♪ Tomorrow belongs to those who hear it coming.

Ze was weer eens naar Hoenn getrokken. Nu ze haar familie had terug gevonden, was het voor haar makkelijker om terug op het eiland te komen en zich weer op d'r gemak te voelen. Het was het grootste probleem dat ze haar vriend nog steeds een keer meer wilde nemen naar dit prachtige eiland om te laten zien hoe mooi Hoenn eigenlijk kon zijn. Maar op een of andere manier kwam ze hier altijd alleen, alsof ze er rust in zocht om zich hier weer te begeven. Voor nu in ieder geval had ze een hotelkamertje weten te huren in de buurt van Mauville City en had ze zichzelf een paar weken vakantie gegund. Ze had geen getraind, een gym verslagen en was constant bezig met haar pokémon en zichzelf in top conditie te krijgen. Daardoor was ze vergeten dat ze ook nog andere hobby's had waar ze zich weer eens in moest gaan verdiepen. Eigenlijk sinds ze haar coördinatieschap had stopgezet, had ze niet meer meegedaan aan contests, had ze niet meer gezongen en begon haar naaimachine stof te vangen. Iets waar ze zeker eens verandering in wilde gaan brengen. Daarom had ze zich opgegeven toen ze merkte dat er een nieuwe contest gehouden zou worden en had een van haar oude dromen weer opgepakt. Ondanks dat ze goed kon zingen, had ze nooit echt iets gehad om zich te kunnen ondersteunen, op instrumentaal gebied. Dat was iets wat ze wel wilde gaan doen bij de eerstkomende contest dus wel wilde gaan doen. En natuurlijk had ze gewoon haar neef kunnen vragen of hij haar wilde helpen, maar ze kon nogal koppig zijn en wilde 't eerst zelf uitproberen. En dat ging redelijk. Ze had een goed nummer gevonden en was daar op gaan oefenen, wat ze nu redelijk uit haar hoofd kon spelen. De blondine zat nu dan ook in het gras op het binnenplein van Mauville City, het was rustig hier, dus kon ze makkelijk oefenen. Op haar schoot lag een akoestische gitaar, waar ze zachtjes op tokkelde. Gelukkig was ze aardig over haar verlegenheid heen gekomen, waardoor het oefenen in het openbaar een stuk makkelijker was gegaan. Ze zuchtte zachtjes en stemde haar gitaar verder, terwijl ze een paar korte noten speelde om te horen of alles goed stond. Ze was sowieso wel blij dat ze haar zelfvertrouwen weer terug had, waardoor ze nu gewoon met korte mouwen buiten kon lopen, zonder dat ze zich druk maakte over de littekens die erop te zien waren. Natuurlijk kreeg ze er nog steeds vragen over en sommige mensen boden haar zelfs geld aan als ze buiten zat te oefenen, omdat ze haar zielig vonden. Vaak gaf ze 't geld, met een uitleg, daarna ook weer terug, maar veel mensen stonden erop dat ze het hielt. Zo had ze binnen een paar dagen toch al een goede twintig pokédollar weten te verdienen, iets waar ze stiekem toch wel trots op was. Af en toe neigde ze er naar om te kijken of Jean-Pierre in Hoenn was, puur om te zien of hij haar misschien een kleine coaching wilde geven. Maar aan de andere kant, ze kon zichzelf en wist dus ook heel goed dat ze daar nooit naar zou luisteren, dus misschien was 't beter als ze hier maar gewoon alleen zou blijven zitten. Ze zuchtte zachtjes en pingelde nog zachtjes verder aan de gitaar, totdat ze vond dat die goed stond en kuchte om haar keel vrij kon maken. Zachtjes begon ze met de eerste noten te spelen en zong zachtjes mee.

"So you find yourself at this subway
With your world in a bag by your side
And all at once it seemed like a good way
You realize it's the end of the line
For what it's worth"

Ze hielt haar ogen gesloten, opgeslokt in het moment dat voor haar nu wel een eeuwigheid kon duren. Ze hielt ervan om dit te doen, het voelde zo veel vrijer om zich te kunnen uiten door middel van muziek en niet alleen door middel van agressie. Iets waar ze zich de laatste tijd te veel op had gericht. Haar vele trainingen hadden er misschien voor gezorgd dat ze zich zelfzekerder zou voelen en haar lichaam en geest waren er zeker sterker door geworden, maar diep van binnen was ze misschien toch liever nog steeds dat onschuldige meisje dat net in Kalos aankwam zetten als coördinator. Ze merkte van zichzelf dat ze stil was gevallen en speelde snel weer door.

"Here comes the train upon the track
And there goes the pain, it cuts to black
Are you ready for the last act?
To take a step you can't ta-"

Ze stopte aan het einde van de zin en siste zachtjes. Verkeerde noot, dit klonk niet goed. Ze opende haar ogen, legde haar vingers terug op de snaren en deed 't een tweede keer. Dit klonk al beter, maar was nog steeds niet helemaal goed. Ze zuchtte en stemde de gitaar bij, voordat ze de noot opnieuw aansloeg. Dat klonk veel beter. Ze schraapte haar keel en zong de laatste zin nog een keer, wat nu in ieder geval beter klonk. Al snel ging ze verder.

"Taken all the punches you could take
Took 'em all right on the chest
Now the camel's back is breaking
Again, again
For what it's worth"

Ze keek op toen ze een rinkelend geluid hoorde. Er was een oudere mevrouw die haar met een glimlach wat muntjes had neergelegd. "Oh nee, mevrouw. Ik oefen alleen maar een beetje," zei ze zachtjes, met een glimlach op d'r gezicht. De oudere mevrouw schudde haar hoofd. "Geniet er van kind, je bent nog jong," zei ze voordat ze zich omdraaide en weg liep. Ze zuchtte zachtjes, dit gebeurde dus de hele tijd. Misschien moest ze dan toch maar binnen gaan zitten oefenen. Maar dat was een stuk minder leuk. Dit was een stuk gezelliger. Ze sloot haar ogen weer, glimlachend, voordat ze verder begon te spelen.

"Here comes the train upon the track
And there goes the pain, it cuts to black
Are you ready for the last act?
To take a step you can't take back?

Did she love you?
Did she take you down?
Was she on her knees when she kissed your crown?
Tell me what you found"

Iemand liep tegen haar op en geschrokken ving ze zichzelf op tijd op om niet boven op haar gitaar te vallen. Ze wilde zich net omdraaien en eens stevig vragen wie tegen haar aangevallen was, toen ze merkte dat het meisje zelf ook nogal geschrokken eruit zag. Daar in tegen stond er een Ralts voor haar neus die zo te zien klaar was om haar trainster te verdedigen. Ze glimlachte eventjes en reikte naar haar riem, waar ze een van haar pokéballs af haalde. Uit de lichtflits verscheen haar eigen shiny Gardevoir, die met een schuine blik naar de Ralts en het onbekende meisje keek. Ondertussen pakte ze haar gitaar weer steviger vast en draaide ze zich naar het meisje toe, terwijl de Gardevoir een hand uitstak naar haar om d'r overeind te helpen. Rustig zong ze het laatste couplet van het liedje.

"Here comes the rain, so hold your hat
And don't pray to Arceus, 'cause He won't talk back
Are you ready for the last act?
To take a step you can't take back, back, back?
You can't take back, back, back.

So you find yourself at this subway
With your world in a bag by your side"

Fiora wist het meisje overeind te helpen en al snel werd haar twijfel bevestigd. Toch hielt ze haar mond erover en bleef ze kijken of Vivienne er zelf achter zou weten te komen.
De blondine keek op toen het meisje begon te spreken tegen haar en legde d'r gitaar weg. Ze glimlachte eventjes. "Het geeft niet hoor, je stoorde niet," zei ze op een vriendelijke toon. Haar blauwe ogen gleden eventjes naar Fiora en ze vernauwde ze, ze had het idee dat haar Gardevoir iets achter hielt. Ze haatte het als ze iets voor haar achter hielt, maar ze zou er niet in gaan zitten porren. Misschien wilde ze dat ze er zelf achter kwam.
Ondertussen deed Fiora een poging om tot de ginger door te dringen. "Hallo," sprak ze voorzichtig. "Je hoeft niet bang te zijn," hoopte ze haar te kunnen verzekeren.