This ain't a scene. +Ragya

Ragya had zich de laatste dagen bezig gehouden met Aldrei. De gouden vos had een tijd nodig gehad bij te komen. Zijzelf ook. Ze was niet naar het ziekenhuis gegaan zoals ze eigenlijk gepland had. Uiteindelijk had ze zelf een drukverbandje aangelegd zodat de zwelling af zou nemen en het bewegen iets minder pijn deed. De onderkant van haar arm begon zo nu en dan nog te bloeden. Maar ondanks dat haar rechterarm bij veel bewegingen pijn deed verbeet ze het maar. Aldrei was wel na gekeken, maar echt aanwezige wonden waren er niet geweest. Ze was nu weer haar eigen humeurige zelf, al bleef ze dichter bij haar in de buurt en ging nog erger tekeer tegen vreemde. Toch wist de roodharige dat dat wel goed zou komen, wat dus ook de reden was waardoor ze door liep terwijl Aldrei begon te grommen. Toen de Ninetales bleef staan draaide ze haar hoofd om, waardoor ze recht tegen een bekende op liep.

Ragya merkte dat ze naar boven moest kijken, een flink eind. Fronsend stapte ze naar achteren en keek weer omhoog om nu wel wat meer te zien van het persoon dat ze aangelopen had. Oh, Nathan, dat verklaarde het grommen. De roodharige had haar lesje geleerd en had over het algemeen geen directe behoefte in een klap uitdelen. Nog niet, daarbij was haar arm nog steeds pijnlijk. “Hea” sprak ze in haar eigen taal, waardoor haar accent meer uitkwam. Aldrei gromde nog steeds, al was er een hint van nerveusiteit in haar te bekennen.

Aldrei was een trotse vos, ze had haar kop dus ook moedig geheven bij de kille blik. Ze deed haar best onbevreest over te komen, zoals ze normaal was, en staarde even dodelijk terug. Toch was er in haar blik iets van twijfel te zien, ze had lang genoeg met Nathan geleefd om te weten dat meneer niet echt terug deinsde voor huiselijk geweld. Ragya merkte het ook op en gebaarde de Ninetales haar grommen te staken, iets wat ze dus ook klagend deed, waarna ze in stilte haar blik op de groenharige hielt. “Dat ben ik zeker, jij blij dat je ervan af bent?” Ze wist dat Aldrei een ramp was om mee te leven, voor iedereen behalve haarzelf dan. Zelf speelde ze in op haar fire type, maar bij andere was het enkel een koppig beest dat eerder jouzelf aan zou vallen dan de tegenstander. Maar ze zeker blij dat ze haar partner weer terug had, en hiermee was gelijk haar woede wat geëbd. Hoe lang dat aan zou houden wist ze ook niet.

Voor een deel deed de gedachte haar goed dat hij in ieder geval last had gehad van Aldrei. Zelf kon ze het zich niet voorstellen zonder de humeurige vos te leven, andere dachten daar anders over. Het was bijna raar zo neutraal met de groenharige te praten, vooral omdat hij nog altijd in haar Deathnote stond en ze de volgende keer een redelijk falende poging had gedaan hem ook echt te beindigen. Bij de vraag schudde ze haar hoofd. “Gewoon wat ronddwalen, jij ook zeker?” Het kon geen kwaad even fatsoenlijk tegen iemand te praten. Of nou ja, momenteel. Het leek er in ieder geval op dat hij ook zijn lesje had geleerd wat betreft haar pokémon stelen, dus kon ze het er wel op wagen.

Ragya had maar besloten gewoon te blijven staan en te praten met Dodo. Want tja, ze had niks anders te doen en het was goed voor haar woedebeheersing. En natuurlijk de therapie van Aldrei. Deze stond naast haar, haar blik nog altijd onbewogen op Nathan, wantrouwig en vijandig. Maar goed, het bleef Aldrei, normaal was het ook niet beter. En toen kwam het aanbod. Koffie. "Sure, -als jij betaalt- ik kan geen nee zeggen tegen koffie" Ze dronk het op iedere manier mogelijk, nam het allemaal en had er misschien een kleine verslaving aan. Koffie was dus ook de manier om in een goed boekje bij haar te komen, daarbij was iemand met woedeproblemen op cafeïne zetten toch altijd een goed plan?

Niemand had een idee hoe goed je met dingen weg kon komen als je het gewoon zei. Want hoewel het nog niet zeker was, had ze het gevoel dat Nathan ging betalen voor haar koffie. Want als er een ding beter was dan koffie, was het koffie die je niet zelf hoefde te betalen. "Klinkt goed" Het gesprek ging een beetje bot te werk, en dat ook voornamelijk door haarzelf. Ze was al geen sociaal wonder en haar aandacht was een beetje overal. Uiteindelijk besloot ze maar gewoon te gaan lopen, ze wist zeker dat de kant waar zij eerst op ging niet de goede was, die ging enkel naar wat huisjes en daarna de stad uit. Ze kende haar weg wel redelijk goed door de meeste plekken, ze reisde immers veel. Toch waren dingen zoals café's en winkels niet haar beste vak, daar lag meestal ook haar interesse niet in. Haar pas was ingehouden, zodat Nathan hierna gewoon naast haar kon lopen en de weg kon wijzen. "Dus, jij nog interessante dingen gedaan nadat ik weggegaan was?" Waarom ook niet, hij zou heus niet bijten. ... Dat nam ze terug, hij had haar al gelikt en who knows what more he could do.

Nou, Nate had in ieder geval een interessant leven. Dat was zeker iets. Ze waren ondertussen gaan lopen en de roodharige liep vrij soepel naast de ander. Natuurlijk was het verschil van pasgrootte zeker iets, waardoor ze al wat sneller liep dan normaal, maar het deerde niet. Aldrei volgde zichtbaar ongeamuseerd. Maar waar ze normaal weg zou gaan was ze nu nog altijd wat te wantrouwig over de ander, dus bleef ze volgen om haar trainer te beschermen. Daarbij was haar trots nog altijd aanwezig en wou ze haar angst niet voeden door weg te lopen. Ragya richtte af en toe haar blik wel eens op de Ninetales als ze dichterbij kwam, maar was verder bezig met het gesprek. Het voelde een beetje als karma, hoe nu ook hij iets aan zijn arm had. De hare was immers nog ver van beter en was zichtbaar verpakt door wit verband, want ondanks het seizoen liep ze nog met korte mauwen. "Klinkt spannend genoeg, en die kreeg je deels nog terug. Ik niet zo veel eigenlijk, ben momenteel naar Ciro op zoek" Ze haalde haar schouders op. Maar na haar antwoord kwamen ze al bijna op de bedoelde plaats uit, en Nathan leek er pas bij te zetten. Om die bij te houden moest ze in een drafje gaan, en dit vertikte haar eigen eergevoel. Dus ze bleef wat achter terwijl ze de groenharige naar het café volgde. Ze ging dus echt niet rennen.