich bijna zorgen gaan maken om Ra, wie nu door de storm vloog. Ze zag toevallig zijn oranje lijf neerdalen op de plek waar ze hem achter had gelaten en snelde daarom zijn kant op, nog steeds met de Alomomola in haar armen. Een reddingswerker van het Pokécenter zag de gewonde vis al snel en kwam op Tiffany af om het beest uit haar handen over te nemen. De Ranger vertrouwde hem er mee dat hij de Pokémon weer op zou lappen. Hopelijk was de schade niet te erg.

Tiffany zag dat er nog iemand stond te wachten bij Ra om weggebracht te worden. Eigenlijk wilde ze haar Charizard even begroeten, maar de mensen moesten zo snel mogelijk naar veiligheid, dus er zou niet veel tijd zijn. Het laatste stukje rende de brunette op de gladde houten ondergrond, waarbij ze twee keer bijna op haar bek ging. Het voordeel daar van was dat Ra haar aan hoorde komen en om keek, waardoor hij nog even wachtte met wegvliegen. Het nadeel was dat ze er debiel uit zag. Dat vergat ze echter meteen toen ze haar Charizard met een blije fonkeling in zijn ogen zag. “Hey maatje!” begroette ze hem vrolijk. De man met de vuur en steen Pokémon was op Ra’s rug geklommen en keek nu ook Tiffany’s kant op. “Dit is de laatste. Hierna moet je alleen mij nog ophalen.” Ze knipoogde, waarop hij terug knipoogde. Begrijpend dat hij niet te lang kon wachten spreidde hij ook zijn vleugels en zette hij zich af. De brunette keek hem na, hopend dat hij veilig alle mensen naar Lilycove City had kunnen brengen. Ook hoopte ze dat alle andere Rangers de boel in veiligheid hadden gesteld voordat het te laat was.