Just a dream

Al zuchtend liet het meisje zich tegen een van de rotsen in het gebied zakken. Normaal gesproken zou ze wel in een streep door moeten kunnen maar dat zat er op het moment niet in. Het was nu een paar dagen geleden maar als ze te lang op haar benen stond kwamen er aardig pijnlijke steken in haar enkel. Uit de rugzak die ze naast zich had neergezet haalde ze de capsule met het pokémonei er in. De capsule zette ze aan de andere kant van zich neer en haalde de deksel er af. Voorzichtig pakte ze het ei er uit en hield het tussen haar opgetrokken benen en buik. Haar hoofd legde ze schuin op het ei. "Zo komen we nooit ergens eh?" Mompelde ze zachtjes tegen het ei voor ze haar oogleden dicht liet vallen. Ze kon het beste maar even rusten tot haar enkel weer goed genoeg voelde om op door te gaan. Door de aangename temperatuur en de vermoeidheid viel ze echter langzaam in slaap. Er was uiteindelijk toch niemand in de buurt dus even slapen kon vast geen kwaad. Toch?

{Eerste post voor North}

Met zijn armen over elkaar geslagen stond Zippo hoofdschuddend naar zijn trainer te kijken. ‘Oké oké, ik houd me al in,’ zei North met zijn handen opgeheven, maar hij kon niet voorkomen dat er een kinderlijk geluidje ontsnapte toen Zippo zijn vleugels uitsloeg. North had zijn handen als een klein kind bij elkaar gestopt en zijn gifgroene ogen schitterden terwijl hij naar zijn Charizard keek. ‘Sorry, maar dit is echt zo cool!’ riep hij uit. Petal, die naast hem stond, rolde met zijn ogen. Zoals altijd was North weer erg enthousiast als hij wist dat hij op zijn Charizard mocht gaan vliegen. Snel rende North naar zijn Pokémon. Deze boog zich al voor hem zodat hij makkelijk er op kon springen en North klopte op het vrije plekje op de rug van Zippo. ‘Kom,’ zei hij tegen Petal. Deze keek hem aan alsof hij gek was geworden en een rookwolk kwam uit de neusgaten van Zippo terwijl ook deze over zijn schouder keek alsof zijn trainer gek geworden was. ‘Oh ja…’ Een tikkeltje verslagen keek North naar Petal wie nu te groot was om nog mee te reizen. Petal liet zijn verontwaardigde attitude varen toen hij het neerslachtige humeur van zijn trainer zag en stak een roede uit om North bemoedigend op de schouder te tikken. North haalde met een zucht de Poké Ball van Petal tevoorschijn en keerde de Pokémon terug. Hij was vergeten dat hij Petal niet overal mee naartoe kon nemen omdat de Pokémon een stuk groter – en liet hij eerlijk zijn: ook een stuk dikker – was dan toen hij nog een Ivysaur was. Zippo had wat minder compassie met heel het gebeuren en steeg op zodat North nog maar net de kans had om zich vast te grijpen. ‘Dat doe je nu altijd,’ zei North zeurend toen ze in de lucht hingen. Zippo reageerde door laag naar beneden te vliegen en zich in de Lumiose Badlands te wanen. Hij gromde echter en North’s aandacht werd getrokken door een Sandslash die zich in de buurt van een slapend meisje waagde. ‘Zippo, jaag hem weg met je Wing Attack!’ riep hij gealarmeerd. De windvlaag zorgde er direct voor dat Sandslash het hazenpad koos en niet veel later landde Zippo voor het slapende meisje neer. North sprong van zijn Charizard, liep naar het meisje toe en schudde haar schouder. ‘Wakker worden!’ riep hij. ‘Dit is nu niet bepaald de beste plek om te gaan slapen, hoor.’ Als ze al niet wakker was geworden door de aanval van Zippo op Sandslash dan zou dit zeker wel helpen, dacht hij zo.

Een flinke wind stak plotseling op waardoor ze zowat gezandstraald werd. Het maakte haar wakker maar zorgde er niet voor dat ze er verder op reageerde. Haar ogen hield ze doodleuk gesloten, ze zou zo wel weer opnieuw in slaap vallen. Onmerkbaar schrok ze toch wel van een hand die plotseling met haar schouder schudde. Wat deed iemand nou weer midden in de badlands. ‘Wakker worden!’ Riep de stem die bij de hand hoorde, net iets te hard voor haar. ‘Dit is nu niet bepaald de beste plek om te gaan slapen, hoor.’ Vervolgde de stem die ze van een jongen van ongeveer haar leeftijd af schatte te komen. Haar ogen hield ze nog steeds gesloten, ze vertrok geen spier in haar gehele lichaam. "Hoezo niet, het slaapt hier prima hoor." Mompelde ze tegen het persoon dat haar zojuist had gewekt. Ze had amper voetstappen gehoord dus zou hij niet geheel aangelopen kunnen zijn. De plotselinge zandstraal zou prima van een vliegende pokémon's landing kunnen zijn gekomen.

North haalde een wenkbrauw op toen haar ogen gesloten bleven. Als de situatie niet zo serieus was geweest – waar hij zichzelf aan moest blijven herinneren voordat hij al te enthousiast werd want ze was immers nog nét niet door een Sandslash vermoord – had hij haar een hoop vragen gesteld over hoe het mogelijk was om door een zandstorm heen te slapen en hoe ze haar ogen zelfs na zijn geroep gesloten hield. Hij was namelijk zo’n persoon dat middenin de nacht wakker werd van zijn eigen scheet. Echt waar. Hij hoefde maar één scheet te laten en als hij dan niet wakker werd van het geluid, werd hij vast wel wakker van de geur. Maar goed, ze bleef dus door slapen en North slaakte een dramatische zucht. Hij had gehoopt dat ze wakker zou worden en dat hij haar direct kon ondervragen, maar eerst moest hij natuurlijk de serieuze, saaie kerel uithangen die haar moest wijzen op de gevaren van het alleen in slaap vallen in de Lumiose Badlands. ‘Ik weet niet, maar je werd daarnet bijna in elkaar gehakt door de krachtige klauwen van een Sandslash,’ zei hij op een droge manier tegen haar. Als daarmee haar ogen niet open zouden schieten dan zou hij haar echt een Award geven, want hij vond eigenlijk nu al dat ze het vrij lang volhield. ‘Ik vind het knap dat je door die zandstorm heen kon slapen en wil je daar ook zeker een interview voor geven zodra het hier wat veiliger is, maar ik denk echt dat je een betere plaats gaat moeten uitzoeken om te slapen. Tenzij je natuurlijk wilt dat je tenen afgebeten worden door een Gabite.’ Een grijns verscheen om zijn lippen. Hij wist hoe trots meisjes op hun tenen waren, want het waren immers de bronnen van de eeuwige nagellak. Hij had het spul één keer op zijn eigen tenen geprobeerd, maar ten eerste stonk het en ten tweede had hij er een half uur aan gedaan om het er weer af te krijgen.

‘Ik weet niet, maar je werd daarnet bijna in elkaar gehakt door de krachtige klauwen van een Sandslash,’ vertelde de jongen haar. Een kleine grijns verscheen op haar gezicht maar haar ogen bleven gesloten. Dat verklaarde in ieder geval waarom de jongen bij haar was geland. Misschien zou ze hem moeten bedanken, daar had ze echter niet bepaald zin in. Zonder hem had ze zich toch ook wel kunnen redden. ‘Ik vind het knap dat je door die zandstorm heen kon slapen en wil je daar ook zeker een interview voor geven zodra het hier wat veiliger is, maar ik denk echt dat je een betere plaats gaat moeten uitzoeken om te slapen. Tenzij je natuurlijk wilt dat je tenen afgebeten worden door een Gabite.’ Vervolgde de jongen, zijn woorden lieten haar lichtelijk fronsen. Op de plek tegen de steen waar ze zat had ze vrij weinig last van de zandstorm dus zo heel ingewikkeld was het helemaal niet. En waarom zou een Gabite in hemels naam haar tenen willen afbijten? Het leek er niet op dat de jongen snel weg zou gaan dus dan kon ze net zo goed maar even beleeft zijn. Na een luide zucht tilde ze haar hoofd van haar armen en opende ze haar ogen. Het was een jongen van ongeveer haar leeftijd met lichtbruin haar en fel groene ogen. "Ik red me wel hoor maar waar zou je me dan aanraden om heen te gaan. Het is nou niet dat er hier zo veel in de buurt is." Reageerde ze met een stem die half overging in een geeuw op het einde. De arm die ze had opgetild om voor haar mond te houden viel al snel weer beschermend terug om het ei.