Fast Asleep

Op een of andere manier had ze verwacht dat ze aangevallen zou worden op het moment dat ze zijn hand pakte. Maar de aanval bleef achterwege en ze liet zijn hand weer los. Toch bleef ze op d'r hoede, want deze man had nog steeds iets om zich heen wat ze niet vertrouwde. Op een rustige manier kruiste ze haar armen op d'r rug en wandelde weer verder, wetend dat Floyd achter haar aan zou komen. Toen er werd gevraagd of ze een trainer was, dacht ze eventjes na. Ze wist hoe de relatie was hier tussen Rangers en Team Rocket en misschien was het daarom beter om haar Ranger status achterwege te houden bij types die ze niet vertrouwde. "Coördinator, eigenlijk," antwoorden ze daarom maar kalm. "Jij" kwam er daarna vragend achteraan.

Het sarcasme droop er vanaf en Claudia begon zich weer meer te ergeren aan haar gezelschap. Momenteel vond ze het ontzettend irritant dat ze geen back-up kon vragen, puur en alleen om van hem af te komen. Want ze wist bijna zeker dat als ze bij het pokécenter was, ze niet met rust zou worden gelaten.
Floyd vertelde dat hij gewoon een trainer was en ze knikte rustig. "Dan neem ik aan dat de Mawile niet je enige pokémon is?" vroeg ze daarna. Altijd een goede vraag om te stellen aan trainers, zo kon je makkelijk hun team inschatten, als ze dom genoeg waren om te vertellen wat hun team was tenminste.

Hij was dus dom genoeg om zijn hele team op te sommen. En met deze opsomming werd haar angst werkelijkheid, er was geen enkele mogelijkheid tot een gevecht, want alleen met een Eevee ging ze het nooit volhouden. Het enige wat ze zou kunnen doen was in een zo druk mogelijke omgeving blijven, zodat hij niets zou durven te doen. Of op een of andere manier een distress call te kunnen versturen naar de Ranger Base, maar voordat die hier zouden zijn, zou ze waarschijnlijk zelf al een oplossing hebben moeten vinden. "Sterk team dus," zei ze ondertussen rustig. Ze was daadwerkelijk onder de indruk van zijn team. Zelf was ze nog niet serieus genoeg bezig om Sneaux echt te trainen, maar daar zouden ze binnenkort wel eens aan moeten gaan beginnen.

Floyd kaatste de vraag terug, iets wat ze had kunnen zien aankomen. Gelukkig was ze in het bezit van een pokémon die gebruikt zou kunnen worden in welk beroep dan ook, dus hoefde ze nooit echt uit te leggen waarom ze een pokémon zou hebben die bijvoorbeeld niet paste bij een coördinator of breeder. Ze glimlachte eventjes, al bleven haar licht blauwe ogen koud. "Ik ben nog niet verder dan een Eevee. Ik moet toegeven dat ik nog niet zo heel lang in het coördinatie vak zit, aangezien ik net pas ben aangekomen in Kalos," zei ze op een rustige toon. Ze leken precies het tegenover gestelden en waarschijnlijk waren ze dat ook wel. Het enige waarbij ze op elkaar leken was dat ze even koppig en kill konden zijn als het moest. Tenminste, voor zover ze een beeld van hem had.

Was dat teleurstelling in zijn ogen? Nee, dat had ze waarschijnlijk verkeerd gezien. "Daarom, weinig tijd gehad om me te verdiepen in de pokémons," zei ze rustig. Ze keek eventjes om zich heen, de straat begon dunner te worden. Misschien moest ze maar eens afslaan. Haar licht blauwe ogen gleden over de straat heen en ze volgde de weg die afboog naar links toe. Nog steeds had ze geen idee waar ze heen moesten, maar ze wilde gewoon in de buurt van mensen blijven momenteel. "Sorry, de Houndoom heb ik thuis staan," zei ze daarna rustig, al klonk er iets van een lach in haar stem. If he only knew tho...

Ze was net van plan om de man gewoon volledig te negeren, vooral over zijn opmerking of ze eigenlijk wel wist waar ze heen ging. Want dat had ze namelijk totaal niet, ze wilde gewoon van hem af zien te komen en wel zo snel mogelijk. Bijna leek het alsof ze gered werd door de bel, toen er opeens een groep pokémon trainers om hen heen verscheen die zo te zien zeer geneigd waren om te vertellen over van alles en nog wat. Snel dook Claudia achter Floyd en duwde hem naar voren toe. "Hij wilt wel luisteren," riep ze nog snel, voordat ze tussen de mensen probeerde te verdwijnen.

Het zag er naar uit dat haar plan werkte en ze verloor hem in de groep mensen die steeds dichter en dichter werd. Nu moest ze dus alleen nog het pokécenter zien te vinden, zodat ze een kamer kon huren en eindelijk goed kon blij slapen. Toch hielt ze haar belongings goed in de gate, ze had zo het idee dat ze nog niet van die vent af was. Als ze hem een beetje goed door had, zou hij die trainers zo hebben gedidged en was weer achter haar aangekomen. Ze schrok eventjes toen ze tegen een man aan liep en verontschuldigde zichzelf, voordat ze een straat indook en merkte dat ze in een winkelstraat uitgekomen was. Hier moest vast ergens het Pokécenter zijn, hoopte ze..