Egg-ceptional [Open]

Kate knikte en draaide zich om, gelukkig had ze haar trouwe Flygon die klaar was om haar bij te staan. Behendig sloeg Kate haar arm om de nek van de pokémon en Tara zette af. De draak schoot door de tunnels naar voren en probeerde onderweg Kenneth bij zijn armen te grijpen. Misschien een beetje ruw, gezien de kracht van de Flygon, maar nodig aangezien ze hem anders zou achterlaten. Kate hield zich zo goed ze kon vast aan de nek van haar draak en balanceerde op diens been terwijl ze haar gogoggles over haar ogen probeerde te laten glijden zodat ze geen aarde in haar gezicht kreeg. Geweldig, die op Flygon gebaseerde brillen, perfect voor woestijn en Flygon mensen zoals zij!

Terwijl Kate haar best deed om het ei wat ze onder haar vrije arm had niet te verliezen kwam Tara in de buurt van de uitgang. Licht werd zichtbaar en de draak hield langzaam op met vliegen. Ze liet Kenneth los en keek kort of ze hem niet te hard mee had getrokken, in vergelijk met de trainer was ze een heel stuk sterker. "Gaat het?" vroeg Kate met een blik op de jongen. Ze kon het nu absoluut niet hebben dat hij gewond was, want als de Diglettman achter hun aan kwam zou dat alleen in zijn voordeel werken. Hij zou het vast niet erg vinden als een van hun gewond was. Des te meer redenen om uit de ondergrondse gang te komen. Tara had ze tot vlak voor de deur bij ingang gebracht. Kate liep naar het gat en keek naar boven, het licht was fel en ze kneep haar ogen voor een moment samen. "Tara," de Flygon kwam aangelopen en ging naast haar trainer staan. Kate sloeg haar arm weer om de draak haar nek en hield in haar andere haar ei vast. Al snel stond ze boven aan het gat en hopte haar Flygon weer naar onder. Nu was het Kenneth's beurt.

Goed iedereen was buiten, niks vergeten? Kate checkte of ze haar ei nog had, maar dat was gelukkig onder haar arm. "Ik ben meer thuis in woestijnen," glimlachte ze als antwoord. Tara trok de aandacht van haar trainer met een zachte kreet, wat gingen ze met het gat doen? Kate keek naar de deur en vroeg zich af of ze het moesten dichten. Aangezien de man er van een andere kant in was gekomen zou hij niet vast komen te zitten, en anders zou hij misschien achter hun aan komen. "Denk je dat we dit het best kunnen dichten?" vroeg Kate nadenkend aan Kenneth. Bij twijfel altijd de mening van iemand anders vragen. Maar toch, het was niet alsof ze hier nog terug zou komen.

"Maar het is moeilijk om te weten wat de goede vraag is," zuchtte Kate als antwoord. Ze hoefde echt niet allemaal van die ingewikkelde antwoorden.. of vragen. Ze had er bovendien best veel vertrouwen in dat ze zelfs zonder de goede vraag een goed antwoord zou kunnen vinden. Het ging ook alleen maar om een gat dichten, het was niet alsof het lot van de Berry Fields er vanaf hing. "Dan komt de Diglettsekte achter je aan in je slaap," reageerde Kate droog als antwoord, wat zou er gebeuren als ze het gat niet dichten? Maakte haar niks uit, ze woonde in Hoenn. En dat was best ver van Kalos af. Tara gaapte en keek haar trainer afwachtend aan. "Wil je naar huis?" vroeg Kate glimlachend aan de draak. Zij wilde ook graag terug naar haar boomhuis, veel prettiger dan onder de grond.

Dichten leek inderdaad toch de beste optie. Aangezien ze anders misschien nog rare aanvaringen zouden kunnen hebben.. "Tara," Kate keek haar pokémon aan. Flygons waren gelukkig deels Groundtype en het zou dan ook niet moeilijk zijn het gat te vullen met de krachten van de draak te gebruiken. Tara stapte richting het gat en met een Sand Tomb begon ze met het opvullen van het gat. Het duurde even, maar uiteindelijk was het vol met aarde en zand. Zand was niet het beste om het gat mee op te vullen, maar.. wie weet, misschien groeide er wel een palmboom of andere tropische plant. Kate richtte haar blik op Kenneth, was er nog iets wat ze moest doen? Na het dichten van het gat was er niet echt nog iets wat ze te doen had in Kalos. Straks zou ze weer op de boot naar Hoenn zitten, terug naar huis.

"Is er.. is er nog iets waarmee ik je kan helpen?" vroeg Kate aarzelend aan Kenneth. Aan de ene kant was het haar werk om behulpzaam te zijn en andere te helpen, maar aan de andere wilde ze graag naar huis. Bovendien had je nog die boottijden en alles, je moest er allemaal rekening mee houden. "Want anders ga ik, ik moet helemaal terug naar Hoenn." Met de boottijden zou ze er morgen vast wel weer zijn, vanavond nog als ze snel was. Maar dat hing allemaal af van welke boot ze had en of ze op tijd was. Want ze had ook geen zin in uren wachten op een andere boot als ze de eerste miste.

"Ik woon er, in Fortree," beantwoordde Kate toch de ongevraagde vraag van Kenneth. "Ik ben hier alleen voor een minivakantie." Omdat Kalos best een mooie regio was, heel populair bij toeristen en alles. Perfect om eens te relaxen.. maar dan was Hoenn misschien nog beter, aangezien het een eiland was en alles en.. ach, Kalos was gewoon eens wat anders aangezien ze het meeste van haar eigen regio al had gezien. Kenneth liet een Skarmory verschijnen en klom op diens rug. "Bye," reageerde Kate als afscheid met opgestoken hand. Maar in plaats van weg te vliegen leek de Skarmory geen zin te hebben en bleef koppig staan. Hoofdschuddend keek de Ranger naar de ijzeren pokémon, ze had het niet zo op vogels, en richtte zich toen naar Tara. De Flygon liet haar trainer op haar rug klimmen en wachtte op een signaal. "Veel succes," grijnsde Kate tegen de jongere trainer en klopte toen op haar draak haar nek. Tara zette krachtig af en vloog omhoog langs de kleinere pokémon. Op naar Coumarine!