Hulpeloze Mareeps [Ragya Airon]

Flynn haalde diep adem en nam de zeelucht in. Shalour City, een heerlijk rustig stadje aan de zee met een ideaal rustig leventje... Wat saai. Hij mocht zijn rust wel, daar niet van, maar zo'n uitermate rustig dorpje en leventje was niets voor hem. Hij mocht Lumoise wel, de stad waar Team Rocket de baas was en er altijd iets gebeurde. Een bruisende stad waar altijd wat aan de hand was dat hij kon negeren was ideaal. Zo'n rustig leventje was inderdaad niets voor hem. Hij had het geprobeerd, maar ja dat ging grandioos fout en nu had hij een spannender leventje bij Team Rocket. Zo'n klein stadje met zo veel vrolijke mensen was inderdaad meer iets voor de rangers, want dit was namelijk ook het stadje waar hun basis was. Misschien moest hij toch maar meer op zijn hoeden blijven. Hij was redelijk low profile binnen Team Rocket, dus hij verwachtte dat hij niet herkend zou worden... Hij was maar een low rank grunt, maar je wist maar nooit. Hij had al veel eerder geleerd dat ogen overal waren. Hij stak een sigaret op en liep naar de kade van de stad.
Hij vond het altijd prettig om rustig een sigaretje te roken terwijl hij over de boulevard liep. De zee was rustig voor deze tijd van het jaar. Ondanks het winter weer leek het weer hier kalm en aangenaam. Hij nam nog een teug van zijn sigaret en zag een verkeersbordje of richtingbordje aan de rand van de boulevard. Hij zag daar de richting aangewezen voor de ranger academy en voor de Shalour City Gym. De Shalour City gym was toch de derde? Waar specialiseerde die in? Ach wat kon het hem schelen, hij had net pas de eerste verslagen. Nu kon hij zich redelijk goed voordoen als trainer en zich weer richten op Team Rocket business. Hij had zich aangemeld voor een missie, maar was nog aan het wachten op een partner. Hij sjokte door terwijl hij zijn sigaret op maakte en zag een strand café in zijn ooghoek. Een kopje koffie kon er wel in. Met een tevreden grijns liep hij de geur van vers gezette koffie achterna het café in. Het was een rustig café met een rustiek uiterlijk. Het was redelijk rustig, dus kon hij rustig bij het raam zitten en naar de mensen die buiten over de boulevard liepen kijken.
Na een tijdje kwam een serveerster naar hem toe gelopen en vroeg hem wat hij zou willen hebben. Hij dacht even na en zei: “Doe mij maar een wit stokbroodje met spiegel eitjes en een zwarte koffie...” Hij wilde bijna zeggen dat hij het op “zijn”, dus Team Rocket's, rekening zou zetten. Maar hij was niet meer in Lumoise City, hij was in Shalour City het thuis van de rangers. Hij moest maar zelf gaan betalen. Toen de serveerster even later kwam met zijn eten nam hij het vriendelijk aan. Hij begon te eten en keek naar buiten terwijl hij na dacht. Was hij echt niet geschikt voor zo'n rustig leventje aan de kust met een wit huisje en een mooie vrouw? Nah. Hij was eerder iemand die door kroegen struinde en vocht in steegjes, iets dat hij hier niet zou flikken. Wel als hij er mee weg kon komen hoor. Maar zijn verlangen om niet in een cel te belanden was groter dan zijn verlangen om die nietsnutten van rangers dwars te zitten. Want was de lol in een loveable rogue te zijn als je in een cel zat. Hij was al wat ouders, dus hij begon voorzichtiger te zijn. Hij ging nooit in zonder een plan. Hij kek nieuwsgierig om zich heen in het café en merkte op dat niemand naar hem aan het kijken was. Hij haalde zijn veldfles vluchtig tevoren en schonk wat whisky in zijn koffie voordat hij het weer verborg. Hij dronk rustig van zijn koffie en keek naar de zee buiten. Zelfs met deze tijd van het jaar liepen er veel mensen aan zee en op de boulevard. Hij keek naar zijn pokedex en vroeg zich af of hij zijn team niet eens uit moest gaan breiden. Hij had het met Cecille gehad in Lumoise over de nadelen van een team vol met hetzelfde type. Hij had voornamelijk poison-type pokemon en dat bracht wat gevaren met zich mee. Hij sloot zijn pokedex en ging maar door met eten. Het was best lekker, maar hij was niet van plan er al te veel voor te betalen.
Hij at zijn bord leeg, dronk zijn koffie en ging rustig fluitend naar het toillet. Hij deed rustig zijn behoefte terwijl hij nieuwsgierig om zich heen keek. Zoals hij al dacht was er een raampje naar een steegje net achter het boulevard, maar het was redelijk goed vergrendeld. Er zat zelfs een haakje buiten dat het dicht hield. Met een zucht keek hij naar het redelijk dichtte raam. Zo te zien zou hij toch moeten gaan betalen.
Hij liep naar de bar en betaalde voor het eten en drinken. Na der hand viel het best mee hoe duur het was. Een redelijke prijs was altijd fijn. Hij stapte het café uit en keek omhoog. Het weer was nog altijd rustig en hier en daar zag hij mensen vrolijk skaten net als de gym leader van dit stadje, Korrina of wat haar naam was. Mensen hier waren dol op skaten... Wat en hoop Taurosschijt vond hij dat. Zo pretentieus rond rijden en tegen alles aan botsen wat los en vast zat. Nee hij liep liever rustig. Hij hield het wel liever op lopen over het boulevard dan over het strand. De vorige keer dat hij over het strand had gelopen was zand overal gekomen. Hij haalde zijn veldfles tevoorschijn en nam een grote slok, geen zin om sober te zijn 's middags. Hij stak daarna een sigaret op met praktisch zijn adem. Hij rookte ook om die lucht te verbergen. Hij keek ongeïnteresseerd uit zijn ogen, maar zo keek hij altijd. Er waren veel mensen op het boulevard. Veel mensen die hij gemakkelijk kon zakkenrollen, maar de mensen hier leken niet eens meer op hun hoede voor mensen zoals hij. Waren ze laks doordat de rangers hier waren? Een stel hulpeloze Mareep met hun rangers als wachters. Ze moesten zich meer zorgen gaan maken om mensen zoals Team Rocket. Het zou hen scherp houden... Nee mensen hier waren niet meer op hun hoede.

Een Ninetails snelde hem voorbij en verrast keek hij om zich heen. Hij hoorde een heel humeur achter zich en draaide zich nieuwsgierig om. Dat had hij beter niet kunnen doen. Een jonge dame knalde tegen hem aan niet lang nadat de Ninetails hem voorbij was gerend. Hij bleef staan nadat de jonge dame tegen hem aan as gebotst. Zo te zien was er toch wat levendigheid in dit stadje. Hij keek niet eens naar haar, maar achter haar zag hij een groep pokemon op hen af rennen. Hij grijnsde naar de jonge dame en vroeg: "Zullen we dan maar rennen?"

De jonge dame maakte wel een leuke opmerking voordat ze verder rende. Hij keek verderop en zag de grote menigte pokemon die nog steeds de achtervolging door zette. Hij haalde zijn schouders op en begon te rennen. Verraderlijk snel haalde hij de jonge dame in en bood haar al rennend een sigaret aan terwijl hij cynisch vroeg: "Dus wat heb jij hen geflikt?" Hij zag verderop een steegje en zei: "Daar!" Terwijl hij er naar wees.

Een pyromaan dus. Ze beviel haar pokemon het steegje in te duiken en schoot er daarna zelf in. Hij keek achter zich en zag dat de groep nog niet de hoek om was en hij kreeg een goed idee. Hij rende achter haar het steegje in en duwde een vuilnisbak die er stond in de weg en versperde de ingang door tegen de muur aan te leunen. Hij stak nonchalant een sigaret op en deed alsof er niets aan de hand was. Zoals hij al had verwacht rende de groep pokemon hun voorbij verder het netwerk straten in.
Hij grijnsde naar het meisje en stak triomfantelijk zijn duim op.

Het meisje zat nu op het muurtje in het steegje en stak gelukkig haar duim terug op. Hij deed zijn handen in zijn broekzakken en liep nonchalant naar haar toe. "Dat krijg je als je je leven in kroegen leeft en van gevecht op gevecht in komt. Plus ik zo leer je wat ongure types kennen, nietwaar?" Hij keek op naar het meisje en klom op het muurje voordat hij ook ging zitten. Hij haalde en pakje sigaretten uit zijn broekzak, gaf het een schud en reikte het met een enkele sigaret uit het gat stekend naar haar terwijl hij sarcastisch continueerde: "Dus ook pyromanen."

Hij mocht de cynische mensen wel en dit meisje was geen uitzondering. "Het kmt altijd van pas, je ervaring." Antwoordde hij voordat ze verder praatte over het pyromaan bestaan. Allemaal cynisch, maar ja wat moest je als pyromaan zijnde. Ze waren toch allemaal gek. Flynn stak zijn hand uit en zei sarcastisch: "Flynn, aangenaam. Onguur figuur eerste klas."

"Mooie naam." Zei Flynn met een grijns terwijl hij een verrekijker uit zijn schoudertas tevoorschijn toverde. Hij tuurde over de daken en de wegen die hij kon zien. Hij zuchtte tevreden en zei: "We zijn die groep nu goed kwijt." Hij verving zijn verrekijker voor de veldfles die hij in de binnenzak van zijn jas had zitten en nam een teug. "Wat doet een Pyromaan in het stadje van de rangers?" Vroeg Flynn daarna met zijn eigen motief niet mee gerekend.

Hij had ook geen zin om te vechten tenzij het inderdaad ging om rangers pesten... Ze vroeg hem wat een onguur figuur als hem deed op zo'n plekje. Hij haalde trots zijn badge case tevoorschijn en zei: "Ik ben op rondrijs." Allemaal een leugen, maar ja dat was de enige reden waarom hij gyms uitdaagde. On zich voor te doen als trainer, voor dit soort vragen. Hij keek opzij en zag ver boven de rest van de huizen de Tower of Mastery terwijl hij plotseling serieus vroeg: "Als jou doel is rangers te pesten... Kan ik er dan van uit gaan dat je bij Team Rocket hoord?"