Closed - Figure in the sand.

De roodharige zuchtte even en keek voor zich over het uitgestrekte gebied van de Badlands. Ze was hier al eens vaker geweest en ze vroeg zich af waarom ze er nu nog eens terecht waren gekomen. Het was net iets te warm voor de meid die sneeuw gewend was. Haar bleke huid hielp ook niet aardig, nog even en ze gaf letterlijk licht door die zon, al zou ze wel thuis komen met het uiterlijk van een gekookte kreeft. Om dit nog redelijk te voorkomen had ze ondanks de hitte maar haar donkergroene jackje aangedaan, wat haar schouders en armen nog zou sparen van dezelfde kleur als haar haren te krijgen. Ze liet het echter wel open hangen, in de hoop dat de niet bestaande wind die er op het moment was nog voor afkoeling zou zorgen. Goed, hoe leuk het ook was om rond te lopen in een enorme zandbak wou ze er nu wel weer uit. Haar blik viel op de Ninetales die enkele meters voor haar uit stond te wachten, diens amberen ogen in haar pigmentloze met een ongeduldige blik. De vos had hetzelfde probleem als haar trainster wat warmte betrof, waardoor diens houding uitermate humeurig was. Al was dat geen wereldwonder als je naging dat ze het over Aldrei had. Met een lichtelijk gemompel kwam de trainster in beweging. “Weet jij toevallig hoe we hieruit komen?” De vos grauwde wat terug dat ze maar opvatte als een misschien. Misschien konden ze beter Huginn eruit halen, de Honchkrow zou op zijn minst vanaf de lucht de juiste weg kunnen vinden, aangezien ze niet van hem kon verwachten om zowel haar als de Ninetales te dragen in dit weer. Net toen ze naar de pokébal wou grijpen kwam er een zandstorm op. Aangezien ze niet al te vaak in een woestijn gebied te vinden was, was ze hier ook niet op voorbereid geweest. Ze hielt haar arm maar voor haar mond en kneep haar ogen wat samen. Dit ging een tijdje goed tot Aldrei ineens begon te grommen, zo duidelijk makend dat ze iemand of iets had opgemerkt. Ragya liep echter door, in de veronderstelling dat ze zo meteen een of andere nerd tegen zou komen die de dichtheid van een zandkorrel aan het onderzoeken was of iets in die richting. Wie kwam je anders tegen?

Blijkbaar kon ze cowboys toevoegen bij de lijst wat voor mensen er in de Badlands rondliepen. Want na het waarschuwende gegrom van haar pokémon had het niet lang meer geduurd tot ze iemand verderop zag lopen. Dankzij het rondvliegende zand en haar al niet geweldige ogen kon ze pas echt een een persoon uit het figuur opmaken toen ze er eenmaal voor stond. Cowboy, zoals ze hem maar voor het gemak ging noemen, bleek een jongen te zijn rond haar leeftijd, misschien net wat ouder. Al kon ze dit moeilijk inschatten aangezien hij toch al boven haar uit kwam. Deze had verder een sjaal rond zijn mond, waardoor ze kon opmerken dat hij beter wist waar hij mee bezig was dan zijzelf, en wit haar. Hierna ging haar aandacht al naar de pokémon naast hem, die een Charmander bleek te zijn. Het was maar een klein ding en diens oranje huid had flink wat littekens. Ondanks dat leek deze niet terug te deinsen van Aldrei, die zwaar ongeamuseerd op het ding neerkeek. Ze had haar grommen wel gestaakt voor nu, en hielt het er maar bij om zowel de trainer en als de andere pokémon koud aan te staren. Altijd gezellig met die bontjas erbij. In ieder geval leek de vreemde manieren te hebben, want er werd beleefd gevraagd of ze hulp nodig had. Haar trots wou het aanbod afslaan, maar uiteindelijk zorgde dat kleine gedeelte logisch verstand ervoor dat ze grimmig glimlachte en toegaf. “Nu je het zegt, weet je toevallig hoe we terug kunnen komen richting Lumiose?” Haar accent was nu hoorbaar, voornamelijk bij naam van de hoofdstad, maar ze ging ervan uit dat het verstaanbaar was. Ze hoopte van wel, anders moes ze maar gewoon rechtdoor blijven lopen tot ze er kwamen, of gewoon de zandstorm uitzitten zodat ze haar vogel de lucht in kon sturen. Het zou heus niet de eerste keer zijn dat ze ergens vast kwam te zitten.

Ragya liet haar arm even zakken toen het zand weer begon mee te werken aan zwaartekracht. Nu leek het er nog niet op dat de zandstorm gestopt was maar het was genoeg om voor een moment wat socialer te lijken. Ze moest toegeven dat een arm voor je gezicht houden nu niet de beste manier was om een gesprek te voeren. In ieder geval leek de ander de weg terug te weten, wat ze echt een wonder vond. Hoe onthield je de weg hier? Bij de 50ste zandhoop aan u linkerkant een kwartslag draaien? En ze dacht dat normale navigatie al een pain was. Hoe dan ook besloot ze maar vertrouwen in de cowboy te hebben, aangezien hij zonder te twijfelen omdraaide en zei om te volgde. De roodharige keek even opzij naar haar partner en knikte er even naar, zodat ze volgde met de vos in haar schaduw volgend. Nu ze toch even met de ander was besloot hij een gesprek te beginnen, wat waarschijnlijk toch fijner was dan van dit uitzicht te genieten in stilte. Het was nogal een bekende vraag, maar het was niet verassend als je naging hoe ze klonk. Zonder dus er veel acht aan te geven gaf ze antwoord “De regio boven Snowpoint City” zei ze simpel, aangezien de naam van haar woonplaats niemand wat zou zeggen. Dit was gemakkelijker en verklaarde ook meteen waardoor ze er vrij misplaatst uit zag. Hoewel haar afkomst dichter bij Sinnoh had gelegen dan bij Johto, was ze toch in omgekeerde volgorde naar de plekken gereisd. Nu ze dit alles zo bekeek was ze misschien niet zo effectief als reiziger als ze zichzelf graag noemde. “Jij nog een speciale reden om hier naar toe te komen? Of hou je gewoon erg veel van zand?” Wie weet kwam cowboy wel pokémon vangen, iets wat een interessant gespreksonderwerp zou zijn. In ieder geval interessanter dan de tweede optie.

De ander had opgemerkt dat hier rondlopen dat wel raar moest zijn. Dit zorgde ervoor dat de roodharige nog eens om haar heen keek de vlakte op. Zand en sneeuw leek best op elkaar van uiterlijk. Ze kende ook van zulke lege plekken, alleen waren die van haar wit geweest. Daarbij stond sneeuw er niet om bekend pijn te doen in je ogen of je levend te verbranden. Bevriezen was ook geen pretje, maar daar had je dikke jassen en een vuurpokémon voor. Uiteindelijk was het antwoord wel voorspelbaar te noemen. “Je neemt me de woorden uit de mond” De ander deelde dat hij zand voorkoos. Wat ze dus echt de woorden vond van iemand die een zonnesteek had opgelopen. Het was goed mogelijk hier, dus haar theorie was tot nu toe onderbouwd. Een droog lachje kwam er dus ook uit. “Ik ben dit zand liever kwijt als rijk persoonlijk” Sneeuw had ook zijn nadelen, niemand hielt ervan dat hun kleren doorweekt waren geworden omdat je even naar buiten moest, of het moment dat je je handen niet meer kon voelen door de kou. Maar afgestreept had zand nog altijd het grootste nadeel in haar mening. Maar nu ging cowboy echter in op haar vraag. En blijkbaar was meneer gewoon voor de leut hier, omgeving leren herkennen. Echt, wat was eraan te herkennen? Het kon aan haar liggen maar er waren interessantere plekken dan de grootste zandbak die ze kende. Toch was haar iets opgevallen in de zin, wat ze dus even wou herhalen met de toevoeging van een vragende toon “Terug?” Wie weet kwam er nog wel iets leuks uit.

Ragya had haar arm ondertussen weer omhoog gebracht in bescherming tegen het zand. Al zag ze nog net de tevreden blik in diens ogen. Hmmm. Echt een rede waarom hij zo moest kijken wist ze niet, maar de roodharige besloot maar niet te ver door te denken, hoe verleidelijk die optie ook was. Hij stemde in dat het te begrijpen was. En zeker, zij zag ook de nadelen van sneeuw in, het was maar gewoon wat je was gewend. Toch ging het gesprek al verder en leek het erop dat haar vermoeden juist was geweest. Was dat wantrouwen nog ergens goed voor. Blijkbaar was de ander een jaar weggeweest uit Kalos, maar was dit wel zijn regio. Met een hint van nieuwsgierigheid keek ze schuin omhoog. Maar ze zou de ander niet de kleren van het lijf vragen zonder reden, al helemaal niet aangezien hij haar uitweg is, dus knikte ze enkel. “Ach, ik denk dat dit onder een van de plekken valt die nooit veranderd” Merkte ze geamuseerd op. Was nog waar ook.