Viva la revolution

Hoezo Dante was te zwak? Hoezo zou ze nooit een volwaardige Ranger kunnen worden met de Riolu? Boos keek Lizzy naar haar beeldscherm terwijl ze in de tussentijd haar telefoon checkte. Ze wachtte op een berichtje over een quest die ze eerder had gedaan. Op het moment had ze haar hoofd er niet helemaal bij, maar het was een fijne afleiding. Hoelang zat ze al op deze verdomde Ranger school? Al zeker een half jaar. En ze had niks beters gedaan dan rare klusjes opknappen, zonder echt nuttige dingen te doen. Pff, een knuffel zoeken? Leuk klusje voor iemand die iets goeds wil doen, maar zij? Ze had ziek kunnen worden, of erger. En die Hydreigon was ook niet bepaald zwak geweest. Dante stak haar kop boven bed en keek haar trainer met puppyogen aan. Ze voelde gewoon dat Lizzy niet blij was, en ze wilde er graag was aan doen. Alleen had ze geen idee wat. Het meisje zuchtte en scrolde verder. Eigenlijk was ze op zoek naar een nieuwe woonplaats. Gewoon een appartementje ergens in Kalos. Want hier? Ze had het helemaal gehad! Niet alleen was haar kamergenoot een van de vervelendste, levende wezens op aarde, maar die had ook een rare Skitty als partner. Leuk als je een pokémon wilde die zijn eigen staart achterna zat, maar echt, wat kon dat beest nu echt? Alles was beter dan hier. En misschien had ze wel iets gevonden. Camphrier zag er erg aanlokkelijk uit, al was Cyllage ook een mooie plek om te wonen. Ze had altijd wel bij de zee willen wonen. Niet omdat ze graag wilde zwemmen of zo, maar meer omdat ze het leuk vond om pokémons in het water te zien spelen, de zeegeur te ruiken…misschien zou ze dat doen.. en anders waren er nog Couriway of Shalour. Zoveel goede plaatsen in Hoenn! Vooral Shalour was aantrekkelijk. Met de hele onderzoeken naar mega evolutie en alles. Op een dag zou Dante dat ook doen! Op een dag..

“Het kan zo niet langer,” de vrouw achter het bureau keek Elizabeth streng aan. Was ze hier om haar ontslag in te dienen? Nou nee, maar ze was het wel binnenkort van plan geweest. In plaats daarvan was ze op het matje geroepen door een van de bazen van de school. “Elizabeth, je bent de langst zittende Student uit je klas,” begon de vrouw met haar irritante stemmetje. “Normaal gesproken is iedereen weg als ze hun examens en opdrachten hebben gedaan als Graduate, maar jij..” Lizzy verachte de manier zoals ze ‘jij’ zei, het klonk minachtend. “En je hebt al je examens doorstaan,” de vrouw keek op haar blaadje. “Maar je partner.” Er werd een blik op Dante geworpen. De Riolu stond trouw als altijd aan haar trainers zij en keek licht onzeker naar de vrouw. Lizzy had al zo’n idee waar dit heen ging. Ze had zo een gesprek al een keer gevoerd, niet heel lang geleden. Mrs. Greenhill las ze op het naamplaatje op het bureau, wat een ouderwets ding om te doen. “Wil je zeggen dat Dante niet goed genoeg is?” vroeg Lizzy scherp, de vorige keer had het de man met wie ze een gesprek had gevoerd stotterend de mond gesnoerd. “Ja, eigenlijk wel,” was het duidelijke antwoord van de vrouw met een blik op het blaadje. “Deze Riolu is gewoon niet geschikt, ik stel voor dat je van partner veranderd als je een succesvolle carrière wilt hebben als Ranger.” Een pokéball werd tevoorschijn gehaald. “Ik stel deze voor,” ging ‘Mrs. Greenhill’ verder terwijl ze het ding richting een verbijsterde Lizzy schoof. “Dit is een afdankertje van een Sinnoh Ranger, ze.. kon het gewoon niet aan.” De vrouw kuchte achter haar blaadje en leek nog wat door te lezen voor ze verder ging met haar serie beledigingen. “Deze Prinplup is precies het goede niveau voor een Graduate en zal je niet vertragen zoals je huidige partner. Dat was alles.” Verbijsterd staarde Lizzy naar de pokéball die ze om de een of andere reden had opgepakt. Een andere partner? Oké, als ze een Graduate zou worden zou ze Dante gewoon in haar team kunnen houden, maar dit pikte ze niet. Ze was toch al van plan geweest te stoppen, waarom moest ze dit allemaal te horen krijgen over haar trouwe Riolu? Ze zag hoe haar knokkels wit werden, gelukkig was de pokéball bestand tegen haar kracht, en keek boos op naar de dame die alweer verder was gegaan met haar andere activiteiten. Dante voelde de woede van haar trainer en stak haar poot voorzichtig uit. ‘Doe dit nou niet!’ leek ze te willen zeggen. “Wat geeft jou het recht dit allemaal over Dante te zeggen?” boos keek Lizzy de vrouw aan. “Nou, die Riolu is niet veel soeps,” was de nuchtere reactie. “Misschien heeft ze een goede afkomst, maar ze is veel te veel verwend, compleet onervaren en ongetraind. Zoiets kan nooit een goede Ranger partner zijn. En nu shoo.” Met een handgebaar probeerde de vrouw het meisje de deur te wijzen. “Bekijk het maar,” Lizzy deed haar jasje ruw en onhandig uit en smeet het op het bureau. “Deze heb ik niet meer nodig,” en met een kille uitdrukking smeet ze haar Styler er achterna. Genoeg! Met een koude uitdrukking op haar gezicht draaide ze zich om en liep richting deur, ondanks de verbijsterde protesten van Mrs. Greenhill. “Kom Dante, we gaan,” Lizzy wierp een blik op de licht geschokte Riolu en hield de deur open. “Hé jongedame, dat kan zo ni-,” ‘bam’ en de deur was gesloten. Met een tevreden grijns liep Lizzy richting haar kamer, het leek erop dat ze snel een huis moest vinden, want hier kon ze niet blijven.

Het duurde niet lang of ze had haar spullen gepakt en was naar een wifi café gegaan. De Rangers zouden haar niet meer terug zien. Met een broodje en haar laptop op een huizenmarkt geopend zat ze in een hoek van het café. Een huis vinden was.. moeilijk! Ze moest een plek hebben en dan nog een geschikt huis.. ze was niet opzoek naar een echt ‘huis’, maar meer een appartement. En dan moest ze nog een afspraak maken met een bureau of verhuurder en kwamen er hele gesprekken.. zo vermoeiend! In elk geval moest een een rustige plek zijn, dus niet het gevaarlijke Lumiose, maar ook weer niet te saai, dus duidelijk geen Vaniville. Ze had al een hele lijst opties verzonnen, maar misschien moest ze er beter over nadenken. Een huis kiezen was een belangrijke zaak, vooral als je er permanent, of in elk geval lang, ging wonen. Uiteindelijk vond Lizzy wat ze zocht, een appartementje in Ambrette. Ze was er al een keertje geweest en het lag in een mooi gebied, ook met uitzicht op zee. Het appartement wat ze zag was een redelijk luxe ding, een soort penthouse eigenlijk. Het was de bovenste verdieping en had een prachtig balkon met uitzicht over zee. Nu was het natuurlijk ook erg duur, maar ze had genoeg geld om het gebouw te betalen. Met al het geld wat ze had kon ze waarschijnlijk het hele gebouw kopen. Maar goed, zo overdreven hoefde het ook weer niet. Het was bovendien niet het duurste appartement, er waren er ook nog een paar andere compleet met zwembad en alles, maar wel de mooiste. Vond zij dan. Maar voor ze het gebouw ook echt ging huren zou ze eerst onderzoek doen naar het bedrijf. Er waren erg veel oplichters, vooral met team Rocket.

Het was helemaal legit. Na wat hebben rond gezocht op legale en illegale manieren wist Lizzy zeker dat de verhuurder geen fraudeur was. Goed, nu moest ze alleen nog contact zoeken, wat ze net had gedaan, en afwachten tot ze een reactie kreeg. Naar wat ze had gezien waren er geen andere serieuze boden geweest en zou ze het appartement kunnen huren. Voor nu kon ze even ontspannen en een nacht in het pokécenter doorbrengen.. of langer als de reactie laat kwam. Lizzy keek naar de Riolu die zich had opgekruld op de bank en zachtjes sliep. Dante was moe en het was ook een lange dag geweest. Voor het hele gebeuren bij dat gestoorde mens hadden ze een zware opdracht moeten doen en hoewel Dante niet snel moe raakte had dit duidelijk haar krachten uitgeput. Het meisje leunde naar achteren en sloot haar ogen, eindelijk had ze een keer rust..

Nieuwsgierig liep Lizzy rond in het appartement. Nadat de eigenaar contact op had genomen was het eigen best snel gegaan. Ze had een lift kunnen krijgen naar Ambrette en kreeg nu een rondleiding in het gebouw. Het was redelijk luxe, al zouden echt rijke mensen er geen moment verblijven. Het penthouse bestond leek bijna half balkon en half gebouw te zijn. De woonkamer was de grootste kamer en dan was er nog een wat kleinere slaapkamer en uitgebreide keuken. En een badkamer natuurlijk, en een losse WC. Een mooi appartement dus. En betaalbaar, voor haar dan. Vooral de woonkamer was geweldig, daar was de meeste aandacht aan gegaan en was dus ook het mooist. Dat plus het uitzicht over de stad en zee.. gewoon geweldig. Ze had het liefst het penthouse meteen gehuurd, maar.. daarvoor moest ze naar Lumiose. Want daar zat de verhuurder en anders kon het niet doorgaan. Ze had al moeite met haar leeftijd naar zestien te verhogen zodat ze het gebouw kon huren, ze zag er niet erg oud uit, en nu moest ze ook nog naar de gevaarlijkste stad van Kalos? Nou muk. Lizzy ging op de bank zitten, het was compleet met meubels en alles, en zuchtte. Dante legde haar poot troostend op haar trainers been en keek het meisje bemoedigend aan. “Het lukt wel,” glimlachte Lizzy zachtjes tegen de pokémon en stond weer op. Oké, ze had een afspraak voor morgen gemaakt en dan zou ze eigenlijk meteen in het huis trekken. De vrouw die haar de rondleiding wenkte dat ze moesten gaan en Lizzy liep richting de deur. Hopelijk kon ze hier mogen slapen. Een eigen bed, daar verlangde ze al tijden naar.

Nerveus zat ze in het kantoor van de verhuurder. Ze hadden net alle zaken afgesloten en als het goed was zou ze nu in het huis kunnen wonen. Dante zat op haar schoot en bracht enige rust. Ze moest alleen haar sleutels en alles krijgen. Zover ze wist was alles goed en legaal gegaan. Met team Rocket vertrouwde ze het nooit, maar gelukkig had ze zoveel lessen over business doen gehad dat ze wist hoe het moest. De deur ging opeens open en ze schrok op. De man met wie ze net had overlegd kwam binnen en gaf haar een envelop met de nodige dingen zoals een keykaart en contact info. Gewoon standaard dingen. Opgelucht pakte ze de dingen aan en deed ze in haar tas. Oké, alles was klaar, ze kon gaan. Na beleefd afscheid te hebben genomen stond het meisje weer op straat en grijnsde. Haar zelfstandige leven kon beginnen!

Of in elk geval dat had ze gehoopt. Want het begon donker te worden en aangezien ze hartje Lumiose was voelde ze zich niet bepaald veilig. Ze had veel gehoord over de stad en het jaagde haar angst aan. Ze was niet zoals Jane die alles losjes nam, ze had zoveel drama gehoord en meegemaakt. Als het goed was verbleef haar vriendin mogelijk hier ook ergens, maar ze kon ook compleet ergens anders zitten. In elk geval wilde ze de roodharige niet lastig vallen met haar paranoia. Bovendien had ze Dante, de Riolu was een stuk sterker dan ze eruit zag! Wat die Rangers ook mochten zeggen. Kalm liep ze over de lege straten, nu het richting avondklok ging moest ze maken dat ze weg kwam. Of naar het pokécenter vertrekken. Maar ze wilde deze nacht liever in een andere stad doorbrengen, het werd een lange nacht. Samen met haar trouwe Riolu liep het meisje door de imposante stad, Lizzy kon niet anders dan onder indruk zijn van deze wereldstad. Lumiose was werkelijk het hart van Kalos, en jammer genoeg in handen van team Rocket. Maar ja, zij was geen Ranger meer en dat zou ze ook niet meer worden, dus het was haar verantwoordelijkheid niet meer. Ze hoopte gewoon op wat rust en misschien kon ze beginnen aan de gyms of zo iets. Wie weet, misschien met die ene Prinplup die ze had gekregen. Die had ze per ongeluk meegenomen, maar terug brengen was ook geen optie meer. Hoewel ze niet van plan was geweest een nieuwe pokémon te nemen, en ze had nog twee eieren in haar PC, was Empoleon een dier wat ze graag wilde hebben. De pinguïns waren prachtig en ook redelijk sterk. In gedachten verzonken had het meisje niet door dat iemand haar volgde en toen Dante, die voorop liep, een waarschuwing wilde geven sloot de hand zich al om haar mond en werd ze in een steeg getrokken. Veel kon ze niet doen, want niet snel daarna werd de hand vervangen door een doek met een of andere goedje wat haar het bewustzijn deed verliezen. Het laatste wat ze nog meekreeg was Dante die een schop kreeg toen ze haar trainer wanhopig probeerde te redden.

Toen het meisje weer bij kwam lag ze vastgebonden op de grond, kreunend kwam Lizzy overeind en keek om zich heen. Het was redelijk donker, maar ze was er zeker van dat ze zich in een soort opslagruimte bevond. Pff, hadden ze dit uit de eerste de beste misdaadserie of zo iets? Ze kon wel honderd betere plekken bedenken om iemand te verstoppen.. al was het best een goede plek. “Dante?” kwam er zachtjes over de lippen van het meisje, haar mond was niet meer bedekt. De Riolu was nergens te bekennen in de donkere ruimte. Hoewel de pokémon niet zo sterk was voelde ze zich niet veilig zonder de vos. Voorzichtig testte Lizzy haar samengebonden handen en kwam er achter dat de pokéball van de Prinplup ook nergens te bekennen was. Ze waren wel zo slim geweest de pokéballen af te pakken, jammer. Voetstappen klonken en het meisje hield meteen op met bewegen. Het licht ging aan en twee mannen kwamen binnenlopen, ze leken wat onenigheid te hebben. De een had het over haar naar het ‘hoofdkwartier’ brengen en de ander zei dat dat niet slim was aangezien ze dit zonder permissie hadden gedaan. Wie nam de ontvoerde nu mee naar het hoofdkwartier? Wat als de gekidnapte het zou onthouden en de politie op de bende af zou sturen? Aan de andere kant.. als dit team Rocket was had de politie niet veel te zeggen. Ze zat diep in de problemen.. echt heel diep. Muk. De mannen kwamen ondertussen dichterbij en ze hield wijselijk haar mond. Met grote ogen keek Lizzy de twee mannen aan en probeerde een zo Bambi mogelijke blik op te zetten. De mannen waren natuurlijk niet onder de invloed van de puppyogen, maar wie weet. Een pasje werd voor haar neus gehouden, haar bank pasje. Een frons verscheen op Lizzy’s gezicht, natuurlijk was het motief geld, maar dachten ze echt dat ze alles meteen zouden krijgen. Met deze bedreiging. “Mensen gaan niet naar naar Starly’s zonder geld,” begon een van de twee dreigend. Starly’s vastgoed was de verhuurzaak waar ze haar appartement had gehuurd. Waarschijnlijk hadden deze mannen de plek in de gaten gehouden en wilden nu geld afpersen. Ze moest vast overkomen als een makkelijk doelwit, klein meisje en een Riolu, geen grote dreiging. “En als ik jou zie denk ik dat we beet hebben.” Lizzy keek strak terug, ze was een keer eerder ontvoerd als klein meisje, maar dit was toch wel wat anders. Nu had ze geen familienaam om achter te schuilen, die had ze weggegooid. “Waar is mijn Riolu?” vroeg ze kil aan het duo. Ze ging zich niet klein laten maken, ze kon terug bijten ondanks haar zwakke voorkomen. De twee keken elkaar een moment verbaasd aan, meestal werd er waarschijnlijk niet terug gepraat, en een van de beiden maakte een gebaar naar een einde verderop. Nu het licht aan was was de Riolu moeilijk te missen. Dante was.. knock-out, op zijn zachts gezegd. “Dat beessie vocht als een Pyroar, maar Stitch kreeg em makkelijk klein.” Lizzy deed haar best niet al te geschokt te kijken en beet op haar lip. Arme Dante, de Riolu was al niet zo sterk en nu kreeg ze dit ook over haar heen? Muuuuk, zo veel muks. “Missy, ik zou me meer zorgen maken over jezelf,” ging de ander verder. “Dus waarom vertel je niet hoe we bij dit mooie pasje kunnen komen?” Lizzy keek boos terug en klemde haar lippen op elkaar. Ze ging niks zeggen, niet na wat ze Dante hadden aangedaan. De twee mannen leken het ook te merken en keken elkaar weer aan. Wat nu?

Na wat wel uren leek, maar in werkelijkheid niet langer dan tien minuten was, hadden de twee het eindelijk opgegeven en hadden zich terug getrokken om hun strategie door te nemen. Ze had wel een beurse wang, maar die klap liet haar niks zeggen. Ook geen bedreigingen of enge pokémon. Naar wat ze had gezien hadden ze één Houndoom, Stitch, en sterke was hij ook, aan de littekens te zien. Dante zou geen kans maken. Over de Riolu gesproken, ze pikte signalen op dat de pokémon langzaam weer bij kwam. Ze was zo lang met de Riolu samen dat ze supergevoelig was voor de emoties van de kleine pokémon. En op het moment kwam er langzaam weer bewustzijn door. Lizzy bleef stil, want ze wilde geen aandacht trekken, maar probeerde wel haar emoties naar de pokémon door te sturen. Ze was oké. Opeens sloeg de deur weer open en kwamen ze mannen terug, nu had een van de twee een mes bij. Oké, ze was niet meer oké. Paniek begon op te wellen bij het meisje, de mannen kwamen grimmig op haar af. Zonder dat iemand het echt door had schoot Dante wakker en kwam de Riolu moeizaam overeind. De angst van haar trainer verlamde de pijn. De twee mannen leken door hun geduld heen te zijn, want een van de twee, degene met het mes, boog zich voorover en trok haar ruw overeind. Een kille blik was in hun ogen te lezen en de Riolu die net haar krachten terug vond wist dat er gewonden konden vallen. De man wilde net een bedreiging tegen het meisje sissen toen de Riolu naar voren schoot en krachtig omhoog sprong. Met een prachtige schop wist Dante de andere man uit te schakelen. De andere man die Lizzy en het mes in een hand elk had gaf een geschrokken kreetje en liet het meisje los om zijn Houndoom te pakken. De hond verscheen bijna meteen en keek zijn tegenstander boos grommend aan. Lizzy lag onhandig op de grond en probeerde een goed beeld op de pokémons te hebben. De man keek grijnzend op haar neer en gaf haar een duw met zijn voet. Het lokte een boze grom bij de Riolu vandaan, maar de Houndoom stond nog in de weg. Dante was echter niet van plan om met de Houndoom te vechten, voor nu wilde ze eerst haar trainer in veiligheid brengen. De Riolu wist de hond te misleiden met een Screech en stormde op de man af.

Die stond jammer genoeg al klaar. Hoewel hij zeker een pijnlijk klap opliep wist hij de vos op te pakken aan de rode sjaal en haalde uit met het mes. Lizzy gaf een geschrokken kreetje, maar het metaal miste haar pokémon gelukkig net. Dante hing piepend aan haar sjaal en keek de man kil aan. Hoewel ze zich sterk hield had ze heel wat schade opgelopen in het gevecht eerder. Haar sjaal kwam langzaam los en de man haalde het behendig weg en gooide het op de grond. Nu hing ze alleen nog aan de dunne ketting met haar Everstone. De man keek wijd grijnzend op haar neer en haalde nog een keer uit. De Riolu was echter sneller en brak de ketting met haar poten. De man reageerde snel en schopte de pokémon hard in haar buik. Dante sloeg naar achteren en werd geraakt door een genadeloze Inferno. De vos schreeuwde en zakte ineen. Lizzy keek met grote ogen naar haar pokémon, Dante!! “Is dat alles wat ie hep?” de man keek sadistisch op haar neer en liet de Houndoom richting zijn zij bewegen. “Pas maar op,” siste Lizzy als reactie terwijl ze haar best deed haar tranen in te houden. Dante was haar alles, ze wilde de Riolu niet verliezen. De man leek, zoals je zou verwachten, niet erg onder de indruk van de woorden en kwam dichterbij om haar op te pakken. Hij was zo bezig dat hij het felle licht achter hem niet opmerkte. Lizzy had het ook niet door, ze was te druk bezig met zich zorgen maken over haar Riolu, en keek boos in de ogen van haar ontvoerder. Ze was opgepakt en het mes bevond zich gevaarlijk dichtbij haar keel. “Nu vertel je me alles wat ik wil weten,” begon de man langzaam. “Tenzij je liever heb dat er nog meer gewonden vallen.” Natuurlijk wilde ze niet nog meer gewonden, maar ze was ook niet van plan iets te zeggen. Vastbesloten hield Lizzy haar lippen stijf op elkaar en keek de man zo intimiderend mogelijk aan zover dat kon met de traan die over haar wang naar beneden liep. “Oké dan, als je moeilijk wilt doen,” het mes kwam nu nog dichterbij en het meisje sloot haar ogen. Het was minder eng als je niks kon zien. “Nee,” klonk er krachtig door de kamer. Een nieuwe stem was verschenen en het klonk niet zoals de uitgeschakelde man waar niemand echt aandacht aan leek te besteden. Het klonk licht, als een vrouw, ook niet heel oud. Maar waar die vandaan kwam was een raadsel. Zien kon ze ook niet aangezien ze haar ogen dicht had. Voorzichtig deed Lizzy haar ogen open, maar voordat ze dat helemaal kon doen klonk er een kreet van de man en viel ze op de grond. Met een klap kwam ze neer, geschrokken keek ze door de kamer. De Houndoom lag in een verslagen hoopje op de grond. Hij had geen kans gekregen wat te doen of geluid te maken. Wat hem moest hebben verslagen moest razend snel zijn geweest. Maar waar was Dante? Wild keek het meisje door de kamer, waar was haar Riolu?

Een nieuwe, doffe klap klonk, de man die haar net nog vol vertrouwen had bedreigd was bewusteloos op de grond gevallen. Een hijgende, verbrandde Lucario stond over hem heen gebogen en draaide haar kop nu richting het meisje. Voor een moment hield Lizzy angstig haar adem in. De sterke pokémon kwam dreigend op haar afgelopen, misschien was het toch beter om haar ogen weer te sluiten. De strakke touwen om haar polsen kwamen opeens los, met wit opgloeiende klauwen had de Lucario haar touwen doorgesneden. Voorzichtig tuurde Lizzy door haar halfgesloten ogen. Nu liep de pokémon richting de rode sjaal die in een hoopje op de grond lag en pakte die op. Hé, ze wilde wat zeggen. Dat was Dante’s sjaal! Maar de woorden weigerden haar mond te verlaten. Voorzichtig kwam Lizzy wat meer overeind, nog steeds verward door de gebeurtenissen. Niet alles leek zich te willen registreren. De Lucario had de sjaal om haar nek gewikkeld, een beetje onhandig, en kwam weer in haar richting gelopen. De pokémon knielde voor haar neer en keek haar met haar rode ogen het meisje bezorgd aan. “Oké?” daar was de stem weer. Maar het leek zich alleen in haar hoofd te bevinden. “J-Ja,” onzeker keek Lizzy de Lucario aan. Toen kwam het besef en stak ze haar hand voorzichtig uit. “Dante?” ademloos keek Lizzy haar pokémon aan. De Lucario knikte en stak haar armen voorzichtig uit voor een knuffel. Lizzy sloeg haar armen om de pokémon en merkte meteen de scherpe stekel die in haar borst prikte, maar dat maakte niet uit. Dante was oké.

Na even zoeken hadden ze alle spullen weer teruggevonden. Lizzy wierp nog een laatste blik op het pakhuis achter haar en schudde haar hoofd. Ze hadden de mannen bewusteloos achtergelaten. De man met het mes was er het ergst aan toe, maar hij leefde nog.. meer dan dat ging ze zich er ook geen zorgen over maken. Geen idee waar ze waren, maar het kwam wel goed. Dante keek omhoog naar haar trainer, licht bezorgd. Het leek erop dat de Lucario haar telepathische krachten nog niet goed onder de controle had en weinig kon zeggen, maar het was een begin. De vraag was eerder hoe dit haar ging beïnvloeden. Evolutie was een grote verandering, vooral voor een babypokémon. Samen met haar trainer liep Dante in stilte weg. Geen Lumiose meer voor de komende tijd.