Clean

Een gesproken antwoord kreeg ze niet, maar ze waardeerde het hoe dan ook. Abby liep zo snel als ze kon met de zware zak achter Lori aan, wie daarna wees waar het heen moest. De brunette zag de voerbakken nu ook, al ging ze er niet meteen op af. Met een kleine zucht zette ze de zak even op de grond en kwam op adem, waarna ze het weer oppakte en naar de voerbakken liep. Daar zette ze de zak opnieuw op de grond. Mercy kwam toen naast haar staan en keek haar trainer aan. “Wil je helpen?” vroeg Abby met een grijnsje. De Fennekin knikte. “Dan mag jij de zak open maken.” Ze had niet echt een schaar bij de hand, dus de scherpe tandjes van haar pokémon kwamen nu erg van pas. Mercy wist het dan ook zonder enige problemen klaar te spelen, waarop de Ranger haar partner bedankte. Daarna richtte ze haar blik met een glimlach op Lori. “Zie je? We got this.”

Abby keek nieuwsgierig naar hetgeen waar Lori naar wees, waarna ze constateerde dat het niet zo heel ver uit elkaar lag. “Oké love!” reageerde ze tevreden op de woorden, waarna ze zich bezighield met haar eigen taakje. Ze had geen schep om het voer uit de zakken te halen, maar ze zou haar handen wel als schep kunnen gebruiken, toch? De zak was immers veel te zwaar om hem scheef te houden en het voer eruit te kiepen. Abby begroef daarom meteen haar beide handen in de zak en of het zo moest zijn, trok dat geritsel de aandacht van de pokémon op de daycare. Mercy zag ze al aankomen en stapte daarom aan de kant, maar de arme Ranger was veel te laat met het opmerken en werd meteen bedolven onder de vele wezentjes. Dramatisch zakte ze naar de grond, terwijl haar ene arm nog boven alles uitstak. “Mercy! Redt me!” riep ze naar de Fennekin, maar die waagde zich niet tussen het geweld. Abby was verloren.

Abby had geen flauw idee hoe snel de pokémon weer verdwenen, maar ze voelde uiteindelijk minder gewicht op haar en dat was een enorme opluchting. Ze bleef wel nog even verslagen op de grond liggen, want dat had ze echt niet aan zien komen. Precies op dat moment verscheen Lori in haar zichtveld en werd er gevraagd of ze in orde was. Abby toverde een schaapachtige grijns tevoorschijn. “Never been better,” sprak ze, al kon je iets van sarcasme in haar toon bespeuren. Ze hief haar hoofd op toen ze iets in haar ooghoek zag en constateerde al snel dat het Lori’s hand was, welke ze dankbaar aannam. “Ik heb geen flauw idee. Ik stond net op het punt om een voerbak te vullen en toen leek het wel alsof iemand de oorlogshoorn had geblazen. Ze kwamen allemaal op me af.”

Ze werd overeind geholpen, waarbij ze zichzelf ook afzette om makkelijker recht te komen, en legde uit wat er zonet was gebeurd. Lori legde meteen uit hoe ze het beter had kunnen doen en verontschuldigde zich daarna. Abby glimlachte en wuifde de verontschuldiging met haar hand weg. “Don’t worry love,” voegde ze eraan toe. “Ik ben nog heel.” Misschien dat ze een blauwe plek ergens had opgelopen, maar dat was niks vergeleken wat ze allemaal al had gehad.

Een volgende taak zou bij iemand anders misschien verkeerd vallen, maar Abby stond te popelen om verder te helpen. Ze knikte dus enthousiast. “Yep!” Ze hoefde niet te vragen wat het was, want Lori legde het als vanzelf al uit, alsof die haar gedachten had kunnen lezen. Helaas ging het weer om voeren, maar in tegenstelling tot de voorgaande catastrofe had Abby hier geen trauma aan. “Oké. Dat kan ik wel aan, denk ik,” knikte de jonge vrouw optimistisch. Ze glimlachte en keek Lori vragend aan. “Waarheen?”

Lori vertelde haar dat het voer eerst nog moest worden gepakt. Abby gehoorzaamde en wachtte geduldig tot de terugkeer van de zwartharige, waarna ze plechtig naar het water toe liep waar Lori haar op wees. “Komt voor elkaar!” riep ze nog vlug over haar schouder, terwijl ze met goede moed haar tweede taak wilde volbrengen. Abby was er zeker van dat het dit keer goed zou gaan en schonk onderweg naar het water dan ook even een glimlachje aan Mercy, wie, uiteraard, met haar meeliep om het in de gaten te houden. De brunette zag al snel dat Hayley een Sharpedo was; pokémon die er vrij ruig uitzagen, maar niet altijd ruig hoefden te zijn. Desondanks was ze een stuk alerter dan net toen ze het water naderde.

“Hiya love! Ik ben Abby en ik kom je verzorgster helpen met het voeren. Heb je honger?” vroeg ze vriendelijk aan de pokémon. Hayley scheen geen negatieve gevoelens te hebben voor de Ranger, dus maakte Abby alvast de zak open om er wat voer uit te halen. Alles ging nog vrij goed – totdat Hayley Mercy in het vizier kreeg. De Fennekin ging wat dichter bij haar trainer staan vanwege het water, maar dat vatte de Sharpedo schijnbaar verkeerd op. Een sterke waterstraal suisde al snel op de arme Mercy af, wie verrast piepte en aan de kant probeerde te duiken. “Mercy!” Abby zou geen goede Ranger zijn als ze niet probeerde om haar partner te beschermen voor de inkomende klap en kwam met een harde plof op de grond neer zodra ze in haar rug werd geraakt. Verward bleef ze tussen al het voer liggen.

De brunette maakte een grimas toen ze voelde dat haar uniform haast compleet doorweekt was. Ze had het niet zo op een nat pak. Misschien dat ze daarom wel een liefde voor vuurtypes had in plaats van watersoorten… Maar het leek haar ook niet bepaald fijn om in de fik te worden gezet. Gelukkig was Mercy niet zo gewelddadig. Abby keek op toen ze de stem van Lori hoorde en merkte op dat de jongedame bij haar was komen staan. “Geen idee,” sprak de brunette oprecht verward, terwijl ze zichzelf overeind duwde en haar blik op haar Fennekin liet vallen. Zo te zien was Mercy oké. “Hayley had het opeens op Mercy gemunt.” Abby trok haar handschoenen uit en probeerde die zo goed mogelijk uit te knijpen. Veel water zat er niet in, dus kon ze zich al snel op het hesje van haar uniform focussen. Daar kwam wel wat meer water uit, natuurlijk.

Terwijl Lori zich bezig hield met haar Sharpedo, onderzocht Abby haar eigen Fennekin op verwondingen. “Ben je oké, Mercy?” vroeg de brunette, waarop de vos een keertje positief kefte. Gelukkig. Ze zuchtte opgelucht en vestigde toen haar blik op de zwartharige met haar pokémon. Zo te zien was de Sharpedo ook al wat gekalmeerd, al vertrouwde Abby het zelf nog niet helemaal. Desondanks kwam ze ook overeind toen Lori dat deed en keek toe hoe Hayley van de kant weg zwom. Het was haar taak om de pokémon te voeren, dus dat was wat ze ging doen ook. “Mercy, blijf jij maar even hier,” sprak ze tegen haar Fennekin, waarna ze richting het zak voer liep en zoveel mogelijk ervan probeerde te redden. Daarna gooide ze wat in de vijver voor Hayley om van te genieten. Tevreden draaide ze zich naar Lori en Mercy om en liet ze haar mondhoeken wat opkrullen.