Achter de geraniums

Gavin wierp een blik op de koelboxen waar Kenneth bij stond. De goedkoopste was nog duur naar Gavin’s idee. Hij had echt geen zin om dat geld uit te gaan geven voor een koelbox, zeker niet als ze maar één dag zouden zitten in dat verdomde bos. Zou Kenneth zo’n verwende jongeman zijn? Zo had hij zich nochtans tot nu toe niet gedragen, maar het zou natuurlijk altijd kunnen dat Kenneth dit zich perfect kon permitteren wat geld betrof. Dat was dan ontzettend mooi voor Kenneth, maar zijn eigen vader was er niet voor hem om voor hem te zorgen en zijn moeder stuurde hem ook niet heel erg veel geld op. Hij wist dat dat deels ook kwam omdat hij zei dat hij genoeg inkomsten haalde uit weddenschappen die hij met trainers sloot als hij met ze ging vechten – en voor de helft van de tijd was dat ook wel zo – maar toch zou hij soms willen dat ze uit zichzelf toch wat geld voor hem zou opsturen. Dat hoefde dan geen groot bedrag te zijn, maar iets kleins zou wel fijn zijn. Gavin haalde een wenkbrauw op toen Kenneth begon te spreken. ‘Kenneth,’ zei hij terwijl hij met zijn wijsvinger en duim over zijn neusbrug begon te bewegen om zijn komende woedeaanval in te houden. ‘We zijn maar één avond en nacht onderweg. Denk je nu echt dat het niet meer eetbaar is omdat we het een paar uur in onze rugzakken gehouden hebben? Hoe denk je dat ik al mijn blikvoer en drinken de afgelopen tijd gedronken heb?’ Hij keek de jongen aan alsof hij gek geworden was. ‘En bovendien,’ ging hij verder, ‘ben ik niet diegene die het gaat dragen als we het toch kopen, noch diegene die er iets voor ga neerleggen. Dit is jouw idee.’ Hij sloeg zijn armen over elkaar heen. Voor het eten wilde hij gerust mee betalen, maar hij ging zijn geld niet steken in iets dat hij toch niet zou gebruiken.