Used to dream of outer space

Het was alles behalve verstandig om zich nog in Lumiose City te vertonen, wat hij voorlopig dan ook niet van plan was om te doen. Op een dag zou er wel van moeten komen, gezien hij nog wat spullen op wilde halen uit zijn appartement, maar daar kon hij beter wat mee wachten. Er waren al een aantal weken verstreken sinds hij Team Rocket de rug toe had gekeerd, iets waarvoor hij zijn eigen redenen had gehad. Genoeg redenen.

Het was donker in de straatjes van Cyllage City. De zon was een half uur geleden in de zee gezakt en met een sigaret in zijn mond had hij toegekeken. Uiteindelijk was er niets meer geweest om naar te kijken. Hij had zijn uitgebrandde sigaret in het zand gegooid en was terug naar het stadje geslenterd. Het was een dooie boel hier, wat ergens wel fijn was na de lange periode die hij in de gekte van Lumiose City door had gebracht. Logan streek zijn haar naar achter en stopte met lopen toen hij de neiging voelde om een nieuwe sigaret aan te steken. Het was niet dat hij iets anders te doen had, en slapen zou hij nog lang niet. Hij leunde tegen de muur van een random huis en boog hij zich iets voorover, terwijl hij wat aanrommelde met zijn oude aansteker. Het uiteinde van de sigaret lichtte op en hij rechtte zijn nek weer, terwijl hij met een diepe zucht een trekje nam. Soms vroeg hij zich af of hij er wel goed aan had gedaan om weg te gaan, want opnieuw bracht het zoveel drama met zich mee. Ach. Uiteindelijk zou alles wel afkoelen en was er niemand meer die oog voor hem had.

Het enige wat hij moest doen was uit de buurt van Lumiose City en Team Rocket blijven totdat de hele situatie was afgekoeld. Wat hij daarna zou doen wist hij niet. Misschien was het verstandiger geweest om de regio te verlaten en naar Hoenn te trekken, maar Logan was nooit echt het type geweest wat wegrende voor andere mensen.

Voor een kort moment keek hij de andere persoon recht aan. Logan herkende hem, hoe kon het anders. Binnen Team Rocket waren sommige leden bekender dan andere. Floyd Duncan was iemand wiens naam de meeste leden wel kende. Zo niet, dan had je overduidelijk onder een steen geleefd de afgelopen paar jaar. Hij was wel één van de laatste waar Logan op dit moment op zat te wachten. Rustig bracht hij de peuk naar zijn mond, nam er een trekje van en blies de rook uit, die in kringeltjes zijn weg naar boven vond. Vervolgens maakte hij zijn rug los van de muur, draaide zich om en begon met een kalme pas weg te wandelen. Het moest de ander vast en zeker wel zijn opgevallen, maar wie weet kon deze hem op een afstandje niet herkennen en zou hij de andere kant op lopen. Maar eerlijk, hoe groot was die kans nu? Niet heel erg groot, dat wist hij dondersgoed. Binnensmonds vloekte hij een beetje, hier had hij geen zin in op zo’n rustige avond.