Heb je altijd al een Pokémon trainer, coördinator of breeder willen zijn? Of bewandel jij liever het gevaarlijke pad van een Team Rocket Grunt? Samen met andere leden schrijf jij het verhaal van jouw geheel eigen personage. Doorkruis regio's, vang je favoriete Pokémon en maak nieuwe vrienden onderweg. Laat het avontuur beginnen!
Onderwerp: Lean with it, rock with it do apr 21, 2016 9:27 pm
PROMISE ME A PLACE IN YOUR HOUSE OF MEMORIES.
Het had grondig onderzoek gekost voordat Sara te weten was gekomen waar ze haar fossiel kon laten controleren in Hoenn. Er was geen speciaal lab voor zoals in Kalos, maar ze kon terecht bij een bedrijf wat Devon Corporation genoemd werd. Dit bedrijf deed een hoop andere dingen, zoals het ontwikkelen van een Pokénav, wat klonk als een voorganger van de Holocaster – of in elk geval een variant er op zonder holografisch beeld. Het was blijkbaar het grootste bedrijf in Hoenn en dat verklaarde waarom Sara er ook wel eens van gehoord had op het nieuws in Kalos. Of waren het haar ouders geweest die tijdens het avondeten iets er over bespraken? In elk geval kende ze de naam, ze had alleen nooit er op gelet wat ze nou precies bij Devon produceerden. Blijkbaar waren ze in staat om vele dingen voor elkaar te krijgen.
Dat er mensen waren die wisten hoe ze fossielen weer tot leven konden brengen was geen nieuws voor de witharige, maar ze was wel benieuwd hoe het proces in zijn gang ging. Ze besefte zich hoe veel geluk ze had dat ze een fossiel in handen had gekregen. Niet veel mensen zouden het proces mee kunnen maken, dus zou ze extra goed opletten – mits ze mocht toekijken, want ze begreep het ook wel als ze er helemaal niet bij mocht zijn. Eerst moest ze echter checken of haar fossiel wel in een goed genoege staat verkeerde om opnieuw tot leven gewekt te worden. Daarom stond ze nu voor het gebouw, precies tien minuten voordat ze werd verwacht door de wetenschapper die beweerde dat hij haar fossiel nieuw leven kon geven.
Ze ademde diep in en uit in een poging om de spanning van zich af te laten glijden. Het leek alsof ze op het punt stond om een gymgevecht te gaan doen en dat was niet oké. Ze had wel vaker afspraken met belangrijke mensen bijgewoond, maar dit leek toch heel anders te zijn. Had ze wel de juiste kleding aan? Zouden ze het een probleem vinden dat ze een baby Poliwag in haar armen meedroeg? Wat als haar fossiel een doodgewone – maar vreemd gevormde – steen bleek te zijn? Cecille had voor vertrek gezegd dat het allemaal goed zou komen, maar wat als het niet goed kwam? Ze kreeg het nu al voor elkaar om twee minuten te verspillen aan buiten staan en zich zorgen maken. Dit kon niet langer door gaan. Ze ging naar binnen en ze ging haar fossiel laten beoordelen. Wat de uitkomst ook was, zij zou er niet slechter van worden.
Met zelfverzekerde stappen liep ze op de schuifdeuren af, die meteen toen de sensoren haar beweging oppikten open schoven, nauwelijks met geluid. Sara had geen tijd om onder de indruk te zijn van de stille deuren, want er wachtte iets wat ze veel interessanter vond. Het gebouw zag er zo high-tech uit, maar toch alsof het een warme woonkamer was. Ze kreeg meteen zin om een beker water in haar handen te pakken en op de bank te gaan chillen alsof ze er altijd al had gewoond. Die neiging onderdrukte ze met gemak om zich te focussen op haar doel: de balie. Een man met een kapsel waar naar haar mening iets te veel gel in gesmeerd was begroette haar glimlach. “Goedemiddag, waarmee kan ik u helpen?” Zijn blik schoot kort naar de Poliwag, maar hij leek er geen commentaar op te hebben. “Goedemiddag,” reageerde Sara op eenzelfde zakelijke toon als de man net gesproken had, “ik kom voor een afspraak. Mijn naam is Sara Sweets.” Hij liet haar weten dat hij in het systeem zou kijken en vroeg haar om een ogenblik geduld.
Een ogenblik was het juiste woord, want toen Sara het zichzelf toestond om weer even rond te kijken liet de man al weten dat haar afspraak inderdaad in het systeem stond. “U mag plaatsnemen op de bank, dan wordt u zo opgehaald,” glimlachte hij vriendelijk. Sara glimlachte terug en bedankte hem voor de moeite. Vervolgens liep ze naar de bank toe zoals van haar gevraagd was, maar niet voordat ze een bekertje met ijskoud water had gevuld. Het was nat en koud buiten – al viel het deze dag nog wel mee – maar niks kon een beker koud water verslaan. Ze sloeg haar benen over elkaar en liet Jellybean naast zich op de bank tegen haar aan rusten. De jonge Poliwag maakte het zichzelf in een mum van tijd comfortabel en leek zelfs tegen de witharige aan in slaap te vallen. Het kleintje zorgde er voor dat een groot deel van Sara’s zenuwen werden verzacht. Als Jellybean zich geen zorgen maakte, waarom zou zij dan wel?
Het antwoord was omdat ze volwassen was en elk moment kon worden opgehaald voor de afspraak. Haar zorgen bleven gelukkig nog even weg, maar toen er een nieuwe persoon verscheen – opnieuw een man, maar deze had een lange labjas aan en hield zijn handen op zijn rug – werd ze uit haar comfort zone getrokken. Toch stond er een vriendelijke glimlach op haar gelaat toen ze zich naar hem toe verplaatste en hem de hand schudde. Vanzelfsprekend stelde ze zichzelf ook voor, haar voor- en achternaam, zodat de man zeker wist dat hij met de juiste persoon te maken had. Hij deed hetzelfde en deed vervolgens een poging om een gesprek aan te knopen. “Dit is niet het fossiel wat je wil laten onderzoeken, of wel?” De glimlach op zijn gezicht maakte, net als de toon van zijn stem, duidelijk dat hij een grapje probeerde te maken. Sara glimlachte daarom terug, al was die van haar een heel stuk terughoudender. “U heeft geluk dat ze ons niet begrijpt, want ze zou het vast niet waarderen dat u haar een fossiel noemt.” Hij lachte. Sara gniffelde alleen. Vervolgens gebaarde hij dat ze hem mocht volgen, wat ze zonder te klagen deed.
Hij begeleidde haar door een lange gang met veel deuren en vervolgens bij een trap omhoog, waar ze een grote ruimte binnentraden met veel computers en andere technologie. Ondanks dat Sara weinig interesse in dit soort apparaten had, kon ze het toch niet laten om geïnteresseerd om zich heen te kijken. Wat een werk moest het zijn geweest om dit alles hier te installeren. Om nog maar niet te beginnen over de kosten die het waarschijnlijk met zich mee had gebracht. Het opzetten van een snoepwinkel was al enorm prijzig. Haar aandacht werd door de wetenschapper opgeëist toen hij haar naam noemde en wenkte dat ze zijn kant op moest komen. Terwijl ze haar stappen zette inspecteerde Sara de machine waar hij bij stond. Het leek een glazen buis met een stalen boven- en onderkant. Onderaan zat een paneel met allerlei knoppen, bevestigd aan de machine door een hele hoop kabels. Het zag er te ingewikkeld uit voor de witharige om het te begrijpen.
“Het fossiel mag in die buis geplaatst worden,” vertelde de wetenschapper terwijl hij nog meer kabels tevoorschijn haalde. Sara parkeerde Jellybean op de stoel die bij het paneel stond er van uitgaand dat de Poliwag braaf genoeg was om haar voeten van de knoppen af te houden. Haar tas werd naar voren geslingerd en ze opende hem om het fossiel er uit te zoeken. Lang duurde het niet voor ze het voorwerp gevonden had. Ze had hem zelfs nog voordat de wetenschapper alle kabels had aangesloten. Daarom keek ze de laatste paar tellen toe hoe hij aan het werk was. Een lichte neiging om een praatje te maken kwam in haar op, maar ze besloot haar opmerkingen voor zich te houden. Ze had zo’n vermoeden dat het fout zou gaan als ze hem afleidde.
Het zou toch niet lang duren voor hij haar zijn aandacht weer kon geven. De laatste kabels zaten op hun plek en hij reikte met zijn handen naar het fossiel om deze over te nemen. “Kom maar, ik leg hem er wel in,” zei hij. Sara liet het toe omdat ze hem vertrouwde. Hij had hier meer verstand van dan welk ander persoon in Hoenn, dus waarschijnlijk was het slimmer als hij het fossiel op zijn plek legde. Terwijl hij dat deed begon hij zelf een praatje te maken. “De machine is al een tijdje niet meer gebruikt, vandaar dat hij niet was aangesloten. Fossielen die intact genoeg zijn om tot leven gewekt te worden zijn erg zeldzaam.” Dat kon de witharige zich wel voorstellen. Ze had haar eigen fossiel ook goed in de gaten gehouden, want het ding had er erg breekbaar uit gezien. Gelukkig was het goed gegaan, want nu was er kans dat ze haar team kon uitbreiden met een wel heel zeldzame Pokémon.
“Hoe vaak is er al succesvol een Pokémon teruggehaald met deze machine?” vroeg Sara zich hardop af. De wetenschapper zette een bedenkelijke frons op zijn hoofd. “Hmmm… Ik denk vier, vijf? Het is ook afhankelijk van wat je succesvol noemt.” Om een of andere reden klonk dat niet heel bemoedigend. Een zorgelijke blik stond in Sara’s ogen toen de wetenschapper weer haar kant op gelopen kwam. Hij realiseerde zich dat zijn woorden misschien wat onzeker hadden overgekomen. “Ah, maar ik bedoel natuurlijk de eerste experimenten, toen de machine nog niet helemaal juist stond afgesteld! De laatste projecten zijn allemaal succesvol geweest. Wel, behalve als het fossiel te erg beschadigd was, maar die van u ziet er prima uit.” Dat klonk al beter, maar toch kon Sara die zorgen niet meer van zich af schudden. Als ze het fossiel kwijt was was het jammer, maar ze wilde niet anderen ook in gevaar brengen…
Ze pakte Jellybean weer op van de stoel, zodat de wetenschapper plaats kon nemen bij het paneel. Met de Poliwag in haar handen keek ze mee met wat de man deed op het paneel. Ze begreep er niet veel van, ondanks dat hij er ook een mondelinge uitleg bij gaf. Het interesseerde haar eigenlijk ook weinig. Natuurlijk waardeerde ze de uitleg, maar ze was niet van plan om het te onthouden zodat ze het kon navertellen. Waarschijnlijk was ze elk woord alweer vergeten zodra ze haar nieuwe aanwinst zag.
Na enkele minuten van drukken op knopjes begon er een onheilspellend gebrom te klinken. Het gaf de witharige het gevoel dat het apparaat niet juist functioneerde en ze wierp het dan ook een wantrouwende frons toe. De man was te druk bezig om de uitdrukking op te merken. “Zoals u hoort is het proces nu in gang gezet. Ons doel is om de machine zo af te stellen dat het vanaf nu automatisch gaat zonder problemen, maar helaas is deze garantie er niet. Daarom moet er altijd iemand bij zijn om in te grijpen.” Dat klonk niet heel positief. Sara liet haar blik strak op het stuk steen in de machine rusten en vroeg zich af hoe het er uit zou zien als de machine zijn werk had gedaan. Het was in elk geval zeker dat er iets gebeurde, want naast de vele lampjes die nu knipperden op het paneel, begon er ook licht uit de machine zelf te komen. Of het de kabels waren die gloeiden of de steen kon Sara niet achterhalen. Misschien deden ze het wel allebei.
“Hoe lang duurt het proces?” vroeg Sara zich af. “Dat verschilt,” werd haar vraag meteen beantwoord. “Sommige fossielen zijn zo klaar. Anderen hebben wat langer nodig. We hebben hier ooit een Aerodactyl tot leven proberen te wekken, dat kostte meer dan een volle dag.” Gezien het formaat van de steen van Sara vermoedde ze dat die van haar niet al te veel tijd in beslag zou nemen. De man dacht schijnbaar hetzelfde. “Ik vermoed dat deze niet meer dan drie uur nodig heeft. Als u wilt kunt u in de tussentijd het pand verkennen – gelieve wel met één van mijn collega’s.”
Sara sloeg dat aanbod af. Ze voelde niet veel voor het bedrijf behalve dat ze mogelijk een prehistorische Pokémon voor haar konden regelen. Ze besloot haar tijd op een stoel in de ruimte te besteden, spelend met Jellybean en af en toe een blik werpend op haar fossiel. De rest van de tijd besteedde ze aan lanterfanten op haar Holocaster. Ze wist een deal te vinden voor een restaurant in de buurt van het hotel waar ze vannacht zouden verblijven en besloot Cecille aan te bieden om uit eten te gaan die avond.
Uiteindelijk werd haar aandacht getrokken door het veranderende geluid van de machine. In plaats van slechts het diepe gebrom begon het ook te piepen en geluiden te maken alsof het stoom uitblies. De witharige kwam weer naast de wetenschapper staan kijken, wie een brede grijns op zijn gezicht had. “Het proces is bijna voltooid!” liet hij enthousiast weten. Sara besloot dat dit een goed punt was om te blijven staan kijken wat er gebeurde. De machine was gevuld met stoom – of was het mist? – waardoor ze niet kon zien wat zich binnen afspeelde. Ze meende ook een vaag licht te zien, alsof er een ei uitkwam maar dan slechts half zo fel. Er werd een knop ingedrukt en plotseling begon het op te klaren in de buis en kwam opeens een klein wezentje in zicht. Het leek te slapen. Sara wist niet wat het was, maar ze vond het in elk geval heel schattig. Ze kon niet geloven dat dat kleine dino-achtige wezentje een paar uur geleden nog een steen was geweest.
Een laatste knop werd ingedrukt, waarmee het gebrom stopte en de machine langzaam zichzelf uitschakelde. Eén lampje op het paneel bleef branden. Schijnbaar was dit de zuurstof toevoer, waarvan Sara wel kon begrijpen dat het belangrijk was. De wetenschapper liep naar het apparaat toe en maakte hem open, zodat hij het nieuw ‘geboren’ wezen er uit kon halen en kon ontdoen van alle kabels. “Kijk eens aan! Een gezonde Amaura,” zei hij, terwijl hij een laatste controle deed of het wezentje inderdaad zo gezond was als hij beweerde. Daarna hield hij het kleine ding in Sara’s richting, wie het voorzichtig aanpakte. “Amaura?” herhaalde ze de naam van de Pokémon. Verward door al die rare dingen die ze nu aan haar lijf voelde opende het wezentje haar ogen. Ze keek kort om zich heen voor ze oogcontact maakte met Sara, wie een liefdevolle, bijna moederlijke glimlach aan het wezen toonde. Amaura legde haar hoofdje tegen haar borst aan, wat ze als teken opvatte dat ze haar vertrouwde.
“Enorm bedankt, meneer,” sprak Sara de wetenschapper toe, al was haar blik nog steeds op het nieuw geboren wezentje in haar armen gericht. De man kon het wel begrijpen, want ook hij was gefascineerd door het leven wat hij had gecreëerd. “Hou me op de hoogte van haar ontwikkelingen. Als ze raar gedrag vertoont kunnen we dat helaas niet meer rechtzetten, maar als ze onhandelbaar blijkt kunnen we haar altijd nog overnemen hier en de data gebruiken om dit soort fouten in de toekomst te voorkomen.” Het idee dat deze kleine schat onhandelbaar kon worden stond Sara niet aan, maar ze begreep dat een Pokémon maken door een machine nou eenmaal minder goed werkte dan een baarmoeder. Het was onnatuurlijk. Sterker nog, zelfs Pokémon die op normale manier geboren waren konden onhandelbaar worden. Cinnamon was een goed voorbeeld. Het idee van een tweede Cinnamon liet bijna de glimlach van haar gezicht vallen, dus besloot ze haar gedachten af te laten wijken en zich alsnog op de man voor haar te focussen. “Ik zal goed voor haar zorgen en alles doorgeven wat u wilt weten,” beloofde ze. Anderen zouden misschien moeite hebben met zo’n belofte, maar voor Sara was het een peulenschil. Haar ouders hadden immers altijd hetzelfde van haar gevraagd.
Met twee baby Pokémon in haar armen verliet ze het gebouw weer. De wetenschapper zwaaide haar uit, al kon ze natuurlijk niet terugzwaaien. Een glimlach en een ‘tot ziens’ voldeed hopelijk aan zijn eisen. Het liefste zou ze nu Cecille een bericht sturen dat ze klaar was en weer terug naar het hotel kwam, maar ook daar had ze haar handen te vol voor. Er zat niet veel anders op dan dat ze de blondine zou verrassen met haar aankomst – tenzij haar vriendin zelf ook niet aanwezig was, natuurlijk. Welke situatie het ook zou worden, Sara kon niet wachten om haar Amaura straks beter te kunnen leren kennen.
