Achter de geraniums

Het was niet de eerste keer sinds dat hij zijn reis was begonnen dat hij iemand een vrij uitgebreid antwoord gaf en dat hij al wat meer open was geworden. Nee, Kenneth was zeker niet de enige tegen wie hij vrij open reageerde. Hij kende namelijk mensen tegen wie hij nog meer open reageerde. Je had natuurlijk mensen die nors aan hun reis begonnen en dat ook, hoe veel mensen ze dan ook ontmoetten, bleven. Hij was schijnbaar niet dat soort persoon al had hij in eerste instantie gedacht van wel. Hij had gedacht dat hij altijd die ene norse persoon zou blijven waar niemand eigenlijk mee om wilde gaan. Maar hij was meer open geworden, had zelfs vrienden kunnen maken en wist dat als dit gesprek zo zou doorgaan dat het geen uren meer zou duren of hij zou ook met deze jongen bevriend raken. Vroeger had Gavin zich nooit verder bekommerd over iemand die zo ver beneden zijn leeftijd was. Oké, zo ver was het nu ook weer niet, maar Kenneth was toch wel jonger dan de meeste mensen waar hij mee om ging en hij wist niet wat hij daar van moest vinden. Gavin’s aandacht werd echter getrokken door Kenneth die een vraag stelde en hij besefte dat hij de reden waarom hij liever in Kalos was gebleven niet hardop had gezegd waardoor hij het nog een keer moest uitleggen. Of hij kon natuurlijk ook gewoon zijn schouders ophalen en het de jongen verder zelf uit laten zoeken. De lol was er bovendien wel vanaf als je van te voren al wist wat er ging komen. ‘Laten we zeggen dat ze iets speciaals hebben gedaan met de gyms dat een bepaalde inspanning vereist,’ zei hij op rustige manier tegen de jongen. Dat het een spinnenwebparcours en een klimmuur inhield vertelde hij natuurlijk niet. ‘En dat maakt het zo interessant. De gymleaders tonen aan dat je niet gemakkelijk bij hun kunt geraken zonder inzet te tonen.’ En dat was precies het soort gym en aanpak waar hij naar streefde en waar hij zijn Pokémon zo op wees.

Misschien moest hij overwegen om zijn geld niet te verdienen met weddenschappen afsluiten en met veel geluk winnen, maar om gids te worden en trainers door te verwijzen naar hun ideale league. Hij zou het zichzelf zo zien doen als hij er een mooie prijs voor zou verdienen per trainer die hij goed zou helpen. Aan de andere kant was het werk vrij sociaal en hij wist niet of hij het wel zou kunnen om die reden. Toegegeven, hij was al socialer dan helemaal in het begin van zijn reis en hij had ook echt het idee dat mensen hem echt aangenaam in omgang begonnen te vinden, maar om nu zo’n werk te doen waarbij hij dagdagelijks in contact kwam met mensen en dan ook nog eens met een lach allerlei vervelende vragen moest beantwoorden… Nee, dan kon hij toch maar beter zijn geld halen bij domme mensen die weddenschappen aangingen waarvan ze van te voren al wisten dat ze het toch niet zouden winnen. De jongen keek op toen hij Kenneth’s opmerking hoorde en wilde er net een antwoord op teruggeven toen iets hem vol tegen de zijkant van zijn wang raakte. Gavin zweerde dat hij iets hoorde kraken en een pijnkreet verliet als een woedende brul zijn mond. Hij sloeg zijn hand niet al te zacht tegen zijn pijnlijke wang en draaide zijn hoofd naar de basketbal die droog op de grond viel en verder rolde. ‘Verdo…’ Maar voordat hij zijn vloekwoord kon afmaken hoorde hij al stemmen van de verantwoordelijken. Hij draaide zijn hoofd… en zijn ogen spuwden vuur toen hij de kleintjes zag waardoor hij eerder in het water was gevallen. Lieten ze hem dan ook nooit met rust? De kleintjes hadden overduidelijk moeite met hun lach in te houden en daardoor keek Gavin kwader dan ooit naar hun. ‘De eerstvolgende keer dat die bal nog eens mijn gezicht raakt zorg ik ervoor dat die bal lek gestoken wordt en dat mijn Pokémon jullie elektrocuteert. En ja dat doet hij!’ schreeuwde hij er achteraan toen hij de kinderen zag fronsen. Een bange uitdrukking verscheen op hun gezicht en het leek er op dat ze zouden gaan huilen. Ze durfden overduidelijk hun basketbal niet te gaan halen die langs Gavin was gerold en de zwartharige jongen rolde met zijn ogen. ‘Vertel eens, Kenneth…’ Hij draaide zijn hoofd naar de jongen. ‘Begint het al blauw te zien?’

Het zou misschien voor een omstaander wel grappig uit hebben gezien dat hij eerst een basketbal in zijn gezicht kreeg en daarna de kinderen begon te bedreigen, maar voor Gavin voelde het alles behalve leuk aan. Hij begon zich net een beetje beter te voelen op zijn reis en hij had zelfs een potentiële, jongere vriend erbij gekregen toen dit opeens gebeurde en zijn andere kant die hij veel had laten zien in het begin van zijn reis weer naar boven kwam. De laatste tijd was het een beetje onderdrukt geweest, maar nu voelde hij zich weer even rot als aan het begin van zijn reis. Hij fronste toen hij Kenneth de bal naar de kinderen zag trappen, maar besloot om er geen ruzie over te maken. Kenneth had duidelijk het idee dat de kinderen hun bal wel nog mochten hebben, maar als het aan Gavin had gelegen had hij de bal nooit meer teruggegeven en wie weet had hij hem echt wel lek gestoken. Het was niet zo dat hij heel erg gauw medelijden kreeg met één van die kleintjes, hoor. De zwartharige jongen keek Kenneth rustig aan toen hij antwoord gaf en hij gaf een knikje. Een blauw oog was niet zo heel erg vergeleken met wat hij vroeger allemaal had moeten ondergaan, maar leuk was anders. Voorzichtig voelde hij aan zijn wang, maar daar viel de schade nogal mee. Het was eerder het botje bij zijn oog dat geraakt was en hij stak zijn twee vingertoppen uit om het aan te raken. Hij siste en kromp een beetje in één toen hij de zwakke, pijnlijke huid voelde en meende iets te horen kraken. ‘Dat moest gekneusd zijn, maar ik weet niet in welke mate,’ zei hij geërgerd. ‘En dan laten ze kinderen nog zo rondlopen met hun basketbal. Tegenwoordig hebben ze geen respect meer voor de ouderen.’

Kenneth reageerde niet op zijn opmerking, maar dat had hij ook niet verwacht. Het was vrij ironisch natuurlijk omdat zij ook bij de jongeren hoorden, maar Gavin was er vrij zeker van dat hij dit niet gedaan zou hebben als hij zo jong was geweest. Nee, als jonge jongen had hij wel wat andere dingen aan zijn hoofd gehad. Zijn vader had het hem vaak onmogelijk gemaakt om het huis te verlaten. Meestal moest Gavin klusjes voor hem doen en mocht hij op sommige momenten zelfs geen les volgen. Zijn moeder had er gelukkig op termijn verandering in gebracht toen het echt uit de hand was gelopen. Zijn vader zat in de gevangenis en toen het nieuwbericht was rondgegaan had iedereen in Slateport City die hem kende hem medelevend aangekeken, maar zijn moeder had altijd gezegd dat hij dat moest negeren. Gelukkig kwam hij niet veel meer in zijn stad en dus was het moeilijker voor de mensen om hem zo aan te kijken. Hopelijk vergaten ze het op den duur ook wel. Gavin haalde zijn schouders op toen hij Kenneth’s opmerking hoorde. ‘Of ik laat het gewoon zoals het is,’ zei hij. ‘Ik denk sowieso dat ze er niks anders aan kunnen doen dan wat ijs op te leggen. Dat doe ik vanavond wel als het er erger uit gaat zien.’ Hij had geen zin om naar het Pokémon Center te gaan en bovendien wilde hij het risico niet lopen dat er iets zou gebeuren waardoor Kenneth per ongeluk zijn littekens te zien kreeg. ‘Maar ik zou ook geen idee hebben wat we anders kunnen doen,’ gaf hij toe. ‘Misschien kan ik je een kijkje laten nemen in de gym van Santalune City als het mag van de eigenaar? Zo kun je toch nog een beslissing maken.’ Hij keek de jongen rustig aan.

Nog voordat hij het idee helemaal had voorgesteld wist hij gewoon dat het niet ging lukken. Hij had de gymleader nog niet eens ontmoet en bovendien zou ze heus niet zomaar iedereen in haar gym laten gaan die alleen even wilde kijken. Aan de andere kant konden ze ook een smoes bedenken. Hij wist dat de gym in het eerste gedeelte bestond uit een hoop schilderijen. Hij wist wel een goede smoes die ze konden verzinnen, maar dan hadden ze wel een camera nodig. Of ze konden natuurlijk naar binnen gaan, hopen dat niemand hun zou zien en een domme smoes bedenken als ze binnen zou komen. Hij was nog nooit verder dat het eerste gedeelte met de schilderijen geweest en had vooral veel informatie van internet en ervaringen van andere trainers geplukt. Soms hielpen die domme fora waarop trainers elkaar hulp vroegen en te hulp schoten wel vrij goed. Zo was hij ook eens een keer een artikel tegengekomen over een trainer die hulp vroeg omdat hij zijn Eeevee maar niet geëvolueerd kreeg. Vervolgens had hij zijn Eevee geëvolueerd in een Pokémon die hij totaal niet wilde hebben. Gavin had dubbel gelegen. ‘Oké, maar het kan even duren,’ sprak hij. ‘We moeten namelijk van Vaniville Town naar Santalune City lopen en dat is vrij ver.’ De jongen hield even pauze. ‘Houd er rekening mee dat we er vannacht nog niet zijn.’ Daarna begon hij doodleuk al te lopen. ‘Oh ja, ze gaan ons waarschijnlijk weigeren, maar dan kunnen we een simpele smoes verzinnen om binnen te geraken. Ze hebben daar allemaal schilderijen hangen. We verzinnen wel iets.’ Hij wist niet of hij het idee dat hij de nacht met deze jongen moest spenderen in een wildvreemd bos nou echt aantrekkelijk vond, maar in elk geval was het weer een avontuur en een potentiële kans op een nieuwe vriendschap.

Gavin had niet voor mogelijk gehouden dat hij echt van Vaniville Town naar Santalune City wilde reizen enkel en alleen om Kenneth de gym te laten zien, maar het toonde aan dat wonderen nog altijd bestonden. Bovendien kon hij de tijd hier gebruiken om eventueel, als Kenneth al sliep, te gaan trainen in Santalune Forest zodat hij zijn Pokémon sterker kon maken. Zijn blik gleed naar de lucht, maar aangezien hij geen kenner was van de posities van de zon en daaruit de tijd kon afleiden pakte hij toch maar zijn Holo Caster en zag dat het kwart voor drie was. Hij gokte dat ze halverwege Santalune Forest zouden raken voordat het donker zou worden, want van Vaniville Town naar Aquacorde Town was niet zo heel lang. De jongen draaide zijn hoofd naar Kenneth en was vrij verbaasd over het feit dat de jongen er gewoon mee akkoord ging. Ze verschilden overduidelijk van leeftijd en Gavin had eerlijk gezegd gedacht dat de jongen niet meer met hem mee wilde gaan, al helemaal niet toen hij zo kwaad was geworden op die kindjes. Dat deed hem weer denken aan zijn pijnlijke oog en hij onderdrukte een zucht toen de kloppende pijn weer terugkwam alsof het gewacht had tot hij er een opmerking over zou maken in zijn hoofd. ‘Misschien moeten we eerst in Aquacorde Town een kleine supermarkt zoeken waar we eerst nog wat spullen kunnen gaan halen voor te eten?’ vroeg hij. ‘Er is daar namelijk geen Pokémon Center waar we kunnen overnachten.’ Hij was zo slim geweest om een slaapzak te proppen in zijn al redelijk volle rugzak. Voor de rest had hij medicijnen voor zijn Pokémon, een beetje voedsel voor zichzelf en Pokévoer. ‘Heb je trouwens een fire type bij?’ vroeg hij. Aangezien hij zelf nog aan het overwegen was om een fire type in zijn team te nemen had hij er geen bij.

Op dit moment wenste hij echt zo erg dat hij een flying type had die hun gewoon naar Santalune City kon brengen. Electro kon hun misschien wel dragen, maar dat zou ook maar voor een korte tijd zijn aangezien de Pokémon het vervelend vond als hij gewicht op zich voelde. Bovendien had Gavin Electro niet in zijn team genomen om als vervoersmiddel te dienen. De jongen draaide zijn hoofd naar opzij toen Kenneth instemmend was over het feit dat ze naar de supermarkt zouden gaan. Gavin draaide al een beetje in de richting van de supermarkt. Het zou typisch zijn als er juist op dit moment een overval gebeurde en zij daar weer in betrokken zouden raken, maar in elk geval waren zijn Pokémon nu wel wat sterker dan eerst. De jongen ging naar binnen en hield de deur voor Kenneth open. ‘Zo konden we een vuurtje maken in Santalune Forest zonder al te veel moeite te doen,’ zei hij over zijn schouder naar Kenneth. Zijn survival skills waren nu niet bepaald opmerkelijk te noemen. Hij had simpelweg niet het geduld om een vuurtje aan te steken en deze op eigen kracht aan te wakkeren tot een serieuze vlam waar ze zich aan konden verwarmen, maar hij nam aan dat ze het zonder vuurtje misschien ook wel zouden redden. Het zou echt typisch zijn als de bomen in brand vlogen omdat hij enkel een vuurtje wilde aansteken, ook al had hij zijn Lombre om die te doven. Terwijl hij in zichzelf aan het nadenken was over het vuurtje kreeg hij na pas in de gaten dat hij naar de afdeling van de voorbehoedsmiddelen aan het kijken was. Snel draaide hij zich weg en hoopte ondertussen met een rode kop dat Kenneth het niet in de gaten had. ‘Wat wil je hebben?’ vroeg hij om de jongen af te leiden mocht hij het wel gezien hebben.

Gavin’s wangen waren nog altijd rood omdat hij zich had beseft waar hij naar aan het kijken was, maar werden opnieuw rood toen Kenneth een opmerking maakte. Het had natuurlijk ook weer niet anders kunnen zijn. Natuurlijk had de jongen zijn haar weer boven het schap uit zien steken en natuurlijk moest er weer een opmerking over gemaakt worden. Dadelijk dacht Kenneth nog dat hij er tien vriendinnen op na hield. Alleen al bij het idee kwam er een rilling over zijn rug heen. Hij vond het idee om intiem te zijn met een vrouw al verschrikkelijk. Laatst begon hij ook helemaal te panikeren toen bleek dat hij Jane bij de Blind Date moest zoenen. Of die keren dat Azalea hem zoende. Toen was hij ook helemaal van slag geraakt. En waarom? Omdat zijn vader hem vroeger mishandeld had en hem mentaal zo beschadigd had dat hij nauwelijks aanrakingen van anderen kon verdragen. Als Kenneth hem aan het einde van de reis een knuffel zou geven – wat hij trouwens nooit verwachtte van de jongen – dan zou hij waarschijnlijk ook helemaal verstijven. ‘Het was een ongeluk!’ riep hij nog naar Kenneth. ‘Ik wil ook vrijgezel zijn.’ Een zucht verliet zijn mond toen hij Kenneth in de richting van de koelboxen zag verdwijnen en zelf besloot hij om ook maar wat spullen te gaan zoeken. Zijn ogen gleden naar blikken pokévoer en gewoon voedsel. Ze konden misschien een kampvuur opstarten en dan deze eten? Hij pakte een paar blikken vast en keek met een vies gezicht op het etiket. Hij wist niet wat het was, maar proberen wilde hij het toch ook niet. Toen hij twee blikken witte bonen in tomatensaus zag staan besloot hij om dat mee te nemen. Hij kwam langs een rek waar hij plastic vorkjes kon mee grissen en nam er daar een zakje van mee. Helaas moest je ze per pakje kopen en werden ze niet per stuk verkocht. Zat hij weer opgescheept met drieëntwintig lepels die hij waarschijnlijk nooit ging gebruiken. Hij liep naar het winkelwagentje van Kenneth toe en gooide zijn spullen er in. ‘Een koelbox?’ vroeg hij. ‘Voor hoe veel nachten denk je dat we gaan? Een stuk of tien?’ Ongelovig keek hij de jongen aan.