Panic? At the Mall [+Fleur Fievez]

Fleur zuchtte teleurgesteld. Ze vond zichzelf op het moment helemaal niet mooi. Misschien was het gewoon een slechte dag om kleding te gaan kopen en kon ze beter een keer terugkomen als ze zich wat zekerder voelde. Alsof dat ooit zou gaan gebeuren.

Ze trok de jurk weer uit en haar eigen kleren aan. De teleurstelling was in haar ogen te zien toen ze het hokje verliet, maar ze probeerde haar best om de rest van haar gezicht niet al te somber te laten ogen. Ze wilde niet dat Manny zich te veel zorgen om haar ging maken. “Hij past niet,” liet ze weten. Ze dwong zichzelf om meteen naar het rek te lopen waar de jurk vandaan kwam en hing hem terug. Daarna draaide ze zich om naar haar compagnon. “Zullen we verder gaan?” Ze hint was erg subtiel, maar ze hoopte dat hij alsnog begreep dat ze niet langer in deze winkel wilde blijven.

Het was fijn dat Manolo nergens naar vroeg. Fleur had anders toch niet geweten wat ze moest zeggen. Ze praatte niet graag over haar geslacht als ze in het openbaar was, zelfs als ze er een goede reden voor had. Ze baalde vooral omdat ze zoveel geld uitgaf aan pillen die haar vrouwelijker zouden moeten maken en ze nu nog steeds niet een stom jurkje aan kon. Ze deed haar best om zichzelf in te praten dat een andere winkel misschien wel iets had toen Manolo vroeg of ze op blousen en gilets kon letten. Ze keek hem even aan, dacht er over om ‘waarom?’ te vragen, besefte zich dat het natuurlijk voor hem was en stelde zich toen voor hoe dat bij hem zou staan. Mannen in dat soort kleding waren vrijwel altijd aantrekkelijk en ze kon niet ontkennen dat ze het bij de jongeman aan wilde zien. Dus werd de zoektocht naar jurkjes even opzij geschoven en ging Fleur kijken of ze iets van de stijl van Manolo zag. Niet ver weg zag ze een winkel met alleen mannelijke paspoppen en een nogal donkere, chique uitstraling. “Daar!” Ze wees naar de desbetreffende winkel. “Al… ziet dat er ook duur uit. Is dat een probleem?” Fleur had geen idee of Manolo ook aan window shopping deed. Kijken was gratis, maar kon wel zorgen dat de teleurstelling van het niet kunnen kopen groot zou zijn.

Manolo liet weten dat hij wel even wilde kijken en dat vond Fleur natuurlijk ook goed. Zij had het immers voorgesteld. De kleding in de winkel zag er ontzettend netjes uit en het feit dat het interieur voornamelijk zwart was gaf de hele zaak een dure sfeer. Zijzelf zou het zich nooit kunnen veroorloven. Of Manolo veel meer geld had dan zij betwijfelde ze, maar ze kon het natuurlijk mis hebben. Ze volgde hem de winkel in, haar best doend om bij hem in de buurt te blijven, alsof ze een kind was wat bang was om te verdwalen. Ze was in werkelijkheid vooral bang voor de mensen. Er was geen enkele manier waarop ze het gevoel had dat ze hier thuis hoorde.

Toch waagde ze het om rond te kijken of ze iets leuks zag. Voor Manolo voornamelijk, want dit was niet de stijl die zijzelf droeg. Haar blik viel op een rek met wat simpele, grijze en zwarte gilets. Ze besloot Manolo voorzichtig aan zijn mouw te trekken en wees in de richting van het rek. “Je kan daar kijken?” Simpel was vast wel goed, toch?

Fleur volgde Manolo braafjes naar het rek toe. Ze waardeerde het dat hij haar niet meteen afblafte omdat ze de verkeerde keuze maakte. Ze herinnerde zich nog toen ze tegen haar ouders had gezegd dat ze jongenskleding niet zo leuk vond. Hun reactie was ronduit belachelijk geweest… Helaas had dat zijn littekens achtergelaten. Ze vond jongenskleding trouwens wel leuk, maar niet om zelf te dragen. Ze kon zich voorstellen dat Manolo er erg knap uit zou zien in het gilet wat hij uitkoos. Ze knikte daarom ook goedkeurend. Vervolgens vroeg hij naar de kleur blouse die hij er onder aan kon doen. Fleur moest daar even over nadenken. Eigenlijk konden heel veel kleuren wel. Rood was een prima optie. Misschien niet geschikt voor alle gelegenheden, maar dat zou haar zorg niet moeten zijn. Sowieso zouden ze niks kopen in de veel te dure winkel. “Rood is goed,” stemde ze in. “Maar dan niet dat hele felle rood – dat donkere is mooier.” Ze wees opnieuw naar een rek met kledingstukken toen ze zich besefte dat ze haar mening wel erg aan het doordrammen was. “Ik bedoel, dat vind ik zelf mooier…” Ze zou het Manolo natuurlijk niet kwalijk nemen als hij een felrode blouse wilde.  

Fleur was het nog steeds niet gewend dat iemand daadwerkelijk in haar geloofde. Zelfs iets kleins als ‘jij weet het beter dan ik’ riep een hoop vragen bij haar op. Was dat wel zo? Hoe kon dat? Zo veel verstand van mannenmode had ze nou ook weer niet. Toch kende ze Manolo lang genoeg om te weten dat hij niet veel tijd in de nieuwste fashion stook. Geen, eigenlijk. Was het dan echt waar? Was ze ergens beter in dan een ander? Kon je wel beter zijn in kleren uitzoeken?

Ze volgde Manolo ondertussen zonder een woord te zeggen. De vragen in haar hoofd leidden haar af. Ze keek natuurlijk wel op toen haar metgezel weer iets tegen haar zei, maar had een momentje nodig om te beseffen dat ze inspraak moest hebben. In eerste instantie zei ze alleen “Oké,” en wachtte ze tot ze verder gingen, ondertussen rondkijkend naar waar de broeken te vinden waren. Zou hij haar inspraak weer willen? Hij had wel gezegd dat ze er meer van wist dan hij. En als er iemand was bij wie ze wilde proberen meer zelfverzekerd te zijn, dan was het Manolo.

Haar blik vond de broeken. Voorzichtig hief ze een vinger op. “Daar?” Wow, wat een zelfvertrouwen. Ze vervloekte zichzelf dat ze het nog steeds niet normaal kon.

Hoe deed hij dat? Er zo nonchalant uit zien? Fleur volgde zijn passen met haar blik. Daarna verplaatste die naar haar eigen voeten en zette ze een paar stappen naar voren. Zoals ze liep was het haast alsof ze op een smalle balk probeerde te lopen. Was dat het verschil? Manny’s stem liet haar weer opkijken. De broek die hij gekozen had zag er simpel maar stijlvol uit. Op zijn vraag knikte ze, maar schijnbaar had hij meer bevestiging nodig. Wat herkenbaar. Met een glimlach keek ze naar de Pokémon. “Ben je van plan om het te passen? Ik ben wel benieuwd hoe het staat…” De woorden waren naar de trainer gericht, maar ze kwamen er makkelijker uit als ze geen persoon aan keek.

Bevel?! Dat was helemaal niet hoe ze het bedoeld had! Aan de ondertoon kon ze voelen dat het niet helemaal serieus bedoeld was, maar ze kon het niet helpen dat ze zich toch schuldig voelde. Terwijl ze Manolo volgde naar het pashokje probeerde ze de beste manier te bedenken om het weer goed te maken. Iets te eten voor hem kopen? Een excuusbrief schrijven? Nooit meer samen met hem gaan winkelen? In ieder geval zou ze uitkijken met wat ze in het vervolg zei.

Tussen haar blonde lokken door oogde ze de pashokjes. De meeste gordijnen waren kundig dichtgetrokken, waarachter je de schaduw van voeten kon zien schuifelen. “Die is geloof ik nog vrij?” Fleur wees naar een hokje wat verder achterin. Ze moest eerlijk toegeven dat ze het niet helemaal kon zien, maar als ze het vanaf deze hoek moest geloven was het gordijn nog open.