The joy of being in the nature. [&FLOYD DUNCAN]

En waarom was dit ook alweer een goed idee geweest? Met een vies gezicht keken zowel Soul als Houndoom naar de onheilspellende laaghangende takken, het vieze water en verderop een Gastly die vrolijk rondzweefde. Oké, de Gastly was misschien nog wel cool en het enige aangename hier, maar de rest was verschrikkelijk. Hij haatte een moerasachtig gebied en al helemaal als het zo’n griezelig tafereel had. Het was niet dat hij er bang voor was, maar hij vond het ook niet bepaald leuk om hier rond te lopen. Het feit dat het al begon te schemeren maakte het er niet bepaald leuker op. Hij kon natuurlijk Salamence gebruiken ware het niet dat hij deze achter had moeten laten in het Pokémon Center in Laverre City omdat de Pokémon ernstig gewond was geraakt bij een aanval in Lumiose City gisterenavond. Soul was rustig door de straten van Lumiose City aan het lopen toen er opeens een aanval werd afgevuurd. Soul hoefde geen expert te zijn om te raden dat de Pokémon afkomstig was geweest van een lid van Team Rocket en hij hoefde ook geen expert te zijn om te raden dat de Pokémon minstens niveau zestig was geweest. Minstens. Ze hadden het in ieder geval op een rennen gezet en Soul had zijn tegenstander afgeschud door naar Laverre City te redden. Vandaag was hij dan wat extra sprays gaan halen in Lumiose City om Salamence een geschikte verzorging te kunnen geven, maar zijn schouderlitteken begon nog steeds te jeuken als hij aan gisteren dacht. Hij maakte zich boos en tegelijkertijd voelde hij weer diezelfde angst die hij even had gevoeld toen hij zijn tegenstander bijna niet had kunnen afschudden. Het was zijn conditie geweest die hem gered had, nam hij aan. Soul keek op toen hij een geluid hoorde en draaide zich vervolgens met een ruk om. ‘Wie is daar?’ vroeg hij rustig. Zijn Houndoom gromde zachtjes en kwam beschermend naast hem staan.

Over het algemeen vond Soul het vrij aangenaam om te zien hoe het schemerde, maar dit vond hij allesbehalve aangenaam. Niet alleen kon hij niet veel zien van het feit dat het aan het schemeren was, maar ook had je dan nog het feit dat schemeren vaak wilde zeggen dat het dadelijk donker zou worden en echt veel zin om hier ’s avonds rond te lopen had hij niet. Als hij na de avondklok in Lumiose City terecht zou komen had hij het al helemaal zitten. Tegenwoordig was het gevaarlijk om daar ’s avonds rond te lopen. Niet dat hij daar echt veel aandacht aan besteedde, want echt veel angst kende hij niet. Hij liep daar ’s avonds gewoon rond en hoopte meestal dat zijn Pokémon sterker waren dan die van de mannen die er rondliepen om een oogje in het zeil te houden. Tot nu toe was hij nog maar één keer iemand tegengekomen en had hij zichzelf achter een paar vuilnisbakken verborgen omdat de man een sterk lijkende Absol had gehad. Soul draaide zijn hoofd en observeerde de man die gewoon voorbij kwam wandelen. Hij was een paar jaar ouder dan Soul en de blonde jongen kon hem verder niet echt goed observeren. Hij paste echter wel prima bij het horrortafereel: lang en donker. Soul liet zich echter niet zo snel van het pad brengen en met een paar grote stappen was hij al bij de man terwijl hij zijn Houndoom het zwijgen op legde door kort te zwaaien voor diens gezicht. De Pokémon keek hem vreemd aan, maar knikte vervolgens en ging zwijgend zitten. Hij zorgde daarbij dat hij geen water zou raken. ‘Luister,’ zei hij rustig. ‘Ik heb ook niet echt zin om met je te communiceren en jij duidelijk ook niet met mij, maar kun je minstens even vertellen welke kant ik op moet gaan? Dadelijk zit ik hier ’s avonds nog en daar heb ik geen zin in.’ Zijn toon was lichtelijk verveeld en zonder al te veel onder de indruk te zijn bleef Soul de man aankijken tot deze antwoord zou geven.

Soul rolde enkel kort met zijn ogen toen hij de vraag hoorde van de man. Zin om er op te antwoorden had hij niet. Hij had ondertussen ook al wel gemerkt dat ze qua karakters hetzelfde waren: verveeld en niet echt de personen die gauw hulp zouden aanbieden. Soul had ondertussen ook wel in de gaten gekregen dat de man echt niet van plan was om hem te helpen, maar hij zou blijven aandringen. Hij had echt geen zin om te overnachten in dit bos en zo erg inspannend was het nu ook weer niet om gewoon wat instructies te geven. Bovendien wist hij vrij zeker dat wat ze niet gemeenschappelijk hadden was dat hij iemand anders die verdwaald zou zijn in dit bos wél geholpen zou hebben. Hij was er zelfs niet vrij zeker van, hij wist het gewoon. Misschien zou hij dat in het begin niet hebben gedaan, maar nu zeker wel omdat hij wist hoe irritant het was om hier verdwaald te raken en hoe makkelijk het was. Bovendien was het hem ook niet onopgemerkt gebleven dat zijn karakter lichtelijk veranderd was dankzij de reis en dat hij zelfs al kon zeggen dat hij bijna twee vrienden had gemaakt. Beiden op een aparte manier – de één dan nog aparter dan de ander als hij eerlijk mocht zijn – maar het was al iets. De jongen haalde kort zijn wenkbrauw op toen de man antwoord gaf. ‘Dat is echt de meest domme reden die ik ooit heb gehoord om een persoon niet te hebben,’ zei hij en ondanks dat hij vrij verveeld was door het feit hoe de man op hem antwoordde, kon hij toch een vlaagje van spot niet onderdrukken in zijn stem. ‘Dus je gaat me niet helpen omdat ik geen zin heb om hier te overnachten? Wat voor domme reden is dat? Zou jij hier zelf overnachten? Dacht het niet.’ De man leek nu niet bepaald de grootste ijdeltuit die hij ooit had gezien, maar het leek hem ook geen type die het zou pikken om hier te blijven overnachten. ‘Bovendien is het een kleine inspanning. Dus een beetje hulp, graag?’ Hij draaide met zijn ogen en deed een stap opzij om de man zijn pad te blokkeren.

Soul fronste kort toen de man aangaf dat dat niet was wat hij had gezegd. Hij herhaalde de woorden van de man in zijn hoofd, maar kon al eerlijk gezegd niet meer herhalen wat de man had gezegd. In elk geval was het erop neergekomen dat de man hem niet wilde helpen en had hij naar Soul’s idee een domme reden gegeven, zo ver was de blonde jongen dan wel weer gekomen. Hij vond het oneerlijk dat de man hem niet wilde helpen terwijl hij waarschijnlijk dat wel had gedaan bij de man. Het zou waarschijnlijk heel bot en kortaf zijn geweest, maar beter bot en kortaf dan geen hulp, right? De man leek dat niet zo in te zien en leek nog steeds te weigeren om hem te helpen. Hij verklaarde ook wat hij dan wél had gezegd en Soul moest toegeven dat hij het verkeerd gehoord had. Alsnog vond hij het nog steeds een vrije domme reden. De man wilde hem dan niet misschien niet helpen omdat hij hier niet wilde overnachten, maar hij wilde dus gewoon niet helpen omdat hij geen zin had? Als Soul alles af moest slaan waar hij geen zin in had dan zou hij niet bepaald ver komen in het leven. Er waren Quests die hij liever niet deed, gesprekken die hij liever niet voerde, maar toch kwam het allemaal op zijn pad en moest hij er wel voor openstaan of hij nu wilde of niet. Hij vond zijn gedachten dan ook perfect toepasselijk voor deze man: hij stond er misschien niet voor open, maar naar Soul’s idee zou het voor hun beiden – toegegeven, vooral voor hem – een hoop schelen als de man hem wél zou helpen. Er volgde een hol geluid door de omgeving toen Soul zijn handen expres langzaam tegen elkaar sloeg. ‘Gefeliciteerd dat je dat net ontdekt hebt,’ zei hij op een sarcastische, maar vrij botte manier. ‘Maar als je niet vaak zin hebt om inspanningen te doen, hoe klein dan ook, zal je vast niet ver komen in je leven.’ Hij draaide zijn ogen. Wat een filosofisch gedoe, zeg. ‘Het is niet moeilijk, man. Gewoon een paar inlichtingen.’

Soul zag aan de houding van de man dat dit niet veel ging helpen. Hij had eigenlijk zijn energie al kunnen besteden aan gewoon doorlopen of iemand anders aanspreken. Er waren vast Rangers in de buurt die dit onderdeel veel beter kenden. In het slechtste geval moest hij zijn moeder bellen en vragen of zij het allemaal wist, maar aangezien zij in Snowpoint City zat met een kerel waar Soul niks van wilde hebben was dat niet bepaald een optie. Hij was nog steeds woedend over het feit hoe makkelijk ze zijn vader kon vergeten en een nieuw leven kon starten zonder hem. Ze had zich niks meer van hem aangetrokken en even was het door hem heen gegaan dat ze die kerel van de fokkerij misschien ingehuurd had om zijn vader te vermoorden. Dat leek echter vrij vergezocht, maar het was door zijn gedachten geschoten. Het zou hem niet bepaald een verrassing zijn als het echt zo zou zijn. Waarom zou ze anders zo snel weggaan, right? Ze was ook tijdens hun relatie al vreemdgegaan, want ze was echt direct na zijn vaders dood vertrokken. Dus misschien wilde ze wel samen zijn met die vent, maar stonden hun gewoon in de weg en was het pech voor haar geweest dat Soul niet mee in die auto had gezeten. Waarom dacht hij hier eigenlijk aan? De jongen schrok op toen de man begon te praten en vatte maar half op wat hij zei. ‘Dat kan ik zien,’ zei hij op een sarcastische manier. ‘Maar je moet niet denken dat…’ Hij zweeg. De man zijn rug was naar hem toegekeerd en daarom zag de man waarschijnlijk ook niet hoe een Haunter met een brede grijns over het water scheerde, zijn handen paars liet worden en het water vervolgens in een grote golf over de man heen liet gaan. ‘Haunt, Haunt, Haunt!’ riep de Pokémon lachend terwijl hij een gekke bek trok naar de man en daarna doorging. ‘Je hebt inderdaad al veel bereikt,’ zei Soul lachend. ‘Een watergolf over je heen omdat je me niet wilt helpen bijvoorbeeld.’ Houndoom gromde even omdat hij moest lachen en verborg daarna zijn pret achter een doodse blik. Soul genoot wat langer en grijnsde vals.