A Beautiful Crater [+ Imogen Hargreaves]

Vincents konijnenduo leek de as heel wat minder vervelend te vinden. De twee renden er vrolijk in rond. "Oh, zomaar. Ik vind het altijd leuk om te weten, ik herinner me ze zelf heel vaak. Weet je die van vannacht nog?" vroeg Imogen. Ze vond dromen altijd leuk om over te praten, omdat ze er zelf zo veel had. Ze hield er ook een dagboek van bij, want het leek haar zonde om al die vreemde, soms heel mooie verhalen te vergeten.

"Wauw, dat klinkt mooi", zei Imogen een beetje dromerig. Ze zou het aan Phoebe moeten vertellen, die zou vast een prachtige tekening van zo'n situatie kunnen maken. Imogen was altijd wel jaloers geweest op Phoebe's tekenkunsten. Zelf kon ze niet echt goed tekenen, al kwam dat ook wel een beetje doordat ze niet het geduld van haar oudere zus had om veel te oefenen. Dat verklaarde ook waarom ze nooit een instrument had leren bespelen, al hield ze veel van muziek. Ze wilde niet jaren oefenen voor ze eindelijk eens wat mooie klanken zou kunnen produceren. Met dansen zat het anders, daar oefende ze wel voor, maar dan was ze natuurlijk ook actief bezig, dan vond ze oefenen niet erg. "Ik droomde vannacht over een Egyptische troonopvolgster en een waarzegster. Ik geloof dat het meisje steeds van geslacht veranderde, nu eens was ze een paar jaar een jongen, dan weer een meisje. Maar dat was ook normaal, dat had iedereen in zijn jeugd, ik ook. Het enige probleem was dat ze alleen als jongen de troon over zou kunnen nemen en ze was nu juist net weer in een meisje veranderd en ze had het haar vader nog niet verteld. Wat die waarzegster verder deed weet ik niet, die stond vooral een beetje intimiderend en diepzinnig te zijn... Maar ze was ook echt best en intimiderend en diepzinning.*" Imogen grijnsde. "Ik houd ook een dromendagboek bij. Het is altijd leuk om dromen terug te lezen."

*letterlijk mijn droom van vannacht xD

Vincent leek dat dromendagboek wel een leuk idee te vinden. Zijn Plusle en Minun waren ook enthousiast, maar of dat iets te maken had met de dromen of dat ze simpelweg zonder reden vrolijk waren, kon Imogen niet zeggen. De twee brachten vanzelf een glimlach op haar gezicht. Was Helios maar zo vrolijk... Ze was dolblij met hem, daar niet van. Hij was prachtig, echt de mooiste pokémon die ze kende, met zijn prachtige, zonnegele ogen, maar er kon bij hem meestal geen glimlachje vanaf. Ze schudde even haar hoofd. Daar ging ze zich nu toch niet druk om maken? Helios zat in zijn pokéball en zij stond te praten met een vrolijke jongeman en zijn nog vrolijkere pokémon! "Ga er ook eentje bijhouden!" zei Imogen enthousiast na zijn woorden. "Trouwens, nog een rare vraag: heb je wel eens gevlogen in een droom?" Ze interesseerde zich altijd wel in andermans dromen, ze vroeg zich altijd af hoe ze precies werkten, wat de overeenkomsten tussen de meeste dromen waren, en waarin de dromen van ieder individu juist weer compleet verschilden.

Imogen grijnsde. "Je hebt er wel discipline voor nodig. Ik heb 's morgens ook niet altijd zin... Ik heb 's morgens ook niet altijd zin om het meteen op te schrijven, maar als ik het uit ga stellen... vergeet ik de helft." Haar zinnen werden onderbroken doordat ze steeds werd afgeleid door Taylor en Tyler, die met schijnbaar onuitputtelijke energie rondjes bleven rennen. Met wat moeite richtte ze haar aandacht weer op Vincent."Leuk! Maar nou is mijn vraag: op welke manier vlieg je? Wapper je met je armen? Zweef je gewoon? Verander je in een Pidgey? Heb je vliegschoenen?"

Imogen keek naar de Plusle en Minun en vroeg zich af wat ze precies aan het doen waren nu. Als ze haar maar niet zouden elektrocuteren. Vincent zei dat hij gewoon zweefde. "Ik ook", antwoordde Imogen. "Maar ik moet wel mijn armen opzij houden", vervolgde ze, terwijl ze haar armen spreidde ter demonstratie. Toen ze ze weer liet zakken, lagen er al wat grijze vlokjes op haar armen, die ze eraf klopte. Ondertussen keek ze rond, aangespoord door Vincents enigszins dromerige opmerking. Ze maakte een instemmend geluid. Het was inderdaad prachtig hier. "Zin in een wandelingetje door de omgeving?" vroeg ze. Buiten het stadje was het nog mooier dan hier tussen de gebouwen.

Vincent gaf aan dat hij ook wel een rondje wilde lopen. Zijn eerst schijnbaar onvermoeibare pokémonduo had zich met al dat rondrennen en vonken in het rond schieten toch uitgeput, leek het, of ze waren gewoon lui. In ieder geval liet Vincent zich zonder veel moeite overhalen hen te dragen. Imogen schudde glimlachend haar hoofd. "Hebben ze pootjes, gebruiken ze ze nog niet", zei ze geamuseerd. Kijk, zij kon niet veel anders dan Helios dragen, anders kwam hij gewoon niet vooruit. Die twee daar hadden niet zo'n excuus. Ze glimlachte. Ze deden haar aan kleine kinderen denken. Die renden ook altijd onvermoeibaar rond, totdat ze... tja, toch moe waren. Stiekem hoopte ze dat ze in slaap zouden vallen, dat zou er zo schattig uitzien! Terwijl ze haar hoed wat steviger op haar hoofd zette, kwam Imogen in beweging, zich afvragend of ze misschien nog een wilde pokémon tegen zouden komen onderweg. Ze had begrepen dat er hier in de buurt Skarmory leefden. Grote, metalen vogels met glimmende, vlijmscherpe nagels en klauwen... ze moest zeggen dat ze die toch liever uit de weg ging. Maar leefden hier niet ook Sandshrew en Spinda?

Vincent was het met haar eens dat de twee net kleine kinderen leken, maar dan blijkbaar wel erg sterke kleine kinderen. Imogen keek vertederd naar de twee kleintjes. O Arceus, de schattigheid was te veel. Het kostte haar moeite haar blik los te rukken van de slaperige pokémon.
In het stadje hadden nog veel mensen rondgelopen, maar zodra ze de laatste huizen achter zich hadden gelaten, werd het erg stil. De as vormde een zacht tapijt op de grond dat het geluid van hun voetstappen dempte. Betoverd keek Imogen om zich heen. Al was ze op de heenweg naar Fallabror Town ook al door dit landschap heen gekomen, toch benam de aanblik haar ook nu weer de adem. Even vergat ze Vincent helemaal, terwijl ze met een brede lach op haar geizcht rondkeek. "Prachtig", fluisterde ze. Ze stak een arm uit en er vielen kleine, grijze vlokjes op, die ze lachend van dichtbij bekeek nadat ze haar hand naar haar gezicht had gebracht.
Ze schudde ze van haar hand en volgde hun verdere afdaling naar de grond, waarna ze weer om zich heen keek. Echt álles was grijs: de bomen, het gras, het pad, de Spinda.... wacht, de Spinda? Er was plotseling een kleine pokémon uit het gras tevoorschijn gekomen, die wel wat weghad van Vincents Plusle en Minun, maar met een rond staartje en heel ander vlekkenpatroon. Het wezentje stond te tollen op zijn pootjes en dreigde steeds om te vallen, maar wist zichzelf iedere keer nog net in evenwicht te houden. Hij leek wel dronken, maar Imogen wist dat Spinda altijd zo duizelig leken. Of waren. Waren ze echt altijd duizelig of vonden ze het gewoon leuk om zo te bewegen? Ze besloot het haar pokédex te vragen en haalde het apparaatje tevoorschijn om het op de pokémon te richten. Het verhaaltje dat haar pokédex oplepelde was niet helemaal duidelijk, maar Imogen maakte eruit op dat de pokémon alleen bewoog alsof hij duizelig was en het dus niet echt was. Ze liet zich op haar hurken zakken om naar de kleine pokémon te kijken. "Hallo", zei ze met een glimlach, terwijl het wezentje zijn dronkemansdans voortzette.

De Spinda draaide een duizelige pirouette en Imogen piepte zoals alleen meisjes die iets schattigs zien dat kunnen. Vincents opmerking kon ze alleen maar beamen. "Absoluut!" antwoordde ze. "Aaahwwww." De Spinda lachte een schattig hikkend lachje en Imogen raakte meteen nog meer vertederd. Ze zat zo naar deze ene Spinda te kijken, dat ze niet eens had gemerkt dat diens lachje het teken was geweest voor nog twee Spinda om tevoorschijn te komen uit het lange gras. Pas toen zij ook lachten, keek Imogen op. "Ach kijk, er zijn er nog meer!" zei ze vrolijk tegen Vincent, terwijl er nog drie Spinda aan kwamen wankelen, waarmee het totale aantal nu op zes kwam.

-Wauw, echt heel laat, sorry ^^"