Clean

Als Abby Mercy vertrouwde, dan deed Lori dat ook. Zo simpel was het. De zwartharige zag niet in waarom ze een ranger als Abby, wie haar notabene al zo geholpen had, niet met zoiets zou kunnen vertrouwen. Als iemand wie zelf ook te maken had gehad met vuur Pokémon geloofde ze met gemak dat er ook genoeg tussen zaten wie de volledige controle over hun vuur hadden. “Nee hoor, brand maar los.” Ze wierp de ander een knipoog toe, wetend dat ze zojuist een woordgrapje gemaakt had.

Met een paar embers stonden de bladeren al in de fik. Er kwam in het begin flink wat rook vanaf, waarschijnlijk omdat er nog veel vocht tussen de bladeren had gezeten. Lori schermde haar gezicht af van de rook en wachtte tot het afnam, wat gelukkig al snel gebeurde. Zo te zien ging het inderdaad prima. Haar blik bleef op het vuur hangen, tot op het punt dat ze bijna in een trance wegzakte. Toen Abby sprak schrok ze dan ook lichtelijk. Haar blik schoot meteen naar de brunette, maar bleef niet lang op diens gezicht staan. Er zat namelijk een fel licht bij haar been. De vlammen waren overgeslagen. “Oh shit!” Lori gaf geen uitleg voor haar plotselinge reactie en rende in plaats daarvan vlug naar de waterkant, waar haar Pokémon zaten. Oliver, wie aan de waterkant zat, merkte de voetstappen al snel op en keek om toen Lori halverwege was. Zodra de zwartharige naar achteren gebaarde liet hij zijn blik op Abby vallen en zag hij wat het probleem was. Hij kwam overeind en sprintte richting Abby en Mercy, zijn Water Gun al rennend uitvoerend. Vuur was niet iets om mee te spelen, dus wilde hij het zo snel mogelijk blussen. Dat zijn straal zo waarschijnlijk niet alleen Abby raakte stond hij niet bij stil.

Dat Oliver te lang door ging met de straal had hij niet door. Hij had eigenlijk vrij weinig door, behalve dat hij erg vermoeid raakte van het rennen en dan ook vervroegd met de waterstraal stopte. Hij vertraagde het laatste stukje zijn pas en liet hijgend zijn armen op zijn knieën rusten. Toen Lori zich bij de rest voegde, kwam hij alweer overeind. Aan zijn ademhaling te zien was hij nog steeds vermoeid, maar hij kon tenminste op zijn benen blijven staan. Dat was een goed teken. Abby’s been stond ook niet meer in de fik, dus alles was goed. Soort van. Dat Abby en Mercy nat waren was niet zo goed, en zo te zien waren de bladeren ook geraakt. Oh… “Gaat het een beetje?” vroeg Lori, zich zorgen makend om de ranger voordat ze over de bladeren zou beginnen.

Als er iets was waar Lori niet veel verstand van had, dan was het gezondheidszorg. Ze kon zich prima vinden in de menselijke anatomie en dan vooral het deel wat over genders ging, aangezien ze zich daar op een gegeven moment flink in had verdiept, maar het verzorgen van wonden was soms nog wel eens een ding waarvan ze niet wist hoe het moest. Toen Abby over een EHBO-kit begon, wist ze dan ook niet meteen waar ze die van haar gelaten had. “Right. Ik ga hem halen.” In de tussentijd kon de plek misschien beter gekoeld worden. Dat wist ze dan nog net wel. “Oliver, kan jij helpen de wond te koelen? Een beetje water er langs laten druppelen of zoiets. Luister maar naar wat Abby wil.” De Marshtomp knikte. Vervolgens liep Lori op rap tempo naar de schuur, hopend dat het zoeken van de EHBO-doos niet te lang zou duren.

Oké, het was tijd om goed na te denken. Wat was een logische plek voor een EHBO-kit? Voor er een plek in haar kop kwam, kon ze zichzelf er alleen maar voor vervloeken dat ze dat ding niet op een normale plek had gelaten. De afkorting stond notabene voor Eerste Hulp Bij Ongelukken, en nu kwam het waarschijnlijk neer op laatste hulp. Gelukkig was Oliver er, anders was er helemaal geen verzorging geweest.

Er waren twee plekken die ze zich kon bedenken waar ze ging kijken. Als eerste de schuur, want daar lag bijna alles. Ze keek tussen de spullen, maar zag nergens iets wat ook maar een beetje op een EHBO-kit leek. Tenzij een gereedschapskist daar aan voldeed, tenminste. Lori vond zelf van niet.

De tweede optie was binnen, in de eerste ruimte waar bezoekers kwamen. Dat was waar het meeste volk kwam dus de plek waar de meeste ongelukken gebeurden. Daar kon ze wel een doosje met verband in één van de kasten hebben, toch? Ze trok verschillende deuren en laden open en hoewel de zoektocht eerst nergens naartoe leek te gaan, vond ze dan toch vrij snel een wit koffertje met een rood kruis er op. “Bingo!” zei ze hardop. Ze checkte niet eens of er wat in zat, want dat zat er waarschijnlijk toch wel. Als er plastic om gezeten had bij het aanschaffen had dat er waarschijnlijk nu nog steeds om gezeten, zo weinig gebruikte ze hem. Vlug nam ze het EHBO-kistje mee naar buiten om zich weer bij Abby en de rest te voegen.

Oliver deed zijn uiterste best om Abby niet te laten lijden. Hij spuugde steeds wat water op zijn handen, wat hij daarna langs haar knie naar beneden liet druppelen. Of het echt hielp wist hij niet, maar hij kon tenminste iets doen. Hij begon net te hopen dat Lori terug zou komen toen hij de schuurdeur alweer hoorde. Nieuwsgierig keek hij op. Lori kwam op hen af, het EHBO-kistje hoog in de lucht gehouden, waarschijnlijk zodat de rest hem van veraf al goed kon zien.

Abby zag er niet uit alsof ze vreselijk veel pijn had of iets dergelijks, dus had Oliver vast zijn werk goed gedaan. Ze voegde zich bij de rest en ging op haar knieën zitten om de kit te openen, niets gevend om de knieën van haar broek die nu vies werden. “Oké, euh, ik denk dat je wel kan stoppen, Oliver.” Het werd zo langzamerhand echt duidelijk dat Lori niks van EHBO af wist en maar gewoon van haar gevoel uit ging. Ze vermoedde dat een pleister niet veel zou uithalen op een wond als dit. De vele crèmepjes in de kist zeiden haar echter vrij weinig, terwijl ze juist dacht dat dat misschien kon helpen. “Kan je hier een paar van lezen? Ik weet niet waar het allemaal voor is…” Ze gaf een drietal crèmes aan Abby om te kijken of zij er meer van begreep.

Arceusdank wist Abby wat de crèmes deden en kon ze de juiste er uit vissen. Lori nam de andere twee weer over en legde ze netjes terug in het kistje, hopend dat ze ondanks het geld wat ze er voor had neergelegd de crèmes nooit nodig zou hoeven hebben. Vervolgens werd er iets gezegd over een stinkend groen gaas, waarop de zwartharige ijverig door de spulletjes begon te spitten. Groen gaas vond ze niet, maar wel witte wat qua geur overeen leek te komen. “Denk je dat dit voldoet? Het is niet groen, maar het is wel gaas.” Ze wierp er een fronsende blik naar. Wat een raar spul.