Achter de geraniums

Een norse uitdrukking was te zien op Gavin’s gezicht terwijl hij het water van zijn mouwen liet druipen en ondertussen nog eens de duizend verontschuldigingen van de vrouw aan mocht horen. Het was echt weer typisch dat hij hier ook maar één voet had gezet in Kalos en dat een paar kinderen het al nodig hadden gevonden om hem zo te doen laten schrikken dat hij in het water gekukeld was. Hij was voor een tweede keer in Kalos omdat hij de vorige keer geen tijd had genomen om alles eens goed te bekijken, maar vroeg zich nu al of af het niet beter was als hij weer terug zou gaan naar Hoenn. Hij moest zich immers voorbereiden op de derde gym en hij had hier niks om te blijven. Wat was zijn motivatie zelfs om naar hier te gaan? Nieuwe mensen leren kennen? Hij wist dat het vrij ironisch klonk langs zijn kant uit, maar eigenlijk was dat precies de reden geweest waarom hij in eerste instantie naar Kalos had willen gaan. Hij wilde wel degelijk zijn best doen om nieuwe mensen te leren kennen, maar het hoefde voor hem ook weer niet op deze manier. ‘Al goed,’ bromde hij toen de vrouw hem uit zijn gedachten haalde door zijn mouw vast te pakken. Geschrokken duwde hij haar weg toen ze de mouw uit wilde knijpen. De mouw was al naar een gevaarlijke hoogte gegaan. Als ze zijn pols zou omdraaien zou ze het litteken zien en dat wilde hij niet. De vrouw fronste verontwaardigd, mompelde iets chagrijnig en liep vervolgens weg. Haar kinderen achtervolgden haar en Gavin draaide zich om voordat ze haar man erbij ging halen. Met over elkaar geslagen armen liep Gavin willekeurig een kant op, liep een paar trappen op en staarde recht naar een grote poort die dicht was. Hij haalde zijn schouders op, liep wat verder door en opende de poort. Wat hij zag was een klein dorpje waar wat mensen rondliepen. Tot Gavin’s ergernis moest hij niezen en merkte hij ook nog eens dat hij geen zakdoek had. Heerlijk om met druipend haar, druipende kleren en een boze blik op iemand af te gaan lopen. Niet dus. Maar hij had geen keus en dus liep de jongen nors op een andere jongen af die wat daar zat. ‘Heb jij misschien een zakdoek voor me?’ vroeg hij nors en niet op een beleefde manier.

Het feit dat hij helemaal nat was van het water en dat hij dan een zakdoek kwam vragen omdat hij moest niezen was misschien lichtelijk humoristisch, maar Gavin kon er het leuke niet van in zien. Dadelijk zou hij ziek worden dankzij deze onzin en bovendien moest hij zich zo snel mogelijk omkleden. Dankzij deze actie gingen zijn kleren namelijk aan zijn lijf plakken en had hij de kans dat zijn littekens weer begonnen te jeuken zoals ze altijd deden als er iets tegenaan plakte. Als zijn kleren tegen zijn littekens plakten dan leken ze hem echt te willen treiteren. Of ze begonnen toevallig gewoon net op dat moment te jeuken, maar Gavin had wel eens een keer geweten dat hij een half uur stond te krabben omdat hij met natte kleren onder de douche was gegaan. Hij had zich zeer ellendig gevoel, maar het natte stof had zijn littekens geïrriteerd en vervolgens had hij een half uur staan krabben om het irritante gevoel weg te krijgen. De jongen richtte een geërgerde blik op de kerel die zijn kant niet op keek en vroeg of hij soms hooikoorts had. Hij wilde net een nijdig antwoord geven toen de jongen zijn hoofd draaide en Gavin merkte dat hij niet ouder moest zijn dan zestien. Hij was echter zeer slecht in leeftijden schatten en durfde niet volledig van deze theorie uit te gaan. ‘Zou jij dat niet zijn dan?’ vroeg hij geïrriteerd. ‘Ik denk dat niemand het leuk vindt als hij of zij nat is.’ Hij rolde met zijn ogen. ‘Maar dat was niet echt mijn vraag. Mijn vraag was of je soms een zakdoek had. Een simpel antwoord zou al volstaan zijn, want dan verdoe ik mijn tijd hier niet verder.’ De jongen haalde geïrriteerd een wenkbrauw op terwijl hij wachtte op wat de andere jongen zou antwoorden.

Gavin’s mond viel nog net niet open toen hij het antwoord van de jongen hoorde. Moleculen...? O2…? Wat…? De jongen moest misschien net iets ouder dan vijftien zijn als hij dan nog niet slecht kon schatten qua leeftijden, maar hij sprak als een professor van scheikunde alsof hij ergens in de dertig was of zo. Gavin had nog nooit zo veel moeilijke woorden bij elkaar gehoord en vroeg zich af of dit soms één van die kinderen was waar niemand naast wilde gaan zitten in de klas omdat ze dan bestookt werden met verhalen waar ze nooit wijzer uit zouden worden. Gavin werd er in ieder geval niet wijzer uit en vroeg zich af in wat voor situatie hij nu weer beland was. ‘Dan heb je nu iemand ontmoet die dat wél kan. Gefeliciteerd,’ snauwde hij. ‘Koop een taart en vier het.’ Hij sloeg zijn armen nijdig over elkaar heen. Het feit dat de jongen allemaal woorden tegen hem had gesproken die hij niet begreep zinde hem niet en het feit dat hij er niet veel wijzer uit werd zinde hem nog minder. Hij had gewoon om een zakdoek gevraagd, niet om een scheikundige uitleg over O2 moleculen. Of hoe het ook mocht heten. Het laatste gedeelte wat de jongen zei – en waarin hij zich voorstelde als Kenneth – begreep hij gelukkig wel, maar dat maakte het gewoon eng. Dus omdat hij nat was, geïrriteerd en veel snauwde was de jongen in hem geïntegreerd? Dat was gewoon eng. ‘Gavin is de naam,’ zei hij al iets rustiger, maar zijn wenkbrauw was wantrouwend opgetrokken. Er was niet veel ruimte tussen hun, maar Gavin voelde zich meer geïntimideerd door de vreemde woorden dan het feit dat ze zo dicht bij elkaar stonden. ‘En ik ben in het water gevallen door een paar rotjochies die klaarblijkelijk geen goede opvoeding van hun moeder hebben gekregen. Rotkinderen.’ Hij keek geërgerd naar Kenneth. Vervolgens kreeg hij de zakdoek in de gaten en griste deze uit de hand van de jongen terwijl hij zijn neus depte. Gatverdamme.

Oké, misschien was het niet bepaald netjes hoe hij de zakdoek uit Kenneth’s hand had gegrist en vervolgens niet eens ‘dankjewel’ had gezegd voor het feit dat de jongen zich echt de moeite had genomen om hem een zakdoek aan te reiken, maar het was niet bepaald zijn fout dat hij zich geïntimideerd voelde door deze verschijning. Het ironische was dat het eerder andersom bedoeld was. Mensen voelden zich namelijk eerder sneller geïntimideerd door hém dan hij door hun. Toch leek Kenneth in het minste geïntimideerd door hem te zijn en Gavin had geen idee of hij dat eng, aangenaam of interessant moest vinden. Hij nam aan dat het een beetje van ze alle drie was, maar nog steeds het meeste neigend naar het eerste omdat de jongen echt geïntegreerd in hem leek te zijn. Ook zijn buitengewone interesse voor de manier waarop Gavin nat was geworden vond de zwartharige jongen eng, maar hij besloot om zijn vooroordelen voor zich te houden. Waarom zou hij immers iemand vooroordelen als hij dat zelf niet wilde dat anderen dat bij hem deden? Maar waarom deed hij ook alsof hij maar iets gaf om dat? Omdat je dat wél doet zei een irritant, pesterig stemmetje in zijn hoofd. Het was echter wel waar. Sinds dat hij op deze reis was gegaan hadden de mensen om hem heen en zijn verschillende ervaringen met Pokémon hem veranderd. In de goede zin, want hij had zelfs vrienden gemaakt. Gavin richtte zijn ogen op Kenneth. ‘Ik ben blij dat je het begrijpt,’ zei hij nors en onhandig maakte hij zijn gezicht nog wat schoon. Vervolgens ging zijn blik naar de poort die Vaniville Town van Aquacorde Town scheidde en zijn ogen werden groot toen hij de moeder van de kinderen zoekend om zich heen zag kijken. ‘Ach nee, hè,’ mopperde hij. Hij kon twee dingen doen: wegrennen van deze situatie en de jongen hier achterlaten of de jongen meenemen. Hij koos voor het tweede. ‘Zullen we gauw ergens anders naartoe gaan? Ik heb geen zin in excuses en vervelende kinderen.’

Gavin had niet direct een verklaring waarom hij de jongen mee wilde nemen. Hij had zich in eerste instantie enorm aan de jongen geïrriteerd en het feit dat hij boven de jongen uittorende had hem vroeger spottende opmerkingen laten maken, maar Gavin merkte ook wel dat hij de laatste tijd steeds minder botte of spottende opmerkingen begon te maken. Hij nam aan dat dat kwam omdat hij veel mensen had ontmoet die door zijn opgezette muur probeerde te breken. Jane, Kate, Vivienne,… Ze hadden allemaal wel iets waardoor hij een stukje dat gebroken was weer heel voelde worden. Hij wist niet of hij ooit nog die jongen zou zijn van voor zijn veertiende, maar hij wist wel dat hij goed op weg was. Dat werd trouwens bevestigd toen hij zijn moeder een paar dagen geleden nog had gesproken en hij volgens haar helemaal anders reageerde dan dat hij eerst deed. Hij had over zijn vooruitgangen verteld en ze was aan het huilen. Het feit dat hij zich ongemakkelijk voelde als mensen begonnen te janken was helaas nog niet onveranderd gebleven en Gavin had niet direct het idee dat dat binnenkort zou veranderen. Gavin’s hart schoot in zijn keel toen Kenneth’s zin begon met ‘ik zie door je natte kleren’, maar opluchting schoot door hem heen toen hij enkel het badgedoosje zag. Gavin keek goed uit dat zijn mouwen niet naar boven rolden terwijl hij in zijn jaszakje graaide naar het badgedoosje en het opende. Twee prachtig gepoetste badges kwamen tevoorschijn en Gavin kon het niet laten om trots te voelen terwijl hij er naar keek. ‘Die tweede heb ik onlangs nog verdiend,’ zei hij. ‘En nu ben ik aan het trainen voor de derde gym.’ De vraag of hij een trainer was werd nu wel beantwoord nam hij aan. ‘En jij?’ vroeg hij vervolgens. ‘Ben jij ook een trainer?’ Zijn ogen dwaalden af naar de poort die hun via Route 1 naar Aquacorde Town zou brengen. Ze zouden op een terrasje kunnen zitten en iets kunnen drinken. Meende hij dat nu echt? Nee. Jawel. Een beetje.

Het goede nieuws dat hij nog heel Route 1 had om te beslissen of hij deze jongen wél naar een café wilde nemen of niet, het slechte nieuws was dat de lengte van Route 1 even ver was als hij van zijn slaapkamer naar de keuken zou lopen en dat de beslissing dus snel gemaakt moest worden. Wat dus eigenlijk ook wilde zeggen dat zijn voordeel niet bepaald een voordeel was omdat het nadeel er zwaarder tegen opwoog. Gavin was überhaupt al verbaasd over het feit dat hij ook maar ergens een voordeel van op had kunnen sommen, want dat kon hij normaal gezien dus helemaal niet. Hij zag alles negatief in en zeker als het betrekking had tot zichzelf. Hij wist nu niet bepaald of ergens gaan drinken met iemand echt emotioneel gezien zo veel met hemzelf te maken had, maar goed. Zijn ogen gleden naar Kenneth toen deze hem een vraag stelde. Hij had verwacht dat de jongen aan de vorm wel zou herkennen van welke league ze afkomstig waren, maar hij nam aan dat met de zovele regio’s die er tegenwoordig in de wereld bestonden dat die gok altijd fout kon zijn. Hij wist echter wel een Hoenn league badge van een Kalos league badge te onderscheiden, hoewel hij aannam dat hij ze net zo goed in Kanto had kunnen winnen en dat het feit dat hij hier rondliep in Kalos toch wel vreemd was aangezien hij de Hoenn league aan het uitdagen was. Dus in zekere zin had Kenneth’s verwarring wel een punt. ‘Deze zijn van de Hoenn league,’ verduidelijkte hij. De volgende vraag was ook vrij simpel te beantwoorden. ‘Omdat ik op dat moment geen Pokémon had om me weg te vliegen en geen geld had om zo’n dure Pass te kopen.’ Dat waren letterlijk zijn enige twee redenen geweest waarom hij niet naar Kalos was gekomen om de league uit te dagen. De oorzaak van zijn eerste reden had hij trouwens nog steeds niet in zijn team zitten. En hij had nog een derde reden, maar die hoefde Kenneth niet te weten. ‘Tegenwoordig gaat het met geldzaken veel beter omdat mensen gewoon dom zijn als het om weddenschappen gaat.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik neem aan dat dit betekent dat je wel een trainer bent, maar dat je nog geen idee hebt welke van de leagues je gaat uitdagen?’ Hij keek Kenneth vragend aan.

‘Toevallig wel ja,’ antwoordde Gavin rustig op de vraag. Het besef dat het echter concluderend klonk en niet vragend kwam later pas te pas. Het wilde naar zijn idee niet per se zeggen dat als je een league uitdaagde in één bepaalde regio dat je daar ook geboren was, maar Gavin besefte zich nog net op tijd voordat hij een opmerking ging maken dat hij letterlijk had gezegd dat hij geen andere keus had dan de league in Hoenn uit te dagen. Stomme argumenten doken in zijn hoofd op om Kenneth’s redenatie in verband met het feit dat hij inderdaad in Hoenn geboren was toch nog proberen te ontkrachten, maar hij vroeg zich af wat hij daaraan had. De jongen had gewoon gelijk en deze keer zou hij dat gewoon moeten toegeven. Het was niet dat Gavin niet iemand anders zijn gelijk wilde toegeven, het was eerder dat hij het dan vervelend vond dat hij eerst allemaal argumenten had verzonnen om de redenatie tegen te spreken en dat die dan vervolgens in het niets vielen. Ja, hij wist dat hij raar was. Gavin fronste toen hij de opmerking van Kenneth hoorde, maar besloot om er niks op te zeggen en richtte zich daarom maar op het volgende dat de jongen te zeggen had. Hij nam aan dat de jongen met zijn privilege zijn Pokémon bedoelde en dat hij waarschijnlijk een ruim aanbod had als het aankwam op naar regio’s reizen. Wat ook weer het grootste obstakel kon vormen om een regio te kiezen waarin je zou beginnen met gyms uitdagen. ‘Mocht ik niet in Hoenn zijn geboren en een optie hebben gehad in het begin dan zou ik voor Kalos zijn gegaan,’ zei hij eerlijk tegen de jongen. ‘Het schijnt dat de gyms daar veel interessanter zijn opgesteld en uitdagender zijn.’ Niet dat die in Hoenn dat niet waren, maar als hij alleen al hoorde hoe de eerste gym er uit had gezien met spinnenweb-parcours en al en dat je bij de tweede gym helemaal naar de top had moeten klimmen… Het had gewoon wat meer uitdagender voor zijn Pokémon geklonken, hield hij zichzelf voor.