♡ Behind these battle lines . {Open}

Imogen wist niet hoe snel ze haar aanmelding in moest vullen. Zodra ze had gehoord dat er een contest in Slateport City zou komen, had ze alles laten vallen en zich onmiddellijk ingeschreven. Het moment van haar glorie was nabij!
Nu moest ze alleen nog bedenken wat ze precies voor optreden ging geven. En met welke pokémon. Ze had er sinds kort immers twee om uit te kiezen.

Helion verscheen in een flits uit zijn pokéball. Solarium zag hij niet meteen, maar toen hij omkeek, schrok hij van haar, want ze bleek schuin achter hem in de lucht te zweven met haar rode blik op hem gefixeerd. Hij ademde opgelucht uit toen ze haar blik naar hun trainer verlegde, terwijl hij vanbinnen de Solrock vervloekte. Hij had er haast al spijt van dat hij Imogen de kans had gegeven die engerd te vangen. Over Imogen gesproken... Het meisje stond met een grijns van hier tot Alola naar hen te kijken. Helios trok een wenkbrauw op. Waar was dat kind zo blij over? "Er komt een contest aan!" riep het meisje enthousiast en Helios' andere wenkbrauw schoot nu ook omhoog, terwijl een grijnsje zich over zijn gezicht verspreidde. Eindelijk een contest! De samenwerking met Imogen was soms moeizaam, maar nu zou het zijn vruchten afwerpen. Ze konden eindelijk hun krachten bundelen voor iets waar ze beiden naar streefden: schoonheid, glorie en een staande ovatie. Hij zou schitteren, dat wist hij nu al. Hij was zo in zijn droombeelden verdiept dat hij niet zag dat Imogens blik enige onzekerheid verraadde en dat ze diep ademhaalde. Zo was hij totaal niet gewaarschuwd voor het moment dat ze met een moker zijn prachtige dagdroom aan stukken sloeg.

"Ik wil Solarium inzetten."

Wat.

Had hij het verkeerd verstaan?

Hij dacht na. Ik. Wil. Solarium. Inzetten. Het was toch echt die vier woorden geweest. Solarium, geen Helios.

Wat?!

Maar... Hij was haar eerste pokémon! Hij was haar partner, haar eerste slot, haar eerste keus! Die stomme Solrock was pas een paar dagen bij hen, een paar dagen waarin haar gezichtsspieren helemaal niets te doen hadden gehad omdat ze zo vervloekte neutraal keek, behalve die ene keer op een dag dat ze met haar ogen knipperde of als ze iets at, waardoor ze wel even haar mond open moest doen om een hap te kunnen nemen. Geen glimlach, geen frons, geen verbazing, geen niks. En dát moest aan een contest mee gaan doen? Dan kon je net zo goed een steen het podium op gooien, die had nog meer uitstraling! De enige uitstraling van deze zonnesteen was er een van ongelofelijke, pure angstaanjagendheid, met die enge ogen van haar. Hoe kon zij nou een jury bekoren?
Op verrassing volgde ongeloof, op ongeloof volgde verontwaardiging, op verontwaardiging volgde boosheid. "Waarom Solarium?!"

Imogen kon haar pokémon dan niet verstaan, zijn gezicht sprak boekdelen. Ze schrok bijna van de heftigheid van zijn boosheid, dat had ze niet aan zien komen. Oké, ze had wel verwacht dat hij het misschien vervelend zou vinden, en dat ze het uit moest leggen, maar zo'n uitbarsting als dit had ze niet verwacht. Terwijl hij bleef razen en tieren, probeerde zij hem tot rust te brengen. "Helios, Helios, wordt niet kwaad. Ik heb goede redenen. Helios. ... Helios, luister even..." De Sunkern zweeg, maar hij keek nog steeds erg kwaad. "Ik weet dat jij mijn eerste en best getrainde pokémon bent, maar ik heb echt redenen. Ik kies haar niet uit om jou kwaad te maken. Ik kies haar ook niet uit omdat ze beter is dan jij,want dat is ze niet, jullie zijn allebei fantastisch en jij zit al het langst in mijn team. Maar... Solarium is gewoon meer geschikt-" Helios gromde. "-meer geschikt voor dit thema. Het thema is de overgang van zomer naar herfst en zeg nou zelf, jij bent toch veel meer een lentepokémon?" Ze moest proberen hem te vleien, dat werkte het beste. Hij kon enorm koppig zijn, maar het was meestal vooral zijn ego dat zijn beslissingen voor hem maakte. "De herft is dor en droog, en jij hebt zo'n frisgroene uitstraling. Zeg maar: opkomend leven, bloei, groei. Geen verdorring en verdroging en verval." Het leek al wat te werken. Hoewel zijn gezicht nog steeds op onweer stond, zweeg hij nu wel. Imogen zuchtte, maar ze moest het toch zeggen, het was een van de belangrijkste argumenten. Dat themading, daar had ze met wat creativiteit nog wel iets omheen kunnen verzinnen. Een Absorb op blaadjes om ze rood te kleuren, of zoiets.
"Bovendien, en Helios, wordt hier niet boos om... Maar als Sunkern... kan je nog niet zo veel." O ja hoor, daar werd zijn geel-bruine huid alweer rood en ging zijn mond open in protest. "Helios, snap het nou, je ziet het zelf toch ook? Je bent de prachtigste Sunkern van alle regio's, maar... je kan niet lopen. Ik zou je kunnen dragen in een contest, maar nou ja, dat ziet er toch ook niet fantastisch uit, dat ben je toch wel met me eens? Als ik jou in zou zetten zou het gewoon al gauw wat statisch kunnen worden, omdat je dan maar op één plek staat." Deze argumenten vielen niet in goede aarde, dat kon ze wel zien. "Zodra je een Sunflora bent heb je voeten, dan kun je álles, maar je moet gewoon nog even wachten." Helios dreigde weer uit te barstern en Imogen begon zich eigenlijk een beetje te ergeren. Haar argumenten waren toch goed? Waarom kon hij dat niet begrijpen? Ze snapte dat hij wel wat boos was, ze was zelf ook nogal emotioneel ingesteld en ze wist hoe gefrustreerd je kon raken, maar haar woorden moesten daar toch iets aan veranderen? Bovendien ging het om één contest, het was niet alsof ze zei dat ze hem nooit meer in wilde zetten. Hij kreeg bij de volgde contest zijn kans wel weer. "Helios, jij wilde nog niet evolueren", zei ze, terwijl ze zelf ook een beetje rood aan begon te lopen. Helios riep iets kwaads terug. Imogen balde haar vuisten. Waarom moest dit zo moeilijk zijn. "Helios, ík beslis en ik ga mijn keuze niet veranderen. Jij krijgt je kans nog wel. Ik wil je gewoon pas inzetten op het moment dat ik zeker weet dat je ook écht zult schitteren en dat kan nu nog niet. Solarium is voor deze contest gewoon de betere keus." Ze zei het met alle autoriteit die ze op kon brengen en Helios antwoordde niet. Hij keek zelfs niet naar haar. Fijn, dan ging hij maar zitten mokken. Intussen hadden zij en Solarium werk te doen.

Hoe kón ze. Hij was haar eerste pokémon. Hoe kon ze hem zomaar aan de kant zetten, zonder waarschuwing. Hij was er al die tijd vanuit gegaan dat hij in haar eerste contest zou verschijnen en nu gaf ze die speciale rol aan een amotieloze nieuwkomer. Solarium leek niet eens blij met het nieuws dat zij het mocht doen, de ondankbare... argh. Hij keek naar haar, hoe ze daar maar stil hing te zweven, zich niet mengend in de discussie. En gaf Imogen hém ook nog eens de schuld, bewerend dat hij dit zelf zo had gekozen, door nog niet te evolueren. Als hij nu wel die Sun Stone aannam, zou hij dan alsnog mogen optreden? Hij gromde. Zelfs al was dat zo, dan nog zou hij het niet doen. De evolutie van Sunkern naar Sunflora was voor hem bijna iets heiligs, een moment van licht en glorie en engelen met trompetjes. Niet iets wat je in een gefrustreerde bui snel moest afraffelen om op die manier tenminste gewaardeerd te worden. Hij keek kwaad naar de Solrock.

Toen Imogen Helios op wilde tillen om naar buiten te gaan, stribbelde hij tegen, en ze liet hem zonder verdere poging zich te verzoenen terugkeren in zijn pokéball. Over een uurtje zou hij wel weer wat tot rust gekomen zijn. Ze snapte het wel, hij zat nu gewoon even vast in die kwaadheid, dat kon ze zelf ook hebben. Ze moest het maar even met rust laten, zodat hij na kon denken. Dan zou hij ook wel tot de conclusie komen dat dit de juiste beslissing was. Ze beet op haar lip. Dat hoopte ze tenminste. Ze had al eerder ruzie gehad met Helios en ze vond het niet leuk. Mensen werden geacht een goede band et hun pokémon te onderhouden, niet om voortduren in conflict met ze te zijn. Ze had gehoopt dat hun tocht om elkaar teug te vinden bij Meteor Falls hen wat dichter bij elkaar had gebracht, maar zo makkelijk ging dat dus niet.
Ze zuchtte en keek naar Solarium. Goed, tijd om die contest voor te gaan bereiden. Ze ging dit niet laten verpesten door een ruzie, ze zou nu gewoon hard aan de slag gaan en dan zou die contest een groot succes worden.

Buiten verbeterde haar humeur aanzienlijk. Het kon ook niet anders, met dit prachtige weer. Ze besloot even door Mauville te lopen. Misschien moest ze iets van een seal of leuke accessoires kopen voor bij de contest, daar was in Mauville vast wel een winkel voor. Een paar mensen leken bang te worden toen ze langsliep. Niet door Imogen zelf, maar door de Solrock die boven haar schouder zweefde en alle voorbijgangers met een indringende blik aankeek, waardoor hun passen even bevroren en ze haar daarna nog huiverend nakeken. Imogen merkte het nauwelijks, omdat zij ondertussen toch een beetje met die ruzie in haar maag bleef zitten. Die contest zou wel goed komen, dat wist ze zeker, maar gold dat ook voor haar relatie met Helios?
Eerst hoorde ze het maar heel zacht, maar ze kwam steeds dichterbij. Gitaarmuziek met zang erbij. Ze glimlachte. Muziek, dat was precies wat ze nu nodig had. Ze versnelde haar pas, maar toen stopte de muziek. Nog wat sneller liep ze door, tot ze een meisje met bruin haar een gitaar in zag pakken. Ze snelde naar haar toe, graaiend in haar portemonnee. Met een hoopvolle glimlach stak ze een handvol muntjes uit naar de muzikante, terwijl Solarium over haar schouder meekeek. Ze wist zelf niet eens hoe veel geld ze vast had, maar dat maakte haar ook weinig uit. "Wil je nog een stukje spelen?"

Het gitaarspelende meisje maakte met haar opmerking bekend dat zij ook een pokémontrainer was en Imogen glimlachte. Het geldprobleem kende zij zelf niet zo, ze kreeg een gulle maandelijkse bijdrage van haar ouders, dus ze kwam nooit iets te kort. Dat vond ze erg prettig, want zo kon ze tenminste bezig zijn met niets anders dan het genieten van haar reis en het trainer van haar pokémon. De muzikante had haar gitaar weer opgepakt en al gauw kon Imogen wegzinken in een heerlijke stroom van warme klanken. Ze kende het nummer niet, maar het had een fijn ritme en het duurde niet lang voor ze op de maat heen en weer stond te wiegen. Ze sloot even genietend haar ogen. Het meisje speelde goed en ze had een mooie stem. Meer mensen merkten dat en gingen langzamer lopen om er meer van te horen, of bleven zelfs staan om te luisteren. Halverwege het liedje stond Imogen te dansen. Ze kon het niet helpen, zodra ze muziek hoorde die ook maar een beetje dansbaar was, kon ze onmogelijk stil blijven staan. Ze ging er helemaal in op, tot het nummer voorbij was. Toen slaakte ze een tevreden zucht en grijnsde naar het meisje. "Mooi zeg!" zei ze enthousiast. Ze was nu helemaal vrolijk en had wel zin in een leuk gesprek, dus nam ze ook plaats in het gras. Solarium, die zich in tegenstelling tot haar trainer tijdens het hele nummer nog geen millimeter had bewogen, zweefde nu zwijgend door de lucht om boven Imogens hoofd stil te houden. Imogen vond het wel grappig om zo haar persoonlijke zonnetje te hebben. "Jij bent dus ook een trainer? Letterlijk, in de zin van gyms-uitdagen-trainer, of iets anders?" vroeg ze geïnteresseerd. Ze vroeg zich af of ze misschien een coördinator was. Ze leek in ieder geval wel iets met kunst en creativiteit te hebben, gezien het muzikale bijbaantje.

Met spijt in haar hart zag ze het meisje haar gitaar weer opbergen, terwijl de andere toeschouwers nog wat laatste muntjes wierpen en daarna hun weg vervolgden. De muzikante bedankte haar en Imogen naar haar compliment met een glimlach in ontvangst. "Dankje", zei ze nadat ze was gaan zitten. Tegen haar vermoedens in was het andere meisje geen coördinator. Zij ging voor de gymuitdagingen en bleek daarnaast ook een ranger te zijn. Al de tweede die ze op haar reis tegenkwam. Of hoewel, Vincent had gezegd dat hij ranger wilde worden, ze wist niet of hij die wens intussen al had waargemaakt. Toen de vraag werd teruggekaatst, antwoordde Imogen vrolijk: "Een beginnende coördinator zonder enige lintjes," waar ze met een nog wat bredere grijns aan toevoegde: "maar daar gaat binnenkort verandering in komen, met wat hulp van Solarium hier." Solarium staarde naar de muzikante zonder een verdere reactie en na een korte stilte vervolgde Imogen haar verhaal. "Gyms uitdagen lijkt me ook wel wat, maar dan wel op mijn manier", zei ze en ze glimlachte weer. "Met stijl." Met stijl, elegantie en veel combinaties. Maar eerst maar eens een of twee lintjes binnenhalen.