Een dagje uit in het Zuiden

Het weer begon gelukkig wat beter te worden in het Zuiden, maar ja wanneer was dat het niet. De warmte was in ieder geval welkom. Hij keek verlangend naar buiten, naar de wolken en het landschap om hem heen, terwijl de trein rustig door reed. Hij kwam niet vaak in Kiloude City, maar het was wel fijn om even van de drukte te ontkomen. Hij deed zijn brochure van de stad open en las hem rustig door. Hij wilde even ontkomen van alle drukte en hij wilde even zijn gedachten op een rijtje krijgen, vooral met wat er allemaal was gebeurd tussen hem en Yuuki. Hij had haar ontmoet als klein schattig meisje en had haar zelfs geholpen met het terug vinden van haar Sableye en het vangen van een Golbat, maar dat was allemaal een truc. Haar façade viel uit elkaar toen hij een man achtervolgde met een Team Rocket logo en een pakje dat hij af moest leveren aan haar blijkbaar. Uiteindelijk kwam het uit op een gevecht in de Sea Spirit Den. Hij won, maar wat ze zei er over liet hem met een zure smaak in de mond. Hij was het niet met haar eens...
Als je bij Team Rocket hoorde had je op gegeven om het juiste te doen. Maar hij moest bekennen dat er uitzonderingen konden zijn, maar om actief anderen te onderdrukken en zelfs een stad over nemen waar de mensen te bang waren om maar iets er over te zeggen was vuil en iedereen die er bij hoorde ook. Lumoise City, de stad van licht, was niet genoeg. Nu gingen ze ook achter Mosdiep City aan. De steden die stonden voor licht en vernieuwing waren in de klauwen van Team Rocket terecht gekomen. Hij knarste woest zijn tanden en wreef bezorgd door zijn haar. Hij zuchtte verward. Hij was naar Kiloude City gekomen om juist dit hele tafereel te vergeten.
De trein kwam piepend tot stilstand en Jace stapte rustig af. Het stadje was niet echt veel anders dan toen hij hier kwam voor de Safari in de buurt. Hij had daar lang rond gelopen over de grasvlakte, verdwaald in zijn eigen gedachten. Hij zuchtte content toen hij voor het station hetzelfde café als de vorige keer zag. Misschien was dat wat hij nodig had om van de nare gedachten af te komen, een warm kopje koffie. Kiloude was door de Pokemon Safari een bekende plek voor de trainers van Kalos, al waren er altijd weinig mensen omdat het zo uit de weg lag. Dat was te zien aan de mensen in het café. Heel weinig mensen, maar ze hadden allemaal een riem met pokeballs en eentje had zelfs een pokeball aan een ketting. Ze zaten allemaal aan de bar te praten over hun vele gym gevechten en hun pokemon training. Met een contente glimlach nam Jace plaats aan de bar en bestelde een cappuccino. Als snel kwam hij aan de praat met een stoer uitziende biker achtige vent die met volle trots praate over hoe hij laatst de gym leader in Coumarine City verslagen had. Ondertussen dronk Jace rustig van zijn koffie. Toen de man eenmaal gestopt was met zijn lawine van woorden stelde hij zichzelf voor als Butch. Jace reikte vriendelijk zijn hand uit naar hem en stelde zichzelf keurig voor. De enorme man schudde hevig en krachtig zijn hand, zo hevig dat Jace bijna de koffie over de tafel mikte. Butch leunde voorover en vroeg hoeveel gym badges Jace al had. Jace haalde in een binnenzak van zijn pak een badge case en deed hem open. Trots lagen daar vijf gym badges. De ogen van de grote man glinsterden en hij zei verbaasd: “Vijf...” Hij stond op en zei met een brede grijns: “Ik daag je uit voor een pokemon gevecht!”
Geïntrigeerd grijnsde hij naar de man voor hem terwijl hij een pijnstiller tegen zijn vergiftigde oog nam. Hij slikte de pil door en antwoordde: “You're on.” Misschien was dit wel de afleiding die hij nodig had. Ze liepen het café uit na het betalen en werden gevolgd door de rest van de nieuwsgierige trainers, die op het terras van het café gingen zitten terwijl Jace en Butch hun plaatsen namen op het grasveldje tussen het café en het station. Gelukkig was Kiloude City niet zo druk en dicht bevolkt, anders zou er echt geen normale manier geweest zijn om iemand tot een pokemon gevecht uit te dagen.

Jace wierp zijn eerste pokeball op en uit het felle licht verscheen Pebbles, zijn Torterra, tevoorschijn. Jace aaide hem en keek nieuwsgierig naar de stoer uitziende man voor hem. Butch wierp een pokeball op en uit het felle licht verscheen een prachig en schattig uitziende pokemon. Jace wist het niet zeker maar haalde zijn pokedex er bij en scande hem in.
“Sylveon, the Intertwining Pokémon and an evolved form of Eevee. Sylveon affectionately wraps its ribbon-like feelers around its trainer's arms as they walk together. Sylveon is a quadruped, mammalian Pokémon covered primarily in pale cream-colored fur with pinkish feet, ears, and tail. There are two bows on its body, one on its left ear and one around its neck, from which two feelers adorn it. The bows are pale cream with pinkish centers, while the feelers are pale cream with pinkish and blue tips. It sends a soothing aura from these feelers to calm fights, and will also use them to "hold hands" with its Trainer. It has short, slender legs and small paws with three visible toes on each foot. Its eyes are blue with white pupils and no visible sclera. When its mouth is open, two pointed teeth can be seen on its upper jaw. Its furry pinkish tail is slightly curved in a crescent shape.”
Zei zijn pokedex. Hij dacht al dat het een geëvolueerde vorm van Eevee was. Butch grijnsde en bulderde: “Laten we dan maar beginnen!”


Butch was enthousiast en begon meteen door te schreeuwen: “Val aan met Fairy Wind!” De Sylveon's ogen werden wel roze en een licht roze wind waaide langs hen. De wind wende zich opeens en schoot met een verschrikkelijke vaart richting Pebbles. “Pebbles zet je schrap en val aan met Earthquake!” Riep Jace terwijl de wind langs Pebbles heen blies en kleine sneetjes achter liet, maar Jace wist dat zo'n enorme kei van een pokemon best wel tegen wat stootjes kon. Pebbles hief zijn massieve poten en sloeg met al zijn kracht tegen de grond. Enorme aardschokken schoten voort door de grond richting de kleine Sylveon. Butch keek gespannen toe en riep: “Maak dat je weg komt met een Quick Attack.” De Sylveon was goed getraind en volgde meteen haar orders op door razend snel op Pebbles af te stormen, maar de schokken waren snellen en te hevig. De Sylveon viel neer met een enorm tempo en werd heen en weer geschud. Dit was Jace z'n kans om wat schade toe te brengen en met een glimlach zei hij: “Pebbles gebruik Tackle.” Pebbles knikte en stormde lomp en langzaam op de Sylveon af. Dat hij langzaam was zou weinig uit maken aangezien zijn massa zo groot was dat de uiteindelijke kracht enorm zou zijn, lang leve natuurkunde les. Maar dat hij langzaam was maakte wel degelijk uit, het gaf Butch en zijn Sylveon lang genoeg de tijd om te ontwijken. “Ontwijk en val aan met Moonblast!” De Sylveon kon Pebbles makkelijk ontwijken door hem er uit te rennen en keerde zich om om aan te vallen. Een illusie van de maan verscheen boven de Sylveon en schoot een lichtstraal van energie op Pebbles af. Jace grijnsde en riep: “Doorsta het en blijf door gaan met Tackle!” Pebbels rende door de aanval heen en nam de schade voor zich, maar de Sylveon kon nu onmogelijk weg komen. De gigantische Torterra beukte zich volop tegen de Sylveon in. De Sylveon schreeuwde het uit van de pijn en Butch keek bezorgd naar zijn pokemon voordat hij op zijn tanden knarste en riep: “Je kunt het! Gebruik Misty Terrain gevolgd door Swift!” De Sylveon kroop overeind. Zijn lint achtigge uitsteeksels gloeiden roze en om hen heen verscheen een licht roze mist die de grond bedekte en bijna niet te zien maakte. Jace daar in tegen zou hen niet zomaar ongestraft te werk laten gaan aan hun aanval en zei: “Pebbles gebruik Razor Leaf.” De Torterra wierp scherpe bladeren die zo scherp als messen waren op de tegenstander af. De Sylveon's Swift aanval mette zich met de Razor Leaf aanval van Pebbles en de energie vonken en bladeren vlogen alle kanten op. Sommige van de trainers die aan het kijken waren klapte om de sterke aanvallen tijdens het gevecht. Butch nam volledig gebruik van deze korte afleiding en riep: “Sylveon van aan met Disarming Voice!” De aanval was te snel voor de afgeleide Jace en Pebbles om op te reageren en sloeg in. Jace had wel een voordeel, de twee pokemon waren relatief dicht bij elkaar. “Val de Sylveon aan met Crunch.” Zei Jace vastberaden. Pebbles vocht door het geluid om bij de Sylveon te komen en met zijn machtige kaken beet hij in op de kleinere Sylveon. Butch begon te lachen en balde gedreven zijn vuist terwijl hij Jace toe sprak: “Een Dark aanval zal op mijn Sylvy weinig effect hebben.” Met een geniepige grijns antwoordde Jace: “De schade was niet waar ik het voor deed.” Een zweetdruppel rolde over Butch z'n hoofd heen terwijl hij naar zijn vast geklemde Sylveon keek. In paniek riep hij: “Sylvy maak dat je daar weg komt! Gebruik desnoods Disarming Voice.” Jace kon aan hem zien dat hij aan het panikeren was en het publiek hield z'n adem in. De Sylveon begon tevergeefs zich los te wringen en een Disarming Voice er op los te laten, maar Jace wist dat deze laatste aanval in zo'n situatie het einde betekende. “Pebbles gebruik Wood Hammer.” Zei Jace rustig. Pebbels knikte en hief zijn massieve voorpoot terwijl de Sylveon los probeerde te komen van de ijzersterke beet. Groene energie sijpelde om de voorpoot en vormde een hamer van puur natuurlijke energie. Op het laatste moment kwam de Sylveon los. “Ren!” Riep Butch uit, maar Jace was hem voor met: “Nu!” De hamer sloeg in als bliksem en boorde de arme pokemon bijna de grond in. Een stofwolk ontstond uit de klap en iedereen hield zijn adem in, afwachtend van wat er gebeurt was. Jace wist dat een Wood Hammer aanval ook veil verijsde van de gebruiker en zeer uitputtend was, maar het was bijna onmogelijk om daar van te ontkomen.
De stofwolk klaarde snel op en zoals hij verwacht had stond Pebbles triomfantelijk voor zijn gevallen tegenstander.
Een keurig geklap van het publiek later was de Sylveon terug gekeerd en was Butch klaar om zijn tweede pokemon op te roepen. “Nu komt het zware geschut.” Zei hij met een glimlach. Jace had er zin in, dit was inderdaad wat hij nodig had gehad. De tweede pokemon van Butch bleek een Pidgeot te zijn. Een nerveuze blik was alles wat Jace op dit moment kon laten zien. Hij zat wat type enorm in het nadeel...


Dit zou een veel zwaarder gevecht gaan worden vreesde hij. Niet allen was zijn tegenstander redelijk resistent tegen een groot deel van zijn aanvallen, maar een groot deel van de aanvallen van hun tegenstander waren zeer effectief tegen een Torterra... Nee dit zou niet gemakkelijk worden. Op een afgesproken signaal gingen ze beiden ten strijd. Dit keer was Jace sneller en riep meteen: “Val aan met Mega Drain!” Een groene keten energie vormde zich tussen Pebbles en de Pidgeot, maar de schade viel tegen. Nee dit zou echt niet goed af lopen. “Pidgeot gebruik Wing Attack!” De Pidgeot maakte een duikvlucht en vloog snel over de grond richting Pebbles met uitgestrekte licht gevende vleugels. “Withdraw!” Riep Jace vluchtig, waarna Pebbles zich in zijn schild terug trok. Hij veranderde heel snel in een soort eilandje, maar werd al gauw door de Wing Attack geraakt. De Pidgeot, die veel kleiner was dan de Torterra, wist er toch enorm veel kracht achter te zetten. Genoeg in ieder geval om Pebbles verder te duwen en heel wat schade aan te richten. De Wing Attack samen met de schade die hij had opgelopen in het vorige gevecht was redelijk wat, genoeg om zich er zorgen om te maken. Hij keek toe hoe de Pidgeot weer hoogte begon te winnen en besloot dat dit zijn enige kans was en zei: “Pebbles gebruik Synthesis om jezelf wat op te wekken.” Pebbles knikte en de bladeren op zijn boom begonnen hevig te gloeien en je kon zien hoe wat verwondingen zichzelf op begonnen op te lappen, maar Butch was net als Jace niet bereid zijn tegenstander zo'n kans te gunnen en riep met zelfvertrouwen: “Duik op hem af en sla in met nog een Wing Attack!” De Pidgeot maakte een brede bocht in de lucht en kwam weer in duikvlucht op Pebbels af, maar dit keer was Jace er op voorbereid. Hij keek gespannen toe en zei: “Gebruik Bite als hij bij je is.” “Mooi niet. Versnel met Tailwind!” Riep Butch terug terwijl hij een keystone op een armband indrukte. Fel licht omringde de Pidgeot en een veel groter exemplaar dat er veel gevaarlijker schoot uit het licht met enorme snelheid. Zelfs de wind vormde als een kogel om hem heen. Pebbles deed een tevergeefse poging de Mega-Pidgeot op te vangen, maar voordat hij beet was de Mega-Pidgeot al weg en de schade gedaan. Pebbles kreunde van de pijn en zakte door een voorpoot terwijl het publiek juichte om de slimme toepassing van de mega-evolutie. Jace moest toe geven dat dit een hele mooie zet was geweest. Hij keek toe hoe Butch knikte naar zijn Pidgeot en zei: “Gebruik Hurricane..” De ogen van Jace vernauwde. Hij kende die aanval maar al te goed. Hijzelf paste deze vernietigende aanval vaak toe met zijn Volcarona, maar dit zou inderdaad de laatste klap zijn... Hij wist het en Butch ook, de mensen in het publiek waarschijnlijk ook. “Pebbles vecht terug met Razor Leaf.” Zei Jace met een tactische blik. Hij en waarschijnlijk Pebbles ook wisten dat dit voorbij was. Nu wat schade aanrichten was waarschijnlijk het beste. Dapper vocht Pebbles terug door weer die vlijmscherpe bladeren te lanceren richting de hoog boven hen torende Mega-Pidgeot, maar de aanval kaatste simpelweg af van de immens sterke luchtstroom en snijdende wind van de Hurricane aanval. De snijdende wind sloeg in als een bom en Pebbles viel bewusteloos neer met een harde doffe klap.
Het publiek klapte instemmend terwijl Jace Pebbles terug riep. “Goed gedaan jongen, je was fantastisch.” Fluisterde hij tegen de pokeball. Hij keek glimlachend op naar Butch en zei: “Je hebt gelijk. Nu komt het zware geschud.” Hij wierp een pokeball op en uit het felle licht kwam Pyre, zijn Volcarona, tevoorschijn. Pyre keek hem blij toe en Jace glimlachte terug. Dit was waar ze goed in waren en dit was echt wat hij nodig had gehad. Met Pyre erbij waren de kansen wat meer gelijk.


Wederom begonnen ze op het afgesproken signaal. “Flamethrower!” Riep Jace meteen met gebalde vuist terwijl Butch zijn Mega-Pidgeot een bevel gaf voor een Wing Attack. Met enorme kracht spuwde ze een straal van vlammen richting de Mega-Pidgeot, maar die ontweek het sierlijk door om de straal heen te spiralen met haar uitgestrekte licht gevende vleugels. Jace was nog niet klaar en zei: “Laat ze dat niet flikken. Blijf aan vallen en vlieg in het rond.” Pyre begon vreemde bochten te maken in de lucht, maar bleef wel steeds mikken op de Mega-Pidgeot waardoor de straal vlammen vreemde vormen aan begon te nemen terwijl de Mega-Pidgeot hen steeds probeerde een stapje voor te zijn. Maar al gauw werd ze gevangen door de vlammen. Butch grijnsde en riep: “Bijt er door heen en volg het vuur naar de bron!” Hier had Jace niet echt op gerekend. De Mega-Pidgeot sloeg in op Pyre met d'r vleugels maar had zelf heel wat schade opgelopen door de Flamethrower. Eenmaal dichtbij kon Jace de achtervolging er in zetten, maar hij moest wel op passen aangezien Pyre ook relatief zwak was tegen Flying type aanvallen. “Volg die Mega-Pidgeot en val aan met Heat Wave.” Zei Jace met een grijns. Hij en Pyre hadden vaker een hectisch gevecht hoog in de lucht gevoerd en waren beide redelijk zeker van zichzelf, maar dat idee had hij ook van zijn tegenstanders. Pyre vloog achter de Mega-Pidgeot aan en begon kleine hittegolven af te vuren richting haar tegenstander, maar de Mega-Pidgeot was enorm behendig en wist op een na alle aanvallen te ontwijken. Butch keek gespannen toe. De achtervolgde zijn zo hoog in de lucht liep niet altijd even goed af als degene zijn die een ander achtervolgde en riep dus: “Kom daar weg met Feather Dance!” Roepen moesten Butch en Jace wel aangezien hun pokemon steeds hoger en hoger klommen. Sommige mensen die op het terras zaten stonden zelfs op om beter te kunnen zien wat er eigenlijk allemaal gebeurde. In de lucht maakte de Mega-Pidgeot een pirouette waarbij heel wat veren los kwamen. Verward keek Pyre om zich heen om de Mega-Pidgeot te vinden toen ze in de rug geraakt werd door een Quick Attack. Jace riep een bevel naar boven toe en Butch ook, maar het was duidelijk dat zij twee niets meer met dit gevecht te maken hadden. Hun stemmen konden maar tot zo ver komen. Zowel Jace als Butch liepen naar elkaar toe en keken beide bezorgd omhoog. Pyre werd geraakt van achteren door de Quick Attack, maar reageerde fel met een Fiery Dance. Ze bedekte zichzelf in vlammen en zette de achtervolging in en met iedere klap van haar vleugels schoot ze vuur af op haar tegenstander. De Mega-Pidgeot daar in tegen klom hoger en hogen met Pyre vlak achter haar. Op een gegeven moment keerde ze zich om en liet een Hurricane los. De wind was sterk en onvergefelijk, maar Pyre liet zich niet neer slaan en schoot er door heen met een Flame Wheel samen met een Fire Spin waardoor ze als een vlammende boor door de wind heen scheurde en tegen de Mega-Pidgeot aan knalde. De Mega-Pidgeot reageerde fel met een Gust op de uitgeschoten Pyre die nu hoog boven haar vloog. De Gust aanval trof haar zwaar en haalde haar bijna de lucht uit. De Mega-Pidgeot volgde het op door naar haar toe te vliegen met een Wing Attack in het paraat, maar Pyre liet zich niet kennen als het ging om kracht en besloot en een Setting Sun op los te laten als laatste keuze. Setting Sun was een combinatie aanval die Jace had bekokstoofd, het was een combinatie van Hurricane en Flare Blitz. Het was een aanval die heel schadelijk kon zijn voor de gebruiker, maar was enorm verwoestend voor de tegenstander. Vuur omringde Pyre en werd als maar wilder en wilder door de woeste storm van wind die om haar heen begon te waaien. Uiteindelijk vormde het een bal van vuur en wind om haar heen en dook ze af op de naderende Mega-Pidgeot. Het publiek beneden en de twee trainers keken gespannen toe hoe de twee pokemon op elkaar in sloegen met enorme kracht. Een razernij van vuur, wind en kracht volgde. De twee pokemon stortte ten aarde terwijl iedereen met ingehouden adem toe keek. Plotseling greep Pyre de tegenstander vast en probeerde haar dalen te verminderen. Rustig daalde ze na een redelijke vaarte vermindering naar de grond met de bewusteloze Mega-Pidgeot in handen. Ze werd opgewacht door Jace en Butch. Butch had tranen in zijn ogen en keerde zijn pokemon terug. Hij omhelsde Pyre en bulderde snotterend: “Bedankt dat je mijn lieve Pidgeotje gered hebt van die val. Ik maakte me zo'n zorgen.” Echt mannelijk was het niet, maar Jace begreep wel wat hij bedoelde. Zo'n grote val zou heel veel schade aan hebben kunnen richten. Butch keerde zijn uitgeschakelde pokemon terug en vroeg: “Laten we het hier maar bij houden? Een paniek aanval is al genoeg voor mij op een dag.” Jace knikte en schudde hem de hand terwijl hij met een glimlach zei: “Ik heb in lange tijden niet meer zo'n interessant gevecht gehad. Bedankt daarvoor.”

Even later liepen ze beiden naar de pokemon center terwijl ze bij aan het praten waren over het gevecht en verder over ditjes en datjes aan het praten waren. Eenmaal bij de pokemon center namen ze afscheid en lieten ze beiden hun pokemon even oplappen. Jace wist niet echt wat hij daarna moest doen. Hij was niet van plan naar de safari te gaan of nog een kopje koffie te halen bij het café en besloot dus gewoon door de straten te wandelen. Het weer was in het zuiden veel aangenamer dan elders deze tijd van het jaar. De wolken kalm en rustig, niet donker en grijs en de wind verfrissend in plaats van koud en kill. Hij was sowieso een groter fan van warm weer dan koud weer.
Hij besloot maar een wandeling te maken langs de hekken van de safari en rond het stadje zelf op Pebbles. Pebbles was langzaam maar soms was het wel fijn om rustig de omgeving om je heen op te nemen. Hij had een heerlijk zit plekje op de rug van Pebbles en Pebbles was zo sterk en zwaar dat het gewicht van Jace zelf hem niets uit maakte. Hij haalde rustig zijn schetsboekje er bij en schetste het landschap om hem heen. Hij was er aan gewend geraakt na een jaar dat hij maar een oog had en niet echt goed diepte kon zien, maar hij werkte er om heen. Hij hoorde na een tijdje schetsen iets achter hem in de boom van Pebbles bewegen. Nieuwsgierig maar heel rustig keek hij om om te zien wat het was. Hij stond oog in oog met een droevig gezicht op een groen vlak dat aan het bewegen was als geheel. Hij zag al snel dat het een pokemon was met camouflage, maar vond het wel merkwaardig. Hij haalde zijn pokedex er bij en scande hem in. Zijn pokedex calculeerde en piepte opgewekt waarna zijn pokedex zei:
“Spinarak, the String Spit Pokémon. Spinarak can climb any surface easily, and shoot a strong web from both the front and back of its body. Its prey is caught and held tight in its web. Spinarak is a green, arachnoid Pokémon. It has black eyes with white pupils, a white horn on its head, red mandibles, and six yellow legs. A greenish-black stripe encircles the middle of each leg and the end of its abdomen. The greenish-black spots on its abdomen resemble a face that has been shown to change expressions. Spinarak is a patient hunter that can wait motionlessly for several days for unsuspecting prey to become trapped in its thin yet strong web, which it weaves in the forest. It is even said to be able to identify what kind of prey is in its web just by their vibrations.”
Een akelig klein jagertje dus. Jace keek naar Pebbels en aaide hem rustig op het hoofd. Torterras stonden er om bekend dat ze vaker een mobiel tijdelijk huisje werden voor kleinere pokemon. Deze Spinarak was hier vast om lekker mee te rijden. Hij haalde zijn schetsboekje er lekker bij en ging tegen de steen op Pebbles zijn rug zitten. Inderdaad zoals de pokedex vermeld had kon het gezicht op de Spinarak's rug van uitdrukking veranderen, maar na een tijdje begon Jace te vermoeden dat hij dit aan het doen was om de schetsende Jace in de maling te nemen door snel te veranderen als hij weer met het gezicht begon. Al had hij na een tijdje een mooie schets van de pokemon gemaakt zonder gezicht. Misschien zou hij het later in de trein ofzo bij tekenen. Hij werd beter in schetsen had hij het idee, ten minste beter dan toen hij net zijn oog kwijt was geraakt aan die vervloekte... Nee. Hij was hier om te ontspannen niet om zich op te winden over bepaalde Team Rocket leden. Hij klapte zijn schetsboekje dicht. Dit liet de Spinarak blijkbaar schrikken. De Spinarak schoot een web naar de dichtstbijzijnde palm boom en trok zichzelf naar de boom toe. Behendig klom hij naar de top en deed alsof hij een groene kokosnoot was door zijn pootjes te verbergen en het gezicht te minimaliseren tot een vreemd patroon. Jace haalde zijn schouders op, maar maakte wel een aantekening in zijn schetsboekje over wat hij zonet gezien had. Hij vroeg zich af wat hij verder allemaal tegen zou komen op de vlaktes rond het stadje, waar niet meer leek te zijn dan gras, palm bomen en wat meertjes. Maar hij wist beter. Hij was vaak genoeg een gat of grot in geflikkerd of in een wilde Trapinch trap gelopen...
Nee hij lette niet altijd even goed op, maar nu dat het weer zo mooi was en het tempo zo rustig kon hij de natuur om zich heen in alle stilte waarderen.