De Schone Slaapster [open]

Een nogal standaard mini-game met een vreselijk onoriginele naam begon. Dit was een spelshow, dus uiteraard moest er aan een of ander duf rad gedraaid worden. Imogen kreunde toen het ding bij het draaien ook nog vrolijk begon te rinkelen en er lichtjes gingen knipperen. Het was toch te erg voor woorden dit. Drie kandidaten staarden intens naar het steeds langzamer draaiende rad, één kandidaat wierp een blik op haar telefoon en daarna op de twee toeschouwers. "En de eerste vraag iiiis..." verkondigde de presentator, alsof het allemaal heel spannend en opwindend was. "...heb je wel eens over levende stickers gedroomd?" 'Ja!' wilde Imogen bijna roepen, voor ze zich bedacht dat van net natuurlijk geen droom was geweest. Oeps! Bovendien deed ze helemaal niet mee. Intussen had Cecilia, of Aurelia, of welke -ia het ook was, verkondigd dat ze 'ja, natuurlijk' heel vaak over levende stickers droomde. De andere kandidaten schudden hun hoofd. En dan kwam nu natuurlijk het 'moment van de waarheid': wat was het antwoord van de honderdvoetige man?

Helios trok een wenkbrauw op bij haar verhaal. Het klonk allemaal behoorlijk vreemd. Een of andere mysterieuze man met een rollende r had haar geadopteerd en aan Jean-Pierre gegeven? "Hoe wilde je dat vragen? Verstaat JP hier onze taal soms?" vroeg Helios. Als ze er een of ander trucje voor had, zou hij het graag horen. Als Imogen hem zou verstaan, kon hij eindelijk eens duidelijk maken dat hij soms wat meer respect van haar verwachtte. Hij was echt niet zoals al die hersenloze dwazen die ieder woord van hun trainer opvolgden. Hij was een soevereine Sunkern en hij nam geen bevelen aan, maar dat leek zij niet altijd te begrijpen.

Hij vond het heerlijk hoe stereotopisch en fout het allemaal was. Zo maakte ze ze niet meer. Zijn mondhoeken gingen voorzichtig omhoog toen het aan hun nieuwe vriend was om een antwoord te geven. Hij wist nog niet wat de dames hadden geantwoord. Laat staan hoe ze er uit zagen, dus het kwam echt aan op innerlijk. Maar de honderd voetige man had toch echt nog nooit over levende stickers gedroomd. Achja, er waren ten minste nu twee kandidaten waar hij al één connectie mee had. Mooi toch? De volgende vraag die het rad aangaf was: "Hoeveel mensen hebben jullie al in jullie leven opgegeten. Geen, Meer dan 5 of meer dan 10." Jean-Pierre kneep zijn bips samen. Uh pardon? En iedere kandidaat ging voor 'meer dan 10' Geschrokken keek hij naar de kant van Imogen. "Uh.." Hij wilde eigenlijk heel graag weg nu. Als de honderd voetige man nu ook zo zou antwoorden..

"Oh Jean-Pierre is een speciale jongen." Zei ze bewonderend. "Meestal praat ik gewoon normaal tegen hem. Hij kan het niet precies verstaan, maar hij snapt meestal wel welke richting ik op wil." Zei ze vervolgens tegen de Sunkern. Verder wilde ze eigenlijk even niet praten. Het voelde niet helemaal lekker hoe zijn wenkbrauwen zich hadden bewogen tijdens haar verhaal. Ze voelde zich veroordeeld.

De -ia die 'ja' geantwoord had, barstte bijna uit in dramatisch huilen toen ze hoorde dat de honderdvoetige man deze eigenschap niet met haar deelde. Twee -ia's leken dolgelukkig, de mondhoeken van de chagrijnige -ia (was het Claudia?) zakten nog wat meer omlaag toen ze zich leek te bedenken dat meer connecties ook betekende dat ze nog langer in deze vreselijke show zou zitten. Imogen wierp verontwaardigd haar handen ten hemel bij de volgende vraag. Het was niet eens ja/nee! Wat was dit voor dom spel? De inhoud van de vraag kwam pas een paar tellen later bij haar aan, toen alle kandidaten antwoorden: 'meer dan tien'. Uhm. Imogen keek Jean-Pierre vanuit haar ooghoeken ongerust aan. Hij leek zich ook niet meer zo op zijn gemak te voelen. "Uhh, nee, ik heb niet meer dan tien mensen gegeten", zei de honderdvoetige man en Imogen haalde opgelucht adem, maar die geruststelling werd al gauw weer van tafel geveegd: "Het waren er maar acht. Of nee, negen. Ja, negen, ik was even dat lieve dametje van de bloemenzaak vergeten. Ach, hoe kon ik haar nou vergeten..." De presenator draaide zich met een sip gezicht om naar de kandidaten. "Dan lijkt het erop dat geen enkele dame een connectie heeft bij deze-" "Wacht!" Een van de -ia's was opgesprongen. "Wat nou als hij die twee daar opeet, dan komt hij wel boven de tien en dan heeft hij met ons allemaal een connectie!" riep ze, wijzend naar het tweekoppige publiek. Het gezicht van de presentator klaarde onmiddellijk op en Imogen schoof zo onopvallend mogelijk opzij en stond op, waarna ze Jean-Pierre haastig op zijn schouder tikte. "Ik denk dat we nu moeten gaan", fluisterde ze, terwijl de -ia's achter hun deelnemersbalie of hoe dat ding ook heet vandaan kwamen en met vrolijk (en één verveeld) gezicht hun kant uit stapten.

'Oh, Jean-Pierre is een speciale jongen', ugh, Helios werd haast misselijk van die zin. Ze leek wel geobsedeerd door die jongen, Jean-Pierre dit, Jean-Pierre dat, oh, Jean-Pierre! Alleen al de naam, zo Frans. Frans was mooi, maar het kon zo... tja, hij had er niet echt een goed woord voor. Zo... hartstochtelijk. Maar dan een beetje té. Hoe dan ook... "Hm, kon Imogen dat maar", mompelde hij. Gewoon praten had bij haar duidelijk niet veel zin en stemverheffingen werkten ook al niet. Het enige geluid waarmee hij iets bereikte was zijn Grass Whistle, maar die had toch ook niet helemaal het effect dat hij wilde. Zijn trainer hoefde niet in slaap te vallen, ze hoefde alleen maar te doen wat hij zei! Hij wierp nog een blik op haar slapende gestalte, waar nog altijd geen enkele beweging in zat, behalve haar ademhaling, die - was het zijn verbeelding? - iets sneller leek dan daarnet.

Als een soort cartoon karakter maakte gleed hij van zijn stoel nadat Imogen voorgesteld had om maar eens te gaan. "Dat vind ik een uitstekend idee." Zei hij nog. "Na u." Zei hij met een handgebaar. Hij moest wel galant blijven. Zei mocht eerst wegvliegen.

Echt een goed antwoord leek de Sunkern het niet te vinden. Hij leek een beetje ziek ervan, en vervolgens weemoedig. Dat bleek ook wel uit zijn mompelende uitspraak. Wat er precies voor zorgde dat hij ineens deze negatieve emoties ervoer wist Rouge niet, maar ze vond het wel vervelend voor hem. Ze keek naar hem in een poging iets meer te weten te komen zonder daadwerkelijk te spreken, maar er viel niets te zien buiten dat hem schijnbaar iets opviel. Haar ogen volgde zijn blik. Imogen was onrustig adem aan het halen. Ze ging op haar knieën naast haar zitten en draaide haar hoofd naar Helios. "Helios," Zei ze bezorgd. "doet ze dat vaker?"

Wat was die Jean-Pierre toch een heer. Zelfs in dit gevaar liet hij haar voorgaan. Ze wierp nog een laatste blik op de bloeddorstige -ia's en sprong toen de lucht in, haar armen gespreid als vleugels. Ze hoefde er niet mee te wapperen, ze gespreid houden was genoeg om in de lucht te blijven en ze stuurde door haar houding te veranderen. Ze keek achterom om te zien of Jean-Pierre wel volgde en vooral om te zien of de -ia's volgden. Ze zag geen vier knappe jongedames meer, niet in de lucht en niet op de grond. Waar waren ze?

Rouge leek ongerust en Helios schudde zijn hoofd (en daarmee dus eigenlijk zijn hele lijf) bij haar vraag. "Misschien droomt ze?" suggereerde hij. "Ze heeft geen ademhalingsproblemen ofzo." Voor zover hij wist, tenminste. Hij keek naar zijn trainer, die iets mompelde in haar slaap. Helios kon het van deze afstand niet verstaan. "Ik geloof dat ze droomt", zei hij.

Hij wachtte beleefd totdat Imogen opgestegen was en volgde toen haar voorbeeld. Dat was maar goed ook. Want net voordat hij opsteeg leek het net alsof er een enorme bladzijde werd omgedraaid onder zijn voeten. Hij keek net naar Imogen omdat hij er iets van wilde zeggen, maar zij was er niet op aan het letten. Pas toen de bladzijde helemaal omgedraaid was keek ze achterom. Waarschijnlijk om te kijken of het hem was gelukt mee te komen. Ze keek wel verbaasd naar de grond. De scene die zich net voordeed was verdwenen. Maar wat zich er voor in de plaats had gezet was toch wel heel speciaal.

Helios legde aan haar uit dat het toch echt moest gaan om dromen. Rouge keek een beetje bedenkelijk en krabde haar kin. "Ik hoop maar dat het dat is ja. Bedankt voor het geruststellen." Ze keek nog even naar Jean-Pierre, maar die was aan het glimlachen.. dat was dan weer zijn teken dat hij aan het dromen was.. niet dat ze hem bekijkt als hij slaapt ofzo.. anyway, het was op dat moment dat ze een enorm hard geluid hoorde dat hun richting op kwam. He bah wat een lawaai.

Geen schatkaart meer, geen dunne boom waarachter ze zich eerst hadden geprobeerd te verstoppen, geen studio en boven alles: geen bloeddorstige -ia's. Het leek wel of een baldzijde was omgeslagen om een totaal nieuwe wereld zichtbaar te maken. En wat voor een! De grond leek nog steeds van papier gemaakt, maar dat was de enige overeenkomst. De lucht leek nu ook van papier, of in ieder geval de horizon, waar de laagstaande zon met oranje spindakrijt op getekend was. Met zwart krijt getekende heuvels golfden onder hen als water, groene krijtblaadjes aan donkerbruine krijttakken trilden in de wind. Het hele tafereel leek wel wat op een handgetekende animatie. Ze keek naar Jean-Pierre en zag dat hij nu ook bestond uit getekende lijntjes, en toen ze naar haar eigen handen keek, zag ze dat dat voor haar ook gold.

"Ze lijkt nu ook alweer iets rustiger", mompelde Helios. Misschien een eng stukje in haar droom, of zoiets. Ugh, maar als het eng was, waarom was ze er dan niet wakker van geworden? Mensen werden toch altijd geacht wakker te schrikken uit nachtmerries? Blijkbaar was het niet heftig genoeg geweest. Nu leek alles weer rustig en kalm daar in dromenland. In de echte wereld was de rust en kalmte echter ver te zoeken toen een krankzinnig lawaai hun kant op kwam. Het pruttelde even en raasde toen en een wolk van zwarte stank kwam hun kant op. Helios hoestte en keek kwaad naar de oorzaak van dit ongemak. Het leek wel een soort reusachtige grasmaaier, zo'n ding waar die mensen gewoon lui bovenop konden zitten terwijl de machine onder hen het gras aan stukken scheurde. En het kwam hun kant op. "Is die man blind ofzo?" riep Helios uit. Hoe moeilijk moest het wel niet zijn om twee mensen, een enorme vuurkip, en natuurlijk iets schitterends als Helios zelf niet op te merken?! Rouge kon het misschien makkelijk oplossen door even te zwaaien en duidelijk te maken dat ze hier waren, maar dan zou die man hen sowieso van het gras af sturen en Helios weigerde opzij te gaan voor zo'n ronkende, stinkende machine die planten vernietigde. Dus vuurde hij een Absorb op het apparaat af. Het duurde niet lang of de motor sloeg af: de accu was leeg. Ha, daar keek die man wel van op!

Hij voelde iets ruws over zich heen glijden en keek naar de grond. Wow, ze zaten in een tekenfilm! "Zie je dat Imogen?!" Riep hij naar haar wijzend naar de grond. En pas toen zag hij het. Ze was ineens getekend! En.. en hij zelf ook! "Wooow!" Riep hij uit bij die realisatie. Hij ging wat sneller vliegen om naast haar te komen en zei eerlijk: "Dit is allemaal wel héél speciaal zeg!" Hij had namelijk nog niet door dat dit een droom was. Misschien maar beter ook, anders zou hij misschien wel wakker worden. "En kijk! Een kasteel!"

Tja, ze leek inderdaad rustiger te zijn geworden. Toen Rouge het geluid opmerkte bleek al vrij gauw dat het een man op een enorme grasmaaier was. Hij leek niet te stoppen! Paniek! Moest zij nou iedereen gaan dragen?! Daar zou ze nooit snel genoeg voor zijn! Vlug stond ze op en maakte aanstalte om naar de man toe te lopen en hem te stoppen, maar een licht dat van Helios vandaan kwam stopte machine. Haar hart zakte naar haar maag toen dat gebeurde. Wat een heldendaad! Ze stapte op Helios af en pakte hem op om hem voor haar te houden. "Wat een dappere man!" Joelde ze blij. Ze was serieus blij dat er iemand was die het hoofd koel wist te houden. Hoewel ze de capaciteiten had om de situatie op te lossen, was ze toch lichtelijk in paniek geraakt. Niet heel handig. Ze hield hem vervolgens dicht tegen zich aan door hem te knuffelen. Maar al snel realiseerde ze zich dat dit niet echt was wat een dame zou doen en zette hem snel terug op de grond terwijl ze ongemakkelijk een andere kant op keek. Het was echter wel zo dat de man nu boos op hen af kwam lopen.

Imogen lachte uitgelaten, nog meer opgevrolijkt door Jean-Pierres enthousiaste reactie op de veranderingen. Ze werd altijd vrolijk van andermans vrolijkheid, het was erg aanstekelijk. "Ja, ik zie het, Jean-Pierre", antwoordde ze lachend. Het was inderdaad heel bijzonder allemaal. En mooi. Alles was met vrij ruwe, dynamische krijtlijnen getekend, die trilden en golfden. Een vlucht vogelpokémon, simpel getekend zoals je ze op kindertekeningen ziet, kwam voorbij gevlogen. Imogen was er zo door afgeleid, door de perfectie en elegantie van die simpele lijnen, dat ze het kasteel pas opmerkte toen Jean-Pierre haar erop wees. "Laten we erheen gaan", zei ze, en ze begon al in de richting van het kasteel te vliegen. Het was echt zo'n typisch kasteel, met kantelen en wapperende vlaggetjes op de grote, ronde torens.

Rouge leek erg onder de indruk van zijn daadkracht en toen ze hem een knuffel gaf, werd Helios zowaar een beetje rood. "Ach, het was niets", mompelde hij, zoals het een echte held betaamde, terwijl hij genoot van de aandacht. De aandacht van de man op de grasmaaier was echter iets waar hij minder op zat te wachten. Hij was ook een beetje rood geworden, maar om een heel andere reden. Kwaad kwam hij op hen afgestapt, ondertussen iets mompelend over onhandelbare pokémon en luie trainers die hun eigen teams niet opvoedden, ze dachten alleen maar aan wedstrijden en winnen en lieten die etters hun gang gaan, en dan mochten anderen zeker maar gewoon zitten en nietsdoen terwijl hun kleine duiveltjes alles sloopten, hrm? "Wat denken jullie wel niet? Weet je niet hoe veel zo'n machine kost, hm? Nee, natuurlijk weet je dat niet, domme plant die je bent. En jullie trainers zitten maar lekker te slapen, hm? Ze hadden jullie in jullie pokéballs moeten laten. Als die machine nu kapot is, hè, dan zullen jullie de gevolgen nog wel merken!" riep hij kwaad. Ah. Hij was dus niet erg blij. Helios moest zeggen dat dat hem niet zo veel kon schelen, maar het kon wel voor problemen zorgen.

Ook Imogen leek enthousiast. Zelfs nog enthousiaster na zijn eigen enthousiasme. En zoals hij ondertussen al wel had gemerkt ging Imogen meteen op het kasteel af. Dat was een beetje wat haar had 'getekend' vandaag (sorry voor de pun). Het was zo'n echte typische tekening van een kasteel. Hij vond het vooral mooi hoe het wapperen van de vlaggetjes geanimeerd was. Het zag er apart uit in deze stijl. Hij volgde Imogen naar beneden en landde op de grond. En eigenlijk vrijwel direct riep er iemand "Halt!" Jean-Pierre keek om zich heen, maar zag niks. Hij zag geen enkele persoon staan. Geen klein persoon, geen groot persoon, geen pokemon. Enkel een kasteel. En toen pas zag hij het. Het kasteel had ogen en de loopbrug was zijn mond! "Wow." Zei hij droog. Hier was hij niet op voorbereid.

Het was wel aandoenlijk hoe bescheiden Helios ineens reageerde vond Rouge. Zo zijn mannen nou eenmaal. Ze willen allemaal de grootste en de sterkste zijn, maar als ze een complimentje krijgen worden ze verlegen. En toen de man boos begon te doen pakte dat haar aandacht. De man stond nu vrijwel naast haar en greep haar bij de pols. "Kom maar eens mee misbaksel." Zei hij tegen haar. Rouge was hier niet van gediend. Een dame dient met respect en zachtheid behandeld te worden. Maar ze kon niet heel veel doen. Terug aanvallen zou een teken zijn van onfatsoen. Ineens wenste ze dat minimaal één van de trainers wakker werd. Die kon ten minste praten met de man. "Helios, wat moet ik doen?" Fluisterde ze in de hoop dat hij een niet-geweldadige oplossing wist. En hier keek de man nog bozer van op. "Oh ga je nog grommen ook!" Riep hij. "Wacht maar! Ik bel de politie en dan worden jullie weggehaald vanwege nalatigheid!" Hij nam zijn Holo Caster erbij.

Imogen vroeg zich ook wel af waar die uitroep plotseling vandaan gekomen was. Ze keek net als Jean-Pierre om zich heen, maar zag geen levende ziel. "Wow", hoorde ze haar metgezel zeggen en ze volgde zijn blik. Ah. Juist, dat was het dus. "Wat nou, jullie kijken alsof jullie nog nooit een levend kasteel hebben gezien", bromde het kasteel. "Eh, dat hebben we ook niet", antwoordde Imogen terwijl ze zich op het hoofd krabde. Ja, dit was toch wel apart. "Wááát?" riep het kasteel uit. "Uit wat voor ver land komen jullie dan?" "Hoenn?" zei Imogen. Het kasteel keek haar met een lege blik aan, die duidelijk maakte dat hij daar nog nooit van had gehoord. Imogen keek opzij naar Jean-Pierre. Wat moesten ze hier nu weer mee?

De man kwam kwaad dichterbij en greep Rouge bij haar pols. Die leek geen idee te hebben wat ze nu moest doen. Ugh, als ze nou gewoon de trainers had wakker gemaakt zodra hij dat had gevraagd... De man had intussen zijn Holo Caster tevoorschijn gehaald en was druk op het schermpje aan het tikken. Helios keek met een valse blik naar de man. Hier was maar één oplossing voor. "Rouge, als je je oren weer dicht zou willen doen..." zuchtte hij. De man had haar poot vast, maar hé, waar was ze nou twee keer voor geëvolueerd? Een Blaziken zou zich toch makkelijk genoeg kunnen bevrijden uit de greep van een of ander zwak mens die ook nog eens afgeleid was door zijn telefoon.

Ok, een pratend kasteel. Zoals je dat wel eens vaker ziet.. nee dus. Daar had Imogen dan ook helemaal gelijk in toen ze dat aangaf aan het kasteel. Hij hield zijn hand voor zijn mond om zich tegen te houden om te gaan lachen toen ze over Hoenn begon. Ja natuurlijk kende hij die plek niet. Het was een grappig meisje. Maarja, ze zaten er nu wel mee. Een kasteel dat praat met een lege blik. En wat doet een Jean-Pierre in dat soort situaties? Vragen stellen, juist. "Ik ben Jean-Pierre," Hij maakte een buiging. "En dit is Imogen. Wij komen zoals u weet van Hoenn. Wie bent u?" Hopelijk zou hij wat meer informatie krijgen van het ding. Misschien zelfs wel over de omgeving. Zou mooi zijn. Daarnaast hoopte hij dat Imogen net zo graag als hij daar achter wilde komen. Hij moest haar niet laten wachten.

Met een vlugge handbeweging maakte ze zich los en zette haar vingers in haar oren zoals gevraagd. Het was immers niet de bedoeling dat ze de man zou gaan verwonden. Een nette dame doet niet aan vechten buiten uitdagingen. Dat hoort gewoon niet. Ze zette een paar stappen naar achteren en keek toe hoe de man merkte dat ze zich los had gehaald. Hij liep naar haar toe en balde zijn vuisten. "Vlug Helios." Zei ze kalm.

Jean-Pierre boog voor het kasteel. Oh ja, dat was misschien wel beleefd, dacht Imogen, dus deed zij maar hetzelfde. Het kasteel maakte een licht buiginkje terug, waarbij zijn stenen muren kraakten. Jean-Pierre stelde hen beide voor en het kasteel antwoordde: "Mijn naam is Alfredo Castello. Ik kom uit een steengroeve enkele kilometers hiervandaan en de bossen een eind de andere kant op, maar mijn vlaggetjes zijn afkomstig uit een katoenveld in het buitenland. Ik ben echter hier op deze plek ontstaan, als jullie liever de geboorteplaats als herkomst beschouwen." Imogen wist even niet wat te zeggen. Tja, kastelen werkten uiteraard een beetje anders dan mensen, wat dat betreft kon zijn antwoord toch niet echt een verassing zijn. "Heeft u dan uw hele leven hier gestaan?" vroeg Imogen met een frons. Ze zag niet echt in hoe hij kon lopen - maar goed, ze zag dan ook niet zo gauw in hoe een kasteel kon praten, dus je wist maar nooit - en ze zou het wel zielig voor hem vinden als hij nooit meer van de wereld had gezien dan dit stukje getekende heuvels. "What the..." hoorde ze opeens achter zich en ze draaide zich verbaasd om. Een eind verderop stonden drie mensen, een jogger - die er meteen vandoor holde -, een jochie met een petje op en nog een man verbouwereerd naar het kasteel te kijken. Deze laatste man richtte zijn blik op Imogen en Jean-Pierre en zijn blik werd nog wat verbaasder, alsof hij hen ergens van kende en heel verbaasd was hen in zo'n omgeving aan te treffen. "What the --piep-- gebeurt hier?!" Wauw. Dat woord was echt letterlijk weggepiept. Het leek wel een tv-programma.

Rouge trok zich meteen los en spoorde Helios aan snel in actie te komen. Dat liet de Sunkern zich geen twee keer zeggen. Hij begon opnieuw een prachtige melodie te fluiten. Bij de eerste noot keek de man geschrokken zijn kant op. Bij de tweede noot viel de Holo Caster uit zijn hand. Bij de derde noot lag hij languit op de grond, diep in dromenland. Helios grijnsde zelfingenomen. Zo, dat klusje had hij ook maar weer mooi geklaard. Hij kreeg het er wel warm van, pff. Als hij nou wat schaduw had... Hij keek om zich heen, waar de grond intussen zo ongeveer bezaaid lag met slapenden. Jean-Pierre, Imogen, de Furfrou aan de overkant van de straat - zijn gesnurk was van hier nog te horen! - de grasmaaierman én, zo ontdekte hij nu pas, een jogger die net op het verkeerde moment voorbij was gekomen, een trainer met een petje op die al een tijdje langs de weg had rondgehangen in de hoop andere trainers uit te kunnen dagen, en een Pidgey die zomaar uit de lucht was gevallen. Het leek wel een openluchthotel.

Hij kreeg echt een extreem grote glimlach op zijn gezicht bij de naam van het kasteel. Hij snapte de grap. Of was het geen grap. Hij onderdrukte de neiging om hardop te lachen. Hij legde zijn armen gekruist over elkaar heen toen Imogen haar vraag stelde. Het was wel beleefd om te luisteren naar elkaar. Ook om elkaar de ruimte te geven. Maar niet lang daarna stond er een onbekend figuur achter hen te vloeken. Er stonden zelfs twee andere figuren bij. Wacht. Ze waren getekend, maar zij ook.. Maar het waren wel mensen. En naar zijn weten waren die in deze wereld zeldzaam. Al helemaal als ze opgegeten worden in deze wereld. Hij kreeg een rilling over zijn rug toen hij terugdacht aan de honderdvoetmensen die hen wilden opeten. Jean-Pierre keek even naar Imogen. Moesten ze deze.. meneer.. kennen? En ineens hoorde hij een heel hard scheurgeluid. Hij keek geschrokken naar recht. Wow, de grond werd opengescheurd alsof het papier was.


Met haar oren dicht keek ze toe hoe de man al vrij snel in slaap viel. Wat een held! Ze mocht blij zijn om bij zo'n capabele en heldhaftige man in de buurt te zijn. Ze keek naar hem, maar hij was om zich heen aan het kijken. Ze volgde zijn blik en zag nu ook dat er een hele hoop meer individuen in slaap waren gesust. "Oh hemeltje." Zei ze waarna ze haar hand voor haar mond zette. Vervolgens keek ze omhoog naar de zon. Rond dit tijdstip scheen die heel hard. Wacht.. verbranden mensen niet heel snel in de felle zon? "We moeten schaduw maken." Zei ze bezorgd tegen Helios. De context was hopelijk duidelijk.

Jean-Pierre keek haar vragend aan en Imogen keek terug met een blik die duidelijk maakte dat zij er net zo weinig van begreep als hij. Plotseling scheurde de grond open. Oh ja, papier... Een ander hard geluid weerklonk, een soort geratel, en toen Imogen weer naar Alfredo Castello leek, zag ze dat hij zijn ophaalbrug aan het neerlaten was. Toen de brug klaarlag gingen de poorten van het pratende kasteel open en een Furfrou kwam naar buiten gestapt, die met aan arrogante blik naar de mensen keek. "Wat heeft al dat lawaai hierbuiten te betekenen?" vroeg hij met een geërgerde stem, waarna zijn blik op de opengescheurde grond viel. "Hebben jullie dat gedaan? Wat is hier in trimmersnaam gaande?!" "Maak kennis met de weledelpluizige koning Filippus IV van Mauvillius", verkondigde Alfredo Castello terwijl schijnbaar vanuit het niets ergens trompetjes begonnen te blazen. Intussen bleef de grond verder openscheuren en Imogen probeerde te zien wat er daaronder was, maar tegelijk leek het haar niet zo'n goed idee om al te dicht bij dat steeds groter wordende gat te blijven staan. De boze man leek al wel te kunnen zien wat zich onder het papier bevond en zijn ogen werden groot. Opnieuw kwam er een weggepiepte vloek uit zijn mond. Oei, nu werd Imogen wel erg nieuwsgierig, maar ze twijfelde nog steeds tussen kijken en wegwezen.

Rouge leek een beetje geschokt door de gevolgen van Helios' heldendaden. De Sunkern zelf maakte het niet zo veel uit. Die zon, dáár maakte hij zich druk om. Pff, wat was het warm... De dame leek zich ondertussen zorgen te maken om de slapenden en stelde voor schaduw te maken. "Ik zou wel wat schaduw kunnen gebruiken, ja", zei Helios, die die zon behoorlijk vervelend begon te vinden. "Maar kun je die mensen niet beter gewoon wakker maken?" Trouwens, waarom zei ze 'we'? Ze verwachtte tot zeker niet dat hij iets ging doen, ledemaatloos als hij was?