[Route 5] Sk8terboi

Het was een lastig parket. Vaak kwam het niet voor dat ze een aanvraag binnenkreeg van een pokémon die ze eigenlijk niet had, maar dit keer was kennelijk wel een uitzondering daar op. Normaal gesproken zou Alex het dan afwijzen, want veel kon ze er anders ook niet van maken, maar ze wist dat deze pokémon wel ergens te vinden was in Kalos en daarom trok ze erop uit om de jonge knul alsnog blij te maken met zijn aanvraag. De blondine reisde nog steeds op de rug van haar Arcanine, deels omdat het beter uitkwam in verband met zijn snelheid en deels omdat ze ook nog steeds een beetje last had van haar verstuikte enkel, al was dat niet meer belemmerend voor haar dagelijkse bezigheden. Misschien was ze wel een beetje lui geworden, maar dat kon ze zichzelf ook niet kwalijk nemen met zo’n grote pluizenbol om op te rijden. Alex was toch wel blij dat Sagittarius zelf had gekozen voor zijn evolutie zonder haar mening erover te horen, anders was ze er misschien nog niet over uit of ze wel een Arcanine of Ninetales wilde.

Ze bereikten Camphrier Town zonder al teveel problemen en Alex laste een korte drinkpauze voor hen beiden in. In haar kleine rugzak zat een drinkbak voor de grote vuurhond verstopt, waar hij uitgebreid om begon te kwispelen toen ze het tevoorschijn haalde. Kennelijk had hij erge dorst. De blondine schonk er glimlachend een flesje water half in leeg, waarna ze er zelf een slok van nam en de dop er weer op draaide. Vervolgens keek ze even rond. De laatste keer dat ze hier was, had ze niet echt de tijd genomen om Camphrier in zich op te nemen, maar toen had ze ook haar hand gekneusd. Dat had voorrang. Of ze de weg naar Sara’s huis nog wel wist was maar de vraag, maar ze betwijfelde of het meisje wel thuis was. Bovendien wilde ze niet echt langs om het risico te lopen alleen diens ouders daar aan te treffen. Prettig was de sfeer daar in ieder geval niet te noemen.

Sagittarius had zijn bak bijna leeg gedronken toen hij zijn aandacht weer op zijn trainer richtte. Hij wilde weten of ze in orde was en dat was best aandoenlijk. “Ik ben oké,” liet ze hem met een geruststellende glimlach weten. “Maak je maar geen zorgen om mij.” De pokémon duwde vervolgens zijn snuit tegen haar buik, waarmee hij het met succes voor elkaar kreeg dat Alex hem een speelse aai over de bol gaf en begon te lachen. Growlithe of Arcanine – Sagi kreeg het altijd wel voor elkaar om haar op te vrolijken of te laten lachen. Daar was ze het wezen erg dankbaar voor. Was het niet voor Aquarius, welke toch altijd een speciaal plekje in haar hart had vanwege het eerste pokémon verhaal, dan was hij met gemak haar partnerpokémon. Haar Squirtle verdiende echter ook flink wat credit en misschien ook wat meer aandacht, want Aquarius was er al voor haar sinds Kanto. Alex nam toen het besluit om Aqua erbij te halen door diens pokéball erbij te pakken, maar voor de Squirtle daadwerkelijk eruit mocht, keek de blondine eerst nog vragend naar haar Arcanine.

“Vind je het erg om wat extra gewicht mee te dragen?” vroeg ze met een bezorgde frons aan hem. Ze wist het antwoord eigenlijk al. Zelden vond Sagi iets echt erg. Zijn reactie kwam dan ook niet als een verrassing, want hij blafte enthousiast en kwispelde weer met zijn staart. Alex hield glimlachend en hoofdschuddend de pokéball omhoog, waarop haar Squirtle in een felle lichtstraal eruit verscheen en verward om zich heen keek. Ondertussen raapte Alex de waterbak op en gooide het overtollige water op het grasperkje naast hen. “Hey Aquarius,” begroette ze de blauwe schildpad vrolijk. Hierdoor werden diens rode ogen nu op haar gericht. “Sagittarius en ik zijn op pad om een Pancham voor een jongen te vangen, maar we dachten dat wat extra gezelschap geen kwaad kon.” Ze grijnsde geamuseerd naar de pokémon, die beantwoord werd door een brede glimlach van zowel Sagittarius als Aquarius zelf. De Squirtle maakte een vrolijk geluidje en waggelde vervolgens naar Alex toe. Nadat de blondine de waterbak weer had ingepakt, raapte ze de kleine schildpad op en hield die tussen haar armen vast. Vervolgens keek ze naar Sagittarius. “Ben je klaar om verder te gaan?” vroeg ze aan de Arcanine. Een gesproken antwoord kreeg ze echter niet – Sagi liet zijn acties voor zich spreken. Hij zakte door zijn poten en keek afwachtend naar zijn trainer. Alex liet er maar geen gras over groeien en klom met enige moeite op haar pokémon. Dat was nog altijd iets waar ze aan moest wennen, blijkbaar.

Op een rustig tempo trokken ze door het dorpje heen. De jongedame kon nu haar ogen dan toch de kost geven aan het dorp – al moest ze toegeven dat er niet veel spannends aan te zien was. Niet veel dingen sprongen er echt uit, maar dat was ook niet zo bijzonder voor een klein dorpje als Camphrier. Misschien dat ze iets miste, misschien dat er echt niet te beleven viel in het dorp. Hoe dan ook was de rit naar Route 5 een beetje teleurstellend. Alex kon zo één, twee, drie ook niks bekends zien, dus de weg naar Sara’s huis was voor haar ook niet terug te vinden. Jammer, zelfs al was ze niet van plan om langs te gaan. Het meisje zelf kwamen ze ook niet echt tegen, dus vermoedde de blondine al dat ze er niet eens was. Misschien binnen in het huis, maar ze had gezegd een trainer te zijn, dus dan was ze vast in een andere stad aanwezig. Wie weet was ze wel met een gymgevecht bezig.

Route 5 zag er al wat levendiger uit. De natuur deed Alex altijd wel goed, maar aangezien het vlak naast een dorpje lag, zag het er extra… Natuurlijker uit. De blondine wist niet hoe ze het moest beschrijven, maar het deed haar in ieder geval goed om op de route te staan. “Oké, weten jullie hoe een Pancham eruit ziet?” vroeg Alex aan haar twee teamgenoten. Ze stapte van Sagittarius zijn rug af, besluitend dat ze dit stuk wel zelf kon lopen. Ze moest niet al te lui gaan worden, immers. Bovendien deed haar enkel niet zoveel pijn meer. Aquarius keek even bedachtzaam voor zich uit. Sagittarius blafte en knikte, aangevend dat hij het wel wist. Speciaal voor haar Squirtle, echter, zocht de blondine een plaatje van een Pancham op haar Holocaster op. “Dit is Pancham. Ik hoorde dat de evolutie hier ook rond zou moeten lopen, maar die zijn venijnig, dus we moeten oppassen dat we die niet tegenkomen.” Aquarius knikte geschrokken, duidelijk op één lijn met haar trainer. Sagi zou er echter vast mee willen vechten, hem kennende.

“Laten we maar bij elkaar blijven, just in case,” sprak Alex tegen haar team. Ze wilde immers geen herhaling van het gebeuren in de cave. Eén keer haar enkel verstuiken was wel genoeg en haar hand had ze het afgelopen jaar ook al gekneusd. Dat was wel genoeg voor de komende maanden, al zei ze het zelf. Haar Squirtle en Arcanine waren het gelukkig ook met haar eens. Gedrieën bewandelden ze het pad dat was aangelegd om door route 5 te kunnen reizen. Pokémon waren nog niet echt te zijn, helaas, maar dat begreep de blondine in elk geval wel. Voor pokémon zouden ze van het pad af moeten wijken. Alex was dat wel van plan, totdat haar oog op iets heel interessants in de verte viel. Was dat nou een reling? Midden in de route? Mensen hadden dus toch met de natuur lopen knoeien… Ze veranderde van koers en liep nieuwsgierig op de reling af. Het bleek niet gewoon een willekeurige reling te zijn, maar een hek – en dat hek zette een groot veld af waar een hoop pionnen en relingen in waren geplaatst. De grond was hard; het leek op asfalt, maar het had geen zwarte kleur. Die pasten juist meer bij de vrolijke kleuren van de natuur, al had Alex niet vaak een blauw pad gezien. Was dit nou een skatepark?

Ze keek op en net op dat moment zoefden een paar pubers en tieners langs. Verbouwereerd keek ze het groepje na. In eerste instantie leek het alsof ze een race met elkaar hielden, maar de groep splitste al snel op en een aantal moeilijke tricks werden uitgevoerd. Alex had nooit geweten dat hier een klein skatepark lag. Als ze dat eerder had geweten, was ze wel eerder langsgekomen hiervoor. Het was mooi materiaal voor haar blog – ze wist immers dat ze een hoop jongere volgers had. Of, in ieder geval, jonger dan zij was. Wellicht zaten daar wel veel excentriekelingen tussen die dit heel gaf vonden om te weten te komen. Onder de indruk keek ze met haar twee pokémon toe hoe de jongeren geconcentreerd aan het skaten waren. Skaten – of skeeleren zoals het vroeger bij haar thuis werd genoemd – was een kunst die Alex altijd al had willen leren. Helaas had ze dat nooit mogen doen, omdat Skeelers toentertijd gewoon erg duur waren en zij nog in de groei was. Voor ze het wist had ze een grotere schoenmaat en zouden de Skeelers niet meer passen. Sagittarius en Aquarius waren net zo onder de indruk van de stunts als hun trainer. Dit hadden ze namelijk nog nooit van hun leven gezien.

Alex wist niet hoe lang ze hadden staan staren, maar ze werden uiteindelijk opgemerkt door een aantal van de skaters, waardoor de aandacht nu naar hen werd getrokken. Ze wist niet precies hoe ze zich daarbij moest voelen, want socialiseren was niet bepaald haar vak, maar ze bleef wel op haar plek staan. Al kwam dat waarschijnlijk omdat ze compleet versteende toen ze het groepje naar haar toe zag komen. Zij was echter niet degene die de meeste aandacht opeiste. “Oh mijn Arceus, is dat een Arcanine?!” hoorde ze al van een afstandje. De persoon die dat had geroepen hield abrupt halt toen ze bij Alex was aangekomen. “Mag ik ‘m aaien?” vroeg ze enthousiast. De blondine kon een grijnsje nog net onderdrukken. Dit was al de zoveelste persoon die Sagi aandacht wilde geven. Het meisje was misschien een klein aantal jaartjes jonger dan haar – waarmee ze dan ook één van de oudsten van het groepje leek. Alex schatte haar hooguit achttien. “Ja hoor. Hij bijt niet. Geef hem maar zoveel aandacht als jullie kunnen,” glimlachte ze naar het groepje. Daar was de Arcanine alleen maar blij mee. Al die handen door zijn manen… Hij kon haast niet wachten.

Tot haar genoegen, echter, was Sagittarius niet de enige die aandacht kreeg. Ook Aquarius viel blijkbaar op. Zo bijzonder was dat niet, want ze was immers een starterpokémon en erg zeldzaam in haar soort. “Mag ik haar vasthouden?” kwam de vraag van een jongere knul. Alex moest omlaag kijken om hem in de ogen aan te kunnen staren. Hij leek maximaal twaalf, al niet jonger door zijn lengte. “Mag ‘ie dat, Aquarius?” vroeg Alex aan haar pokémon. Ze vertrouwde het niet altijd helemaal als het op haar starterpokémon aankwam, want dat hele gebeuren met Team Rocket stond er nog wel dik ingeprent. Ze kon zich ook voorstellen dat haar Squirtle daarom liever niet werd aangeraakt, maar daar leek ze geen enkel probleem mee te hebben. Zolang ze maar in elkaars buurt bleven was het prima. De jongen plukte Aquarius enthousiast van de grond en knuffelde haar stevig – al stikte hij de pokémon gelukkig niet. De Squirtle moest er even aan wennen dat dit niet de armen van haar eigen trainer waren, maar bijten deed ze in ieder geval niet.

Het deed Alex altijd goed om haar pokémon onder de aandacht te brengen. Het was niet alleen goede reclame voor de daycare – ze werden ook nog eens flink vertroeteld en dat verdienden ze nou eenmaal. Sagittarius lag inmiddels op zijn rug zodat er over zijn buik gekriebeld kon worden, terwijl hij speels door het gras woelde om de jongeren te laten giechelen. Alex schudde geamuseerd met haar hoofd. Het was en bleef een blije puppy. “Waarom stond je eigenlijk naar ons te kijken?” vroeg de jongen met haar Squirtle in zijn armen aan haar. De blondine wendde haar blik van de Arcanine af en richtte zich juist tot de knul. “Oh, euh…” begon ze wat ongemakkelijk. Waarom stond ze eigenlijk te kijken? “Ik wist niet dat hier een skatepark was, dus ik kwam even een kijkje nemen en toen zag ik jullie allemaal truucjes doen,” legde ze maar uit. Het was in principe niet gelogen. Haar onderbewustzijn had er vast voor gekozen om te blijven kijken, vooral omdat het er erg nice uitzag allemaal. De jongen keek haar met een scheef hoofd aan. Nam hij geen genoegen met haar antwoord? Hij staarde wel alsof hij een code probeerde te kraken. Dacht hij soms dat ze loog?

“Ben je zelf een skater?” kwam vervolgens de vraag. Oh. Oh, dat was waarom hij zo naar haar keek, of niet soms? Alex schudde met een glimlach haar hoofd. “Nee, ik heb het eigenlijk nog nooit geprobeerd,” begon ze. Toen ze weer vragend werd aangekeken, besloot ze het verhaal maar een beetje aan te vullen. “Mijn ouders vonden het onzin. Ik zou makkelijk iets kunnen breken, dachten ze. Dus kreeg ik geen Skeele – Euh, skates,” legde ze aan hem uit. De jongen knikte vervolgens en stak haar Squirtle naar haar uit om over te nemen. Vervolgens maakte hij een kort rondje op zijn skates en grijnsde hij naar haar. “Mijn ouders waren daar ook bang voor, maar ik heb ze weten te overtuigen dat ik het wel kan. Ze vinden het nu goed, zolang ik mijn bescherming maar aan heb.” Hij wees naar zijn polsbeschermer en vervolgens naar zijn helm. Alex glimlachte naar hem. Zelfs met alles erop en eraan zou het nooit hebben gemogen van de hare, want dan had je nog altijd het probleem van de maat van de Skeelers.

“Ik wilde het wel,” biechtte de blondine op. “Heel graag.” Na die woorden uitgesproken te hebben, merkte ze dat ze meer publiek had dan alleen haar Squirtle en de jonge knul. De rest was gestopt met het aaien van Sagittarius en luisterden nu blijkbaar ook naar haar verhaal. Haar Arcanine keek haar schuldig aan – alsof het zijn schuld was geweest dat ze nooit had mogen skaten – maar dit keer kreeg Alex er niks uit om tegen hem te zeggen. Ze wilde zijn schuldgevoel wegpraten, alleen ging dat moeilijk voor haar wanneer er zoveel ogen op haar waren gericht. “Wat is je maat?” vroeg het meisje dat net aan haar vroeg of ze Sagittarius mocht aaien plots. Ze keek vastberaden naar de blondine, maar die was alleen maar verward om de vraag. “Huh?” was dan ook het enige dat haar mond verliet. “Je schoenmaat. Wat is je schoenmaat?” vroeg de ander opnieuw. Alex liet het antwoord over haar lippen vallen zonder echt te begrijpen wat hier de bedoeling van was. Ze had niet eens door dat ze het gezegd had zonder er verder bij na te denken. Het floepte er zo uit. Een paar stel ogen vielen toen op een jonge knaap die rond de zestien moest zijn. Hij keek eerst vragend naar de blikken die op hem werden geworpen, maar toen hun leider – Alex benoemde haar maar gewoon tot leider van het groepje – naar zijn skates wees, begreep hij de bedoeling.

Hij bukte zonder te klagen voorover en klikte zijn skates los, om ze vervolgens aan de blondine te geven. Althans, dat was zijn bedoeling, want Alex begreep het nog steeds niet helemaal. Ze nam de skates dan ook niet aan zonder vragend naar het groepje te kijken. “Hij heeft jouw maat, dus zijn skates kun je wel aan doen,” legde de leider aan haar uit. “We gaan jou eens leren skaten.” Het klonk niet per se als een uitnodiging, maar het klonk ook niet helemaal dwingend. Het zat er precies tussen in. Alex wist niet zeker of ze dit eigenlijk wel wilde… Ze was immers vijfentwintig en om dan te falen in de buurt van een stel jongeren – dat kon verkeerde gevolgen hebben. Eén blik op de jonge knul waar ze net mee had staan praten en haar pokémon was echter genoeg om haar over te halen. Als ze dit echt nog een keertje zou willen doen, dan was nu haar kans.

Alex zette Aquarius op de grond en nam de skates dan eindelijk aan. De jongen die ze aan haar gaf grijnsde breed en deed vervolgens zijn helm voor haar af. Polsbeschermers en kniebeschermers had hij niet echt – maar daar had de jonge knul van eerder wel een oplossing voor. Hij gaf de zijne aan haar. “Vinden je ouders dat wel goed?” vroeg de blondine aan hem. Grijnzend haalde hij zijn schouders op. “Ze zijn er nu niet en jij hebt het waarschijnlijk harder nodig dan ik.” Alex lachte even. Ze was eigenlijk niet zo’n regelbreker, maar ze gaf hem wel gelijk. Nu dat was afgesproken, deed ze maar vlug alles aan, zodat haar les kon beginnen. De adrenaline gierde door haar lijf en ze voelde zich nog steeds een beetje sociaal ongemakkelijk, maar Sagittarius en Aquarius waren erbij, dus als het misging, dan konden zij haar wel opvangen. Niet met het skaten, maar wel met het hele gebeuren. Dat ze eigenlijk op zoek was naar een Pancham was ze compleet vergeten. Daar hadden ze de rest van de dag nog voor anyway.

“Okay, probeer eerst je balans te vinden, want als je dat niet hebt gaat er niks van skaten komen,” begon de leider met een klein, geamuseerd grijnsje. Ze keek toe hoe de blondine even leek te sukkelen met haar evenwicht – maar ze bleef wel recht staan. “Zie je! Dit gaat helemaal goed komen,” stelde ze Alex gerust. Het werkte enigszins, ondanks dat haar hart nog altijd tekeer ging. Nerveus was ze nog steeds en dat zou waarschijnlijk nog wel blijven, maar ze ging er nu meer vanuit dat de rest hier was om haar te helpen. “Oké, kom nu naar mij toe door je voeten naar voren te duwen. Het is bijna als gewoon lopen, alleen duw je je voeten tegen de grond aan in plaats van ze gewoon op te tillen, snap je?” Nee, ze begreep het niet echt helemaal. Toch deed ze maar ongeveer van wat haar goed leek te zijn. Alex viel bij de derde stap echter bijna en kon nog net haar balans opnieuw vinden. “Easy! Je hebt het al bijna onder de knie!” sprak de leider tegen haar. Ze was al naar voren komen rollen om haar eventueel overeind te trekken, maar dat had uiteindelijk niet gehoeven. “Probeer het nog eens. Niet bang zijn om te vallen – je hebt bescherming aan en wij zijn er, dus er kan niks gebeuren,” vertelde de jongedame rustig. Het werkte; Alex kalmeerde en bij haar tweede poging lukte het haar al om zonder problemen vooruit te komen. “Kijk, dat zien we nou graag,” grijnsde haar lerares. De blondine glimlachte terug.

Toen kwam het groepje plots in beweging. Iedereen behalve Alex en de jongen die haar de skates leende raceten de baan weer op, de blondine verbaasd achterlatend. Ze keek verward naar het tafereel. “Ga de baan maar verder op,” sprak de jongen tegen haar. Alex keek opzij, niet wetend of ze zijn advies nou op moest volgen of niet. Ze zou het eigenlijk wel moeten, wilde ze het echt proberen en er een beetje bij horen, maar ze twijfelde nog heel erg. Dat was vast aan haar te zien, want ze beet in ieder geval hard genoeg op haar onderlip om het zelf te voelen. De jongen was echter niet degene die haar de baan op duwde – dat deed Sagittarius. Met zijn snuit gaf hij haar een duwtje in de rug, waardoor Alex me gemak de baan oprolde en moeite moest doen om overeind te blijven. Tijd om kwaad te worden op hem had ze dus niet, want ze raakte erg uit koers en moest iemand anders zelfs ontwijken om een botsing te voorkomen. Eenmaal tot stilstand gekomen en ver op de baan keek ze weer om zich heen. Een paar jongeren skaten haar voorbij, stuk voor stuk lachend van plezier door de snelheid die ze hadden opgebouwd. Alex kreeg het verlangen om de wind ook langs haar af te voelen gaan, dus besloot ze om zichzelf ook af te zetten en te doen wat van haar werd verwacht – niet alleen door het groepje, maar ook door zichzelf.

Het ging voor heel even goed. Alex maakte zoveel vaart dat ze inderdaad dat heerlijke gevoel van de wind die aan je kleren trok voelde. Ze hield er echter geen rekening mee dat sturen voor haar nog erg lastig was en remmen ging niet op deze snelheid met die afstand, dus toen de blondine eindelijk in de gaten kreeg dat ze veel te snel op één van de hekken af ging, was het al te laat om er iets aan te doen. Een paar van de anderen hadden het al opgemerkt en riepen dat ze vaart moest minderen of naar rechts moest afwijken, maar Alex hoorde het al niet meer. Ze schoot in paniek en voor ze het wist knalde ze tegen het hek aan. Door de snelheid die ze had opgebouwd, kwam ze niet eens meteen tot stilstand. Ze viel juist voorover; over het lage hek heen. Van alle dingen die de blondine had verwacht als haar eerste val, was het niet de duikvlucht die kon rivaliseren met die van Robin van Persian.

Kreunend keek Alex op. Ze voelde niet al teveel pijn, gelukkig, maar ze lag nu languit in het gras naast het skateparkje en voelde er op het moment vrij weinig voor om op te staan. Dat hoefde ook nog even niet, want haar blik viel al op iets geheel anders dan het skaten. Een paar meter bij haar vandaan stond namelijk een Pancham, welke het hele tafereel had gezien en haar stond uit te lachen. Een normaal mens zou waarschijnlijk boos zijn geworden, maar Alex niet. Die was nog even onder de indruk over het feit dat een Pancham zo makkelijk voor haar neus was verschenen. Sagittarius, Aquarius en het groepje skaters dat net bij haar was, verschenen op dat moment achter en naast haar. De skaters stonden aan het hek te kijken, terwijl haar pokémon juist vlak naast haar zijde kwamen te staan. Ze waren erg ongerust over haar en er werd zelfs twee of drie keer gevraagd of het wel ging. Alex kwam half overeind en mompelde iets dat leek op ‘ja het gaat wel’, al kwam haar blik niet van de Pancham af. Het was op dat moment dat de panda ook bij haar twee pokémon opviel.

VS

“Sagittarius?” was het enige dat Alex hoefde te vragen voordat de Arcanine in de aanval ging. Hij begon met een Flamethrower en wist met succes te raken door het verrassingselement. Hierdoor schrok het groepje skatende jongeren wel. “Wat doe je?! Ze lachte alleen maar, dat is niet echt een rede om in de aanval te gaan!” riep één van de jongeren. De blondine stond toen op en draaide zich naar ze om toen ze haar evenwicht weer had gevonden. “Nee, maar ik zocht eigenlijk naar een Pancham. Daarom kwam ik naar deze route,” legde ze rustig uit. Alex had geen idee of het kwam door haar val of  omdat ze de pokémon die ze wilde had gevonden, maar ze voelde zich opeens minder nerveus rond deze mensen. Misschien was het de zelfverzekerde uitstraling van de Arcanine wel, die al de hele dag had staan uitkijken naar een gevecht. De blondine zou het nog bijna jammer vinden dat ze er zelf niet zo van hield. De panda was overduidelijk niet blij met de aanval die haar bijna had verschroeid en riep dan ook flink wat beschuldigingen naar de enorme vuurhond. Alex verstond er echter niks van en het kon Sagittarius niet veel deren. Hij keek zelfs met een speelse twinkeling in zijn ogen naar het beertje.

Die vond dat alles behalve leuk. Ze sprong woedend op de Arcanine af en liet haar poot hard op zijn voorhoofd neerkomen. Sagi had de klap niet verwacht, boog zijn hoofd van zijn tegenstander weg en piepte even van de pijn. Alex fronste bezorgd, duidelijk niet gewend aan dit soort situaties. Waarom vond hij het zo leuk om te vechten als het hem zoveel pijn kon doen? Aquarius leek het ook niet zo leuk te vinden om het aan te horen, maar er echt wat van zeggen deden de Squirtle en trainer niet. Dat deed hun publiek echter wel. “Kom op, Sagittarius! Laat je niet kennen!” De blondine wist niet of ze het moest waarderen dat de Arcanine werd aangemoedigd of niet. Aan de ene kant promootte het dit soort geweld, maar aan de andere kant spoorde het hem wel aan om verder te vechten en dat was wel wat Alex moest hebben. De Pancham liet zich vast niet vangen zonder een gevecht, dat had ze net wel bewezen. Als ze moest gokken, dan was het karakter van de pokémon juist strijdlustig en dat in combinatie met de strijdlust van haar Arcanine ging vast nog wat worden.

“Sagittarius, vecht terug met Agility en dan Thunder Fang!” Als ze de panda met een statusprobleem konden opschepen, dan werd het vangen makkelijker, toch? De kans was op deze manier alleen heel klein en dat was met elke aanval van Sagittarius zo. Niks verzekerden hen van een verlamming of een burn. Haar Arcanine werd een flink stuk sneller door de Agility, waardoor ontkomen aan zijn scherpe tanden een haast onmogelijke karwei werd en de Pancham dan ook niet kon ontwijken wat haar kant op kwam. De Thunder Fang was raak – maar daar betaalde Sagittarius ook een grote prijs mee. Hij begaf zich nu immers in de buurt van de panda en die pakte die kans met beide pootjes zodra ze weer wat was bijgekomen van de elektrische aanval. Een verlamming zat er niet in; wel een nieuwe Karate Chop. Sagi liet vlug de Pancham los en deed een stap naar achteren, zijn hoofd schuddend om de pijn weg te werken. Dat was echt een flinke klap geweest. “Doe je Heat Wave!” Ondanks dat Alex niet zo van het vechten was, wist ze wel wat voor een moves haar pokémon in hun arsenaal hadden. Dat was immers handig voor de egg moves die eventuele baby’s konden hebben, aangezien trainers en dergelijke daar nog wel eens door aangetrokken wilden worden. Zij mocht dan niet van vechten houden – anderen konden dat uiteraard nog wel.

De Arcanine haalde diep adem en blies vervolgens hete lucht weer naar buiten. Hiermee wist hij de Pancham weer te raken en haar ook nog eens een burn cadeau te doen. Dat was precies waar Alex op hoopte toen ze de aanval had geroepen, maar ze sprong nog net geen gat in de lucht. Zeker niet toen de panda erg kwaad bleek te worden en een groot aantal klappen aan haar Arcanine kwam uitdelen. Was dit Comet Punch? Dit moest haast wel. “Vecht terug met nog een Thunder Fang!” droeg Alex hem op, waar hij dan ook meteen naar luisterde. Vlug klemde hij zijn kaken om de pootjes van de Pancham heen en verscheen er niet veel later elektriciteit om zijn tanden heen. Zijn tegenstander werd opnieuw geëlektrocuteerd en even leek het erop dat ze achterover zou vallen om te blijven liggen, maar dat gebeurde niet. Ze was een echt vechtertje, dus dit ging nog een hele klus worden. Misschien moesten ze wat grover geschut inzetten…

“Sagittarius, doe je Take Down!” Het was een groot risico, aangezien hij zelf ook schade op zou lopen met deze zet, maar het was een krachtige aanval. Helaas kwam hij niet verder dan vlak voor de Pancham, want zodra ze hem door had, pakte ze hem vast en slingerde hem zo over haar heen. Alex en de rest stonden met grote ogen te kijken hoe de Arcanine in slow-motion weggeworpen werd. Hoe krachtig was zo’n Pancham wel niet als ze zo’n groot wezen als Sagi in één keer over haar schouder kreeg geworpen? Sagittarius was ook van zijn stuk gebracht, leek het, want hij bleef verbaasd op de grond liggen. Dit gaf hun tegenstander de kans om op hem af te springen met een Slash aanval, welke niet meer te ontwijken viel voor de hondpokémon. “Sagittarius, gaat het wel?” vroeg Alex in paniek aan haar pokémon toen ze hem weer hoorde piepen. Hij stond vlug op en sprong weg van zijn tegenstander, zijn blik een beetje argwanend op de Pancham gericht. “Kun je verder vechten?” vroeg de blondine weer. Hij knikte vastberaden. Dit gevecht wilde hij duidelijk niet verliezen. Hun publiek werd wild toen de Arcanine aangaf niet op te willen geven.

“Reversal!” riep Alex naar haar pokémon. Als ze het zich goed kon herinneren, dan deed deze aanval meer schade wanneer de gebruiker zelf veel schade had opgelopen. Nu leek Sagittarius er nog niet bijna compleet doorheen te zitten, maar hij had toch al flink wat klappen te verduren gehad. Een vechttype aanval was echter een slechter idee tegen een vechttype pokémon, aangezien het zijn eigen type was. Toch leek het flink wat schade op te leveren bij de Pancham toen de aanval daadwerkelijk raakte. Gepaard met de schade van de burn begon de winst toch meer aan hun kant te staan dan aan die van de pandapokémon. “Goed zo, Sagi!” complimenteerde Alex haar pokémon, gevolgd door een ‘goed gedaan’ en ‘zo moet het’ van hun publiek. In de tussentijd vermande hun tegenstander zich en voerde een Work Up uit, zodat haar attack en special attack meer zou aanrichten dan het nu al had gedaan. Toen een Arm Thrust werd ingezet, echter, had de blondine al een goed idee om als tegenaanval te kunnen gebruiken. “Vang het op met Fire Fang!” Het werkte net al, dus dan zou het nu ook moeten werken.

De Pancham had zich hier echter op voorbedacht en veranderde van koers zodra de tanden van de Arcanine in de buurt kwamen. In plaats van Arm Thrust deed ze opnieuw een Karate Chop en dat raakte de arme Sagittarius wederom op zijn voorhoofd. Hij wankelde even en zag wat wazig uit zijn ogen, waardoor hij de Slash niet aan zag komen en naar achteren uitweek. Grommend kwam hij bij van de reeks aanvallen en richtte koppig zijn blik op de panda. No way dat hij ging verliezen van een klein beertje. Daar was hij toch iets te trots voor. Ondertussen beet Alex op haar onderlip, want hoe ging ze aanvallen? De Pancham leek geleerd te hebben van haar eerdere fouten, waardoor aanvallen van dichtbij gevaarlijk werden… Ze hadden wel een sterke aanval die op een afstand kon worden uitgevoerd, maar die was gevaarlijk voor de nabije omgeving en omdat ze dichtbij het groepje skaters stonden, wilde Alex het risico liever niet nemen. Daar was echter nog een aanval in Sagittarius zijn arsenaal voor en dat besefte ze zich nog wel op tijd.

“Sagittarius, creëer wat afstand tussen ons en het gevecht met Extreme Speed!” droeg de blondine haar pokémon als eerste op. Ondanks dat haar bevel misschien wat vaag was en voor flink wat verwarring zorgde onder de jongeren, deed Sagi toch wat ze van hem gevraagd had en stormde met een onmenselijke snelheid op de Pancham af. Hij duwde haar met flink veel kracht naar achteren, waardoor ze achterover schoof en enkele meters verder tot stilstand kwam. Hij schoof ook over de grond om te kunnen remmen, proberend niet al te dicht bij de panda te stoppen. Daar had hij nu al teveel bulten van opgelopen om daadwerkelijk in de buurt van haar te willen staan. “Doe nu Flame Burst!” riep Alex wat luider dan net. Ze moest nu immers wat meer afstand overbruggen. Sagittarius hoorde het gelukkig wel, want hij opende zijn bek en liet een withete vlam verschijnen, welke bij impact uit elkaar spatte en de nabije omgeving schaadde. Ze hadden geluk dat er geen brand ontstond door de aanval, anders moesten ze het gevecht ook nog eens stil leggen. Al had Alex wel een waterpokémon naast haar staan, die de vlammen eventueel had kunnen blussen.    

De aanval was wel raak en tot hun genoegen had het flink wat schade toegediend. De Pancham gaf zich echter nog steeds niet gewonnen – nog steeds kwaad om het feit dat ze plots was aangevallen zonder waarschuwing. Hoe koppig de pokémon wel niet moest zijn om nog te willen verder vechten op dit punt was Alex een raadsel, maar ze wilde het zelf ook niet opgeven. Wie wist was dit wel haar enige kans om er eentje te vangen en moest ze anders de aanvrager teleurstellen. Dan was ze hier voor niks heen gekomen vandaag… Oké, afgezien van het skaten dan. Dat was nog een tweede punt waarom ze het niet wilde opgeven. Ze had een publiek en die werd nu flink ge-entertained. Als ze het nu opgaf, dan werd ze misschien wel voor loser uitgemaakt of iets dergelijks. Ze betwijfelde het eigenlijk, maar je wist maar nooit met jongeren. Ze was ouder dan hen, dus moest ze wel het goede voorbeeld geven. Zelf had ze die immers op die leeftijd nooit gehad. “Ontwijk het!” riep de blondine waarschuwend naar haar pokémon toen een Comet Punch zijn kant op kwam. Gelukkig waren ze op tijd en kon hij nog net aan de kant springen zonder geraakt te worden, anders liep het misschien wel weer gelijk.

“Flamethrower! Houd haar daarmee op afstand!” beval Alex. Wederom opende de Arcanine zijn bek om er vuur uit te laten verschijnen. De blondine stond op redelijke afstand, maar de Flame Burst van net en de withete vlammen van de Flamethrower op het moment waren al warm genoeg om tot waar zij stond te kunnen voelen. Ze wilde niet weten hoe het wel niet voor de arme Pancham moest zijn. Die werd praktisch geflambeerd op haar commando. Die gedachte maakte haar een beetje misselijk, dus schudde ze het maar gauw van zich af. Haar plan werkte in ieder geval wel; de panda werd op afstand gehouden door de vlammen, zeker omdat ze er hard door werd geraakt. Ze sprong er echter niet veel later zelf uit, waardoor het minder schade deed dan wanneer ze erin zou blijven staan. Niet dat het nog veel uitmaakte, want het begon er steeds meer op te lijken dat ze op haar laatste beetje kracht aan het vechten was. Alex wenste vurig dat het beest nu gewoon ter plekke neerviel, zodat ze haar gewoon kon vangen zonder haar nog meer pijn te moeten doen. Misschien dat ze zelfs met één aanval extra de winst zouden bezegelen, aangezien de Pancham net erg aan het wankelen was toen ze de vlammen uit sprong.

“Denk je dat ze het nog lang volhoudt?” vroeg Alex aan haar Squirtle. Die keek met een bezorgde blik naar hun tegenstander, want ondanks het feit dat dit een gevecht was en de Pancham hun vijand, was ze wel nog steeds een moederlijk figuur. Aquarius schudde met haar hoofd en gaf met haar poot aan dat het inderdaad nog maar één rake klap zou kunnen kosten. De blondine knikte. “Dan gaan we het maar afmaken, want dit is niet om aan te zien.” Zou ze voor de zekerheid weer een combinatie aanval moeten proberen? Misschien dat ze dan een fysieke aanval konden gebruiken, in plaats van eentje op afstand. “Sagittarius, maak het af met Extreme Speed en Reversal!” De enorme vuurhond gromde laag, zette zich schrap om te sprinten en schoot toen als een speer op de panda af. Die stond tot nu toe afwachtend te kijken, maar toen de Arcanine met zo’n hoge snelheid op haar af kwam, was het al te laat om nog een poging te doen het te ontwijken. Extreme Speed zorgde ervoor dat de klap raak zou zijn, terwijl Reversal de kracht van de aanval zou versterken, aangezien Sagittarius ook flink wat klappen had gehad. De pandapokémon maakte geen schijn van kans tegen deze combinatie en viel dan ook voorover in het gras.

Alex haalde vlug een pokéball tevoorschijn. Dat verliep minder soepel dan gehoopt door de zenuwen en de snelheid waarmee ze te werk ging, maar ze had dan toch een pokéball in haar handen. Met een niet zo’n strakke worp gooide ze het voorwerp naar de Pancham, klapte de pokéball bij aanraking open en zoog de panda in één keer naar binnen. Gespannen keken een flink aantal ogen naar het gewiebel dat volgde, nieuwsgierig of de vangst dan toch zat of niet.      

2x Flamethrower
1x Agility
2x Thunder Fang
1x Heat Wave (+ Burn)
2x Reversal
2x Extreme Speed
1x Flame Burst