Clean

De reactie van Abby was bevestiging genoeg. Gelukkig, anders wist Lori niet wat ze met de wond had moeten doen. Dat de brunette het gaas niet overnam kwam als een verrassing, want Lori had tot nu toe altijd gehad dat de andere persoon al het werk deed. Op zich was dit geen slechte oefening, dan, al was het wel vervelend als ze iets verkeerd deed bij een persoon wat echt pijn leed. Ze probeerde zich zo goed mogelijk de stappen te herinneren die ze anderen had zien doen. De eerste was het afknippen van het gaas totdat het niet al te ver buiten de wond zou steken. Daarna zocht ze een rolletje verband, want ze meende dat dat altijd er overheen werd gelegd. Dat gaas zou zonder bedekking immers niet blijven plakken. Met het verband in de aanslag legde ze heel voorzichtig het gaas tegen de rode plek, waarna ze ietwat klungelig het verband er omheen begon te draaien. Dat het mogelijk te strak of te los was wist ze niet.

Pas toen ze werd gecorrigeerd merkte Lori dat ze inderdaad wat strak aan het binden was. Meteen gaf ze het verband wat meer ruimte, met dank aan Abby’s begeleiding. Aangezien ze aan de verbeterde versie niks had op te merken bleef Lori met deze strakheid doorgaan tot het hele rolletje op was. Een been was immers best dik en het was maar een klein verbandrolletje geweest. Volgens Lori was het genoeg zo, dus zocht ze het plakband op wat in het koffertje zat. Ze kon het alleen niet afknippen als ze ook het verband op zijn plek moest houden. “Mag ik je vinger lenen?” vroeg ze aan Abby, doelend op het vasthouden van het verband. Zodra dat op zijn plek werd gehouden kon ze de schaar vastpakken en het plakband afknippen, om het verband zo goed mogelijk vast te plakken. Wel, voor iemand die er geen verstand van had, dan. De kans was groot dat het tape de volgende dag al los zou beginnen te raken.

Zo te zien bleef het plakband zitten. Abby keek ook niet moeilijk uit haar ogen of iets dergelijks, dus zat het verband ook niet te strak. Opgelucht zuchtte Lori. Dat hadden ze ook weer gehad. Ze wist nu in elk geval dat ze een soort van kon verbinden. Of het lang zou zitten wilde ze niet over nadenken, want het antwoord daarop was waarschijnlijk negatief. Het bedankje bracht een glimlach op Lori’s gezicht, en niet alleen omdat ze het fijn vond dat haar werk gewaardeerd werd. “Ik doe niet aan ‘love’, maar toch graag gedaan,” grapte ze, er niet bij stilstaand hoe dit over zou kunnen komen. Ze was een groot voorstander van meer bekendheid voor aseksuelen en aromantischen, maar deed niet altijd de moeite om het uit te leggen. De meeste mensen luisterden maar half, anyway. Dan was het dus verspilde moeite.

Haar grapje kreeg een onverwachte reactie. Niet omdat het een serieuze reactie was, maar omdat Abby haar vertelde dat ze ook op het aseksuele spectrum zat. Een blij verraste blik verscheen in Lori’s ogen. “Echt waar?” Ze vond het altijd gaaf om iemand van het spectrum te ontmoeten. Soms vergat ze hoe makkelijk dat eigenlijk kon zijn. Dat er werd uitgelegd dat het maar een simpel stopwoordje was zorgde dat Lori kort grinnikte. “Het is oké, ik begrijp het. Voel je vrij om het te blijven gebruiken, ik ben maar aan het sarren.” Ondanks dat Lori werk heel belangrijk vond, had ze er geen moeite mee om een situatie luchtig te houden. “Zullen we eens kijken wat ik als beloning voor je kan regelen?” vroeg ze vervolgens, gebarend naar de daycare. Ze wilde weer naar binnen.

De bescheiden Abby zei dat een beloning niet perse nodig was, maar daar was Lori het niet mee eens. “Nonsens, je hebt gewerkt dus je krijgt er iets voor.” Lori was zich bewust dat de rangers eigenlijk vrijwilligerswerk deden, maar dat betekende niet dat ze daar niet voor beloond hoefden te worden. De zaken liepen goed in de daycare dus Lori kon echt wel iets missen. Al was het maar een ei of iets dergelijks. Ze verplaatste zich vast richting het gebouw, nadenkend over wat ze allemaal kon bieden. “Ik kan je in cash betalen, of je een baby of ei aanbieden. Misschien dat ik ook nog wel een ongebruikt kleinigheidje heb liggen wat je mag overnemen.” Ze dacht kort goed na over of ze iets kon bedenken, maar er kwam zo snel niks in haar op. Ze bedacht zich wel iets anders. “En als je echt geen betaling wil, zie het dan als een bedankje. Je hebt me veel werk bespaard.” Misschien dat dat Abby hielp de drempel te overbruggen.

Haar argumenten hadden gewerkt. Abby zou een beloning accepteren, al vermoedde Lori dat nu het om een bedankje ging, het aan de zwartharige was om te bepalen wat het zou worden. Ze hoopte daarom dat er iets in de hal lag wat ze weg kon geven, want iets specifieks kon ze zo snel echt niet bedenken. Bij het binnenkomen van de ruimte keek Lori meteen goed om zich heen. In eerste instantie zag ze niks wat ze weg zou willen geven, dus begon ze weer kasten te openen. Ze moest de EHBO-kit daar nog wegleggen anyway, dus dat kwam eigenlijk wel mooi uit. In hetzelfde kastje als de kit stond een klein afgesloten bakje waarvan de inhoud misschien wel interessant was als bedankje. Lori pakte het voorwerp op en plaatste het op de kast, zodat Abby mee zou kunnen kijken. “Wat dacht je hier van?” Ze opende het bakje om de inhoud te onthullen: een kleine verzameling rijpe bessen. “Als ze hier blijven staan vergeet ik ze waarschijnlijk. Misschien kan je ze uitdelen aan wilde Pokémon op één van je quests, of aan Mercy voeren of zo. Je hebt er vast wel wat aan.” Ze wierp een afwachtende glimlach naar Abby.

Tot haar vreugde werd het plan met de bessen goedgekeurd. Lori sloot het bakje weer af en overhandigde hem meteen aan de ranger. “Alsjeblieft. Zo zijn ze meteen ook beschermd tegen kneuzen.” Het bakje betekende niet veel voor haar, dus die mocht Abby gewoon bij zich houden. Misschien dat ze er later ook nog gebruik van kon maken. Om het bedankje compleet te maken, vond Lori dat ze er ook nog woorden aan toe moest voegen. “Dank je wel voor al je hulp. Ik wens je het beste toe met je carrière.” Ze zou ook zeker niet twijfelen om weer een ranger in te schakelen als ze hulp nodig had met de daycare. Tot nu toe had ze er alleen maar positieve ervaringen mee.

Abby liet merken dat ze graag nog eens kwam helpen en dat deed de zwartharige goed. Ze wist dat ze erg op werk gefocussed kon zijn en dat sommige mensen dat vervelend vonden. Aan de andere kant was dit wel een opdracht voor het werk, dus was het logisch dat ze het serieus zou nemen. Het aanbod om reclame te maken werd met een grijns en een grinnik ontvangen. “Thanks, dat waardeer ik enorm.” Toen Abby zich omdraaide nam Lori het initiatief om haar richting de deur te helpen. Niet dat die ver was, dit was immers de ruimte waar klanten binnen kwamen. Ze liep naar de deur en opende hem, zodat Abby gerust naar buiten kon stappen. “Hopelijk tot ziens!” zwaaide ze de brunette uit. Ze had absoluut geen spijt van het inschakelen van de ranger.