Reizen door Hoenn was vreemd genoeg een stuk eenzamer dan reizen door Kalos. In Kalos kon Oskar in principe altijd besluiten om terug naar huis te trekken en weer een tijdje met zijn broer door te brengen, maar hier was dat absoluut geen optie. Heel erg vond hij het niet om in hotels en Pokécenters te overnachten, maar er miste toch iets voor hem. Hij zocht wanneer hij maar verbinding had contact met één van zijn familieleden, maar helaas kwam er niet altijd antwoord. Gelukkig had hij altijd nog zijn Pokémon om een gesprek mee te houden, en vond hij het ook niet moeilijk om nieuwe mensen te benaderen, maar het voelde toch heel anders. Dat hij een beetje heimwee voelde kon hij niet ontkennen.

Daarom was hij naar Lavaridge Town gekomen. Hij hoopte dat de warme bronnen, die schijnbaar genezende krachten hadden, hem zouden helpen om zich weer wat beter te voelen. Heimwee was niet bepaald iets wat je in één klap kon genezen, maar hij vond het toch het proberen waard. Bovendien zag hij zo weer nieuwe plaatsen en dat was altijd mooi meegenomen.

Behalve nieuwe plaatsen zag hij ook nieuwe Pokémon. Hij had het voor elkaar gekregen om zijn Shuckle voor een Sandshrew te ruilen en deze had hij nu bij zich, samen met Peridot. De Furret had duidelijk veel meer energie dan de kleinere gele Pokémon, maar ze leken het wel goed met elkaar te kunnen vinden en dat was belangrijk. Zeker als Oskar over het karakter van zijn nieuwe aanwinst, wie hij Marble had genoemd, te weten wilde komen. Hij hoopte dat ze zich thuis zou voelen in zijn team en dat ze het met meerdere teamleden kon vinden, want ondanks dat de meeste Pokémon hetzelfde type hadden was het toch verbazingwekkend hoe verschillend hun karakters waren. Ach, het wezentje had Peridot zo te zien al om haar vingers gewonden. Dan zou de rest ook niet veel problemen opleveren.

Bij het betreden van de stad realiseerde Oskar zich dat de warmwater bronnen misschien niet de beste optie waren voor een grond Pokémon om te bezoeken. Dit besef kwam tot hem omdat hij iets anders zag wat hij wel eens wilde proberen. Blijkbaar kon je hier een warm zand behandeling krijgen en dat zag er eigenlijk ook wel heel verleidelijk uit. Met een brede grijns op zijn gezicht liep hij op een persoon af die volgens hem over de behandeling ging. Zijn Pokémon volgden hem. “Yo! Is er nog een plekje voor mij?” vroeg hij vrolijk. De oudere dame keek op en glimlachte zachtjes naar hem. “Jazeker. Is het alleen voor jou of ook je Pokémon?” Ze had al gezien dat Marble en Peridot zich bij hem hadden gevoegd. “Oh, Pokémon mogen ook?” vroeg Oskar verbaasd, alsof hij niet net al gedacht had dat dit ook een goede behandeling voor Marble zou zijn. De vrouw knikte. “Dan zou ik hen ook graag laten behandelen! Hoeveel kost dat?” Ze grinnikte. Oskar’s grijns viel kort van zijn gezicht, want hij had toch niks grappigs gezegd? “Maak je maar geen zorgen over de prijs. Pokémon behandelen we altijd gratis en mensen mogen zelf bepalen hoeveel ze betalen op basis van hun tevredenheid.” Goh, dan moesten ze wel heel veel vertrouwen hebben in hoe goed hun behandeling was. Anders verdienden ze nooit wat. Zeker niet met al die arme Pokémon trainers die langs kwamen. Die hadden vaak niet zo veel te besteden. “Oké, dan zou ik ons graag laten behandelen,” zei Oskar, zijn grijns weer terug op zijn gezicht. De vrouw knikte en gebaarde dat ze hem moest volgen.

Het kostte een kwartiertje voor Oskar en zijn Pokémon gehuld waren in het warme zand. Alle drie lagen ze met hun ogen dicht te genieten. Dit was nog veel beter dan een warm bad. Ze warmte was zo heerlijk dat de jongen er wel bij in slaap kon vallen… Als het niet zo was dat Peridot er in begon te rollen en zo het zand alle kanten op gooide. “Peri!” riep Oskar geïrriteerd naar haar, maar ze luisterde niet. Ze had veel te veel lol met het rollen in zand. Tot Oskar’s ergernis ging Marble ook meedoen. Ze kwam overeind uit haar zandbed en begon al giechelend zand naar Peridot te gooien. De Furret vond het geweldig en begon zand terug te gooien door met haar staart op de grond te slaan. Oskar hoorde de oude vrouw grinniken, maar wilde zelf toch echt een einde maken aan dit gedoe. Hij wurmde zich daarom ook maar uit zijn zandbed en stapte op de Furret af. In plaats van haar normaal te kalmeren pakte hij haar op en hield hij haar in zijn armen, met haar kop dicht bij zijn mond zodat hij goed zou kunnen horen wat hij te zeggen had.

“Peridot, nee,” begon hij streng. “Je bent hier om te relaxen, niet om te spelen. Kan je je niet voor één keer gedragen?” Dat laatste zuchtte hij bijna. Hij was dol op zijn Furret, maar ze luisterde zo slecht. Ze had compleet een eigen wil en hoewel hij dat best leuk vond aan de Pokémon, vond hij het veel leuker als ze zich aan de regels hield.

De oude dame stapte naar voren en trok hiermee Oskar’s aandacht. “Maak je maar geen zorgen. Als ze niet wil rusten mag ze best spelen. Ik wil haar wel bezig houden voor je.” Oskar kon niet geloven hoe aardig deze vrouw voor hem was. Het was alsof ze absoluut geen zorgen aan haar hoofd had. Lag ze zelf misschien elke nacht te slapen in het warme zand? Dat klonk absurd en hij wilde daar maar niet te lang over nadenken. “Als u dat echt niet erg vind,” reageerde hij. Ze schudde haar hoofd. “Natuurlijk niet. Zal ik de Sandshrew ook bij me houden?” Nu was het Oskar die zijn hoofd schudde. “Nee, die is rustig genoeg voor mij om de controle over te houden. Dank u wel, trouwens.” Hij stapte naar voren en overhandigde Peridot aan haar – oftewel, hij plaatste de veel te lange Pokémon aan haar voeten, waar ze zich direct omheen krulde. Natuurlijk was ze nu wel braaf. “Kan ik gewoon weer gaan liggen?” vroeg Oskar nog wat twijfelachtig. De vrouw knikte. “Ga jij maar lekker uitrusten, dan hou ik deze dondersteen bezig.” Dankbaar nam Oskar weer plaats in het zand, met Marble naast zich. Haar zandbedje werd door een medewerker gefixt voor ze vredig hun ogen sloten en genoten van de warmte.