A Beautiful Crater [+ Imogen Hargreaves]

Imogen was net aangekomen in Fallabror Town. Het was best een leuk dorp, vond ze, en de omgeving was heel interessant. Ze was hier nog nooit geweest, ze ging vaker naar grote steden en kustplaatsjes, en het idee van een dorpje waar het voortdurend as regende had ook niet echt aantrekkelijk geklonken, maar het was een verbazingwekkend mooie plek. Ze hield van kleur, maar juist het grijs van dit gebied sprak haar aan. Het bood een wat melancholische aanblik en je kon je er heerlijk verloren voelen. Ze hield wel van een beetje tragiek op zijn tijd.
In het dorpje zelf was het wat levendiger. Er liepen veel studenten en wetenschappers rond, sommigen met paraplu's, anderen met haar grijs van de as. Zelf was ze zo verstandig geweest een zonnehoed met brede rand op te zetten die haar hoofd en schouders vrij van as hield. Helios had ze terug laten keren in zijn pokéball, omdat hij luid klaagde iedere keer dat er ook maar een enkel asvlokje op hem landde.
Tussen al die mensen leek het Imogen zonde om in haar eentje rond te blijven dwalen. De meeste mensen liepen snel, alsof ze haast hadden. Zij hadden het waarschijnlijk te druk met hun studie, werk of onderzoek om een gezellig gesprekje met haar te voeren. Haar oog viel echter op een jongen met wit haar, die meer de indruk gaf dat hij hier als toerist rondliep, zoals zij. Met vrolijke huppelpasjes stapte ze naar hem toe. "Hallo, ik ben Imogen, aangenaam kennis te maken", zei ze vrolijk. "Wat brengt jou naar Fallabror Town? Je ziet er niet uit als een student."

De jongeman glimlachte meteen terug toen ze hem aansprak en hij stelde zichzelf ook voor. Hij had zijn naam nog maar net gezegd of Imogen zag onder zijn T-shirt iets bewegen, waar ze even van schrok. Toen er echter twee schattige kopjes uit de halsopening verschenen, veranderde die geschrokken blik in een vertederde. "Ach, wat een schatjes", zei ze met een brede grijns, terwijl ze een hand uitstak om een van de twee een aai over zijn kop te geven. "Hoe heten ze?" Zo'n schattig duo zou een goede indruk maken in een contest, dacht ze, maar Vincent zei dat hij een trainer was. "Heb je al gyms verslagen?" vroeg Imogen. Hij leek wat ouder dan zij, dus misschien was hij ook al langer op pad. "Ik ben zelf een coördinator, net begonnen." Ze kon niet wachten tot er weer een contest georganiseerd zou worden in Hoenn, al was ze er eigenlijk nog niet echt klaar voor. Ze hadden nog een hoop werk te verrichten voor ze kans zouden maken in zo'n wedstrijd, maar ze keek er nu al naar uit.

De twee pokémon werden voorgesteld als Taylor en Tyler. Leuk, van die bijpassende namen, dacht Imogen. Het was een vrolijk duo, dat was wel duidelijk, en speels waren ze ook, zag ze toen ze elkaar achterna begonnen te zitten. Ze lachte. Wat een leuke pokémon waren het. Was Helios maar zo vrolijk... Even voelde ze een steek van jaloezie, maar na Vincents volgende woorden moest ze alweer glimlachen. "Wauw! Dan heb je vast ook wel meer pokémon dan die twee", zei ze. Met alleen een Plusle en een Minun kon je geen twee gyms verslaan, toch? Waarschijnlijk zat de rest van zijn team in hun pokéballs.

Een heel team. "Een ranger? Wat gaaf!" riep Imogen uit. Ze bewonderde de rangers altijd wel, al vond ze hun uniformen er om heel eerlijk te zijn vreselijk uitzien. Zelf zou ze er nooit een willen zijn: ze hield wel van een beetje avontuur, maar boeven bevocht ze liever alleen in de spelletjes die ze vroeger altijd met Agnes speelde. Haar passie lag bij het optreden en het maken van mooie dingen. "En ja, zeker", zei ze toen Vincent vroeg of ze zijn team wilde zien. Ze was benieuwd wat voor pokémon hij had.

Vincent liet zijn pokémon verschijnen en Imogen moest zeggen dat ze wel onder de indruk was. Hij had meerdere pokémon die al helemaal geëvolueerd waren, zoals de Empoleon en Scizor. De haai=achtige pokémon was ook al groot, maar Imogen wist niet meer zeker of dit nou zijn laatste evolutie was of dat er een nog grotere versie kwam. Ze meende wel eens een pokémon gezien te hebben die hierop leek, maar die was groter dan zij geweest, terwijl ze boven deze nog wel een stukje uitstak. Al konden dat ook gewoon verschillen per individu... En ach, die kleine luiaard... Wat een lievertje was dat. Jammer dat ze zo lelijk werden als ze evolueerden... Maar ja, daar maakte een trainer/toekomstige ranger zich vast wat minder druk om dan zij, als coördinator die nogal gebrand was op schoonheid. "Een gaaf team", merkte Imogen op. "Hoe heten ze allemaal?" Ze bekeek de pokémon nog eens. "Ik heb zelf één pokémon, een Sunkern, Helios. Hij heeft prachtige ogen. Wil je hem zien?"

De pokémon werden een voor een voorgesteld en het viel Imogen op hoe perfect al die namen bij hun eigenaren pasten. Alleen de Slakoth had nog geen naam. "Heb je hem nog maar net?" vroeg Imogen. Vincent gaf aan dat hij haar pokémon ook wel wilde zien, dus hield Imogen haar ene arm voor zich en pakte ze met haar andere hand de pokéball, waaruit ze Helios tevoorschijn liet komen. In een witte flits verscheen hij op haar arm. Het zag er vrij simpel uit, maar hem zo o haar arm terecht laten komen vergde nog wel wat precisie. Het was dan ook een paar keer fout gegaan, in het begin, wat Helios kijk op haar niet echt had verbeterd. De Sunkern keek nu ook opgelucht zodra hij merkte dat het was gelukt. Zijn blik betrok echter weer toen het eerste asvlokje op zijn kop landde en hij keek haar even afkeurend aan. 'Had ik soms nog niet duidelijk gemaakt dat ik niet in die asregen wilde zitten?', leek zijn verwijtende blik te zeggen. Imogen trok hem wat dichter tegen zich aan, zodat hij nog een beetje kon profiteren van de brede rand van haar zonnehoed. "Aanschouw: Helios de Sunkern", zei ze theatraal. "Helios, dit is Vincent." De Sunkern groeide een beetje zodra zijn naam werd genoemd, wachtend op Vincents uitroepen van bewondering, waarvan hij zeker wist dat ze moesten komen.

Hij had de Slakoth inderdaad nog niet lang, vertelde Vincent, omdat hij nog maar kortgeleden uit het ei was gekomen. Ach, het was dus nog maar een babyslakothje! Helemaal vertederd keek Imogen naar het kleine, slapende wezentje. Oh, wat een zonde dat het later zo'n lelijke, lompe aap zou worden. Kon hij maar altijd zo klein en lief blijven! Vincent leek onder de indruk van Helios' verschijning en klapte in zijn handen. Imogen grijnsde breed en Helios zag er ook erg tevreden uit, maar zijn glimlach betrok weer toen er opnieuw een asvlokje op zijn kop landde. Hij schudde geërgerd met het plantje op zijn hoofd. "En nu laat ik hem maar weer zijn pokéball ingaan, want hij heeft het niet zo op het weer hier", zei Imogen terwijl ze de Sunkern weer terug liet keren. Ze keek even rond, op zoek naar een nieuw gespreksonderwerp. "Zeg, vreemde vraag... maar herinner jij je je dromen wel eens?" vroeg ze na een korte stilte aan de jongen.