Hij moest nog even door lopen om bij het strand aan te komen. Dit was een populaire bestemming voor zomerse dagen zoals deze. Het trok namelijk veel toeristen, maarja, stranden zijn sowieso wel eigenlijk populair. Dus ook deze in Ambrette Town. Maar Kenneth kwam hier niet voor die reden. Kenneth was een beetje raar wat dat betreft. Hij ziet dingen zoals anderen ze niet zien. Hij zag het strand namelijk als een trainings gebied. Het strand was immers moeilijk terrein. Ofja, de gedeeltes waar droog zand was dan. Als zand nat was kon je er prima over heen lopen. Maar hij kwam overduidelijk niet voor een gemakkelijke en fijne strandwandeling. Nee, hij ging dus trainen. Het zou deze keer Wiggins zijn. Zoals hij vaker deed met trainingen ging hij hem niet laten vechten. Daar vind Wiggins niet veel aan. Ze hadden zo’n beetje afgesproken dat Kenneth hem zo min mogelijk zou laten vechten tijdens trainingen, en dan zou Wiggins zijn best doen als hij dat dan wel moest doen. Bijvoorbeeld bij Gyms. Want daar was hij echt wel voor nodig. Maar goed, Kenneth had dus iets anders bedacht. Hij zag toch nog wel een probleempje bij zijn Wartortle. Hij had het balans probleem zo ondertussen wel verholpen na die lange dag met het koort, maar er was nog iets anders. Wiggins was namelijk nog niet echt heel goed in rennen. Niet dat dat noodzakelijk was als je zo’n schild hebt als hij, maar een achter de handje is altijd fijn. Hij was nu bij het strand aan gekomen en zag dat de drukte nog mee viel. Hij was dan ook wel expres wat verder door gelopen om zulke drukte te voorkomen. Dan zouden ze genoeg plek hebben. Er waren nu wel mensen, maar niet zo veel om het helemaal onpraktisch te maken.
Kenneth zou vandaag zelf wat actiever mee doen in de training, dus hij had zijn blauwe korte sportbroek aan en een wit t shirt. Zo zou hij vrij kunnen bewegen en zich niet kapot zweten. Daar was zijn normale zwarte kleding normaal gesproken wel goed in. Normaal bewoog hij toch niet veel, dus het maakte niet uit. Maar vandaag moest hij er toch echt aan geloven. Achja, je moet wat he als je je reis wilt voortzetten. En in dit geval betekende dat dus fysieke arbeid. Eigenlijk vond hij dat energie verspilling, maarja, vandaag had het tenminste nog een doel. Hij haalde zijn rugzak er bij en haalde Wiggins zijn pokeball er uit. De rugzak ging zijn rug weer op en hij liet de schildpad pokemon verschijnen. Vervolgens stopte hij de pokeball weer weg. Wiggins moest een beetje raar op kijken toen hij zijn trainer in andere kledij zag. Wat ging er deze keer gebeuren? Kenneth kon hem altijd zó verrassen. Wat voor gekke plannetje zouden er vandaag uitgevoerd gaan worden? Hij grijnsde naar de smalle trainer in sport kleding en wachtte af wat hij ging zeggen. Kenneth merkte dat Wiggins in een goede bui was en besloot er geen gras over te laten groeien. Dat zou sowieso moeilijk zijn op een strand.. gras groeit daar niet zo lekker.. behalve helmgras. Maar anyway, hij keek naar beneden zijn pokemon recht in de ogen aan en begon te spreken. “Wiggins,” Begon hij. “vandaag is het weer een trainingsdag.” Wiggins werd alleen maar nieuwsgieriger. Dit keer zag hij geen speciale spullen die Kenneth bij zich had. Ze waren gewoon op het strand. Maarja, zwemmen hoefde hij niet meer te leren, dus wat kon het anders zijn? Hij wachtte rustig af met een blik waarmee hij liet zien dat hij goed aan het opletten was. “Zoals je weet ben je niet de beste of snelste renner.” Wiggins knikte begrijpend. “Nu is het zo dat je sterke schild een oplossing daar voor is.” De schildpad pokemon kreeg een trotse blik in zijn ogen. “Maar een plan B is nooit slecht.” “Wartortle.” Zei hij instemmend. “We gaan vandaag samen over het strand joggen. Zand is moeilijk om over heen te rennen, dus dat is extra moeilijk. Maar omdat we de lat hoog leggen zullen we minder lang hoeven te trainen dan anders.” Kenneth was graag uitgebreid in zijn instructies. Dit vond Wiggins heel fijn. Hij luisterde graag naar wat zijn trainer te vertellen had altijd. Het was zo intrigerend soms. “Dat betekend dat we dus nu een..” hij keek op zijn horloge “..kwartierje gaan joggen. Dat kan ik zien hoe dat tot nu toe al gaat. Ik wil dat je het me aangeeft als je in de problemen komt. Als je achter komt te liggen kom ik bij je rennen en als je op me voor komt te liggen zal ik harder proberen te rennen. Zo blijven we bij elkaar, maar nog steeds elkaar uitdagen.” Wiggins saluteerde, maar wist niet waarom. Hij was eigenlijk best hyped op het moment. Kenneth vatte dit op als een teken van instemming. Hoe kon hij ook anders eigenlijk? Daarnaast kende hij Wiggins ondertussen goed genoeg om te weten dat hij dit soort dingen prima vond. Wiggins vond de persoonlijke aandacht sowieso al fijn die Kenneth per pokemon aan ze besteedde. En tja, als het niet kapot is, dan moet je het ook niet proberen te repareren. Dat was een waarheid als een.. bus? Klok? Hoe ging dat spreekwoord..?
De twee heren ging er klaar voor staan. Ze hadden er even voor gezorgd dat de weg die voor hen lag zo uncrowded mogelijk was. “Start.” Zei Kenneth kort en ze begonnen te rennen. Eerst gingen het nog prima, maar al snel merkte ze allebij dat na een meter of vijftien de moeite in hun benen begon te zakken. Het werd zwaar. Kenneth probeerde het op te lossen door zijn benen hoger op te tillen bij iedere stap. Dat deed Wiggins dus na, maar ook dit hielp niet. Dat maakte het enkel zwaarder. Maarja, als ze lagere stappen zouden zetten kregen ze hun voeten al helemaal niet meer genoeg omhoog. Dus toch maar weer gewoon rennen dan.. achja, het duurde toch niet zo lang, na tien minuten kon Kenneth het toch al niet meer volhouden. Wiggins had nog wel energie, maar ze hadden afgesproken om op elkaar te wachten. Kenneth schaamde zich een beetje. En hij schaamde zich voor het schamen, want schamen is irrationeel. Kenneth wilde net op staan om verder te gaan na het hijgen toen Wiggins een witte gloed over zich heen kreeg. Jep, dat was evolutie, en binnen een paar seconden was Kenneth dan toch echt de trotse eigenaar van een Blastoise. Nice, dan zou de training vandaag waarschijnlijk ook wat makkelijker gaan.
[Closed]
