Happy Endings

Lizzy keek naar de pokéballen op de tafel voor haar. Allemaal waren ze gestolen geweest en allemaal moesten ze terug naar hun rechtmatige eigenaar. Nu zou dit een best leuk klusje zijn als de mensen niet verspreid over Kalos woonden. Het meisje zuchtte en wierp een blik op de Riolu naast haar. Dante smikkelde net haar middageten op en had geen zorgen aan haar kop. Maar voor haar zou het ook niet moeilijk zijn, Riolu’s hadden een ongelofelijk uithoudingsvermogen en zou zo de trip door Kalos kunnen maken. Maar aangezien zij het nooit bij zou kunnen houden moesten ze maar lopend gaan, of met een ander vervoer. Lizzy keek naar de adressen en probeerde te beslissen naar welke ze eerst zou gaan. Camphrier Town stond boven aan haar lijst, dan zou ze naar Lumiose en Santalune gaan. En dan zou ze wel zien waar ze erna heen zou gaan. “Laten we gaan,” zei ze opgewekt tegen haar partner. Dante stopte het laatste beetje eten in haar bek en liet een vrolijke ‘ru’ horen.
Gelukkig hadden ze een lift naar Camphrier kunnen krijgen, een van de Rangers uit de stad had iets moeten halen en had aangeboden dat ze mee kon rijden op zijn Salamence. Geweldige pokémon, die draken, op een dag wilde ze er ook een. Lizzy had afscheid genomen van de Ranger en liep nu door de stad. Alleen nog het juiste huisnummer vinden.. samen met een vrolijke Riolu liep ze de huizen af, dit werd een laaaaange dag. Uiteindelijk had ze het gevonden, nummer 35. Beleefde belde het meisje aan en wachtte geduldig tot iemand open deed. Een jonge vrouw, van rond de twintig deed open en keek verbaast naar de vijftien jarige voor haar deur. “Ik uhm.. ik kon van de Ranger Base en ik heb je eh.. Furfrou was het?” begon Lizzy aan haar uitleg, de eerste was een Furfrou. De vrouw keek haar voor een moment ongelovig aan en piepte toen “Vivi?” Lizzy knikte, aangezien dat waarschijnlijk de naam was van de hond, en pakte de pokéball waar ze een sticky note met Furfrou op had geschreven. De vrouw pakte de rode ball aan en liet de pokémon die erin zat eruit. Een witte Furfrou verscheen en keek schichtig om zich heen, maar bij het zien van de dame blafte ze opgewekt en sprong in de geopende armen van de vrouw. Lizzy keek kort toe hoe de Furfrou haar trainers gezicht aflikte en wierp een blik op Dante. Wat was ze blij dat de Riolu dat niet deed. Het was niet erg.. hygiënisch. En voor iemand die snel ziek werd, zoals zij, kon ze dat niet gebruiken. “Ik eh.. ga dan maar,” mompelde Lizzy ongemakkelijk tegen de vrouw en Furfrou. Ze wilde zich omdraaien, maar werd vastgepakt door de dame. “Bedankt,” zei ze met tranen in haar ogen, die had haar pokémon duidelijk gemist. Elizabeth glimlachte en knikte. “Verlies haar niet nog een keer.” De vrouw knikte en trok haar hond naar binnen. Op naar het volgende huis. Dante keek kort naar de gesloten deur en toen naar haar trainer. “Wat?” vroeg Lizzy bij het zien van de starende blik van haar pokémon. Geluidloos kwam de Riolu naar voren en gaf haar een knuffel. Voor een moment bleef Dante zo staan en liet toen los met een wat trieste blik. Lizzy bukte zich en gaf de Riolu een aai over haar kop, Dante moest de emoties van de vrouw en pokémon hebben gevoel en was blij dat zij niet was gestolen.. dat was het ergste wat kon gebeuren, de Riolu meegenomen door Arceus weet wie.
De weg naar Lumiose was.. lang en stijl. Dante had er geen moeite mee, maar haar trainer was nu al moe. Lizzy keek naar de skaters en wenste dat zij zo een paar had. Maar nee, zij moest lopen. Met medelijden keek Dante het meisje aan, zij was gewend aan dit soort dingen, maar haar trainer.. die kon beter met de auto of trein gaan. Geritsel in het gras deed haar opkijken, een Skiddo lag doezelend in het veld en leek door niks te kunnen worden gestoord. Misschien was dat de oplossing naar wie ze zochten! Opgewonden rende de Riolu naar haar trainer en trok aan diens broek. Lizzy keek haar pokémon vermoeid aan, wat nu weer? Dante wees naar de slapende Skiddo en naar haar Styler. Licht verrast keek de Ranger naar de groene pokémon en dacht kort na, dit kon inderdaad werken. Ze pakte haar Styler en schoot de tol op de pokémon af. Slapend was er niks aan en al snel was de Skiddo gevangen door het ding. Zachtjes maakte Dante de pokémon wakker en legde kort uit wat het geval was. De Skiddo stond op en rekte zich uit, vrolijk richtte hij zijn blik op zijn tijdelijke baas. In elk geval leek het een vriendelijke pokémon. Lizzy klom op de rug van de geit en spoorde die aan tot lopen. De Skiddo begon met rennen en werd bijgehouden door Dante, voor de Riolu was dit tempo niet moeilijk om bij te houden. Op naar Lumiose! In stijl! Even later rende de twee pokémon de stad in, met Lizzy licht misselijk op de rug van de Skiddo. Nu nog het juiste adres vinden...
Het was onmogelijk, hoe woonde je in Lumiose zonder dagelijks te verdwalen? Ze liep al zeker een half uur door de stad zonder de juiste straat te hebben gevonden. Of nou ja, nu was ze er eindelijk, maar het had zo lang geduurd. Zelfs de Skiddo leek wat verveeld. Vermoeid belde Lizzy aan bij het juiste adres en wachtte tot er iemand open deed. Een meisje van ongeveer zeven deed open en keek haar met grote ogen aan. “Uhm.. zijn je ouders thuis?” vroeg Lizzy ongemakkelijk aan het kind, ze kon niet zo goed overweg met kleine kinderen. Het meisje schudde haar hoofd en keek naar de twee pokémon achter de Ranger. “Is er een eh.. pokémon gestolen?” vroeg Lizzy aan het meisje. “Niet zo lang geleden?” Het meisje keek haar nu aan en knikte langzaam. “Zuzu,” mompelde ze met haar blik op de grond. Lizzy pakte snel haar tas met de overige vijf pokéballen en zocht snel de ball met het adres erop. “Ik denk dat dit hem is,” zei ze glimlachend terwijl ze het ding voor het meisje hield. Met grote ogen pakte het meisje de ball aan en liet de pokémon eruit. Een Bidoof verscheen en keek met zijn vrolijke molligheid naar het meisje. Een verrast kreetje klonk en de Normaltype kreeg een stevige knuffel van het kind. “Dank je,” zei het meisje tegen de Ranger en trok de Bidoof naar binnen. Vast om mee te spelen of zo. “Laten we verder gaan,” zuchtte Lizzy vermoeid tegen de twee pokémon. Gelukkig was er maar één adres in Lumiose, want zo een zoektocht wilde ze niet nog een keer. De volgende stad was Santalune.. gelukkig lag dat lekker dichtbij. Lizzy klom weer op de rug van de Skiddo en spoorde die zachtjes aan. Dante nam de leiding en wees de weg richting route 4, in elk geval was dat makkelijker te vinden dat het huis.
De Skiddo stoof over de route alsof het niks was, Dante rende even snel mee en genoot duidelijk van de snelheid die ze voor de verandering maakte. De volgende pokémon was gestolen van een Daycare, het waren er zelfs twee. Dat was een opluchting, want dat betekende dat ze een huis minder hadden om naar te gaan. Zoekend keek Lizzy door de stad, nu nog de straat vinden, great. Ze pakte haar holo caster uit haar zak en zocht het op. Had ze eigenlijk veel eerder moeten doen. Oké, de Daycare lag in de buurt van het bos. Best logisch als je pokémon vrije uitloop wilde geven. Het meisje klopte op de Skiddo’s nek en de geit rende verder, achter de Riolu aan. Het duurde niet lang of ze waren in de buurt en kwam een boerderij in beeld. “Die kant op,” wees Lizzy, dat moest het zijn! De twee pokémon renden richting het gebouw, gelukkig was het niet ver. Eenmaal aangekomen gleed de Student Ranger van de Skiddo, al dat rijden maakte haar wat onwel, en klopte aan aangezien ze geen bel zag. Een man deed open en keek haar nors aan. “Meneer.. Maxwell?” vroeg Lizzy onzeker, deze man leek niet een erg fijn persoon. De man knikte en vroeg “Wat?” op een toon die om zijn zachts chagrijnig kon worden genoemd. “Ik heb eh.. uw twee gestolen pokémon,” ging Lizzy verder, ze wilde hier snel weg! De man knikte en keek kort naar de twee pokémon achter haar. “Mooie vos heb je daar,” zei hij met een goedkeurende blik op Dante. Lizzy, die net haar tas aan het doorzoeken was naar de juiste pokéballen, keek voorzichtig op. “Dante?” vroeg ze. “Ze komt van een Breeder in Hoenn.” Dante kwam inderdaad van een fokkerij die erg veel prijzen had gewonnen met hun pokémon. Want ze had alleen het beste van het beste mogen krijgen van haar ouders. “Wat mot je ervoor?” vroeg de man met een geïnteresseerde blik in zijn ogen. “Sorry, Dante is niet te koop,” antwoordde Lizzy kortaf. “Ze is mijn partner. Hier.” Ze duwde de twee pokéballen in de handen van de man en draaide zich om. Ze wilde hier geen seconde langer blijven. Kwam ze netjes gestolen pokémon terug brengen, dacht hij dat ze een handelaar was of zo iets. Alsof ze Dante zou kunnen verkopen! Nou ja, op naar het volgende adres.
Lizzy had zich neer gezet in het gras in de buurt van Santalune en bekeek de pokéballen, daar had ze de adressen op gezet. Eentje was in Aquacorde en de andere in.. Lizzy keek nog een goed en deed haar best niet te kreunen. De andere was in Camphrier, waar ze was begonnen. Hoe had ze hier overheen kunnen kijken? Maar aangezien ze nu in de buurt van Aquacorde waren had het niet veel zin naar Camphrier te gaan en dan terug te komen. En Camphrier Town was niet zó ver van Lumiose, het was gewoon stom dat ze hier overheen had gekeken. “Laten we gaan,” zei Lizzy nog redelijk opgewekt tegen haar twee pokémon. Om nu geïrriteerd te worden door haar eigen fouten was ook niet echt volwassen. De Skiddo huppelde naast het meisje en liet haar op zijn rug klimmen, de geit vond het avontuur om de een of andere reden leuk. Ach, het was weer eens wat anders dan slapen op zijn route. Lizzy klom op de rug van de geit en even later stormden ze op het bos af. Daar moesten ze immers eerst door. Echt tijd om de natuur te bewonderen hadden ze niet en het meisje sloeg dus ook niet erg veel aandacht op de omgeving. Ze kon hier altijd nog terug komen. Langzaam begon de begroeiing minder te worden en kwam de bekende brug in zicht. De hoeven van de Skiddo klonken hol tegen de stenen van de brug. Lizzy hield zich zo goed mogelijk vast aan het lichaam van de pokémon, al was dit niet de meest aangename manier van reizen was het nog altijd sneller dan lopen. Veel sneller. Onhandig liet Lizzy de pokémon langzamer lopen en keek naar het adres op de sticky note van de pokéball. Volgens haar holo caster was het niet erg ver weg van waar ze was.
Na even zoeken hadden ze het huis gevonden en belden aan. Geen antwoord. Lizzy probeerde het nog een keer, maar niemand antwoordde de deur. “Ze is niet thuis,” klonk er opeens van rechts. Verbaasd keek Lizzy opzij en zag een vrouw kijken. “Ze is aan het werk.” Was de verder uitleg. “Weet u toevallig waar dat is?” vroeg Lizzy beleefd, want ze ging echt niet later terug komen. Nu ze hier was wilde ze het ook afsluiten. De vrouw knikte en pakte een blaadje uit haar tas. “Hier,” zei ze nadat ze het adres op het blaadje had gekrabbeld. “Bedankt,” glimlachte Lizzy terwijl ze het op haar holo caster invoerde. “Graag gedaan,” was het vriendelijke antwoord. “En veel succes Ranger.” Verbaasd keek Lizzy op, hoe wist zij dat nou? Dante had het echter al door en trok aan het kenmerkende, groene vestje van haar trainer. Natuurlijk. Ach, ze had het adres en het was niet erg ver. Hier konden ze wel naar lopen, want veel langer op de rug van de Skiddo wilde ze niet zitten. Met de twee pokémon op haar hielen begon Lizzy aan haar tocht naar een van de café’s van Aquacorde. Aangezien het niet eens tien minuten lopen was kwamen ze snel aan bij het gebouw. Lizzy keek kort naar het café, gebaarde dat de pokémon buiten moesten blijven en liep toen naar binnen. Het was geen Lumiose kwaliteit, maar het was zeker gezellig. “Ik zoek mevrouw Cheng,” zei Lizzy tegen iemand aan de kassa. De jongen keek haar voor een moment onderzoekend aan en verdween toen naar achteren. Een jonge vrouw kwam aangelopen en keek haar bezoeker nieuwsgierig aan. “Ik heb uw pokémon,” legde de Ranger kort uit, veel uitleg zou niet nodig zijn, toch? De dame keek haar kort aan en kwam toen naar de andere kant van de balie. “Mijn Gible?” vroeg ze met een hoopvolle blik in haar ogen. “Dat eh.. kijk maar,” mompelde Lizzy terwijl ze de pokéball uit haar zak graaide. Een pokémon verscheen, omringd door glinsteringen. Een shiny Gible. Mevrouw Cheng gaf de pokémon een knuffel en keek de Ranger blij aan. Duidelijk de juiste pokémon.
Na afscheid te hebben genomen en een zak met gebakjes mee te hebben gekregen liep Lizzy weer naar buiten en vond de Skiddo en Riolu lui tegen de muur zittend. Wat had ze anders moeten verwachten? “We gaan weer,” zei het meisje blij tegen de twee pokémon, al die gerustgestelde mensen werkten op haar stemming. Toen herinnerde ze zich dat ze helemaal terug moesten naar Camphrier en daalde haar stemming weer een beetje. Maar ach, het had altijd erger gekund. Ze had altijd nog naar Snowbelle of zo kunnen gaan, en dat was heel wat erger dan de afstand die ze nu moest afleggen. Dat ze nog een laatste ritje op de Skiddo moest maken was nodig, en dan was ze er vanaf. Lizzy klom op de rug van de geit en knikte naar haar Riolu, Dante wist wel waar ze heen moesten. De Riolu begon te rennen en al snel waren ze weer onderweg. De weg naar Camphrier was echt lang, en als je misselijk werd van Skiddorijden was het een ware hel. Lizzy had halverwege al enorme spijt dat ze de pokémon niet helemaal aan het begin had terug gebracht. Maar ja, niks aan te doen. Bovendien waren ze er bijna. Vlak voor de stad kwam de Skiddo glijdend tot stilstand en bleef licht onrustig staan. Lizzy gleed dankbaar van zijn rug en pakte de zak met lekkers uit het café. “Hier,” zei ze terwijl ze een pokémonvriendelijke snack voor de geit hield. Dat had hij wel verdiend naar de hele reis door half Kalos. Dankbaar nam de Skiddo het gebakje uit het meisje haar hand en begon het op te eten. Lizzy wierp een blik op haar Riolu en draaide zich naar de stad. Nu ze de Skiddo niet meer nodig hadden en hem terug hadden gebracht naar zijn natuurlijke leefomgeving konden ze de laatste pokémon afleveren. Samen met de blauwe vos liep de jonge Ranger richting stad, nu hopen dat ze het makkelijk zouden vinden.
Terwijl Dante van haar deel van de snacks at zocht Lizzy naar het juiste adres. Volgens haar holo caster was het niet ver weg, en ze vertrouwde op haar technologie. Het duurde dan ook niet lang of ze stond voor het juiste huisnummer. Opgelucht belde het meisje aan, dit was de allerlaatste pokémon. Na vandaag wilde ze het liefst haar bed in duiken en de rest van de dag slapen. En misschien iets nemen tegen misselijkheid, dat was ook niet helemaal gezakt. Een jongen deed open, misschien van haar leeftijd. “Ik heb een em.. gestolen pokémon om terug te geven,” zei Lizzy tegen degene die open had gedaan. Onverschillig keek hij haar aan en schreeuwde toen naar achteren. “Julia!” een meisje, van dezelfde leeftijd kwam aangelopen en keek verbaasd naar Lizzy, een tweeling? “Het is voor jou, waarschijnlijk je pup,” mompelde de jongen terwijl hij terug het huis in liep, dat.. kon ook. “Heb je echt Wolff?” vroeg Julia ongelovig aan de jonge Ranger voor haar. Lizzy knikte en pakte de pokéball met het adres erop. Het meisje liet de pokémon er meteen uit en knuffelde de Growlithe stevig, net als iedereen leek te doen zodra die zijn pokémon terug had.. behalve die norse Breeder dan, die leek niet veel affectie te hebben voor zijn dieren. Maar goed, dit was de laatste, ze was klaar. “Bedankt,” zei Julia nog terwijl ze haar hypere pokémon vasthield. Lizzy glimlachte vriendelijk en liep weg. Ze was er vandaag helemaal klaar mee. Zodra ze een bankje had gevonden plofte ze neer en pakte ze de zak met gebak. Ze had zelf ook wel wat verdiend. Terwijl ze het cakeje langzaam opat, niet te snel vanwege haar misselijkheid, keek Lizzy naar de lucht. Het was alweer namiddag. Het zou vast al vier uur zijn geweest, en dan te bedenken dat ze rond enen waren weggegaan van de base. Wat een lange dag. Dante trippelde vrolijk rond en leek nog helemaal niet moe te zijn, maar dat had je met Riolu’s; ze leken een oneindige bron van energie te hebben. Meestal dan. Zelfs Dante werd moe van een dag met kleine kinderen, dat had ze al een keer ervaren. “Zullen we zo naar huis gaan?” vroeg Lizzy vermoeid aan haar pokémon. De Riolu knikte en liet een ‘rio’ horen. Het enige probleem was dat ze wel een lift moesten vinden.. want ze ging voor geen goud nog eens op een Skiddo zitten. Dan liever liepen. Langzaam stond Lizzy op en keek om zich heen, waar was het Ranger station hier ook alweer?