Hulpeloze Mareeps [Ragya Airon]

Het duurde gelukkig niet lang voor er een serveerster aan kwam lopen. Deze stopte voor hun tafel en keek beiden vragend aan terwijl ze vroeg wat ze wouden. "Wat een manieren zeg" Sprak ze wat uitdagend terug, waarna ze zonder ook maar op de kaart gekeken te hebben kon bestellen. "Een zwarte koffie graag" Ieder café had het en het lag in haar vrij krappe budget. Daarbij was het gewoon lekker, nadat de vrouw het opgeschreven had keek ze naar Flynn.

De ander bestelde nu ook zijn eten en drinken, waarna de serveerster nogmaals knikte en hierna terug liep om het door te geven. Even volgde haar rode ogen de vrouw, niet zo zeer uit interesse maar meer uit verveling. Ze moest immers ergens haar aandacht op houden. "Zou niet durven daarover te twijfelen, Daðra" Ja, deze bijnaam paste beter, ze had hem immers wel zien kijken naar de serveerster. Het accent was weer beter hoorbaar toen ze het uitsprak, maar dat was het altijd als ze iets in haar eigen taal zei. Haar blik lag weer op Flynn, want ondanks dat ze al een redelijk tijdje met hem aan het kletsen was wist ze nog vrij weinig. Hij was blijkbaar een onguur typje, hoorde bij de organisatie en heel behulpzaam was, al gokte ze dat deze vooral bestond bij het vrouwelijk geslacht.

Was dit nog maar de eerste keer dat ze Ijslands had gepraat in heel het gesprek? Wow, daar kon ze gewoon trots op zijn. Hoe dan ook wou de ander nu een vertaling, waardoor ze naar achteren leunde en even dun grijnsde. Zelfs nog voor ze begon met praten kon je uit haar uitdrukking halen dat ze het niet meteen zou zeggen. "Het zou toch wel saai zijn als ik dat zomaar zou vertellen vind je niet?" Haar grijns verbreedde wat terwijl hun bestelling werd gebracht. Waarna ze als de onschuld zelve een slok nam van de koffie. Dat was een van de voordelen van een vreemde taal spreken, andere lekker laten gokken wat ze zei.

"Maar wie zegt dat ik niet oneerlijk ben?" Zo konden ze nog een tijdje door gaan naar haar idee. Uiteindelijk zou ze het wel zeggen, maar ze wou er ook nog wat plezier aan beleven. Gelukkig kregen ze al hun eten en drinken, waardoor de roodharige meteen een slok had genomen. Daðra leek er echter eerst nog wat aan toe te voegen, en met een nieuwsgierige blik en opgetrokken wenkbrauw keek ze hem aan. Als hij er toch iets indeed wou ze wel weten wat het was, als het nog te zuipen was zou ze graag haar koffiepallet uitbreiden. Met waarschijnlijk drank als ze toch moest gokken. Dat zat immers meestal in veldflessen als het geen water was. Bij de proost hief ze ook haar kopje en hielt deze even in de lucht. "Maar met name het laatste" Voegde ze nog netjes toe.

Bij de verklaring van de ander knikte ze even. Dat kon natuurlijk ook. Zelf dronk ze niet al te veel, voornamelijk omdat ze eenmaal dronken nog erger was als nuchter en ze dit niemand meer aan wou doen. Gelukkig duurde het wel even voor ze zo ver kwam, wat ook handiger was voor de vraag van de ander. Ze kon immers niet nee zeggen tegen een koffiesoort die ze nog nooit op had. "Als je de whisky kan missen" gaf ze hem nog de kans zijn vraag in te trekken, ze wou hem immers niet dwingen nuchter te worden omdat hij iets aan wou bieden uit manieren.

Bij het antwoord van de ander schudde ze even ongelovig haar hoofd en veegde een pluk haar uit haar gezicht. "Daar moet je iets mee doen, je beroep van maken" Citeerde ze zoals vele volwassenen zouden doen bij een kind als die ook maar iets goed deed. Kon je potlood vasthouden werd je al een kunstenaar, in die zinnen. Toch was het vrij indrukwekkend, al had ze medelijden met diens lever. Toch nam ze de veldfles aan en schonk een respectabele hoeveelheid alcohol erin, nog lang niet evenveel als de ander had gedaan. Ze was niet graag dronken of aangeschoten, ze wou geen dingen missen. Na haar toevoeging gaf ze de fles terug en nam het kopje weer in de handen.

Een ding was zeker, dat was niet het antwoord dat ze verwacht had. Maar goed, je zou maar van je hobby je beroep kunnen maken. Zuipen leek immers een van de betere werksituaties. Toen de ander echter verder ging leek haar interesse gewekt te zijn. Nu de ander het zo had gezegd was het best een goede manier om dingen te weten te komen. Vooral als je je eigen grenzen kent. Ze nam bedachtzaam een slok van haar koffie mix. Het spul voelde nu wat anders aan, maar de bittere smaak was iets waar ze wel aan kon wennen. "Dat klinkt eigenlijk niet eens zo slecht. Dronken mensen zeggen altijd veel en de nuchtere onderschatten je als ze denken dat je zelf dronken bent" Ze zei het half in zichzelf, nadenkend.