Next in Line [Closed]

Kiloude was een prima plek om even van zijn dag te kunnen genieten. Hij besloot dit keer om eens niet bezig te zijn met zijn blog of het reizen – maar om zijn dag een beetje in te delen met het spenderen van zijn pokémon. Sagittarius en Aries hadden hun rust immers momenteel wel verdiend. De Arcanine stond altijd klaar voor hem en de Vulpix had laatst de tweede plaats bij een show weten te bemachtigen. Alex was ontzettend trots op het wezentje, want ze had nu voor een tweede keer zo hoog weten te komen. Natuurlijk was het wel een beetje teleurstellend dat ze wederom geen prijs hadden gewonnen, maar ze hadden er allebei plezier in gehad en daar ging het om. De jongeman besloot daarom niet neerslachtig te denken over het verlies – hij zag het juist als goede marketingstrategie, zeker nu ze wederom zo hoog waren geëindigd.

Enfin, hij was hier niet om aan het verleden te denken, hoe lang geleden het ook moge zijn. Hij was hier om zijn twee vuurhonden een plezier te doen, welke na een lange treinrit nu eindelijk de vrije loop mochten gaan. Ondanks dat Sagittarius nu zelfs overgrootvader was geworden als het op bloedlijn aankwam, gedroeg hij zich nog steeds zo jong als toen Alex hem voor het eerst tegenkwam. De Arcanine was ook nog niet zo oud om echt overgrootvader te worden genoemd, dus de blonde knul zag hem niet anders als een veel te blije, speelse puppy. Eentje die nu met zijn dochter aan het spelen was, want de twee moesten echt hun energie kwijt en wat was nou beter dan met elkaar? Alex keek er met een brede glimlach naar, want het zag er erg aandoenlijk uit.

Terwijl hij zich tegen een nabijgelegen boom nestelde om rustig te kunnen zitten, voelde hij in zijn broekzak zijn Holocaster trillen. Nieuwsgierig pakte hij het apparaat erbij, benieuwd naar wie hem nou eigenlijk een bericht had gestuurd. Hij kende niet veel mensen goed, zeker niet in Kalos, maar hij had inmiddels wel een paar standaard mensen die hem dat bericht zouden kunnen hebben gestuurd. Tot zijn verbazing was het Anaïs. Ze vroeg of ze hem kon bellen. Alex liet er geen gras over groeien en belde meteen naar haar toe, zodat zij geen veel te erge kosten hoefde te maken. De jongeman reageerde nonchalant toen ze opnam. “Hey mon trésor. Hoe gaat het?” Hij glimlachte vrolijk, want de gesprekken met Anaïs maakten zijn dag altijd veel beter. Toen hij echter een snik hoorde aan de andere kant van de lijn, zakten zijn mondhoeken meteen omlaag. “Anaïs?” vroeg hij bezorgd. “Wat is er?” Het meisje gaf niet meteen antwoord en een onbehaaglijk gevoel knaagde aan Alex. Wat was er aan de hand?

“Ik…” begon zijn zusje moeizaam na enkele tellen. Ze snakte een beetje naar adem en snikte toen verder. Haar grote broer wachtte geduldig tot ze het voor elkaar kreeg om zelf te spreken. “Het is oké,” vertelde hij tussen het wachten door. “Alles komt goed.” Hij had geen flauw idee wat er aan de hand was, maar het deed hem pijn om het meisje niet te kunnen helpen. Er zat teveel afstand tussen hen in en hoewel hij haar lieve woorden kon blijven toespreken om haar te kalmeren, legde hij veel liever zijn armen om Anaïs heen. “Mam en pap… Ze…” Het was duidelijk dat ze buiten adem was, maar zijn zusje probeerde het en ze was te koppig om zich tegen te laten houden door dingen. Alex hield dus wijselijk zijn mond en luisterde aandachtig. “Ze begonnen over jou en zeiden gemene dingen… Toen heb ik ze gezegd dat ze zulke dingen niet moeten zeggen en dat je het niet verdient, maar toen werden ze boos op mij en…” Anaïs begon opnieuw te snikken en viel verder stil. De blonde jongeman fronste bezorgd. Ze hadden toch niet…? Nee. Zijn zusje was hun oogappeltje. Geen van beide zou het kleine meisje zomaar slaan. Toch? Alex schraapte zijn keel. “Hebben ze je–?” Hij maakte zijn zin niet af, want voor zover hij wist had Anaïs geen flauw benul van wat hun vader die avond bij hem had geflikt. Dat wilde hij graag zo houden.

“W-Wat? Wat hebben ze?” vroeg zijn zusje echter verward. Haar broer bleef stil, want hij probeerde een alternatief te verzinnen. Anaïs vatte de stilte anders op dan de bedoeling was. Hij hoorde haar vluchtig naar adem snakken. “Geslagen?” Ze wachtte geen reactie van hem af, maar die had hij ook niet. “Nee. Ik heb huisarrest gekregen,” sprak ze toen. Het klonk haast alsof ze het nu een opluchting vond, zelfs al was ze er net erg van streek om geweest. Alex kon alleen maar raden waarom dat was. “Grote broer, ik moet je eigenlijk iets bekennen…” ging ze vervolgens verder. De jongeman fronste opnieuw, dit keer uit verbazing en nieuwsgierigheid. Het klonk alsof ze op het punt stond een oud geheim prijs te geven, maar hij had geen flauw idee wat het kon zijn. Desondanks bleef hij rustig en spoorde hij haar zachtjes aan om verder te gaan. “Wat dan?” vroeg hij vriendelijk. Als ze het alsnog niet wilde vertellen, dan vond hij het niet erg en daar was Anaïs zich ook van bewust. Dat hoopte hij, in ieder geval. “Die avond toen je wegging,” begon ze aan haar verhaal. “Toen papa de Shinx vond.” Alex slikte. Die herinneringen waren pijnlijk en hij stond niet echt te popelen om het daarover te hebben, maar hij maakte wel een ‘mhm’ geluid om aan te geven dat hij het zich voor de geest kon halen en dat ze verder kon. “… Ik heb alles gezien.”

De blonde breeder zat voor een moment bevroren tegen de boom aan. Ze had alles gezien? Alles? Alex had moeite met zijn stem terugvinden. Als het waar was wat ze zei, dan was ze vast al die jaren bang geweest dat hetzelfde met haar zou gebeuren. Dat ze geslagen zou worden als ze een misstap maakte. Misschien was ze daarom zo van slag. “Wat bedoel je?” wist hij uiteindelijk te vragen. Hij hoorde Anaïs een keer diep ademhalen. “Papa sloeg je,” sprak ze vervolgens op een zachte, zwakke toon. Ergens had hij dit antwoord al verwacht, maar hij wist even geen reactie te vormen. Hoe moest hij hier überhaupt over praten? Het gesprek zou alleen maar oude wonden open halen en hij was er sowieso nog steeds niet helemaal overheen. “Ja…” mompelde hij neerslachtig. Zijn blik gleed naar de grond. “Dat heeft hij inderdaad gedaan.” Alex weigerde er meer over te zeggen. Hij had geen flauw idee wat er uit zijn mond moest komen. Anaïs scheen daar echter anders over te denken, want na nog een korte stilte begon ze weer zacht te spreken. “Denk je… Denk je dat ze dat ook bij mij gaan doen?” Ze klonk bang. Hij kon het niet aanhoren. De gedachte dat zijn ouders het meisje zouden slaan als ze iets fout deed maakte hem al misselijk.

“Nee,” beantwoordde hij haar vraag resoluut. Anaïs betekende alles voor hen. Ze was het perfecte kind. Ja, ze was wat rebels en had soms een grote mond, maar ze was in principe alles wat de Beaumonts van een dochter zouden willen. Alex was dat niet. Alex was kapot en daarom verdiende Alex zulke liefde ook niet. “Daar ben je veel te lief voor, Anaïs,” vertelde hij zijn zusje. “Guillaume hebben ze ook nooit geslagen voor zover ik weet. Alleen mij.” Ondanks dat Guillaume net zo kapot was als hem, want die knul zat alleen maar met de verkeerde vrienden te klooien. Het zou hem niks verbazen als zijn oudere broer in de drugswereld bleek te zitten. Anaïs snoof. “Dat is oneerlijk. Waarom alleen jou?” Was ze… Was ze nou echt boos omdat hij als enige werd geslagen? Wilde ze nou echt gelijkheid hebben? “Omdat ik niet thuis hoor in de familie,” reageerde hij bitter. Het was niet zijn bedoeling om zo tegen zijn zusje te doen, maar het onderwerp zat hem gewoon niet lekker. Hij besloot dat het beter was om van onderwerp te veranderen. “Het spijt me… Van alles. Als het kon, dan haalde ik je daar weg en mocht je bij mij komen wonen. Het spijt me dat je dat hebt gezien en het spijt me dat ik je daar achter heb gelaten,” zuchtte hij. Dat was zijn eerste grove fout geweest. Zijn tweede was niet meteen naar Hoenn gaan. “Ik kan het alleen niet terugdraaien.”

Anaïs was even stil. Ook dat zat hem niet lekker, maar toen ze weer begon te spreken, hoorde hij dat ze al wat vrolijker was. “Ik kom een keertje naar je toe,” sprak ze. Alex glimlachte, maar hij wist dat ze dit niet zouden kunnen regelen. Anaïs zou niet in haar eentje naar een andere regio kunnen komen en met haar familie erbij zou ze Alex niet mogen meeten. Het deed pijn, maar het kon gewoon niet anders. “Over een paar jaar, misschien,” mompelde de jongeman wat neerslachtig. Zijn zusje maakte echter een geluid dat hij niet echt kon beschrijven, maar de toon kwam er ongeveer op neer dat ze het niet met hem eens was. “Dat wilde ik je ook nog vertellen,” voegde ze eraan toe. Ze klonk opgetogen, maar met een plagerige ondertoon in haar stem. Alex durfde te wedden dat ze op het moment aan het grijnzen was. “Je zei dat opa en oma in Kalos woonden, toch?” De jongeman voelde zijn humeur nog verder zijn schoenen in zakken. Hij rolde met zijn ogen en gaf een ‘ja’ als antwoord. “We hebben nog een opa en oma in Hoenn.”

Dat nieuws sloeg in als een bom. Hij had eigenlijk niet vaak gehoord over de ouders van zijn moeder, want telkens als hij er naar vroeg, dan kreeg hij kortaf een antwoord of hij kon er verder niks mee. Hem was echter nooit verteld dat ze in Hoenn woonden. Afgezien van hun leeftijd en hun namen kende Alex ze nauwelijks. “Echt waar?” reageerde hij verbaasd. Anaïs klonk trots toen ze weer begon te spreken. “Mhm, en van wat ik gehoord heb zijn het hele leuke mensen. Ze denken anders.” De jongeman gaf het niet graag toe, maar het gaf hem hoop. Misschien was het dit keer dan toch anders. “Ik denk dat pap gewoon een hekel aan ze heeft. Hij noemt ze altijd hippies, ofzo. Mam geeft ze geen gekke namen, maar ze heeft het niet graag over ze.” Dus het lag aan zijn vader. Dat verbaasde hem eerlijk gezegd niets. In de tussentijd draaiden Alex gedachtes overuren. Als zijn andere grootouders meer open stonden voor dingen, dan was hij daar vast wel welkom. Dit was alleen maar een extra rede om naar Hoenn te trekken binnenkort.

Het betekende echter zoveel meer dan hij nu dacht. Anaïs zou op bezoek kunnen komen en Alex zou haar alsnog kunnen zien. Tenminste, als hun ouders dat toe stonden, want van wat de blonde knul gehoord had, leek de band tussen de Beaumonts en zijn andere grootouders iets minder goed te zijn. Het was al niet ijzersterk met Fernand en Cosette. “Denk je…” begon hij hoopvol. “Denk je dat je ze een bezoekje mag brengen in de toekomst?” Anaïs klikte met haar tong. Het was duidelijk dat ze zelf ook al lang aan het plannen was, zeker toen ze haar mond open trok om antwoord te geven. “Daar werk ik al naartoe, mon frère. Alles om jou te zien,” hoorde hij haar grijnzen. “Maar dan moet je wel in Hoenn zijn en dat ben je nog niet.” Alex glimlachte. Voor Anaïs zou hij nog naar Hoenn zwemmen, als het echt moest. Dat zei hij echter maar niet hardop, want dan kreeg hij te horen dat hij teveel moeite deed en dat hij ook aan zichzelf moest denken. “Jij zal de eerste zijn die het van me weet, deal?” vertelde hij haar. Daar was het meisje wel content mee.

Alex richtte zijn blik op Sagittarius en Aries. Beiden lagen nu uitgeteld te rusten; Sagittarius op zijn rug en Aries boven op hem in zijn manen verstopt. Hij zou er echt heel graag een foto van willen hebben, maar dan moest hij het gesprek af kappen. Dat wilde hij niet, dus dat deed hij ook niet. Anaïs leek nu echter wel weer gekalmeerd te zijn en dat was goed. Het gesprek ging daarom een heel andere kant uit en voor hij het wist had hij het over zijn blind date en de show. Hij vroeg echter ook naar hoe het nu verder thuis was en daardoor kwam hij te weten dat Guillaume weer thuis woonde. Al een hele lange tijd. Dat verklaarde dus waarom zijn oudere broer opeens thuiskwam toen hij de vorige keer aan het bellen was met zijn zusje. Alex was er eerst vanuit gegaan dat hij gewoon aan het oppassen was, maar kennelijk kon hij zelfs dat niet goed doen. Anaïs vertelde ook dat hij vaak naar alcohol rook en dat zijn ogen best vaak rood waren. “Alsof hij net heeft gehuild, ofzo,” mompelde het meisje verward.

Alex wist echter beter. Guillaume had niet gehuild. Het idee dat zijn jongere zusje met zoiets in huis moest wonen maakte hem wederom misselijk. De twee raakten echter al snel weer van koers met het onderwerp en praatten over van alles en nog wat. Uiteindelijk moest Anaïs weer ophangen en beloofde ze snel weer te bellen. Beiden zeiden vaarwel en Alex hing toen op. Zachtjes beet hij op zijn onderlip toen hij de duur van het gesprek zag, maar hij schudde al snel zijn hoofd. Als hij wat minder snacks voor zichzelf kocht, dan maakte het niet echt uit hoe lang hij met zijn zusje belde. Tevreden keek hij op en zag dat zijn Vulpix nu ook op de grond lag, maar ze lag verstopt tussen de voorpoten en de manen van haar vader. Hoewel het jammer was dat ze anders waren gaan liggen en hij geen foto had kunnen maken van de eerdere houding, was dit net zo aandoenlijk en dus maakte hij snel daar een foto van voor hij opstond. Hiermee alarmeerde hij zijn Arcanine, welke loom opkeek en vragend naar zijn trainer staarde. Alex glimlachte vrolijk naar hem. “Zullen we naar huis gaan?” vroeg hij aan de grote vuurhond. Het kwam niet zo enthousiast als normaal, maar Sagittarius stemde in en begon zich al uit te rekken.

Enter: Gligar

Aries werd hierdoor gewekt en deed precies hetzelfde als haar vader. De twee kwamen vervolgens nog ietwat vermoeid op Alex afgelopen – die de pokémon met een trotse glimlach begroette. Hopelijk hadden ze genoten van deze dag, want helaas kon dat niet vaak voor komen. Hoewel de dag nog niet echt voorbij was, was het misschien wel slimmer om terug naar huis te trekken. De jongeman maakte dus al aanstalten om weg te gaan, maar toen hij zich omdraaide om het pad terug naar het station te bewandelen, werd hij enorm verrast door het zicht van een zwevend figuur. Alex schrok zo hard dat hij achteruit deinsde en bijna zijn evenwicht verloor – waarbij nog net geen gil werd geslaakt omdat het zo plotseling gebeurde allemaal. Verbluft richtte hij zijn grijze ogen op het wezentje dat zo abrupt voor hem was verschenen en keek er met een scheef hoofd naar. Was dat een… Gligar? Het beest keek hem op dezelfde manier terug aan, alsof hij spelletjes wilde spelen met de jongeman en daarom deed alsof hij zijn spiegelbeeld was. Alex had daar alleen geen tijd voor, hoe graag hij ook vriendelijk wilde zijn voor de pokémon.

“Je liet me schrikken,” verzuchtte hij, waarna hij naar zijn Arcanine en Vulpix aankeek. Ze gromden niet echt, afgezien van het zachte gegrom dat net had weerklonken toen Alex was geschrokken. Dat betekende dat de Gligar geen gevaar vormde, toch? “Het spijt me,” ging hij verder zodra zijn blik weer op de pokémon voor hem stond. “Ik heb nu geen tijd meer om te spelen. Een volgende keer misschien, oké?” Plannen om snel terug te komen had hij niet, dus hij maakte geen vaste belofte. Dat scheen het wezen door te hebben, want hij liet Alex niet langs toen deze een poging deed voorbij de Gligar te willen stappen. De jongeman keek hulpeloos naar het beest. “Ik kan echt niet blijven, ik moet naar huis…” sprak de blonde knul verontschuldigend tegen de pokémon. Aries blafte een keer; waarschijnlijk om hem te waarschuwen dat hij haar trainer niks moest aandoen. Sagittarius fronste alleen maar naar het wezen. Wonder boven wonder liet de Gligar hen toen voorbij lopen. Alex dacht dat hij het nu had opgelost, maar de pokémon had schijnbaar andere plannen. Hij volgde hen.

Alex stopte met lopen en draaide zich om toen hij het gevoel had dat hij werd achtervolgd. Fronsend ondervond hij dat de vliegende schorpioen hen inderdaad op de hielen zat. “Ik kan je niet meenemen,” sprak de jongeman wat strenger dan gebruikelijk. “Je bent niet mijn pokémon en ik heb geen plek voor je.” Dat was niet eens gelogen, want de daycare was lang niet zo groot als hij wel eens wilde geloven. Wat het beest in hem zag was hem een raadsel, maar hij werd daarna alsnog niet met rust gelaten. Alex zuchtte weer. Hij had geen andere keus meer, of wel? Het was of de pokémon verjagen of hem vangen. Vragend keek hij naar zijn twee eigen pokémon. Misschien was afschrikken zijn beste keus, want hij had echt geen plek voor nog een teamgenootje. De plek die hij op het moment overhad was eigenlijk gereserveerd voor wanneer hij een nestje kreeg, dus die kon hij met geen mogelijkheid afstaan.

“Aries, kun je hem afschrikken?” Gelukkig had hij teamgenoten bij zich die daar de perfecte aanval voor hadden en de Vulpix begreep de hint gemakkelijk, dus ze deed dan ook precies zoals hij verwacht had. Met een luide brul wist ze de Gligar inderdaad een rilling over zijn rug te geven, waarna hij zich zo snel mogelijk uit de voeten maakte. Alex bedankte zijn pokémon en vervolgde zijn weg terug naar het station. Ondanks dat hij blij was dat het beest hem niet achtervolgde, voelde hij zich toch een beetje schuldig over hoe hij de Gligar had behandeld. Hij wilde alleen maar spelen… Alex kon het zich echter niet veroorloven om erover in te zitten en stapte met een beetje tegenzin door. De laatste trein zou gelukkig nog lang niet rijden, maar hij zou in Lumiose arriveren en dat was nog lang niet zijn thuisstad. Bovendien wilde hij ’s avonds liever niet in de hoofdstad van Kalos rondlopen. Zeker niet met de avondklok en Team Rocket op de loer. Eén keer zijn pokémon verliezen was al teveel. Nog eens zou hem waarschijnlijk echt de das om doen.

Sagittarius besloot hij terug te keren toen hij bijna het station had bereikt. Het was druk en de Arcanine nam heel veel ruimte in beslag, dus was het maar beter zo. Aries hield de jongeman bij zich, dicht tegen zich aangedrukt in zijn armen, zodat hij zich niet zo hulpeloos voelde in de drukke trein. Waarom het zo druk was, was hem een raadsel. Hierdoor merkte hij echter ook niet op dat een paars wezen hem achterna kwam en ook de trein boorde, maar deze raakte hem kwijt en dus had de blonde knul niks door toen hij zich verder naar binnen wurmde om een staanplaats te bemachtigen. Alex had meteen spijt dat hij zijn Vulpix niet had teruggekeerd. Het was zo verstikkend druk en hij wilde absoluut niet dat zijn pokémon geplet werd. Daar kwam ook nog eens bij kijken dat het snikheet was, dus het vasthouden van een vuurpokémon maakte het alleen maar erger. De jongeman mompelde een verontschuldiging tegen Aries en hoopte dat het bij de volgende halte al minder druk zou worden. Helaas was dat niet zo. De gehele weg naar Lumiose stond de trein stampvol en had Alex een paar keer het gevoel dat hij van zijn stokje zou gaan door de hitte en door de drukte. Gelukkig wist hij zichzelf staande te houden.

Toen de trein eindelijk bij zijn eindbestemming arriveerde, kon hij niet wachten tot hij het voertuig uit kon. De mensen stroomden langzaam naar buiten en Alex had weer meer plek om te bewegen. Zijn stijve spieren kwamen wat losser toen hij langzaam naar buiten schoof en hij nam een flinke teug frisse lucht via zijn neus op. Arceusdank, dat was echt een rit die hij nooit meer wilde meemaken. De volgende keer zorgde hij wel dat hij op een eerder tijdstip zou vertrekken. Of hij regelde een vliegpokémon. Dan zou hij die als transport kunnen gebruiken, hoopte hij. Mensen waren nou eenmaal niet zijn ding. Hij was een introvert, dus de energie was hem compleet onttrokken tijdens een reis die hem eigenlijk rust had moeten gunnen. Zelfs op het perron voelde hij zich bedrukt. Aries sprong uit zijn armen om hem wat meer ruimte te gunnen en keek hem bezorgd aan. Alex schudde met zijn hoofd en haalde een flesje water tevoorschijn, waar hij vlug een flinke slok van nam en vervolgens zuchtte.

“Ik ben oké,” sprak hij tegen zijn Vulpix. Dat scheen haar al wat gerust te stellen, maar ondanks dat bleef ze toch bezorgd om hem. Alex dacht dat het wel weg zou trekken als hij naar huis zou wandelen. Sure, hij had nu niet veel energie meer, maar de frisse lucht zou hem vast en zeker goed doen. De jongeman wilde zich naar de uitgang van het station begeven, maar toen hij vanuit zijn ooghoek iets zag bewegen en voor hem zag springen, deinsde hij met een geschrokken gilletje achteruit. Het had alles behalve mannelijk geklonken. Verward en overdonderd keek hij op – om tot zijn verbazing een Gligar te zien. Aries, die zachtjes had gegromd naar de nieuwkomer, staakte haar actie en hield haar hoofdje scheef. Was dat nou dezelfde Gligar? Aan de geur te merken wel. Alex stond aan de grond genageld. Was dat beest hem nou echt tot hier gevolgd? Zijn grijze ogen bleven vragend op de paarse pokémon steken.

“Wil je zo graag met me mee?” vroeg hij aan de Gligar. Hoe het beest hem tot hier in de gaten had weten te houden, zeker met die drukte, was hem echt een raadsel. Hij fronste. “Ik heb thuis geen plek voor je,” vertelde hij het wezen, waarna hij richting de uitgang liep. Halverwege bleef hij echter staan en draaide hij zich naar de pokémon om. Hij keek zielig uit zijn ogen naar de blonde breeder, welke meteen spijt kreeg van zijn beslissing om hem daadwerkelijk hier achter te willen laten. De Gligar was ver van huis nu. Wie weet overleefde hij het wel niet – of ving een trainer hem die er niet goed voor kon zorgen. Dat wilde Alex niet alleen niet op zijn geweten hebben, maar hij kon het ook niet over zijn hart verkrijgen. Hij wisselde even een blik uit met zijn Vulpix, die ook medelijden met de pokémon scheen te hebben en er eigenlijk hetzelfde over dacht als haar trainer. De beslissing was dus snel gemaakt. Nu moest hij echter na gaan denken over de consequenties.

Alex zuchtte en haalde een lege pokéball tevoorschijn. “Wil je echt met me mee?” vroeg hij aan de Gligar. “Ik kan je niet beloven dat je bij mij zult blijven. Ik zal hoogstwaarschijnlijk een andere trainer voor je zoeken omdat ik geen plek voor je heb.” Als de paarse schorpioen daar problemen mee had, dan kon hij nu nog terugkrabbelen. De jongeman was echter niet iemand die pokémon aan hun lot over liet. “Ik zal alleen genoegen nemen met de beste trainers, though. Ik geef je niet zomaar mee aan iemand die je zal mishandelen.” Hij glimlachte vriendelijk, aangevend dat hij meende wat hij zei. Geen enkele van zijn nestjes werden verkocht aan trainers die het slecht voor hadden met hun pokémon. Hij wilde de zijne een goed thuis bieden en of dat nu wel of niet bij hem was – daar zou hij hoogstpersoonlijk voor zorgen. Gligar kreeg bedenktijd. Toen Alex vernam dat hij een keuze had gemaakt, keek de blonde knul even om zich heen en drukte toen zachtjes de pokéball tegen de pokémon aan. Waar was hij aan begonnen?