Problemen, oplossen met problemen

Op het midden van de dag, lag hij op bed. De ramen en gordijnen gesloten. Als het had gekund had hij zijn deur ook nog gesloten. Hij luisterde wat muziek. En dat was moeilijk. Sommige muziek vond hij fijn om naar te luisteren, omdat het hem rust gaf. Maar hij kon er vervolgens enkel maar een minuut of twee naar luisteren voordat hij zich begon te vervelen. Andere muziek was te vrolijk. Nog andere muziek was te droevig. En liet hem huilen. En dat huilen was voor de eerste minuut vaak een apart, fijn, gevoel. Maar dat ging al snel weg. En sommige muziek hadden wat kinderlijke karakteristieken. En daar kreeg hij nog de meeste tranen van. Hij kon zijn vinger niet leggen op waarom dat zo was. Maar het maakte hem extra droevig. Daarna zette hij de muziek uit en krulde hij zich op in zijn bed. Het was toen, dat de negatieve gedachten binnen drongen. Gedachten over zichzelf. Gedachten over anderen. Gedachten over het nut van alles. Gedachten over het nut van zichzelf. En gedachten over wat het eigenlijk allemaal nog voor zin had. Vooral dat laatste hakte er vaak in. Hij kreeg het nog wel voor elkaar om een van zijn favoriete internet comedy shows te kijken. En dat zorgde er voor dat de negatieve gedachten even stopte met binnen stromen. Hij keek nog maar eens op zijn Holo Caster. Maar het zien van een scherm zonder berichten maakten hem juist meer verdrietig. Als hij alle verantwoordelijkheden had afgehandeld, dan had ineens niemand meer noodzaak contact met hem op te zoeken. Zelfs mensen, waarvan hij dacht dat ze het super leuk hadden gehad met chillen, vonden het schijnbaar niet belangrijk om nog even wat tegen hem te zeggen. Hij had de afgelopen week al vaak genoeg geprobeerd gesprekken te starten. Het haalde allemaal niets uit. Zijn stiefmoeder kwam binnen en overhandigde hem een brief. Vertrouwelijk: stond er op. Het was een rekening voor de psychische zorg. Fijn, nog wat meer stress. Het zou allemaal via de verzekering moeten gaan, maar hij moest maar weer gaan controleren of alles wel goed was gegaan. Maar niet nu. Dat lukte écht niet. En dat was nog niet eens het enige dat niet lekker ging. School had moeilijk gedaan, over zijn gedrag. Ze hadden netjes gemeld dat ze Gys zijn situatie begrepen, maar dat het voor de normale studenten veel te veel afleidde. Normale! Zo stond het er echt. Het enige waar hij zich echt op had verheugd, was dat als zijn familie uit het huis was hij de speakers lekker had kon aanzetten door het hele huis. Maar zijn familie koos er schijnbaar lekker voor om nog net even wat langer te blijven. Nu moest hij doorgaan met zich te vervelen.. en zich verdrietig te voelen. Waarom gaan de dingen nooit zoals hij ze wilt? Zelfs niet een klein beetje zoals hij wilt! Het is gewoon altijd honderdtachtig graden af van wat hij daadwerkelijk wilt! En hij had er echt genoeg van. Het was mathematisch onmogelijk dat hij met zo veel vervelende dingen tegelijkertijd moest dealen! Waarom gebeurde hem dat nou altijd? Het enige dat hij wilde was een klein zonnestraaltje. Gewoon zodat hij de dag door kon komen. Gewoon zodat hij zou weten waar hij het voor doet. Een nachtlampje zou al goed genoeg voor hem zijn. Jakkes.. wat was die pijn aan zijn voet ineens? Er was niks op zijn voet gevallen en niemand was er op gaan staan. Ugh.. niks ging goed. En het maakte hem enkel maar meer verdrietig. En toen.. eindelijk.. werd er naar hem geroepen dat ze het huis uit zouden gaan. Zijn vader en stiefmoeder deden dat altijd. Dat was belangrijk voor ze. En hij wilde wel uit bed gaan.. en naar beneden gaan.. Badjas aan. En muziek op. Droevige, relaxende muziek. En toen. Ineens. Lukte het hem niet meer om op zijn benen te staan. Hij had geen verlamming. Hij wilde gewoon niet meer. Hij ging op de grond van de woonkamer liggen en sloot zijn ogen. Het was klaar. Van zijn part kon hij hier voor eeuwig blijven liggen. Geen probleem. Na ongeveer een half uur op de grond te hebben gelegen opende hij zijn ogen weer. Hij pakte zijn Holo Caster uit zijn badjas. Misschien moest hij gewoon met iemand gaan praten? Er was vast iemand waarbij hij kwijt kon hoe hij zich voelde. Of in ieder geval dat het niet lekker met hem ging. Maar hoe verder hij zijn contactenlijst hij af ging, hoe verdrietiger hij werd. Eigenlijk niemand. Ofwel, het kon niet. Ofwel, hij wilde het niet. En van anderen wist hij dat ze niet konden helpen, om verschillende redenen. Wat was het punt. Hij voelde zich helemaal alleen. Hij was gewoon eenzaam. En nee, zijn Pokémon rekende hij niet mee. Hoe moesten die nou weten hoe het is om een mens te zijn? En alles dat daarbij komt kijken.. Toch maar eens iemand een berichtje sturen. Gewoon een normaal gesprek. Dan had hij ten minste iets te doen. Waarom hij dit als een oplossing zag, weet niemand. Hiervoor had hij nog geobserveerd dat niemand echt gesprekken met hem onderhield. Maar voor de verandering kreeg hij een snel antwoord. Hij reageerde nog eens. Kijk, de dag was misschien toch niet zo dramatisch. Hij ging rechtop zitten. Maar toen kwam er geen snelle reactie. Hij bleef welgeteld een kwartier op de grond zitten met de droevige muziek op de achtergrond. Okay laat ook maar. Hij koos er zelf voor om op te staan. Rechtop. Zijn hoofd wilde niet, maar zijn lichaam wel. En toen vroeg het brein: Wat nu? En het lichaam wist er geen antwoord op. Gys stond daar zo'n tien minuten, na te denken, over wat hij ging doen. Zeker niet eten. Daar had hij geen zin in. Er was.. een bar in de stad. Eentje met weinig verlichting, waar wel vaker droevige types naartoe gingen overdag. Dat leek hem de plek waar hij naartoe wilde. Dus niet lang na dat besluit zat hij goed en wel ergens aan een tafeltje in de hoek van de bar met al een flinke hoeveelheid alcohol achter zijn kiezen. Die realisatie had een slecht effect. Twee dikker tranen rolde over zijn wangen. Dit was enkel bewijs van wat voor een nietsnut hij was. Hij kon zijn eigen problemen niet oplossen. Want zijn oplossing was het maken van nog meer problemen. Hij zette zijn capuchon helemaal over zijn gezicht. Hij haatte zichzelf zo erg..

[Open]