Houston, we have a Medal

JANE HARPER

425 WORDS

In tegenstelling tot hoe hij zich tot nu toe had gedragen via de Holocaster, was de arme knul zenuwachtig voor de plotselinge ontmoeting met een willekeurige vreemdelinge. Sure, hij had wel eens vaker van die spontante, sociale uitspattingen gehad, maar dat maakte hem er nog geen heer en meester in, helaas. Desondanks was hij niet uit pure zenuwen opgestaan en weggelopen, want hoewel hij misschien last kreeg van sociale angst, was zijn nieuwsgierigheid en zijn beleefde opvoeding sterker dan dat. Alex speelde afwezig met de medaille die hij voor Jane had gemaakt, proberend zichzelf af te leiden door zijn vingers bezig te houden. In zijn andere hand, echter, hield hij zijn Holocaster al klaar om de volgende gebeurtenissen op te kunnen nemen. Een intro had hij niet, maar hij had wel al op recorden geduwd zodat hij niks zou missen. Gelukkig hoefde hij niet lang te wachten – de timer op zijn Holocaster zelf gaf aan dat hij pas twaalf seconden aan het opnemen was toen de deur opeens openzwaaide en een klap weerklonk. Alex kromp even ineen door het geluid, maar zijn grijze ogen vielen al snel op de roodharige die binnen kwam gestapt.

Wow.

Toen blikken elkaar kruisten, kwam de roodharige opeens zijn kant op gelopen. Even was hij compleet in de war, maar toen herinnerde hij zich dat hij hier spontaan had afgesproken en besefte hij zich dat dit waarschijnlijk Jane was. Alex was gestopt met friemelen aan de medaille en bleef versteend op zijn plek zitten. Pas toen ze overdreven met haar handen bewoog en begon te zingen, kreeg hij het voor elkaar om een brede glimlach op zijn gelaat te toveren. Hij kon het niet laten om te lachen, ondanks dat de redhead ontzettend serieus bij het zingen keek. Zo verschrikkelijk klonk het niet. Jane had hem verteld dat het vreselijk zou zijn, maar het was tot nu toe iets waar hij graag naar zou luisteren elke dag. Oké, misschien niet elke dag hetzelfde nummer, want dat zou uiteindelijk alleen maar gaan vervelen. Ondertussen was Jane bijna bij hem gearriveerd en stak ze haar hand naar hem uit. Niet wetend wat ze er precies mee bedoelde, hield hij zijn hoofd een tikje scheef, al stond hij wel vragend op van zijn stoel. Moest hij de hand aannemen? Dat leek hem wel duidelijk, alleen had hij geen flauw idee wat ze van plan was. Met maar een kleine aarzeling stak hij zijn eigen hand uit en legde die voorzichtig op de hare, benieuwd naar wat ze verder in petto voor hem had.

JANE HARPER

292 WORDS

Voor hij er erg in had, stond de roodharige opeens vlak naast hem. Alex werd zich er echter al snel van bewust dat dit alleen maar meer aandacht naar hemzelf trok in plaats van alleen naar Jane en dus werd hij met de seconde nerveuzer. Ondanks dat bevond zich een glimlach rond zijn lippen, zij het alleen maar omdat dit echt een heel persoonlijk concert was en niks dat voor hem kon overtreffen. Het nam echter een onverwachte wending toen Jane met puppyoogjes aan hem vroeg of hij mee wilde doen. Waar hij tot nu toe langzaam opbouwende paniek voelde, sloeg het nu als een tsunami in. Wat als Jane deed alsof ze de uithaal met hem zou doen en hij het uiteindelijk alleen deed – waardoor iedereen in het café zijn slechte stem kon horen en hem uit zou lachen? Nee, bedacht hij zich vlug. Dat kon niet. Jane kon dit niet als een set-up hebben geregeld, want ze kenden elkaar nog maar net. Bovendien leek ze echt niet dat type te zijn. Ze zette zichzelf nu al voor schot met de overdreven bewegingen die ze maakte, dus waarom zou ze dan niet met hem mee zingen?

Hoewel het voor Alex als minutenlang aanvoelde, speelde dit alles zich op razendsnel tempo in zijn hoofd af. Hierdoor besloot hij nog net op tijd dat hij zijn mond open moest trekken, wilde hij Jane assisteren met haar zang. Dat was dan ook wat hij deed. De jongeman nam diep adem en deed zijn best om net zo overdreven met zijn handen te zwaaien als de roodharige, zodat hij niet al te houterig overkwam. Alex vergat echter één dingetje en dat hoorde hij meteen toen hij met volle borst meezong. Zijn stem sloeg over.

Shit.

JANE HARPER

196 WORDS

Alex schaamde zich kapot toen hij het hoorde en viel daarom even stil toen hij de blik van Jane opving. Ze had haar Holocaster op hen gericht, waardoor hij zich besefte dat hij de zijne al lang en breed was vergeten. Die stond juist gericht op het publiek doordat hij hem naar achteren had gericht bij zijn bewegingen. Vlug stopte hij met opnemen, al was het vinden van het juiste knopje nogal moeilijk als je blik op iets anders gericht bleef. Jane zei niks over zijn stem. Ze zag het zelfs als een uitnodiging om nog slechte te zingen dan ze net met de uithaal al had gedaan. Alex wist in eerste instantie niet hoe hij zich hierbij moest voelen, maar koos er uiteindelijk voor dat dit positief was, en sprong daarom al snel weer bij met zijn eigen gezang. Misschien kwam het door de grijns van de roodharige, of door haar overduidelijke passie om lol te hebben, maar ook hij zette nu een voorzichtige grijnsje op zijn gezicht en deed weer vrolijk met haar mee. Het was bijna alsof hij het gevoel had dat ze nog maar met z’n tweetjes in het cafeetje stonden. Bijna.

JANE HARPER

492 WORDS

In tegenstelling tot zijn roodharige gezelschap, deed hij niet zijn uiterste best om zo slecht mogelijk met de muziek mee te zingen. Alex kende schaamte nog wel en koos er daarom voor nog redelijk als Whitney te klinken, al was hij de zuiverste niet en wist hij dat ook. Gelukkig werd hij niet meer vreemd door Jane aangekeken wanneer hij de mis in ging en zijn stem oversloeg, want hoewel praten hem nog oké afging als het op lager klinken aankwam, was dat absoluut niet het geval wanneer hij zijn muzikale kant naar boven bracht. Alex maakte meteen mentaal een notitie: Meer oefenen met zingen of het maar op een instrument houden als hij de muziekindustrie in wilde gaan.

Toen het nummer aan z’n einde was gekomen, boog Jane theatraal naar voren. De jongeman had gelachen als hij niet een beetje uit zijn doen was geweest, want hoewel hij in een spontane bui ervoor had gekozen om mee te blijven doen, was dit helemaal nieuw voor hem. Het besef dat er wel degelijk anderen bij hadden gezeten, en hem hadden gehoord, kwam nu opzetten terwijl zijn blik door de ruimte ging. Alex deed zijn best om ze allemaal niet te registreren, bang dat hij een fout had begaan die hij niet meer kon terugdraaien. Als Jane zou vertrekken, dan ging hij met haar mee. Dan bleef hij ten minste niet in zijn eentje achter voor een mogelijke vechtpartij.

Besluitend dat hij beter kon gaan zitten om te bekomen, nam hij terug aan tafel plaats. De jongeman keek in eerste instantie naar alles behalve Jane – het tafelblad was een heel stuk interessanter geworden nu – maar toen de roodharige begon te spreken, kon hij niet anders dan zijn grijze ogen op haar te richten. Een nerveus lachje verliet zijn mond zodra ze haar vraag had gesteld en hij haalde stijfjes zijn schouders op. “Wie weet,” kwam er toch bij hem vandaan. Zijn stem klonk verbazingwekkend vast. Voor een moment gleden zijn ogen naar beneden, waardoor hij zich herinnerde dat Jane gezegd had last te hebben van haar been, maar hij kreeg de kans niet om ernaar te vragen. In plaats daarvan ging zijn aandacht naar de medaille die de redhead nu naar hem uitstak.

Voorzichtig nam hij het voorwerp aan en dat was het moment dat hij weer een beetje speelsheid terugkreeg. Alex liet zijn mondhoeken opkrullen tot een klein, dankbaar grijnsje. “In het echt is hij nog veel beter. Dankjewel,” sprak hij. Jammer dat hij het niet kon opspelden, anders had hij er best trots mee willen rondlopen. Voor zover hij dat kon zijn. De jongeman schoof toen voorzichtig de medaille die hij had gemaakt naar voren, want het ding had al die tijd open en bloot op tafel gelegen. “En deze hoort bij jou. Voor je mooie serenade,” voegde hij eraan toe. Het was dan misschien geen echte serenade, maar het was dan ook meer als grapje bedoeld dan een serieuze opmerking.

JANE HARPER

292 WORDS

Alex had zijn ogen niet geloofd als hij het zelf niet had gezien. Jane werd niet veracht en hij kreeg geen minachtende blik van de serveerder, wat betekende dat ze nog niet verbannen zouden worden. Tot nu toe was ook nog niet echt iemand op hun afgelopen om dat te doen, dus wat dat betrof had hij niks om zich zorgen over te maken. Misschien stelde hij zich wel gewoon een beetje aan. Alex liet een kleine, opgeluchte zucht van zijn kant komen toen de roodharige hem vertelde dat ze het nog niet zo slecht hadden gedaan. “Gelukkig,” voegde hij eraan toe; om extra de nadruk op zijn opluchting te leggen.

Een grijns brak op zijn gezicht door toen Jane over zijn parkour-vaardigheden en zang begon. Dat laatste liet zijn mondhoeken lichtjes omlaag zakken, eigenlijk, maar hij herstelde zich al snel en probeerde het te verbergen door extra breed te glimlachen. “Mijn jonge zelf zou er trots op zijn geweest,” reageerde hij. “En mijn huidige zelf is dat al helemaal.” Alex had nooit gedacht dat hij voor die kwaliteiten nog een medaille zou krijgen – of in ieder geval iets dat daar op leek. Sowieso had hij nooit verwacht een middag als deze mee te mogen maken, al helemaal als je naging dat zijn gezelschap er echt mocht wezen. Om nog maar te zwijgen over haar enthousiasme en complimentgrage karakter. Alex ging er nog bijna van blozen. Nee, hij bloosde er eigenlijk al door. “Euh,” begon de jongeman wat beschaamd. “Ik was eigenlijk nooit goed in handvaardigheid op school, maar origami ging me nog een beetje goed af,” legde hij uit. “Ik maakte nooit wat de leraar van me wilde, of wat ik zelf wilde, maar er kwam nog steeds iets redelijks uit.”

JANE HARPER

211 WORDS

Dat de roodharige zo tevreden was om zijn eigen trots verbaasde Alex een beetje. Normaal gesproken werd er neergekeken op trots, zelfs als je het een klein beetje had, ondanks dat het zo de hemel in werd geprezen door de maatschappij. Dat Jane zo reageerde deed hem dus wel goed en dat liet hij blijken door haar glimlach te weerspiegelen, al was die van hem lang niet zo breed als die van zijn gezelschap. De redhead was ook nog eens onder de indruk van zijn origamikunsten en dat bracht hem nog meer in verlegenheid dan hij al was. Gelukkig kwam de serveerder van eerder hem al redden door te vragen of Jane iets te drinken wilde. Ze bestelde een sterke koffie en keek vervolgens afwachtend naar hem. Alex liet zijn blik even vallen op zijn eigen glas, welke nog net genoeg gevuld was om de bodem te bedekken. “Een Cola voor mij, graag,” voegde de jongeman eraan toe. Toen de serveerder het had ingevoerd op zijn apparaatje, vermeldde hij dat het zo gebracht werd en vertrok weer. Alex nam die tijd om het laatste restje van zijn drinken naar binnen te gooien en het lege glas alvast op de hoek van de tafel te zetten, zodat die gemakkelijk meegenomen kon worden.

JANE HARPER

306 WORDS

Alex keek verbaasd op toen de roodharige onschuldig vloekte en opstond. Wacht, wat? Zijn onzekerheid sloeg meteen toe en hij wist niet wat hij ervan moest denken, maar het waren meteen de worst-case scenario’s die in zijn hoofd op doemden. Daar kreeg hij dit keer echter niet uitgebreid de tijd voor, want zodra Jane was opgestaan, plofte ze meteen weer terug op haar stoel. Verbaasd en vooral verward keek hij toe hoe ze haar broekspijp omhoog werkte en herinnerde hij zich wat zijn gezelschap zoal gezegd had over een verwonding. Meteen kwam hij zelf omhoog, zodat hij zelf ook beter kon kijken wat er aan de hand was. Zodra hij de paarse kleur opmerkte, beet hij zachtjes op zijn onderlip. Dat was euh… Niet goed. “Gaat het? Doet het erge pijn?” vroeg hij meteen zodra Jane haar eigen stem had laten klinken. Het was niet Alex’ bedoeling geweest om haar te negeren, maar hij kon daar sowieso niet echt een reactie op geven. “Zal ik om een ice-pack voor je vragen?” vervolgde hij, viel twee seconden stil en draaide zich meteen naar de bar om. De serveerder stond immers niet meer in de buurt. De jongeman stapte zonder een antwoord af te wachten erop af, bezorgd om Jane’s welzijn. Hij wilde haar helpen.

Daarom vergat hij voor een moment ook dat hij niet sociaal was aangelegd. Het koste hem goed en wel een paar minuten voor hij terugkeerde met wat ijs voor de roodharige haar knie. Het was verwikkeld in een dunne handdoek om de vrieskou nog een beetje tegen te gaan, zodat het niet zou bijten. Alex stak het naar Jane uit om aan te nemen. “Ik weet niet of het ook voor een knie helpt om het been plat te leggen?” sprak hij, waarna hij opzij keek om te zoeken naar een lege stoel.