Het Rustboro City. Daar was het dan eindelijk de stad waar hij een badge zou moeten halen om een stap dichterbij zijn doel te komen om een Pokémon meester te worden. Oké dat ‘meester’ klonk wel een beetje erg overdreven maar dat maakte niet uit.. hij ging dit vandaag eindelijk doen. Als partner had hij vandaag Arion aan zijn zijde staan die kalmpjes naast hem liep terwijl Mikey en de Lucario opzoek waren naar de gym. Hij was erg nerveus mede doordat hij nog steeds dacht dat hij niet genoeg had getraind.. en dat had hij ook niet. Arion en Celia waren namelijk geen Pokémon die door hem getraind waren maar ondanks alles schenen de twee het niet erg te vinden. De Pikachu was zijn vriend al sinds dat ze erg klein waren dus eigenlijk maakte dat niet uit hij was allang blij dat Celia met hem meewilde. En dat gold ook voor Arion.“Zie jij ergens een gym gebouw?” vroeg Mikey aan Arion die vragend opkeek en met zijn kop schudde. Nerveus keek hij om zich heen maar inderdaad er waren alleen maar woningen te zien op het punt waar hij nu liep. Dus niet het gebouw dat hij zocht. Even verderop werd het gebouw van Devon Corporations al zichtbaar wat aangaf dat ze er dichtbij moesten zijn. Mikey keek even naar Arion voordat de Lucario met zijn poot naar een klein gebouwtje wees dat meer leek op een school dan op een gym. “Zullen we dan maar een kijkje nemen?” vroeg Mikey aan de Lucario die knikte en de jongen al voor ging. Arion duwde de klink omlaag waarna de jongen en hij naar binnen stapte en inderdaad een kleine school in stapte. Eigenlijk was het meteen een klaslokaal met jonge kinderen van een jaar of acht of negen die allemaal tegelijk naar achteren keken. Al meteen een struikel punt waar Mikey tegenaan liep omdat de aandacht op hem was gevestigd.
“Mikey?” weerklonk een bekende stem waarna hij zich omdraaide en zijn kleine broertje naar hem toe zag lopen. Hij grijnsde breed toen hij opmerkte dat het kleine ventje Max in zijn armen had vrijwel meteen werd de Mudkip wild die uit de armen sprong van Kevin. Mikey had moeite met het snelle denken en wist de kleine Pokémon met moeite op te vangen nog voordat de Mudkip de grond raakte. Max was zo enthousiast dat hij zich een wegbaande naar boven door zijn kopje hevig langs zijn wang te laten glijden. De andere kinderen hoorde hij grinniken waarna de jongen de Mudkip wat naar beneden haalde en hem terug aan zijn broertje gaf. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat Arion breed grijnsde maar enigszins ook wat ongemakkelijk uit zijn ogen keek door de tientallen kinderoogjes die op de Lucario gericht stonden. Mikey voelde zich ook erg ongemakkelijk worden maar richtte zich desondanks toch op zijn kleine broertje. Kevin leek dit al aan te kunnen voelen waarna hij met een klein grijnsje zich op hem richtte. “Wat doe je hier eigenlijk?” vroeg de achtjarige knaap terwijl hij zijn armen achter zijn hoofd vouwde. Mikey wisselde voor een seconde een blik met Arion uit de lichtjes knikte zodat zijn trainer het kon uitleggen. “Ik kom hier voor de gym.. maar ik denk dat we verdwaald zijn,” mompelde hij uiteindelijk net verstaanbaar genoeg voor zijn broer. Mikey hoorde verschillende reacties van de jonge kinderen waardoor hij zich nog meer begon te schamen. “..oh,” was het enige dat Kevin uitbracht en wisselde vervolgens een blik met een klasgenoot uit. Opdat moment ging er een deur open aan de kant van het schoolbord waar een jonge vrouw met haar handen in haar zij stond te kijken. “Wat is hier aan de hand?” vroeg ze ietwat streng waarna Mikey even naar zijn broertje keek. Deze grijnsde enkel waarop hij naar de vrouw wees die hun kant op kwam gelopen. “Dat is mijn lerares.. die moet je hebben,” grijnsde Kevin vervolgens wat hem langzaam begon te dagen. Ietwat verbaasd viel zijn mond open toen een jonge vrouw met bruin haar en met een net pak in de deuropening zag staan. Was dit dan Roxanne de gymleidster? En tevens de lerares van zijn broertje?
Mikey draaide zich even naar de Lucario die hem vragend aankeek.. hoewel de Pokémon al snel de zelfverzekerde blik in die van de jongen opmerkte. Hij balde zijn vuist met een serieuze uitdrukking voor hij naar Roxanne toe stapte. De jonge vrouw keek hem vragend aan toen hij dichterbij kwam en zich een weg had weten te banen tussen de kinderen door. Hij had hier al veel te lang opgewacht en keek Roxanne daarom ook zelfverzekerd aan. “..Roxanne, ik zou heel graag..” begon hij maar toen voelde hij de zekerheid ineens wegebben door de vele ogen die op hem gericht stonden. “.. een gevecht of..?” vroeg ze vervolgens waarop de jongen knikte. Roxanne keek hem aan met een ietwat droevige blik toen ze even naar haar klas keek en toen terug naar Mikey. “Dat kan nu niet,” sprak ze waardoor Mikey haar niet begrijpend aankeek. “Waarom niet?” reageerde hij vrijwel direct. De jonge vrouw zuchtte even terwijl ze met een van haar handen naar de klas wees. “Ik geef les vandaag dus dan moet het eventueel op een andere dag,” legde ze toen uit. Mikey liet teleurgesteld zijn hoofd hangen terwijl Arion een poot op zijn schouder legde. Al die moeite om naar Rustboro City te komen en dan nog geen gym gevecht.. nu wist hij weliswaar dat Roxanne buiten het leiden van Gym ook nog leraar was maar hij had er zo hard voor gewerkt. Correctie zijn Pokémon hadden er hard voor gewerkt maar dan nog. “Het spijt me, knul,” was het enige dat hij kreeg waarna Mikey richting de uitgang naar buiten. Vrijwel meteen hoorde hij Roxanne zeggen dat de kinderen moesten gaan zitten terwijl hij ondertussen de deur sloot. En op een bankje ging zitten om naar zijn handen te staren die hij in elkaar had gevlochten waarop zijn Lucario naast hem ging zitten. Wanneer zou hij dan wel de kans krijgen om Roxanne uit te dagen? De poot van Arion baande zich een weg naar zijn schouder waardoor hij zijn poot helemaal om de nek van de jongen legde. Het lag niet aan hen en dat wist Mikey ook wel maar hij had zich er al zolang op voorbereid dus vond hij het een beetje zonde van hun tijd. Teleurstelling was niet zijn sterkste kant. Het was opdat moment dat hij voetstappen hoorde waardoor hij opkeek en zijn oudere broer opmerkte met zijn Combusken aan zijn zijde. De oudere jongen leek ook verbaasd hem te zien en liep vervolgens naar hem toe. “Broertje, wat doe jij hier?” vroeg Milan vervolgens waardoor hij opkeek en een glimlachje op zijn lippen liet verschijnen. “Dat kan ik beter aan jou vragen,” grijnsde Mikey naar de jongen. Even wierp hij een blik op de Pokémon van zijn broer die er behoorlijk sterk uitzag en Milan kennende was de Combusken dat ook wel. Ooit zou Kenji ook evolueren maar daar was het zijn tijd nog niet voor jammer genoeg. “Ik kom Kevin van school halen. Ma wilt niet dat hij alleen door Petalburg Woods gaat,” legde Milan uit waarop Mikey knikte en een blik uitwisselde met Arion. “Ik ben hier voor de gym,” mompelde hij waarbij hij vrij direct naar de grond keek. Milan had al vrij snel door dat zijn broer hem niet aan wilde kijken dus werd er een hand op zijn schouder gelegd. “Maar..?” vroeg hij toen ook scherp waarop Mikey zijn broer aankeek. “..ze heeft geen tijd,” verzuchtte hij maar Milan fronste zijn wenkbrauwen even. “Of durf je soms niet?” vroeg hij toen rechtop de man af.
Mikey schrok op door de woorden van de jongen en wierp een vluchtige blik uit met Arion alsof Milan precies door hem heen had kunnen kijken wat hij daadwerkelijk voelde. Goed misschien dacht hij inderdaad dat hij nog niet goed genoeg was en hij schaamde zich hiervoor. Zijn Pokémon hadden al harder gewerkt dan normaal dus eigenlijk waren ze er wel klaar voor maar Mikey twijfelde nog steeds. Het was dat Milan hem doordringend aankeek waardoor hij probeerde hem aan te kijken. “Well, als je zo onzeker bent over je skills.. wil ik wel een gevecht met je,” stelde zijn broer toen opeens onverwachts voor. Paniekerig keek hij naar Arion maar deze leek de uitdaging wel te accepteren, al was het maar om te bewijzen dat ook hij gegroeid was sinds zijn evolutie. Arion liep een stukje naar voren en stak zelfverzekerd zijn gebalde poot naar voren waarop Mikey zwakjes begon te glimlachen. Al was het maar om zeker van zichzelf te zijn. “Goed, uitdaging aanvaardt!” riep hij naar zijn broer. Milan grijnsde terwijl hij zachtjes knikte naar zijn partner Pokémon. “Combusken, begin met je Ember!” riep Milan naar zijn Pokémon die knikte en opsprong. Mikey keek even een paar tellen naar de vuurballetjes die recht op Arion afkwam. “Ontwijk door weg te springen en doe dan je Aurasphere!” riep Mikey naar zijn Lucario die knikte en op het laatste moment wegsprong. Tijdens het wegspringen balde Arion zijn poten waar een hoop witte energie zich oplaadde die de Lucario vervolgens weg gooide. De bal van Aura ging regelrecht op de Combusken af. Mikey zag dat zijn broer op zijn onderlip beet toen de sterke bol van aura op zijn Pokémon afraasde. Ondanks dat het leek alsof hij dit niet kon ontwijken sprong Combusken van de grond en brak de bal doormidden. Het was duidelijk dat hij en Milan een sterke band hadden met elkaar. Mikey knipperde even verbaasd met zijn ogen maar besloot het nog niet op te geven.. hij had met Arion ook een bijzondere band. Tenminste.. nee! “Power-up punch!” riep hij naar Arion die omkeek en zelfverzekerd knikte. De blauwe Pokémon knikte waarna deze zijn poot balde tot een vuist en op de kleine vogel afrende. “Reageer met je Double Kick!” Combusken kwam ook in en terwijl de Lucario van Mikey zijn vuist naar de vuurstarter slingerde werd deze aanval geblokkeerd door Combusken, die de aanval afbrak door hem een schop te geven. Arion werd met een flinke kracht tegen de grond gewerkt maar de Lucario krabbelde al overeind door met samengeknepen ogen naar Combusken te kijken. Milan grijnsde en sloeg triomfantelijk zijn armen over elkaar. “Oké Combusken maak het af met een Flamethrower!” riep Milan vervolgens waardoor Mikey opschrok. Als dit zou raken dan was de kans dat Arion ernstig gewond zou raken. “Arion! Ontwijk en doe je Bone Rush!” riep Mikey paniekerig terwijl hij zijn handen tot vuisten balde. De Lucario sprong van de grond omhoog terwijl een lichtgevend bot in zijn handen verscheen. Het was opdat moment dat Mikey hoorde dat zijn broer zijn Pokémon de opdracht gaf om de Flamethrower te sturen. Arion grijnsde breed toen hij dit zag gebeuren en knalde de bone rush met een flinke klap tegen de vlammen die de aanval door kliefde voordat de Combusken een klap tegen zijn hoofd ontving. “Doube Kick!” De Lucario schrok op toen de Combusken vrijwel direct overeind sprong en met een felle uithaal van zijn poot Arion raakte volop in zijn maag. De Lucario echter greep de achterpoot van de oranje vogel vast terwijl hij een Force Palm uitvoerde die recht op het hoofd van de Combusken terecht kwam. Deze tuimelde dan ook even naar achteren waar hij op de grond bleef liggen. De aanvallen hadden van dichtbij behoorlijk wat schade veroorzaakt bij beide Pokémon. Mikey wilde in eerste instantie bij zijn partner gaan kijken maar de Lucario stond half overeind maar de grimas op diens gezicht was duidelijk te zien. Het was opdat moment ook dat de Combusken opeens begon op te lichten en vervolgens begon te groeien. Nee.. dat kon niet waar zijn.. evolutie? Milan leek ook niet helemaal te beseffen wat zonet gebeurde maar waar de Combusken van zijn broer had gelegen stond nu een Blaziken. Daar kon hij toch niet tegen vechten? Zeker niet als dit betekende dat zijn Lucario in het type nadeel was. Mikey slikte maar zag desondanks ook de zelfzekere blik in de ogen van Arion die met half twinkelende ogen naar de pas geëvolueerde Blaziken keek. Ze moesten nu wel alles uit de kast halen, huh?
Mikey draaide zich naar zijn Lucario die omkeek en breed grijnzend knikte. Dit was het moment om te bewijzen dat hun trainingen zijn vruchten had afgeworpen. “Arion, Aurasphere!” riep Mikey naar de blauwe Pokémon die breed grijnzend knikte en zijn handen op dezelfde manier voor zich hield. Hij wist heus wel dat het niet slim was om een veel sterkere tegenstander uit te dagen maar soms moest het wel.. zeker als het hen ging helpen in de gym. De Aurabol was inmiddels al flink gegroeid waarna Arion op de Blaziken afrende met de aurabol tussen zijn poten. Tot zijn ongenoegen beval Milan zijn Blaziken om Blaze kick te doen alsof het nog niet erg genoeg was. Dit ging Arion nog veel meer pijn doen. Maar hij zou Arion niet zijn geweest om alsnog de aanval in te gaan en de Aurasphere met een flinke krachtinspanning tegen de poten van de Blaziken te knallen. Beide Pokémon raakte met hun aanvallen maar Arion gaf de Blaziken een zet waardoor de Pokémon naar achteren viel. Dit was misschien geen officiele aanval maar het werkte wel. “Force Palm!” een seconde nadat de jongen dat had geroepen plantte Arion met een hoop kracht de Force Palm in de maag van de Blaziken. Deze bleef liggen voordat Arion alsnog door zijn knieën zakte van uitputting. In eerste instantie zag Mikey de arm van Blaziken bewegen maar de vuur Pokémon bleef uitgeschakeld op de grond liggen. Mikey wilde naar Arion toelopen om hem overeind te helpen maar de deur ging ineens plotseling open van de school. Roxanne kwam naar hem toegelopen met haar armen in elkaar gevouwen en beide jongens aan met een serieuze blik in haar ogen. “..waarom,” sprak ze waarna ze haar ogen op Milan richtte. “Mijn broertje voelde zich rot omdat hij je niet durfde uit te dagen,” legde hij uit waarna Mikey harder op zijn lip beet. Het liefst zakte hij nu door de grond heen en het liefst zo snel mogelijk. De Gymleidster keek even de kant van Mikey op maar glimlachte toen vriendelijk. “Toen ik zei dat ik geen tijd had bedoelde ik meer dat ik erg druk ben met lesgeven,” sprak Roxanne en liep langzaam zijn kant op. “Dat betekend niet dat we het gevecht niet kunnen verzetten alleen vandaag niet,” voegde ze eraan toe. Milan legde een hand op de schouder van Mikey die opkeek en even naar de vrouw keek. “Dus dat betekend dat we morgen..?” vroeg Mikey toen voorzichtig. Roxanne grinnikte waarbij ze bevestigend knikte. De jongen veerde vrijwel meteen overeind en keek met een brede glimlach naar de jonge vrouw. Deze grinnikte toen Mikey naar Arion toe sjokte en deze overeind hielp. “Hoorde je dat Arion?” vroeg hij enthousiast aan de Pokémon die knikte met een grijnsje. “..Dus dan zie ik je morgen in de gym, knul,” zei Roxanne nog waarbij Mikey knikte. Hij was opgelucht maar erg trots op het feit dat hij Milan had weten te verslaan ook al was dit meer omdat zijn broer waarschijnlijk had getraind. Arion had het hem toch maar geflikt. “Eh man, je hebt gewoon mijn sterkte Pokémon verslagen,” grijnsde Milan terwijl Mikey zich naar de oudere jongen toedraaide. Triomfantelijk grijnsde hij naar zijn broer die zijn armen achter zijn hoofd had gevouwen. “Ik sta er ook van te kijken,” biechtte Mikey op en keek even naar zijn Lucario die lichtjes grijnsde. Zijn Pokémon zag er nogal uitgeput uit dus hij hoopte dat het Pokémon center hem op kon lappen, het was namelijk best intens geweest voor de Lucario. Mikey had er inmiddels wel erg zin in om tegen Roxanne te vechten.
Die avond lag Mikey al vroeg in bed omdat het morgen een belangrijke dag was had hij besloten vroeg te gaan slapen. Alleen de adrenaline hield hem nog wakker en keek dan ook met een glazige blik naar het plafond. Zoey lag op zijn borst waarbij ze hem aankeek door haar donkere ogen op de jongen te richten. De Pikachu hield hem nauwlettend in de gaten waarna Mikey haar over d’r kopje heen aaide. Zoey rekte zich eventjes uit zodra ze de hand van de jonge knul over haar ruggetje voelde. Haar trainer had haar al ingelicht over het Gymgevecht tijdens het eten maar toch was ze ook wel nerveus. De Pikachu had misschien wel wat training gehad van Mikey’s broer maar toch was het ook wel spannend wat morgen ging brengen. Een gymgevecht was iets heel anders als het uitdagen van een horde Taillow. Nee, ze zou Mikey trots maken morgen als was dat het laatste wat ze deed. Ze gingen die badge kosten wat het kost winnen. Zoey wilde dit net duidelijk maken toen ze opmerkte dat Mikey zijn ogen had gesloten en diep in slaap leek. Maar goed ook want morgen werd een drukke dag. De Pikachu verschoof zichzelf even door naar voren te schuiven en haar kopje op het gezicht van de jongen te leggen voor zij ook haar oogjes sloot, wierp ze een blik op Arion die op de grond lag naast het bed. Sophie lag op het voeteneinde op bed maar er was een iemand die nog wakker was en dat was Kenji. De Treecko zat bij het raam naar buiten te kijken. Zoey kwam voorzichtig overeind waarna ze zachtjes naar de veranda toe sloop en er opsprong. Kenji keek op van het raam waar ze zag dat hij onzeker uit zijn ogen keek. Zoey wist wel waarom hij was bang dat Mikey hem niet zou inzetten in het gym gevecht. Ooit zo er een moment komen dat de Treecko een poging mocht doen in een gevecht. De Pikachu legde een pootje op de schouder van de Treecko om aan te geven dat hij niet mocht opgeven met hopen. Het was raar dat zij dit deed maar ook zij had een periode gehad dat ze onzeker was of ze nog wel met meewilde. En zij had ook niet opgegeven. Zoey tikte de Treecko aan om mee te komen naar bed waarop de groene Pokémon haar ook volgde. Voorzichtig kroop ze weer op de borst van de jongen en zag dat Kenji zich op het hoofd kussen nestelde waar zich opkrulde. Zoey deed hetzelfde waarna ze haar ogen sloot en in een diepe slaap viel.
