Win Some, Lose Some

Waarom dacht ze ook alweer dat dit een goed idee was? Ze had al nauwelijks haar wielen het zand op gekregen, laat staan dat ze op een normaal tempo vooruit kwam. Bologna was er om te helpen, maar zelfs die kreeg moeilijk beweging in de stoel van de blondine. Het enige voordeel was dat er niet zo’n harde wind waaide als meestal. Dat was ook de reden geweest dat Penny had gezegd dat ze nu naar de Badlands wilde om te kijken. Ze hoopte dat ze er door kon trekken naar het eerstvolgende gebied, maar dat bleek allemaal vies tegen te vallen. Een rolstoel was niet gemaakt voor het verdorde landschap.

Ondanks dat ze zich echt wel besefte dat dit geen doen was, droeg ze Bologna op om te blijven duwen. Pompeii kwam er ook bij en hielp de Pignite. Als Penny al langer onderweg was geweest, was het vast onwennig geweest om de Houndour niet waakzaam aan haar zijde te hebben. Ze was onaangenaam verrast toen bleek dat zijn positie eigenlijk heel belangrijk was. Ze had zelf namelijk niet uitgekeken naar de grond en miste compleet dat er een Aron voor haar langs probeerde te gaan net toen Bologna een harde duw gaf. De Pokémon liet een pijnkreet horen, waardoor Pompeii zijn plek terug innam en meteen waarschuwend gromde. “Nee, Pom, rustig! Dit was onze schuld!” probeerde ze hem te sussen. Gelukkig werkte het, want ze wilde niet dat haar Pokémon ruzie maakte – tenzij hun tegenstander daar om vroeg, natuurlijk. Aron schudde zijn kop uit en deed een paar stappen naar achteren. Vervolgens richtte hij een boze blik op Penny en haar twee compagnons. Hij schraapte zijn poot tweemaal over de grond voor hij op de blondine af sprong met een Tackle. Oh. Hij wilde dus wel ruzie.

Penny’s gil was genoeg voor Pompeii om een stokje voor de aanval te steken. Met zijn bek greep hij de achterkant van de Aron vast en slingerde hij hem terug op het zand. “Jaag hem weg met een Ember!” droeg Penny op zodra ze genoeg bijgekomen was van de aanval. Pompeii richtte de vuurbollen op de grond tussen zijn trainer en Aron in in de hoop dat dit hem naar achteren zou jagen. Het leek in eerste instantie te werken, maar toen kwam het ding plotseling op hem af gestormd met een Headbutt. “Spring weg en dan Smog!” was de volgende zet die Penny in gedachten had. Gehoorzaam maakte Pompeii een flinke sprong en spuugde hij vervolgens de dichte, giftige rook op hun tegenstander. Helaas was Penny even vergeten dat Poison moves geen effect hadden op Steel types en was het voor Aron geen enkel probleem om ondanks de rook een volgende Tackle uit te voeren. Pompeii werd geraakt, maar in plaats van dat Penny zich daarom zorgen maakte om haar Houndour maakte ze zich eerder zorgen om de Aron. Ze wist hoe Pompeii kon worden als hij boos was. Dat wilde die kleine Aron niet meemaken.

Ze was verbaasd dat Pom nu al zijn hoogtepunt leek te hebben bereikt, al was dat natuurlijk omdat Aron als eerste haarzelf had aangevallen. De Houndour voelde zich uitzonderlijk verantwoordelijk voor het meisje en als er ook maar iets met haar gebeurde had hij geen problemen met wraak nemen. Verder was hij heel rustig, hoor. Echt een schoothond ondanks zijn grootte. Een schoothond met een gevaarlijke grom, maar – wacht, dat was het! “Pom, gebruik Roar!”

Penny had nooit geweten dat woede ook voor evolutie kon zorgen, maar toen de Houndour zijn bek opende en een machtige brul liet klinken begon hij ook plotseling licht te geven en te groeien. Als de aanval al niet genoeg was geweest om Aron weg te jagen zou het aanzicht van een Houndoom hem vast wel de stuipen op het lijf hebben gejaagd. Penny daarentegen vond Pompeii nu alleen maar leuker en was zo ontzettend trots dat hij geëvolueerd was. “Pom! Wat geweldig!” Ze spreidde haar armen om hem uit te nodigen voor een knuffel, al duurde het even voor hij dat door had. Hij bleef waakzaam om zich heen kijken voor hij zich omdraaide en haar bezorgd aankeek. De knuffel accepteerde hij pas als hij wist dat ze niet gewond was. Penny glimlachte dankbaar. “Ik ben oké, hij heeft me niet geraakt.” Ze hief haar armen een klein stukje hoger om te laten zien dat het aanbod nog steeds gold, waarna de Houndoom dan toch zijn voorpoten over haar benen legde en toestond dat ze hem vertroetelde. Als Houndour had ze hem al ontzettend sterk gevonden, maar zijn spieren waren nu alleen maar toegenomen.

“Ik ben zo trots op je!” De blondine klemde haar armen voor kort nog wat dichter om zijn nek voor ze hem dan toch los liet. “Maar euh, misschien kunnen we beter van de Badlands af. Welke stad daar achter ook maar ligt zal nog even moeten wachten…” Ze leek een beetje beteuterd dat ze niet verder kon op haar reis, maar besefte zich al snel dat ze vanaf Lumiose City nog veel andere richtingen op kon. “Wat zeggen jullie er van als we ons volgende doel Camphrier Town maken?” stelde ze voor. Beide Pokémon knikten. Penny greep de wielen van haar rolstoel vast en gaf er een flinke trek aan. Het was niet genoeg om in beweging te komen, dus keek ze Bologna maar met een schaapachtige grijns aan. De Pignite vond het gelukkig niet erg om te helpen en pakte daarom met een zachte grinnik de achterkant van de stoel weer vast. Toen zij begon te duwen, echter, kreeg zij ook geen beweging in de stoel.

Penny had het in eerste instantie niet door. Ze dacht dat Bologna geen goede grip kon krijgen of dat ze was afgeleid door iets in de verte. Penny zat immers achterovergeleund in de stoel als een ware luie puber. Pas toen er een harde duw tegen de stoel werd gegeven ging ze wat naar voren zitten en keek ze beledigd achterom. “Hey! Wat is er aan de hand?” Ze dacht dat Bologna gewoon boos was geworden, maar zodra ze haar ogen op de Pignite had gericht zag ze dat ze de stoel gewoon niet los kreeg. Oh crap. “Pom, kan jij niet helpen?” De Houndoom voegde zich bij de andere Pokémon en begon ook te duwen, maar dat werkte ook niet. Ze probeerden het ook vanaf de voorkant, maar ook dan kwam er weinig beweging in de stoel. Penny begreep er niks van. Wat ze misschien nog erger vond was dat er niemand in de buurt leek te zijn om te helpen. Of was dat nou een persoon die ze in de verte zag..? Ze strekte haar arm de lucht in en begon te zwaaien. “Heey!” riep ze zo hard ze kon. “Help!” Zou ze gehoord worden?

tag; Open!

Een jong meisje, nog jonger dan Penny zelf, kwam op haar af met een Jolteon aan haar zijde. De blondine was in eerste instantie alleen maar dankbaar dat er iemand was gekomen, want zelfs als het meisje niet de spierkracht had om haar los te krijgen gaf het de blondine wel een plan om het probleem toch op te lossen. Ze was bekend met vastzitten helaas, ze had ook regelmatig haar wielen in gaten gekregen op de daycare van haar grootouders. Dit zou geen probleem moeten zijn.

“Hey!” reageerde ze op de begroeting, op een iets gehaastere toon dan haar bedoeling was geweest. “Zou je me kunnen helpen?” Haar blik viel al op het wiel wat de boosdoener was. “Als Bologna me uit de stoel tilt komt hij misschien los als meerdere Pokémon er tegenaan duwen. Hoe sterk is die Jolteon van je?” Hij zag er in elk geval gezond uit, maar dat hoefde niet meteen te betekenen dat hij genoeg kracht in zijn lijf had om een rolstoel vooruit te duwen. Zelfs niet als er geen persoon in zat.

tag; Open!