Mind Body Soul [closed]

Met een sombere blik in haar ogen plaatste Tiffany één voor één de gekregen voorwerpen en kaarten in een grote boodschappentas die Taylor voor haar had meegenomen naar het ziekenhuis. Vandaag mocht ze eindelijk het ziekenhuisbed verlaten om weer op zichzelf te leven, maar echt vrolijk werd ze niet van haar herwonnen vrijheid. Vrijheid was ook niet het juiste woord. De brunette voelde zich eerder gevangen. Wat er ook zou gebeuren vanaf nu, ze zat vastgeketend aan haar handicap en kon daar met geen enkele mogelijkheid vanaf komen. Tenzij iemand een robotarm voor haar wilde maken ofzo, maar dat gebeurde alleen in films. Ze harde werkelijkheid was dat ze verminkt was en nu als gehandicapte verder moest leven. Haar perfectie was niet meer. Haar vroegere zelfliefde, wat eindeloos had geleken, was plotseling tot een einde gekomen. Ze haatte het.

Een diepe, gefrustreerde zucht klonk terwijl ze het laatste kaartje in de tas deponeerde. Het bed netjes maken deed ze niet. Niemand zou het haar kwalijk nemen want ze miste een arm en moest nog aan haar revalidatie beginnen. Bovendien vonden de schoonmakers het vast niet erg om iets te doen te hebben. Op een beter moment zou er waarschijnlijk door haar hoofd gaan dat ze dankbaar moesten zijn dat zede troep van een internet-celebrity op mochten ruimen, maar zelfs daar was ze niet voor in de stemming. Op het moment wilde ze alleen in bed liggen en hopen dat ze ooit zou vergeten dat het ongeluk was gebeurd. Geheugenverlies klonk absoluut niet als een slecht idee nu. Als haar herinneringen begonnen op een punt waarop ze haar halve arm miste, kon ze er vast beter mee leven…

Tiffany draaide zich om en hees de tas over haar schouder. Haar blik verplaatste zich langzaam naar de deurpost, terwijl haar voeten begonnen te schuifelen in dezelfde richting. Toen een paar schoenen in beeld kwam staakte ze haar geschuifel en hief ze haar hoofd iets hoger op, een hint van verbazing te vinden in haar blik. De vrouw die zich in de deuropening bevond herkende ze meteen. Ze was één van de belangrijkste mensen achter de Rangers. Haar blik was serieus, maar niet neerslachtig. Tiffany zette een grimas op haar eigen gezicht.

“’k Dacht dat u nooit zou komen.”

“Is dat zo?”

Haar toon beviel Tiffany niet. Eerder had ze haar manier van spreken kunnen hebben, maar op het moment moest ze niks van de vrouw hebben. Ze liet dan ook al snel de grimas weer vallen en verplaatste zich opnieuw naar voren, van plan om zich langs haar te wringen om de ruimte te verlaten.

“U bent te laat. Ik ben ontslagen. Ik ga naar huis,” zei de brunette, haar toon ferm. Wat de reden ook mocht zijn van het bezoek, ze had er geen zin in. Voorlopig wilde ze een pauze van het rangerschap.

“Natuurlijk,” begon de dame. “Je verdient je rust na alles wat er is gebeurd. Echter wilde ik nog een boodschap doorgeven, voor het geval dat.” Het was duidelijk dat dit Tiffany’s aandacht had moeten trekken, maar de brunette gaf geen kik. Ze bleef in een rechte lijn door lopen en keek niet op ongeacht hoe dicht bij ze bij de ander was. “Ik werk voorlopig niet. Dat weet u.”

“Neem zo lang vrij als je wil. Wanneer je terug komt, echter, verwachten wij dat je een nieuwe post zal innemen,” werd er vervolgd. Nu begon het Tiffany duidelijk te worden wat de bedoeling was. Er werden promoties uitgedeeld na de tegenpoging van de overname, omdat iedereen zich er had kunnen bewijzen. Fijn, ze was nu dus een Grand Ranger. Helemaal toppie. Met een beetje geluk zou dat haar over een maand iets kunnen schelen. Ze deed haar mond open om een ijzige remark te maken toen de laatste paar woorden werden gesproken. “Gefeliciteerd, je bent nu een Elite Ranger.”

Tiffany stopte. De dame verplaatste zich opzij om ruimte te maken in de deuropening, maar de brunette had de ruimte niet meer nodig. Ze was even niet van plan om door te lopen. Dit nieuwtje had even nodig om te bezinken. “Elite…?” herhaalde ze, overduidelijk verward. Eén van de mondhoeken van haar superieure trok omhoog. “Elite, ja. Een nieuwe rang, boven de Top Rangers. Deze rang is nodig om orde te houden tussen de Rangers op het veld. We zijn het er unaniem over eens dat jij dit werk moet gaan verrichten.”

De grijze ogen van de brunette zochten de blik van de oudere persoon op. Terwijl diens blik alleen zekerheid uitstraalde, oogde die van Tiffany verward en verzwakt. Ze wilde het niet hardop zeggen, dus probeerde ze haar ogen te laten spreken: ik? In deze staat? Waar zagen ze haar voor aan? Wat een geweldig idee. Zet het gebroken meisje neer als mediator van heel de rangers. Van niet alleen Kalos maar ook Hoenn! Hoe konden ze het in hun hoofd halen! En dan ook nog zo brengen alsof ze geen keuze had! Tiffany werd er bijna boos van.

De blik in haar ogen werd ongetwijfeld opgemerkt. Als ze niet zo van slag was, had ze de blik van de ander zien verzachten voor een moment, vlak voordat ze haar ogen sloot en opnieuw begon te spreken. “Je hebt het moeilijk. Dat beseffen wij ons allemaal. Maar je bent sterk. Denk er op zijn minst over na. Je bent welkom bij de base zodra je klaar bent om je nieuwe post te betreden.”

Zonder een tot ziens draaide de vrouw zich om naar de gang en liep ze weg, haar hoge hakken lang nagalmend door de ziekenhuisgangen. Tiffany verplaatste zich naar het kozijn, de elleboog van haar rechterarm steunend tegen de deurpost, en keek de vrouw na. Ze had in feite net de promotie van haar leven aangeboden gekregen. Waarom voelde ze zich dan zo incompleet? Iedereen vertelde haar steeds dat ze sterk was en dat het goed zou komen. Schijnbaar dachten ze zelfs dat ze een heel leger kon leiden als dat nodig was. Het was haar te veel. Haar ego wilde op dit moment niet gestreeld worden. Tiffany hoorde hem grommen elke keer als iemand haar complimenteerde. Dat klopte niet. Ze wilde zich eerst weer kloppend voelen. Daarna zou ze pas overwegen om een Elite Ranger te worden.

Al moest ze toegeven: het lag best lekker op de tong…