Komt wel goed, joh

"Weet je nog dat we vanavond gaan uiteten Gys? En is het cadeautje voor Daoud al aangekomen? -Khadija" Het was een berichtje dat Gys nét had gelezen. Het was zijn stiefmoeder die hem eraan herinnerde dat ze vanavond gingen vieren dat Daoud gescout was geworden. Daoud was ook een geweldige voetbalspeler. Vroeger was hij zelfs nog beter. Maar door wat arrogantie is hij steeds minder zijn best gaan doen. Echter, onthoudt zowel zijn familie als zijn scout alleen maar de tijd dat Daoud een toptalent was. "Ja dat weet ik nog. Ik ga het pakketje nu ophalen bij het postkantoor." Ze hadden meer dan genoeg geld om bezorgkosten te betalen. Maar het was schijnbaar toch nodig om die te besparen. Maar goed, de bezorgers hadden gebeld dat het pakketje was aangekomen. Gys kan de telefoon niet beantwoorden, dus hij moest het via het antwoordapparaat beluisteren. Het deed iedere keer toch weer een beetje pijn om dat soort simpele dingen niet te kunnen communiceren naar anderen. Of gewoon om op een normale manier iemand te bedanken. Maar het was nu eenmaal zijn leven. Het moest maar. Hij liet zich achterover op zijn bed vallen. Hij was blij voor Daoud, maar het deed hem allemaal toch wel pijn. Hij draaide zijn hoofd opzij en keek naar de plank met bekers en medailles. De meesten voor Judo, en sommigen voor basketball. Er stond zelfs een prijs tussen voor zijn inzet bij een academische quiz, waarbij ze de slimste studenten per school tegen elkaar op laten boksen betreffende feiten en andere academische prestaties. En weetje.. drie van de prijzen die er op die plank stonden, had hij alleen al deze afgelopen twee weken gewonnen.. Maar hij hoorde daar nooit wat over. Ja.. zijn vader zat er altijd bij. En hij vertelde Gys altijd hoe trots hij op hem was.. maar.. de laatste paar maanden had zijn vader er geen tijd meer voor gehad. Het was extreem druk op zijn werk en hij ging er eigenlijk een beetje aan onderdoor. Maar de man moest wel. En verder.. zijn vrienden of verdere familie.. niemand zei er iets over. En nu gingen ze voor één prestatie van Daoud uit eten! Hij kreeg er zelfs cadeaus voor! Weet je hoe het hem liet voelen?! Dat de dingen die hij doet onbelangrijk zijn. ‘Het maakt ons niet uit wat je doet Gys.’ Zo voelde het. Iedere keer weer als hij naar zijn prijzenplank keek! En als hij naar zijn familie keek! En als hij ook maar denkt aan de dingen die hij graag doet! Hij kreeg alleen maar meer boze gevoelens gericht naar zijn stiefmoeder. En naar zijn biologische moeder. En naar zijn stiefvader. En naar zijn stiefzusje. Maar niet naar Daoud. En ook niet naar zijn vader. Eigenlijk wilde hij gewoon eens een keer horen dat.. mensen zagen dat hij zo hard zijn best deed. Hij hoefde geen cadeaus, of uit eten. Hij wilde gewoon dat iemand het opmerkte. Hij hoefde er niet eens een complimentje over. Hij wilt gewoon dat zijn moeite gezien wordt. Zijn ogen begonnen te tranen en hij wendde zijn blik naar het plafond. Achja.. de dingen die hij deed waren toch niet belangrijk. Weet je waarom? Omdat de enige manier waarop je belangrijk voor iemand kunt zijn is als je ofwel biologische familie van ze bent.. of je moet verliefd op elkaar zijn. En anders boeit het de wereld gewoon niet wat je doet. Hij haatte zichzelf voor die gedachten. Hij vond zichzelf een slecht mens. Waarom kon hij het niet gewoon laten gaan. Als hij maar trots is op zichzelf weetje.. Maar dat lukte niet. Dat zou betekenen dat hij met heldere ogen, en een plan, naar de toekomst moest kijken. Maar hij zag niks in zijn toekomst. Als hij dacht aan de toekomst, zag hij een wit licht. Niet het witte licht aan de einde van de tunnel, waar je hoop door krijgt. Niet het witte canvas, waar de kunstenaar alles wat hij/zij wilt op kan schilderen. Nee.. voor Gys was het een te felle zaklamp die in zijn ogen scheen en hem pijn deed. En als hij naar achteren wilde lopen, stootte hij tegen een muur aan. Hij kon geen kant op. Niet naar achteren, en niet naar voren. Hij krulde zichzelf op op zijn bed. Kijk hem nou.. Een volwassen kerel die nog bij zijn ouders woont.. en een beetje zielig aan het doen is over wat waardering. Misschien.. zou het gewoon beter zijn als hij er niet zou zijn. Op dit punt neemt hij eigenlijk alleen maar plaats in beslag. Ineens flitste door zijn hoofd hoe teleurgesteld Khadija zou zijn als hij het pakketje niet zou ophalen. En hoe hij moest gaan uitleggen aan Daoud dat hij zijn cadeaus niet had opgehaald. Dat wilde hij niet. Zij waren namelijk wél belangrijk. Het duurde een kwartier om de kracht te verzamelen.. maar uiteindelijk stond hij dan toch op. Hij streek zijn hemdje recht en liep naar beneden. Hij haalde zijn jas van de kapstok en stak daar alles dat hij nodig had in. Zoals zijn sleutels en zijn Holo Caster. Voor de zekerheid haalde hij Lucy maar even tevoorschijn. Dagen zoals deze waren de dagen dat hij extra gevoelig was voor aanvallen van dwanggedachten. Ze kwam tevoorschijn en ze kon al meteen voelen hoe het zat. Ze keek hem bezorgd aan. In principe had hij de rode vlekken rond zijn ogen van het huilen goed kunnen verbergen, maar Lucy kende de signalen. Hij hoefde er ook niet over te liegen. Hij knikte. Dat was Lucy teken om op zijn schouder te gaan zitten. Hij sloot de voordeur af en drukte op de knop om de poort open te doen. Eenmaal langs de poort wachtte hij even totdat die helemaal dichtklapte. Dat was belangrijk. Hij zag net een bekend busje door een andere straat de hoek om rijden. Het soepbusje. Deze persoon maakte iedere dag soep, en de volgende dag ging hij langs de huizen voor iedereen die verse soep van hem wilde kopen. Dat deed hij vaak in de ochtend, zodat de mensen de soep voor de middag, of voor de avond hadden. Gys vroeg zich af of hij er gelukkig mee zou zijn. Met zo’n toekomst. Weetje.. eigenlijk wel. Het was misschien niet spannend. En misschien voelde het niet als de meest belangrijke baan.. maar.. hij zou tenminste iets doen. Ergens mee bezig zijn. Niet de hele tijd piekeren. En het beste van alles. Hij zou niet zo stilstaan.