Dusty old Honchkrow [open]

Een glas... Een glas half vol was alles dat ik kon zien. De rest was wazig. Waar lag ik in? Waar was ik? En wat was dat vreselijk luide geluid? Te veel vragen... Koppijn. Met een kreun kwam ik overeind op mijn barkruk. Een vrouw, althans ik dacht dat het een vrouw was het was allemaal een beetje wazig, keek mij woest aan. Achter haar stonden wat flessen alcohol, dat zag ik wel. Wat was dat vreselijk luide geluid?! Was zij het? Was ze aan het praten? Ik wreef vermoeid door mijn ogen en keek rustig om me heen. Ik zat in een bar en buiten was alles donken. De barvrouw, het was dus toch een vrouw, was boos tegen mij aan het praten. Praten, niet schreeuwen, maar waarom klonk het zo luid en waarom deed mijn hoofd zo'n pijn. Hoeveel had ik gedronken? Op de bar voor mij lagen drie lege glazen met daar naast twee lege flessen whisky. Had ik getrakteerd? Ik had geen geld bij zich momenteel, niet dat het veel uit maakte. Ik dronk meestal zonder glas. De barvrouw vroeg: “Ga je nog betalen of moet ik de politie er bij halen?” Ik was lid van Team Rocket en dit was Lumoise City, wie dacht zij wel dat ze was. Ik glimlachte vriendelijk naar haar en vroeg quasi oprecht: “Zou ik eerst naar het toilette mogen? Ik voel me namelijk een beetje onwel.” Ze zuchtte en wees naar een deur naast hem waar een brons bordje aan hing waar “toilette” op stond. Ik snoof wat geërgerd, maar wist mezelf staande te houden.
Eenmaal op het toilette deed ik de toilette bril omlaag en ging zitten. Ik moest even op adem komen, al was een smerig bar toilette niet de beste plek om op adem te komen. Ook moest ik even wachten tot de wereld niet om me heen draaide. Als ervaren drinker zou het toch niet zo'n effect op me moeten hebben gehad, tenzij ik inderdaad in mijn eentje twee flessen had gedronken. De herinneringen van vannacht kwamen langzaam tot me terug en ik kon al snel concluderen dat ik inderdaad iets te veel gedronken had vannacht. Ik waste mijn gezicht en deed mijn haar weer goed. “Zo'n oude Honchkrow ben je nou ook weer niet kerel.” Zei ik opbeurend tegen mezelf. Mijn dronken blik werd gelukkig snel vervangen door mijn zelfverzekerde blik toen ik het raampje zag boven de spiegel. Ik klom omhoog en trapte het vergrendelde ding tactisch open zodat het niet al te veel lawaai maakte. De vrouw begon op de deur te beuken terwijl ze eiste hoe ik hete, maar ik was al weg. Ik klom snel naar buiten en bevond me in het steegje achter de bar. Ik klom over het houten hekje dat het steegje blokkeerde voor de andere kant om wat tijd te winnen en maakte maar dat ik daar weg kwam. In zo'n grote stad zou ze me toch nooit vinden of zelfs tegen komen en me herinneren. Ik stak trots een sigaret op en liep naar huis.
In een wat rustiger deel van de stad was mijn huis, een klein studio appartement in een appartementen complex. Het was geen luxe leven, maar het was mijn leven. Mijn oude kapotte bank, mijn bed, mijn tv en mijn keuken bestaande uit een rijstkoker, een waterkoker en een magnetron. Yep, mijn lekker luizen leven. Hier kon ik lekker tot rust komen en af en toe kon ik naar de basis voor een missie. Ik geeuwde vermoeid en ging op de bank zitten. Mijn ogen werden zwaarder en zwaarder voordat ik in een diepe slaap terecht kwam. De volgende middag werd ik wakker door het geluid van een Pidgey bij zijn raam kozijn. Ik zuchtte en rekte mij lekker uit terwijl ik optimistisch zei: “Een prachtige nieuwe dag.”

Even later was ik gedoucht en had ik de alcohol geur afgeschrobd. “Ik moet niet zo veel meer drinken... Ha! Minder maar niet al te veel.” Zei ik tegen mezelf met een lach. Mijn hielen maakte goede meters terwijl ik door de stad struinde op zoek naar een persoon die gemakkelijk leek te zakken rollen. Mensen in de stad waren te veel op hun hoede... Misschien moest hij weer eens reizen. Ja, lekker een mooie dame uit het platteland aan de haak slaan. Ik grijnsde bij het idee. “Zelfs deze oude Houndoom kent wat nieuwe trucjes” dacht ik bij mezelf met een brede grijns.
Ik vond een keurig café waar je ook kon gokken net buiten het stadspark. Geïntrigeerd liep ik naar binnen, verwelkomd door de geur van warme broodjes. Ik leunde tegen de toonbank en keek naar wat ze allemaal te bieden hadden terwijl ik wachtte op een medewerken. Een jonge fel blonde dame in haar vroege twintiger jaren kwam uit de keuken tevoorschijn en vroeg: “Wat mag het zijn meneer?” Ik inspecteerde haar van top tot teen en vroeg grijnzend: “Wat staat er op het menu?” “Ik in ieder geval niet.” Was jammer genoeg het antwoord terwijl ze trots haar ring liet zien. Met een zucht luisterde ik naar het menu en bestelde maar wat. Ze knikte instemmend toen hij bestelde en verdween weer de keuken in. Zodra ze weg was merkte ik meteen de fooi pot op. Ik tilde het op en keek nieuwsgierig naar de inhoud door het glas. Niet echt veel interessants, plus Team Rocket kreeg genoeg discount dus kon ik gemakkelijk met mijn geld om komen. Ze kwam even later terug met mijn broodje, een glas cola met een aspirientje en een ticket voor de Rapidash race die over een kwartier op de televisie zou zijn. Ik had namelijk tien Pokedollars in gezet op een Rapidash genaamd “Silver Blitz”. Toen ze vroeg om het geld of bankpass haalde ik mijn bankpas tevoorschijn. Het was pikzwart met een fel rode “R” er op. Geschrokken stamelde ze: “Ehm... Laat maar deze is voor het huis.” Grijnzend liep ik naar buiten. Ik nam op het terras plaats op een stoel waar ik door het glas naar binnen kon kijken en de race kon volgen. Het weer was wat koel, maar wel lekker. Met een tevreden zucht ging ik lekker languit zitten. Nu kon ik lekker ongestoord van mijn ontbijt genieten.

Note schrijfstijl: