RAVEN STRIDER
”Laten we het afronden met een Steel Claw,” sprak Raven op duidelijk toon naar zijn Lucario. Die sprong naar voren en wist de grote rots feilloos door midden te klieven. Het gesteende brak door midden en viel toen in twee grote brokstukken neer op de grond. Luca lande netjes neer op het veld dat duidelijk was aangetast door hun trainingssessie van vanmiddag. Overal lagen kapotte stuken steen verspreid over de grond of waren er gaten geslagen in de muren van het gebergte. Zowel trainer als Pokémon zaten onder het stof, maar de vermoeidheid was nog niet van ze af te lezen. Het was geen intensieve training geweest, eerder een sessie om de aanvallen van zijn Luario te verscherpen. Raven wist nu precies welke tactiek hij morgen voor de gym ging gebruiken. Steel moves waren het meest effectiefst tegen de rock gym, maar omdat Raven na de ervaring in de grot had besloten nòòit meer Metal sound te gebruiken, tenzij dit misschien in uiterste nood was, hadden ze zich voornamelijk gefocust op Luca’s Steel Claw. Het was geen nieuwe aanval, maar trainen kon nooit kwaad. Raven wilde Luca en zichzelf het liefst zo veel mogelijk klaarstomen. Want na de gym stond hun nog iets veel belangrijkers te wachten. De megastone. Als het waar was wat professor Sycamore had gezegd, en Luca kon inderdaad mega-evolueren, was de enige hindernis die hun nog in de weg stond het vinden van de Lucarionite. ‘Het is voor ons ook nog een groot mysterie, maar wat we wel weten is dat niet alle Pokémon ertoe in staat zijn, en diegene die het wel kunnen moeten goed getraind zijn en over een zeer sterke band beschikken met hun trainer. Mega-evolutie is één van de krachtigste vorm van evolueren.’ De instructies van Sycamore waren duidelijk geweest. Wilde hij dat Luca in staat was om te mega-evolueren, moesten ze zich hier goed op voorbereiden. Het zou straks voor hen allebei iets nieuws zijn, maar als alles goed ging kon Luca straks een volledig andere en sterkere vorm aannemen die alle evoluties te boven ging. Raven kon niet toegeven dat hier niet een beetje opgewonden over was.
”Ik denk dat dit wel even genoeg is voor vandaag,” zei hij, terwijl hij zijn arm hief om zijn nietsziende ogen te beschermen tegen de laaghangende zon. Het einde van de middag naderde, en als ze morgen echt de gym wilde gaan uitdagen hadden ze nog een lange dag voor de boeg. Luca knikte instemmend en liep toen achter zijn meester aan richting het pokécenter. Dat was gelukkig niet ver weg meer, Cyllage City was blijkbaar precies op de grens van de kust en de kliffen gebouwd. Het beviel Raven hier wel, al moest hij vreselijk wennen aan de zoute lucht van de zee. Als kind was hij nog nooit naar het strand geweest. Zijn ouders namen hem er nooit mee naartoe, en hij kon toch niet zwemmen dus had er ook nooit echt een behoefte voor gevoeld. Maar al met al moest hij toegeven dat het behoorlijk indrukwekkend was. Hij was nog niet zelf op het strand geweest, maar had even op de rand van één van de kliffen gestaan om alvast een indruk te krijgen. Het rustgevende geluid van de golven leek nu nog steeds door zijn oren te weergalmen, en de sterke zeewind was ook een goede verfrissing geweest na de warme zomerdag. Alleen die fietsers! Raven moest zeker in deze stad op scherp staan om maar niet omver te worden gereden door de vele bikecrossers die hier over de racepaden snelde. Wat niet makkelijk was als je blind was. Gelukkig waren ze luidruchtig genoeg om van ver te horen aankomen, maar alsnog waren de meeste roekeloos en gaven ze niks om voorbijgangers. Raven stapte over de weg en liep toen direct naar het pokécenter, waar hij zijn spullen al had achtergelaten. Hij wist dat hij en Luca er totaal niet uitzagen, bezweet en smerig van het trainen, maar hij liep regelrecht naar zijn kamer waar hij een frisse douche zou kunnen nemen. Nanook gaf er duidelijk niet om en sprong Raven vrolijk in de armen toen hij de deur open deed. Hij kreunde even van het plotselinge gewicht tegen zijn maag en sloot toen met een glimlach zijn armen om de Riolu.
”Hey jongen, heb je je vermaakt?” vroeg hij lachend, waarop Nanook een enthousiast geluidje liet horen. De keuze was snel gemaakt toen hij de optie van de zuster had gekregen om zijn Riolu hier bij het center achter te laten. Blijkbaar hadden ze een soort crèche waar jonge Pokémon met elkaar konden spelen. Nanook groeide al veel te hard en vroeg of laat zou hij ook mee gaan doen in de trainingen. Maar, voor nu mocht hij nog even genieten van het feit dat hij nog jong was.
De volgende dag was Raven al vroeg wakker. Kwam het niet door het geluid van de kust, dan wel doordat hij vandaag de Cyllage gym ging uitdagen. Want ja, zelfs Raven, voelde hier wel een zekere spanning voor. Zenuwen waren het misschien niet te noemen, maar hij was wel gedreven in het halen van de badge. Er stond een vastberaden uitdrukking op zijn gezicht toen hij de grote gym binnen stapte. Dit keer had hij geen problemen gehad met het vinden van het gebouw, het was niet te missen zo midden in de wand van een grote berg. Binnen was het precies zoals hij had verwacht, een groot gesteend veld dat omringd was door de muren van de kliffen. En, wat dan wel weer verrassend was, de gym vormde het centrum van een rotsachtige heuvel met op de achtergrond een gigantische waterval. Het zoute water stortte met een hoop kabaal neer, maar omdat dit nog een eindeloze diepte in ging kon Raven het geluid makkelijk blokkeren. In plaats hiervan concentreerde hij zich op de grote muur die in beeld verscheen zodra hij de omgeving had gescand met zijn aura. Was dit één of andere test ofzo? Oh nee, het was toch niet de bedoeling dat hij die ging beklimmen?! Hij draaide zich even naar zijn Lucario, maar diens blik bevestigde al wat hij eigenlijk niet wilde weten. De gymleider was boven. Ja, ze zouden moeten gaan klimmen.
Met een geërgerd gezicht pakte Raven het eerste uitsteeksel van de muur beet en hees hij zich omhoog. Langzaam begon hij de klim naar boven te maken, bij elke greep zorgvuldig de rand aftastend om te zien of het wel veilig was. Ook al kon hij de contouren van de klimwand duidelijk zien, en wist hij daardoor precies wanneer hij bij een uitsteeksel kwam, het zou nooit hetzelfde zijn voor iemand met een normaal zicht. Daardoor moest hij extra goed oppassen, als hij zou vallen zou hij niets meer kunnen vinden om zich aan vast te grijpen. Ja, misschien zijn Lucario, al wist hij niet of die dat zou houden. De Pokémon klom geconcentreerd achter zijn meester aan. Raven vroeg zich af of het niet beter was geweest om hem in zijn pokéball te doen, maar stiekem had hij er wel plezier in dat zijn Lucario eens een keer net zo veel moeite moest doen als hem. Luca merkte dat hij dit grappig vond, en klom wat hoger, waarna hij even plagend met zijn staart zijn kant op sloeg. Raven kon de onverwachte beweging nog maar net ontwijken en wierp toen even een zogenaamd boze blik zijn kant op.
”Wacht maar,” sprak hij dreigend, maar echt veel kon hij niet terug doen, omdat hij op het moment niet echt in de positie was om grappen uit te halen. Luca wist dit en lachte even op zijn brommerige Lucario manier, waarna hij snel weer verder klom. Raven zette ook de klim weer voort en begon weer met een geconcentreerde frons op zijn gezicht naar de verschillende uitsteeksel te reiken. Zijn armen en benen hadden gelukkig geen moeite om zijn gewicht te dragen, dus zou hij in ieder geval niet helemaal gesloopt boven komen. Hij had in zijn jeugd wel vaker geklommen, heck hij had zelfs de raarste fratsen uit moeten halen om uit het grote landhuis van zijn ouders te ontsnappen, maar wat wilde die gymleider, de uitdagers eerst helemaal afmatten voordat hij met zijn gymgevecht begon? Stiekem vond Raven dat hij voor deze hele klim op zich dan al een badge mocht verdienen.
Toen hij èindelijk de top bereikte, stond Luca al boven en reikte hij zijn meester een helpende hand toe. Raven pakte zijn poot vast en liet zich welwillig omhoog hijsen om het laatste stuk te overbruggen. Hij voelde zich meteen al een stuk veiliger toen hij met zijn voeten weer op solide grond stond. De gymleider, die hem al had horen binnenkomen en had gewacht totdat hij helemaal boven was gekomen, liep nu snel op hem af om Raven en Luca meteen enthousiast in ontvangst te nemen. ‘Welkom! Ik heb gewacht op een waardige uitdager! Het is altijd een behoorlijke prestatie om helemaal hiernaartoe te klimmen.’ Raven fronste even om die woorden, hier het duidelijk mee eens. ‘Erg indrukwekkend zelfs. Ik kan niet wachten om met het gevecht te beginnen. Mijn naam is Grant en ik ben de gymleider van de Cyllage gym,‘ sprak Grant ongestoord verder. De jongen knikte.
”Raven,” stelde hij zich op zijn beurt weer voor. Het was op zijn minst netjes om te weten welke trainer je kwam uitdagen voor een gymgevecht.
Beide hadden zich al snel op het gymveld geïnstalleerd. Nanook zat, gezien Raven niet wilde riskeren dat hij een rondvliegende steen naar zijn hoofd zou krijgen, voor een uitzondering een keer in zijn pokéball. Hij was nieuwsgierig welke Pokémon Grant zou gaan inzetten. Van het rock type waarschijnlijk, zo ver was hij al gekomen. De scheidsrechter stapte het veld op en begon zoals gebruikelijk de regels te vermelden. ‘Dit gymgevecht is over als alle mogelijke Pokémon van de uitdager of uitgedaagde zijn uitgeschakeld,’ sprak hij duidelijk. ‘Alleen de uitdager mag van Pokémon wisselen. Begin!’
Vs.
Zoals altijd zou het alleen op Luca neerkomen. Raven gaf het seintje dat zijn Lucario het veld mocht opkomen. Grunt liet even een indrukwekkend geluid horen en haalde toen zelf ook zijn Pokémon tevoorschijn. Uit de bal kwam een Pokémon tevoorschijn waarvan de aura Raven nog volledig onbekend was. Hij besloot zijn dex er maar eens voor een keer bij te pakken. Die las meteen de beschrijving voor met zijn herkenbare computerstem, zodra hij hem open klapte.
”Tyrunt. Its immense jaws have enough destructive force that it can chew up an automobile. It lived 100 million years ago. This Pokémon was restored from a fossil. If something happens that it doesn't like, it throws a tantrum and runs wild.” Tyrunt dus, een fossielpokémon. Dat was al de tweede fossielpokémon die hij hier in Kalos tegenkwam en hij had altijd gedacht dat ze zeldzaam waren. Het kon puur toeval zijn, of ze kwamen in deze regio iets meer voor dan gebruikelijk. De gymleader liet even een zelfverzekerde lach horen nadat hij de tekst van de dex had gehoord. ‘Mijn Tyrunt kan wel meer dan dat. Bereid je voor op een sterke tegenstander,’ zei hij, zeer overtuigd van zijn eigen woorden. Raven liet ook even een vastberaden uitdrukking op zijn gezicht verschijnen. Het leek wel alsof elke gymleider een beetje arrogantie bezat wanneer het op zijn Pokémon aankwam, maar het gevecht zou pas echt leren of deze woorden waar waren of niet. Hij keek er in ieder geval naar uit om deze fossielpokémon in actie te ‘zien’. Toen Grant zag dat hij zover was, eenmaal hij zijn pokédex weer had weggestopt in zijn broekzak, zette hij meteen de eerste aanval in.
‘Tyrunt, Rock Tomb!’ Grant startte meteen met een rock-type aanval. Typisch. De Tyrunt sloeg een grote steen uit de grond en wierp die met een verbazingwekkende kracht voor zo’n in verhouding kleine dino-Pokémon, richting Luca. Raven haatte het als er dingen door de lucht werden gesmeten, hij kon dat niet meer zien zodra ze geen connectie met de grond hadden. Wat dat betreft moest hij slim gebruik maken van tactiek, en uiteraard op Luca’s vermogen vertrouwen.
”Ontwijk en dan Steel Claw,” riep hij snel. Raven besloot dat als Grant meteen één van zijn sterkere aanval inzette, hij het ook op die manier ging spelen. Het was een grote rots, maar Luca was snel en sprong haastig omhoog om aan de klap te ontkomen. De rots landde met een ongelofelijke kracht op de grond en liet het hele veld trillen. Er was meteen een diepe inkeping te zien op de plek waar de steen uit de grond was gehaald, en weer was neergekomen. Het gevecht was nog maar net begonnen, en nu al in puin gehaald.
Luca landde op de grond en rende snel op Tyrunt af met een Steel Claw. Die sprong op bevel van Grant opzij, verrassend snel voor een Pokémon met maar twee korte armpjes. Luca mistte, maar zijn vermogen om gedachten te lezen hadden de acties van de Tyrunt al voorspeld, en hij sprong nu snel over de Pokémon heen om vooralsnog weer voor hem neer te komen. Raven greep zijn kans.
Nu. Hij zei het niet eens hardop. Luca hief zijn poot en sloeg de verraste Tyrunt toen vol tegen zijn kop met een Steel Claw. Die werd meteen naar achter gelanceerd en leek ook even van de zwaar effectieve klap te moeten herstellen. Raven merkte dat Grant die niet had zien aankomen en nu haastig met een tegenaanval probeerde te komen die de situatie weer zou herstellen. Hij gaf hem niet lang de tijd om hier over na te denken.
”Luca, gebruik je Quick Attack.” Op deze manier zou de Lucario nog sneller zijn en zou het voor de toch al verzwakte Tyrunt moeilijker worden om hem nogmaals te ontwijken. Maar, Grant had zijn zinnen al gezet op een nieuwe strategie. ‘Bite,’ riep hij luid. Misschien had de aanval niet veel effect op Lucario, het werkte wel. Zodra de Tyrunt werd geraakt door de Quick Attack, plaatste hij zijn twee sterke kaken snel om de arm van Luca. Die stopte en probeerde de fossielpokémon met een pijnlijk gezicht van zich af te gooien. Hierdoor verstevigde de Tyrunt alleen maar zijn greep en boorden de tanden zich diep in de huid van de Lucario. Raven klemde gefrustreerd zijn kaken op elkaar, gewoon los trekken was in deze situatie onmogelijk. En Luca kon onmogelijk een aanval ontwijken nu de Tyrunt hem beet had. Grant speelde hier slim op in, zoals een echt gymleider dat betaamde. ‘Nu, stomp!’ commandeerde hij vastbesloten. De Tyrunt slingerde zich via Luca’s arm omhoog en gaf de Lucario toen een sterke trap met één van zijn stevige achterpoten. Hij liet op dat zelfde moment zijn kaken los en de Lucario werd hierdoor naar achter geslingerd, om met een klap op de grond te belanden.
”Luca!” Raven wist dat de Lucario het nog lang niet ging opgeven, maar het zat hem niet lekker dat hij dit vooralsnog had kunnen laten gebeuren. Hij had hem nooit zo gevaarlijk dicht bij die bek van Tyrunt moeten laten komen, zijn pokédex had hem hier nog voor gewaarschuwd. Luca kwam overeind en wreef even over de pijnlijke plek waar nu een tandafdruk te zien was. Zijn uitdrukking was kwaad, klaar om het die vervelende dino betaald te zetten. Raven kreeg op dat moment een idee.
”Swords Dance,” riep hij naar Luca, om hem weer vol op krachten te zetten. De Lucario sloot zijn ogen en creëerde het krachtveld van de Swords Dance om zich heen om zijn attack status een boost te geven. Grant leek te doorzien wat hij van plan is en besloot snel een aanval in te zetten in de hoop hem tegen te houden. ‘Rock Tomb, nog een keer!’ hoorde Raven hem haastig roepen naar zijn Pokémon. Tyrunt sloeg weer een grote steen uit de grond en wierp die met een sterke zwiep van zijn staart Luca’s kant op. Raven wist dat er geen tijd meer was om weg te springen, maar das was ook niet nodig.
”Nu, Force Palm!” sprak hij luid. Luca zette zich schrap en ving de grote steen op met uitgestrekte poten. Zodra deze contact maakte met het oppervlak, blies hij de rots in stukken. Er ontstond meteen een grote stofwolk ,maar Raven had er geen last van dat het zicht plotseling was onttrokken.
”Steel Claw, nog een keer.” Grant riep nog dat Tyrunt het moest ontwijken, maar de fossielpokémon had geen flauw idee vanuit welke richting de Lucario kwam. Die rende dwars door het stof heen en sloeg de Pokémon toen naar achter met zijn gloeiende klauw. De Tyrunt werd omhoog geslingerd en landde toen met een klap neer op de grond. Uitgeschakeld.
Vs.
Grant was even stil gevallen, omdat het zo snel was gegaan in die laatste paar seconden. Pas toen stofwolk was gezakt en de scheidsrechter ook echt verklaarde dat Tyrunt niet meer verder kon vechten, haalde hij zijn Pokémon terug. ‘Je hebt sterk gevochten,’ complimenteerde hij zijn Pokémon, waarna hij zich weer tot Raven richtte. Die had net even goedkeurend geknikt naar Luca, trots op hoe goed de Lucario zijn bevelen had uitgevoerd. Op dat vlak hadden ze nooit echt problemen gehad, ze lagen altijd perfect op één lijn en wisten precies wat de anders denkwijze was. Dat was het voordeel als je zo lang al bij elkaar was. ‘Dat was een goed gevecht, maar we zijn nog niet uitgevochten,’ sprak Grant jegens hem. Raven opende zijn lege ogen om zich op de gymleider te richten, en knikte even instemmend. De vorige gym had ook twee Pokémon gehad, dus verwachtte hij op zijn minst dat de tweede gym dat ook zou hebben. En inderdaad, Grant klikte een pokéball van zijn riem. ‘Dit is mijn laatste Pokémon, maar onderschat haar niet. Ga, Amaura!’ Ook deze Pokémon was hem onbekend, maar Raven merkte dat diens aura, net als bij de Tyrunt van net, heel oud was. Het ging om een heel puur wezen. De Amaura slaakte even een zangerige kreet en Raven besloot er toch weer voor de zekerheid zijn dex bij te pakken. Arceus, hij leek wel zo’n newbie trainer die nog nooit een Pokémon encyclopedie had aangeraakt. Wat feitelijk waar was, dit was zijn eerste reis als trainer en hij kon niet lezen. Dat wilde nog niet zeggen dat hij geen kennis had van Pokémon. Maar, als het om oeroude fossielpokémon van Kalos ging dan nee, inderdaad, wist hij daar niet veel van en had hij zijn digitale gids nodig.
”Amaura. This ancient Rock/Ice type Pokémon was restored from part of its body that had been frozen in ice for over 100 million years.” Raven haalde even zijn wenkbrauwen op. Dat was… Indrukwekkend. En die ijs aanvallen, daar moest hij voor oppassen. Het had op Luca dan misschien niet zoveel effect, maar hij wist dat het alsnog tricky kon zijn. Raven propte de pokédex weer terug in zijn broekzak, en knikte toen naar Grant dat hij zover was. De tweede ronde kon van start gaan.
‘Thunder Wave.’ Wat. Die had Raven niet zien aankomen. De Amaura vuurde een grote elektrische golf op Luca af die hem zou moeten verlammen. Raven moest heel snel met iets komen om de aanval te weren, anders was hij de rest van het gevecht gedoemd.
”Bone Rush!” Op de roep van zijn meester liep Luca snel een groot bot tussen zijn poten verschijnen, die die als een razende voor zich begon rond te draaien om de golf van zich af te slaan. De Thunder Wave klapte tegen het bot en er werd op die manier, tot zijn opluchting, snel korte metten mee gemaakt. Er kwamen alleen wat losse vonken tegen zijn Lucario, maar die leek er verder geen schade van op te lopen. Zodra de Thunder Wave was opgelost, gaf Raven hem snel een seintje dat hij door moest zetten. De Lucario knikte en rende op de Amaura af, terwijl hij het grote bot hief om hier een rake klap mee uit te delen. De Amaura was niet zo snel als de Tyrunt en wist ook niet zo snel weg te duiken. De Bone Rush raakte haar op haar flank en ze wankelde opzij in een poging zich te herstellen. ‘Aurora Beam!’ riep Grant. De Amaura reageerde meteen door haar bek te openen en een felle straal op Luca af te voeren. Die wilde net weer naar voren rennen om nog een klap uit te delen, toen de Aurora Beam hem tegen zijn borstkas raakte. Hij verloor de Bone Rush uit zijn handen en hief zijn arm in een poging zich tegen de aanval te weren. Zoals Raven eerder al had gedacht deed de aanval niet zoveel schade als dat het bij een Pokémon van een ander type zou doen, maar vooralsnog waren zijn attack status nu weer drastisch omlaag gegaan. Nog een Sword Dance uitvoeren zou niet meer lukken, dat zou Grant al van ver kunnen zien aankomen. Wat Raven niet wist dat de gymleider zelf nu ook al met een aantal problemen worstelde. Zijn normale tactiek was om een mist op het veld te laten verschijnen, zodat de uitdager sterk in het nadeel was omdat hij niks meer kon zien. Grant kende het veld op zijn duimpje, dus voor hem was dat nooit een probleem geweest en kon hij Amaura op lieve lust een aantal krachtige ijs en rots aanvallen laten afvuren. Maar, hij had nu met een tegenstander te maken die nota bene
blind was, en hij wist niet hoe, maar om de één of andere reden had de trainer een manier gevonden om toch alles te zien aankomen. En net met die stofwolk, de Lucario had zijn Tyrunt er feilloos in kunnen vinden. Het was dus een uitdaging om nu met een andere tactiek te komen, maar Grant had niks liever als gymleider. Zijn gezicht was in een bepaalde uitdrukking getrokken die zowel inspanning als excitement liet zien. De trainer had duidelijk maar één Pokémon die hij tijdens het gevecht gebruikte, en ook al was de Lucario sterk, hij had er twee en dat moest in zijn voordeel werken. Grant had besloten van dat voordeel uitgebreid te benutten met als doel zijn Pokémon zo lang mogelijk in het veld te houden. ‘Amaura, Icy Wind!’ De fossielpokémon liet weer een melodieuze, pure kreet horen en op het zelfde moment voelde Raven een ijzige, koude wind opzetten. Ook Luca kwam scherp op zijn hoede te staan, toen de wind tegen hem op sloeg en hij zich verkleumd begon te voelen, waardoor zijn snelheid een stuk achteruit ging. ‘Nu Amaura, Rock Throw!’ Dus, de Pokémon kon dezelfde aanval als Tyrunt. Al snel werd er een gigantische steen Luca’s kant op geslagen, maar Grant had het slim gespeeld en Raven had dit keer geen manieren om de aanval af te weren. Zowel hij als Luca zette zich schrap toen de Rock Throw raakte en Luca op de grond werd geslagen. ‘Thunder Wave!’ voegde Grant er snel aan toe. Oh nee, dat ging de tweede keer ook niet werken. Luca lag nog op de grond, maar hees zichzelf snel weer overeind om klaar te staan voor de volgende aanval. Raven merkte dat hij er nu iets meer moeite mee had, maar wist dat dit nog lang niet genoeg was om zijn Lucario uit te schakelen.
”Gebruik je Metal Claw,” sprak Raven snel uit. Luca rende naar voren en sloeg zijn gloeiende voorpoot vol tegen de Thunder Wave. Die spatte uiteen en landde in plaats hiervan knetterend op allerlei plekken van het veld. De Lucario zette door en eenmaal hij bij het einde van de aanval was, sloeg hij met zijn Metal Claw toe, die ondertussen ook nog eens was opgeladen door de Thunder Wave. Met een rake klap sloeg de klauw tegen de wang van de Amaura. Die viel opzij, verloor haar evenwicht en sloeg vervolgens tegen de grond. Steel was vier keer zo effectief als elke andere aanval had kunnen zijn, en Raven hoopte dat het genoeg was geweest om Amaura in een flinke klap uit te schakelen. Hij wachtte zwijgend het oordeel van Grant en de scheidsrechter af.
