I'm a Rad Scene

Het had haar veel tijd, moeite en zweet gekost, maar ze stond dan eindelijk in die stomme gym van Santalune City. Taylor kon haast niet langer wachten om die gymleader de grond in te stampen en dan op te scheppen bij haar zus, maar ze wist dat ze nog een lange weg te gaan had als ze Tiffany wilde inhalen. Dat kon haar echter niet veel deren. Ze had hard gewerkt om dat eerste glimdingetje te kunnen bemachtigen, dus ze ging er verdomme nog trots op zijn ook. Taylor hoefde niet moeilijk te denken om bij haar plek van bestemming aan te komen. Ze negeerde de vrouw aan de balie volkomen en liep meteen door de deuren naar de ruimte met het strijdveld. Daar stond al iemand, druk bezig met iets wat Taylor eigenlijk niet had verwacht in een gym. Het was een blondine, net als haar, en ze stond intens foto’s te maken van een pokémon. Een blonde wenkbrauw ging omhoog terwijl ze het zich liet bezinken. Wat?

Doordat de jonge vrouw zo opging in waar ze mee bezig was, had ze niet door dat er een nieuwkomer was verschenen. Taylor zou Taylor niet zijn als ze daar geen gebruik van ging maken. Zo stilletjes als ze kon sloop ze naar de blondine toe en net voor diens pokémon haar kon waarschuwen, besprong het meisje haar slachtoffer. Die slaakte een gil en liet bijna haar camera vallen zodra vingers zich om haar zij klemden. Taylor schoot meteen in de lach. “Haha, ah man! Je had je gezicht moeten zien!” begon ze, proberend naar adem te snakken. “Ik had eigenlijk een foto moeten maken met die camera van je!” De jongedame was overduidelijk niet heel gecharmeerd door de introductie, maar ze werd niet boos. Dat verbaasde de blondine wel een beetje, want Tiffany zou haar al lang de huid hebben vol gescholden. “Oh, het is maar een meisje. Gelukkig. Dat had wel iemand gevaarlijk kunnen zijn,” grijnsde de vrouw naar haar. Daar trapte ze het ongevaarlijke meisje meteen mee op haar tenen.

“Pardon?” fronste Taylor kwaad. Hoe durfde ze?! Haar hand ging meteen naar de pokéball aan haar riem, waarmee ze van plan was de gym aan gort te krijgen, maar daar kreeg ze de kans niet verder voor. “Oh, je bent een trainer?” vroeg de vrouw toen vrolijk, alsof ze Taylor net niet had beledigd. Het wist de blondine wel van haar woede af te geleiden. “Ja, ik ben hier om de gymleader in te maken,” antwoordde ze nonchalant. Deels ervan was serieus, want ze meende het wel. “Is dat zo?” vroeg de jongedame vervolgens geamuseerd. “Aangenaam, ik ben die gymleader. De naam is Viola.” Als Taylor nu iets had staan drinken, dan had ze zich heel erg verslikt daarin. Dat blondje? De gymleader? Ze had altijd zo’n indruk gehad dat het enorm gespierde mensen waren, maar daar vergiste ze zich kennelijk grandioos in. In plaats daarvan kreeg ze een fotogeniek grietje met een scherpe tong. Oké.

“Nou, dan daag ik je bij deze uit voor een gymgevecht,” sprak het blonde meisje simpel. Viola schonk haar een brede grijns en knikte. “Uitdaging aanvaard.” Ze liet haar pokémon terugkeren en liep kalmpjes naar haar kant van het strijdveld, verwachtend dat Taylor dat ook zou doen. Die was echter een tikje verward, want dit was haar allereerste keer en… Ja, moest zij nu naar dat andere eind? Dat was wel hoe het bij die jongen was gegaan, dus ze draaide zich ook vlug om en haastte zich naar haar eigen kant van het veld. Ondertussen was er een scheidsrechter verschenen. Hoe die zo snel had gemerkt dat er een uitdager was, was haar een raadsel, maar hij stond er nu eenmaal. Dat maakte alles een stukje sneller, dus ze klaagde niet. Waar ze wel over klaagde, was dat hij naar persoonlijke informatie vroeg, maar ze gaf die onder het motto van ‘snelle winst’. Taylor wachtte ongeduldig tot hij klaar was met uitleggen en haalde toen een pokéball tevoorschijn, want ze zag Viola hetzelfde doen.

Daarna werd een startsein gegeven en verschenen twee pokémon op het veld.

VS

Surskit was een pokémon waar Taylor de appeal niet echt van begreep. Desondanks maakte ze er geen opmerking over, maar ging ze meteen over in de aanval. Zij was de uitdager, dus ze vond dat zij dat recht ertoe had. “Leech Seed!” Dat beest was deels watertype en een pokémon als Moxxi haalde daar haar voordeel uit. De aanval werd niet ontweken, dus Moxxi zou elke beurt weer een beetje energie kunnen aftappen van die vage spin. “Probeer het van je af te werken met Quick Attack!” De blondine wist al dat zoiets niet uit ging maken, maar het was een leuke poging en bovendien wist ze Moxxi daarmee te raken. De Ivysaur hoefde echter alleen maar haar hoofd heen en weer te schudden en was toen weer in orde. “Doe nu een Vine Whip!” Roedes verschenen en raasden op de Surskit af, welke de eerste kon ontwijken, maar daardoor met een tweede roede werd geraakt. Het beest viel met een harde plof terug tegen de grond. “Sweet Scent.” Een extreem zoete geur werd over het veld verspreid, waar niet alleen Moxxi maar ook Taylor door in trans viel. Het zou de Ivysaur beletten van ontwijken en dat was eigenlijk niet heel goed, maar haar trainer maakte zich daar niet veel zorgen om. Ze hadden immers de Leech Seed nog.

“Doe nog eens je Quick Attack!” Taylor fronste. Nog een keer? Dat was niet heel creatief. Desalniettemin had ze er geen antwoord op en werd haar Ivysaur weer geraakt met een razendsnelle tackle. “Wat zij kunnen, kunnen wij ook,” sprak de blondine vervolgens tegen haar pokémon, welke haar concentratie weer hervatte zodra ze was bekomen van de klap. “Sweet Scent en dan Razor Leaf!” Deze zet was stukken slimmer dan een Sweet Scent en een Quick Attack combo. Razor Leaf bestond namelijk uit meerdere scherpe blaadjes en dat betekende extra schade. Gepaard met de Leech Seed van eerder ging dat geen probleem vormen. Die Surskit was er binnenkort geweest. Zoals verwacht raakten de bladeren volop en zag de tegenstander er al redelijk uitgeput uit. Taylor wilde toen al een overwinningsdansje doen, maar ze besefte zich dat zoiets nog veel te vroeg was om te doen. Daarom hield ze zich in en hield ze haar hoofd bij het gevecht, al was dat voornamelijk omdat Viola zelf weer met een combo-aanval kwam aanzetten. “Combineer Bubble met je Quick Attack!” Hoe dat veel ging uithalen? De blondine had geen flauw idee, maar haar Ivysaur was redelijk bestand tegen watertype aanvallen. Ze droeg daarom ook niet op om te ontwijken, ervoor kiezend dat Moxxi dit sowieso wel aan kon. Bovendien had de Sweet Scent nog steeds effect.

Taylor had er nu echter wel genoeg van. Dit gevecht was al klaar, als je het haar vroeg. De Leech Seed tapte energie af van de Surskit en gaf die door aan Moxxi, wie het met grijpgrage handjes aannam. Bij wijze van, want ze had niet echt handen. “Oké Mox, tijd om dit af te maken,” sprak de blondine met een grijnsje tegen haar pokémon. “Take Down!” De Ivysaur rende met volle kracht op de Surskit af en tackelde die met al haar macht tegen de grond. De spinpokémon rolde door en bleef vervolgens roerloos liggen, terwijl Moxxi alleen maar even na hoefde te hijgen van de inspanning. De scheidsrechter gaf de overwinning aan Taylor en Viola keerde haar pokémon een beetje teleurgesteld terug, al was aan haar ogen te zien dat ze van het gevecht genoot, ondanks dat ze grandioos in het nadeel was. “Bij mijn volgende pokémon zal je minder geluk hebben,” grijnsde de jongedame naar haar. Taylor haalde nonchalant haar schouders op. “We zullen zien,” sprak ze simpelweg. In haar gedachte, echter, zag ze de overwinning al voor zich.

VS

Een Vivillon verscheen op het strijdveld. Ze had er al onderzoek naar gedaan en ondervonden dat deze insecten vrij bestand waren tegen grastype aanvallen, dus dat ging een groot probleem worden als ze met Moxxi verder zou vechten. Dat was ze echter niet van plan. In plaats daarvan verscheen een geniepige uitdrukking op haar gezicht toen ze haar plannetje ging uitvoeren. “Sleep Powder!” Ondanks dat Ivysaur die al op een lager level leerde, verraste ze Viola hiermee. Desondanks had die al een antwoord klaar. “Gust!” Een windvlaagje ontstond en het slaappoeder werd terug richting Moxxi geblazen. Taylor had dit niet voorzien, maar was niet van plan om zich zomaar het veld uit te laten slaan. “Vine Whip! Trek die vlinder dicht tegen je aan!” Tot haar genoegen kreeg de Ivysaur dit sneller voor elkaar dan ze had durven hopen, waardoor ze allebei nu werden blootgesteld aan het slaappoeder en als een blok in slaap vielen. Helaas had Viola geen andere pokémon meer over. Taylor wel.

VS

“Wat ga je nu doen?” vroeg de gymleader nieuwsgierig aan haar, al stond er wel een geamuseerde blik in haar ogen. Die dacht zeker dat de blondine haar plannetje mislukt was. Verre van, zelfs. Met een brede, uitdagende grijns keerde ze Moxxi terug en haalde de pokéball van Mordecai tevoorschijn. “Switcheroo,” sprak ze rustig en arrogant, waarna de Houndour op het veld verscheen. Hij snuffelde even aan de grond en zag toen de Vivillon liggen. Viola keek alsof ze net de meest gruwelijke plottwist ooit op tv had gezien. “Mordecai, gebruik Howl en dan Fire Fang!” De vuurpokémon gooide zijn hoofd in zijn nek en liet een ijzingwekkend gehuil horen, waardoor zijn aanvalskracht toenam. Vervolgens rende hij op zijn slachtoffer af, waarbij hij zijn tanden al ontblootte en er vlammen in zijn bek verschenen. Die klemde hij niet veel later genadeloos om de vlinder heen, die, ondanks de intensiteit van de aanval, op de grond bleef liggen.

“Vivillon, wordt wakker!” was alles dat Viola nu kon roepen naar haar pokémon. Het hielp niet veel, want de vlinder bleef roerloos liggen. Taylor inspecteerde verveeld haar nagels, terwijl ze haar volgende aanval al opdroeg. “Bijt het anders nog maar een keer. Misschien helpt dat wel met ontwaken,” sprak ze. Haar Houndour luisterde en deed een Bite aanval, welke de Vivillon inderdaad scheen te wekken. Jammer, dat ging niet helemaal volgens plan, maar ze hadden al schade kunnen toedienen. Het was dus een enorm succes geweest. “Oké Vivillon, vecht terug met een Psybeam!” riep Viola opgelucht. De straal was niet te ontwijken voor Mordecai en hij werd flink geraakt. Genoeg was het echter niet, want hij bleef sterk op zijn vier poten staan. “Powder!” Hè wat? Wat was dat dan weer voor een aanval? De vlinder liet poeder neerstrijken op Mordecai, maar er gebeurde niks. Verward keek de blondine naar haar Houndour. Oké, het zal wel.

“Gebruik je Ember! Verbrand die vlinder maar eens goed!” grijnsde ze vervolgens. Wat een sukkels. Alsof een beetje poeder ze ging tegenhouden. Dat het zou ontploffen zodra er een vuurtype aanval werd gebruikt, daar had ze niet bij stil gestaan. Ze schrok bij het zien van de kleine explosie en voelde zich enorm ongemakkelijk toen de rook van haar pokémon af kwam. “Mordecai, ben je in orde?” vroeg ze meteen bezorgd. Haar stem trilde, maar daar had ze even geen oog voor. Ze wilde niet nog eens iemand verliezen op deze manier. Gelukkig liet Mordecai al horen dat het wel goed zat door nog een Howl uit te voeren. Dat luchtte Taylor al enigszins op, maar dat nam niet weg dat ze nog veel zin had in dit gevecht. Haar arrogantie was meteen verdwenen. “Pak het terug met Smog!” Ze had eigenlijk geen flauw idee of dat type veel uit ging halen, maar ze wisten de Vivillon er in ieder geval mee te vergiftigen. Helaas gaven ze Viola nu ook hetzelfde idee.

“Poison Powder!” Waarom ze niet voor Sleep Powder ging was Taylor een raadsel, maar ze was er wel een beetje blij mee. De dubbele vergiftiging zorgde er alleen maar voor dat het gevecht sneller zou eindigen – sneller zou moeten eindigen. “Mordecai, gebruik nog een Fire Fang!” droeg de blondine hem op. Ondanks zijn misselijkheid, baande hij zich direct een weg naar de Vivillon en klemde deze tussen zijn krachtige kaken. Het vuur dat verscheen zorgde alleen maar voor extra schade. Tot hun genoegen deinsde de vlinder achteruit, te bang om de tegenaanval die Viola haar had toegeroepen uit te voeren. “Maak het af met een Beat Up!” vervolgde Taylor vlug. De rest van haar team verscheen spontaan op het strijdveld en vielen om de beurt met een krachtige tackle aan. Trots als hij was gaf Mordecai de genadeklap van het viertal, waarna hij zijn kop hief om aan te geven dat hij boven de Vivillon stond. Dat was het moment dat hij wit oplichtte en groter werd van vorm. Taylor keek gefascineerd toe hoe haar Houndour langzaam in een Houndoom evolueerde en maakte haast een vreugdesprongetje toen het licht verdwenen was en het bij haar bezonk.

Ze herinnerde zich echter nog net dat ze midden in een gevecht zat, dus richtte ze haar aandacht op de Vivillon en Viola, afwachtend of die nog op zou stijgen of niet. Mordecai kon ze later nog altijd knuffelen.