Where am i?[+Manolo]

Hoe het was gebeurt dat kon hij zich niet meer helemaal herinneren maar het feit dat zijn hoofd bonkte en een steek door zijn lip was het enige dat hij voelde. Wat hij enkel nog wist was dat hij opgesloten zat in dit hok en dat hij zich niet op zijn gemak voelde. Ugh, had hij nu maar nooit besloten zich in te mengen bij Team Rocket. Jesse gromde een keertje-gefrustreerd zijnde om zijn eigen domme beslissing- voor hij met zijn gebalde handen op de metalen deur bonkte. “Laat me eruit!” riep hij terwijl het bonken op de deur overging in schoppen. Het had geen enkele zin aangezien hij steeds meer het gevoel kreeg dat niemand hem hoorde en waarschijnlijk ook niet gingen helpen als hij zoveel commotie veroorzaakte. Nog geen enkele minuut later dat hij dat had gedacht werd er een sleutel in het gat gestoken waarna de deur werd geopend en zonlicht hem bijna verblindde zodra hij merkte dat hij naar buiten kon. Echter werd hij ruw door de deuropening getrokken terwijl hij met een flinke klap tegen de achterkant van een busje werd gesmeten alsof zijn lichaam al niet genoeg had moeten verduren. “..klootzak,” gromde hij zachtjes terwijl hij zijn arm losrukte en de man venijnig aankeek deze leek het enkel te negeren terwijl hij achterom keek. Nu pas kon Jesse de contouren opmerken van een aantal hoge gebouwen waardoor hij de sterke indruk kreeg dat hij niet meer in Johto was.. maar waar was hij dan? “Luister goed, knul. We zeggen dit nog een keer dus luister goed,” werd er gesproken waarna de jongen zijn blauwe ogen op de man richtte. Wat hij ging zeggen boeide hem niet want hij had het al tig keer herhaald. “Bespaar me de moeite en geef me het adres nou maar,” zei Jesse geïrriteerd en rukte het stuk papier uit diens handen. De man snoof eventjes afkeurend voor hij alsnog de jongen even aankeek alsof hij hem niet helemaal vertrouwde. Vervolgens liep hij achterwaarts terug naar zijn busje waar hij in verdween en vervolgens de motor startte. Hij reed uiteindelijk weg. Mooi zo.

Een druppeltje bloed viel op het stukje papier waarna Jesse met zijn vinger er langs ging en meteen opmerkte dat het wondje weer was open gegaan. Snel pakte hij een zakdoekje uit zijn zak die hij ertegen aan duwde. Goed, wat moest hij ook alweer doen? Op het briefje stond het adres van de basis hij moest ergens in Lumiose City wezen maar waar was hij in hemelsnaam.. het frustreerde hem ontzettend dat hij het bewustzijn had verloren. Jesse slaakte een trillende zucht terwijl hij de Pokéball van zijn Raichu pakte wat misschien nog handig kon zijn ook. Hij was nu alleen en waarschijnlijk had hij niet zo veel aan Axel die liever sliep. Sora was dan ook de uitstekende kandidaat om mee te laten helpen. Zonder dat hij er erg in had drukte hij al op de knop waardoor de elektrische muis uit zijn Pokéball tevoorschijn kwam en vragend naar hem keek. “Raichu?” vroeg het wezentje bezorgd aan hem zodra hij zijn zwarte kraaloogjes op de jongen richtte. Jesse kreeg een zwak glimlachje rond zijn lippen waarna hij het briefje in zijn stak. De zakdoek haalde hij even van zijn lip maar het wondje scheen nog te bloeden dus drukte hij het er snel weer tegen aan. “..ik moet me melden in een basis maar ik heb geen flauw idee waar we zijn,” legde hij in het kort aan de Pokémon uit die lichtjes knikte. Jesse had bewust niet gereageerd op de bezorgde reactie van de Pokémon. Hoewel Sora het wel scheen te interesseren dat zijn lip hevig bloedde en dat zijn trainer er geen aandacht aan besteedde. Deze wilde enkel geen gezeik hebben met Team Rocket en zich enkel zo snel mogelijk melden. De Raichu nam de omgeving even in zich op waardoor de muis opmerkte dat ze op een soort zandvlakte leken te staan.

Even krabde de elektrische Pokémon achter zijn hoofd voor hij de jongen aantikte. Jesse keek op waarop hij opmerkte dat de Raichu naar iets scheen te wijzen. Het was een lage rots en eigenlijk kwam dat best mooi uit aangezien de pijn in zijn hoofd op zijn hevigst was. Hij moest gewoon even zitten en hopen dat de trilling in zijn benen weg zou gaan. Jesse zag ook aan zijn Pokémon dat hij niet verder wilde gaan voordat hij zich iets beter voelde. “G-goed dan,” bracht hij er ietwat moeizaam uit en ging zijn Raichu vervolgens voor. Sora volgde hem op de voet terwijl hij de jongen nauwlettend in de gaten hield toen hij ging zitten. De Raichu legde zijn pootjes op zijn knie neer terwijl hij ongerust naar het gezicht van de jonge knul keek, zijn oog was voor een deel blauw en er zat een spoor van opgedroogd bloed bij zijn neus. Jesse legde een hand op het hoofd van zijn Raichu terwijl hij probeerde na te denken wat er allemaal gebeurt. Wat hij zich nog wel kon herinneren was de confrontatie met die lui die hem hadden gewaarschuwd zich niet te bemoeien met Team Rocket.. well niet dat hij dat van plan was geweest. Het was nu wel een stuk makkelijk om de Pokémon zien te vinden van Sam maar de kans was klein dat hij hen ging vinden was nogal klein. En daarvoor betaalde hij nu de prijs om mishandeld te worden en vervolgens ergens te belanden waar hij onbekend was. Jesse slaakte een diepe zucht terwijl hij zich afvroeg waarom hij überhaupt met die Team Rocket gasten in zee ging? H-hij had zich dit wel erg diep in de nesten gewerkt en niemand kon hem hieruit halen, zelfs zijn ouders niet. Alsof het al niet erg genoeg was. Jesse lichtte zijn hoofd op toen zijn Raichu alert zijn oren spitste en zich even omdraaide, waar de muis naar keek kon hij niet echt zien omdat er tranen in zijn ooghoeken stonden. Snel veegde hij het uit zijn ogen toen hij opstond.. ugh nee niet weer. Hij had geen zin in die emotionele buien dat had hij het afgelopen veels te vaak gehad en daar had hij nu al helemaal geen zin in.

Het waren de woorden ´Hey knul´ die hem op lieten kijken uit zijn gedachten waardoor Jesse geschrokken opkeek. Dit was meer om het feit dat er tranen in zijn ooghoeken hadden gestaan dan dat hij daadwerkelijk schrok van de persoon. Zijn blauwe ogen vielen op een oudere jongen die een Pokémon bij zich had waardoor Sora op scherp stond, mocht er wat gebeuren. De Raichu had zich volledig naar de vreemdeling toegedraaid en de jongen met samengeknepen ogen aankeek. Het hoefde niet uit te draaien op een gevecht toch? “Sora,” waarschuwde hij de muis die even omkeek en leek te kalmeren door de woorden van zijn trainer. Het was niet te verstaan omdat hij nogsteeds het doekje tegen zijn lip duwde. “Het is niet zo slim om hier te gaan liggen zonnebaden. Zeker niet met hoe jij er uit ziet. ’t Is er gebeurd?” zei de jongen toen op een waarschuwende toon waarbij Jesse een bedenkelijk gezicht trok. Die vraag spookte zonet ook al door zijn hoofd heen aangezien hij het zelf niet helemaal terug kon halen wat er precies gebeurt was. “..het is een lang verhaal,” reageerde Jesse terwijl hij overeind ging staan en even een verwarde blik uitwisselde met zijn Raichu. De blonde jongen kon niet helemaal rechtstaan wat kwam omdat er een steek door zijn lichaam ging precies op de plek van zijn ribben waar hij zijn elleboog tegen aanduwde. Dat had hij zonet nog niet gevoeld maar misschien kwam dat ook omdat zijn lichaam nog een soort van verdoofd was. Sora draaide zich bezorgd om naar zijn trainer terwijl hij eigenlijk ook de onbekende jongen nauwlettend in de gaten wilde houden. Desondanks focuste de Raichu zich volledig op Jesse en als die knul ook maar dacht hem met een vinger aan te raken dan stond hem iets te wachten. Iets dat vele malen erger was als dat zijn trainer moest doorstaan.