Beautiful skyline. [&TAYLOR MARCHETTI]

Het feit dat de blonde jongeman begon te lachen, hoe kalm het ook overkwam, maakte de blondine een stuk vrolijker. Ze klopte zichzelf inwendig op haar schouder, trots over dat ze zoiets als dat bereikt had bij iemand die eigenlijk heel teruggetrokken leek te zijn en vond daarom dat hij het wel verdiende om wat van haar verleden te horen. Taylor was minder blij met het geven van deze informatie, maar ze deed het ook voor zichzelf. Zo kon ze het beter verwerken, ofzo. Dat was haar in ieder geval verteld. Ze voelde er echter niet veel voor om het te verwerken, want buiten Tiffany en heel af en toe de Marchetti’s had ze het niet graag over Raymond. Tot haar verbazing vroeg hij niet door. Hij deelde juist mee dat hij wist hoe het voelde, omdat hij ook iemand had verloren. Taylor fronste. Was hij daarom… Zo… Zo? “Yeah,” reageerde ze op zijn laatste woorden. “En sommigen vinden het een heel mooi plaatje, maar anderen kunnen er zelfs niet van genieten als ze te diep in het glaasje hebben gekeken.” Ze doelde eigenlijk op de ondergaande zon, dat maakte ze duidelijk met haar ietwat plagende grijns, maar ze vond zelf ook wel waarheid in haar woorden. Nu dronk ze niet, maar… Ze had meerdere dingen geprobeerd om Raymond te vergeten. “Maar,” begon ze, haar blik richtend op de jongeman. “Soms wordt het ook verzacht of mooier door andere mensen.”

Ook zonder naar het meisje te kijken wist Soul dat ze nu een verbaasde blik moest hebben of toch tenminste een frons moest hebben op haar gezicht. Waarom begrepen mensen nooit dat er iets gebeurd moest zijn voordat je zo gebroken over moest komen zoals hij deed? Oké, hij kwam niet per se gebroken over omdat hij nu niet bepaald aan het huilen was of zielige dingen zei, maar je kon duidelijk aan zijn attitude merken dat er iets scheelde. Helaas linkten niet veel mensen dat aan het feit dat er iets verschrikkelijks gebeurd moest zijn, maar dachten ze dat hij gewoon uit vrije wil en met de bedoeling om anderen echt opzettelijk pijn te doen handelde. Dat was niet zo. Hij handelde weldegelijk omdat hij niet wist op welke andere manier hij Fever’s dood en die van zijn vader moest verwerken. Hij had geen idee hoe hij vrienden moest hebben of hoe hij een ander weer lief kon hebben. Zelfs zijn Pokémon had hij niet meer lief op de manier zoals hij dat vroeger deed, maar Houndoom was zo geraakt door Fever’s dood dat hij dat gelukkig ook niet meer van zijn eigenaar verwachtte en dat zijn karakter zelf ook veranderd was. Soul wilde graag dat het anders was, maar helaas had hij hier geen keuze in. ‘Ik drink niet, dus ik kan het niet weten,’ zei hij schouderophalend. Hij vond alcohol zo’n domme troep. Je deed er domme dingen door en verloor de controle over jezelf als je er te veel van innam. Dat was het hem niet waard. Als hij agressief werd dan wilde hij daar met zijn volle verstand bij zijn. Ook wilde hij het risico niet lopen dat hij domme dingen zou doen met meisjes waar hij spijt van zou krijgen. Je overgeven aan een knap meisje was immers ook een manier van de controle over jezelf verliezen. ‘Ook daar heb ik geen ervaring mee,’ zei hij nogal bot. ‘Mensen haken namelijk nogal vaak af bij mij.’ Hij hield zijn handen in de lucht. ‘Ja, ik weet dat het door mezelf komt, maar toch… mensen zijn tegenwoordig zo lichtgeraakt en doen niet eens meer moeite voor een ander. Waarom zouden ze dat dan wel van mij mogen verwachten?’

Hij vertelde dat hij niet dronk. Taylor’s mondhoeken krulden wat omhoog hierbij. “Ik ook niet, so I guess that makes two of us,” vertelde ze. De vieze nasmaak die alcohol altijd gaf was genoeg voor haar om er niks mee te maken te willen hebben. Misschien dat ze een drankje zonder die smaak erin wel lekker zou vinden, maar tot nu toe bleef ze bij een no-drinks policy. “M’n zus wel, dus tot op een bepaalde hoogte heb ik er ervaring mee.” Ze grijnsde bij de herinneringen alleen al. Tiffany was erg grappig als ze iets te diep in het glaasje had gekeken. Haar metgezel vertelde dat hij met het volgende ook geen ervaring had en begon vervolgens te ranten. Taylor liet zich op haar rug zakken in het zand en keek strak naar de blauwe lucht. “Dan loop je de verkeerde tegen het lijf,” reageerde ze zelf nogal bot, maar dat was niet op hem bedoeld. Eerder op de mensen die hem zomaar lieten vallen. Ze kende het verhaal immers dondersgoed. “Helaas kan niet iedereen veel hebben. Dat heb ik ook wel gemerkt.” Een frons verscheen op haar voorhoofd. Eigenlijk had ze best geluk gehad met Raymond en Tiffany. Was het niet voor hun geweest, dan was ze misschien wel op straat beland. Wie weet was ze dan wel net zo bitter als haar gesprekspartner.

Soul had niet direct een idee wat hij moest vinden van het feit dat ze niet dronk. Hij nam aan dat hij het wel redelijk aangenaam vond, want als hij iemand bij zich had gehad die wel dronk dan hadden ze weer een verschil gehad. Het was eigenlijk verwonderlijk dat ze überhaupt iets gemeenschappelijk hadden en Soul wist niet direct wat hij er van moest denken. Hij was het gewend dat mensen zo erg van hem verschilden dat ze zich irriteerden aan hem en hem vervolgens in de steek lieten. Soul zelf was echter niet zo gericht op de verschillen tussen hem en de mensen waar hij mee omging. Hij wist van zichzelf dat als hij zijn best deed dat hij best met iemand om kon gaan die totaal zijn tegenpool was, alleen moest diegene wel bewijzen het waard te zijn van zijn aandacht. Hij was niet de president of zo, maar hij wilde ook zeker weten dat hij niet midden tijdens de vriendschap opeens niks meer zou horen van die persoon. En ja, hij wist dat hij hier te veel over nadacht. ‘Het ziet er naar uit dat je van dat al verschilt van je zus dan. Ik dacht dat zussen in de meeste dingen wel iets gemeenschappelijks hadden.’ Hij haalde zijn schouders naar haar op om te zeggen dat hij dat ook niet allemaal zeker wist. Hij fronste lichtelijk toen het meisje al even bot terug reageerde op zijn woorden. Moest hij dat positief opvatten of niet? ‘Wil dat zeggen dat je me niet in de steek gaat laten dan?’ Het zou een kleine kans zijn. Hij had vrij bot op haar gereageerd en naar zijn idee verdiende hij eigenlijk ook niet echt vrienden. Niet nadat hij Fever alleen met zijn vader had laten vertrekken. Hij had erbij moeten zijn om hun te redden. Hij had… laat maar. Het had geen zin om er wéér bij stil te staan zoals hij vaker had gedaan deze afgelopen weken. ‘Vertel mij wat,’ zei hij schamper. ‘Laatst flipte iemand hem omdat ik even geen zin had in de o zo gezellige aandacht. Eerst maar proberen om bij me in de buurt te blijven hangen en dan kwaad worden toen ik het echt zat werd.’ Hij moest denken aan die irritante Ranger die bij hem was komen zitten. ‘Tegenwoordig denken ze dat als je hetzelfde beroep maar doet dat je het altijd wel met elkaar moet kunnen vinden.’ Hij rolde met zijn ogen naar het blonde meisje.

Hij dacht dat zussen op elkaar leken. Taylor lachte geamuseerd. “Tiffany en ik verschillen wat dat betreft heel erg als het op onze interesses aankomt,” begon ze met een grijnsje. “Maar ik moet wel zeggen dat we qua karakter meer op elkaar zijn gaan lijken door de jaren heen.” De brunette had haar immers veel geleerd. Dankzij haar zus was ze ook een stuk zelfverzekerder. Dat was Taylor sowieso al geweest, maar nu uitte ze het ook. Dat was erg belangrijk volgens de maatschappij. Bij zijn volgende vraag verscheen er een verbaasde frons op haar voorhoofd. “Luister, ik ga geen sentimentele beloftes doen die nergens op slaan en die meestal niet worden behouden, zoals dat ik je nooit meer kwijt wil en stuff,” begon ze, haar toon serieus. “Maar als ik je in de steek had gelaten, dan was ik allang vertrokken.” De blondine haalde nonchalant haar schouders op. Ze was niet iemand die van sentimenteel gedoe hield. Zelfs toen Tiffany vertrok, hield ze het bij een simpel afscheid. Ze zou haar zus toch wel weer kunnen zien ooit. En dat bleek nog waarheid ook, al had ze daar wel een beetje zelf voor gezorgd. De blonde jongeman leidde haar echter van haar herinneringen af door een herinnering van zichzelf te vertellen. Taylor grinnikte. “Zo ken ik er nog een paar,” grijnsde ze. Vervolgens kwam haar nieuwsgierige kant naar boven. “Wat voor een beroep?”

Soul was er niet tevreden over dat hij zijn ervaringen niet kon delen met het meisje wat familie betrof. Aangezien Fever op een vrij jonge leeftijd was gestorven kon Soul niet raden of haar karakter uiteindelijk op die van hem had geleken. Hij kon niet eens zeggen hoe zijn karakter was geweest als ze niet was gestorven, want het was een vrij kleine kans geweest dat die zoals nu was. Hij zou zijn droge humor wel behouden hebben, maar hij zou zeker meer moeite hebben gedaan om bevriend te raken met anderen en waarschijnlijk was hij ook wel vriendelijker geweest, was zijn behulpzame kant wat meer naar voren gekomen. Er was tot nu toe niet echt iemand die dat voor elkaar had gekregen en dat kwam voornamelijk omdat mensen altijd maar boos op hem werden omwille van het feit hoe hij op hun reageerde, maar dat het bij hun eigen lag daar dachten ze nooit aan. Of dat er iets meer achter zijn kwade humeur zat daar dachten ze ook geen moment aan. ‘Dat werkt voor mij,’ zei hij rustig toen het meisje vertelde dat ze niet van sentimenteel gedoe hield. Nou ja, ze zei het niet letterlijk, maar hij kon het er wel uit opmaken van hoe ze op hem reageerde. Ze maakte geen sentimentele beloftes en vond dat die toch nergens op sloegen, dus dan moest ze qua dat in elk geval wel dezelfde mening hebben als hem en daar was hij vrij blij mee. Hij was sowieso niet goed met meiden die sentimenteel raakten van elk klein ding en hoopte dat als hij ooit in de verre toekomst verliefd op iemand zou worden dat het ook zeker niet zo’n drama Queen ging zijn. ‘Ik ben een Ranger,’ gaf hij toe en hij merkte dat hij het niet meer zo erg vond om toe te geven als in het begin. Waarschijnlijk had hij er ook eigenlijk nooit echt een probleem mee gehad. Het was immers het beroep dat Fever voor hem wilde en het enige waar hij haar blij mee had kunnen maken. Het was daarom ook dat hij, telkens als hij in rang steeg, naar haar graf ging om haar het bewijs te laten zien. Hopelijk keek ze in de hemel op hem neer om zijn vorderingen te zien. ‘Niet dat je dat merkt aan mij of zo,’ zei hij. ‘Ik ben niet bepaald het meest harmonieuze figuur dat hier rondloopt op de aarde.’ Maar dat waren de meeste Rangers waarschijnlijk niet ook al beweerden ze van wel. ‘Maar het verdient aardig goed en ik heb een slaapplek zonder er echt veel moeite voor hoeven te doen, dus mij hoor je niet klagen.’ Hij keek de blondine aan en haalde zijn schouders op. ‘En jij? Wat doe jij?’

De jongen gaf aan dat hij het niet erg vond. Het verbaasde Taylor ergens dat hij er niet door op zijn tenen werd getrapt, maar eigenlijk paste deze reactie veel beter bij zijn karakter. Daarom vervolgde ze haar verhaal zonder verder oponthoud. Een reactie daarop kreeg ze verder niet. Wel op haar vraag. Hij vertelde dat hij een Ranger was. In eerste instantie deed die informatie niets met haar, maar ze leek zich al snel wat te realiseren. Hij was een Ranger. In Kalos. Die mensen hadden toch contact onderling door een of andere base? Dan moest hij Tiffany vast kennen. Ze kon het echter nog niet vragen, want hij was nog niet klaar met zijn verhaal. Taylor grinnikte toen hij vervolgde en knikte begrijpend toen hij zijn uitleg eindigde. Toen hij echter vroeg wat haar beroep was, gaf ze niet direct antwoord daarop. “Ken je Tiffany Marchetti?” floepte ze eruit, want dat vond ze nu even belangrijker. Als dat zo was, dan wist hij misschien waar dat stomme kind uithing. Dan hoefde ze geen erge moeite meer te doen om de brunette te vinden. De blondine besloot daarna maar antwoord te geven. “Ik ben niets meer dan een simpele monteur, maar omdat ik nog erg jong ben, neemt niet iedereen me serieus. In Johto inmiddels wel, maar hier moet ik weer helemaal opnieuw beginnen,” biechtte ze op. Een slaapplek had ze daarom ook niet echt. Ze zwierf van stad naar stad, op zoek naar Tiffany met haar team, en verbleef in het pokécenter als daar nog plek over was. Anders sliep ze buiten, net zoals in die goeie ouwe tijd.

Soul fronste met zijn wenkbrauwen toen de blondine een naam noemde. Tiffany Marchetti? Nee, die kende hij waarschijnlijk niet. Maar hij kende vrij weinig Rangers. En de Rangers die hij kende wilde hij het liefste zo snel mogelijk vergeten. Het zou niet de eerste keer zijn dat hij ruzie kreeg met een paar Rangers omdat ze in zijn ogen te arrogant waren. Toen hij nog Student Ranger was had hij vaak ruzie gemaakt met de hogere rangen omdat ze een grap van zijn rang hadden gemaakt. Ze daagden hem vaak uit als hij langsliep en scholden hem uit omdat hij kleiner en jonger dan hun was. Daar was algauw een einde aangekomen toen er iets geknapt was bij Soul en de jongens een lesje had geleerd. Hij had zijn Houndoom in de tussentijd getraind en had de Pokémon ook laten uithalen. Sindsdien groetten de jongens hem altijd snel als hij voorbij kwam gelopen en maakten ze ook dat ze snel weg waren. Het was echter maar een klein groepje dat bang van hem was en Soul wist dat hij nog niet veel had bereikt, maar in elk geval was het beter dan dat hij nog steeds gepest werd. En dan had je natuurlijk nog die vervelende brunette die een tijdje geleden hem de les probeerde te lezen door een gesprek aan te knopen terwijl hij duidelijk geen interesse toonde. Ze had blijven volhouden tot hij zou antwoorden en uiteindelijk waren ze kwaad op elkaar geworden. ‘Zegt me niets,’ zei hij tegen de blondine. ‘Maar ik ken er ook niet zo heel veel, hoor. Buiten een paar sukkeltjes en dan natuurlijk die ene brunette die laatst kwaad op me werd ken ik niemand. Ik ken ze niet eens bij naam.’ Hij haalde zijn schouders op ten teken dat dat hem ook niet zo heel erg kon schelen. Hij hoefde niet per se iedereen van de Ranger Base te kennen en vond dat zij hem ook niet allemaal moesten kennen. ‘Kom eens een keer langs bij de Ranger Base zou ik zeggen. Ik leg wel een matras bij me op de grond en dan slaap je eens ergens anders dan alsmaar in die Pokémon Centers. Bovendien krijg je soms echt van die achterlijke kamers waar ze nog nooit gepoetst hebben.’ Hij keek de blondine kalm aan, maar vroeg zich af waarom hij dit voorstel gedaan had. En plotseling merkte hij dat hij haar eigenlijk wel begon te mogen. Ze was niet druk en ze vroeg niet al te veel van hem. Dat was een goede combinatie voor hem om het begin van een vriendschap op te starten.

Tiffany kwam hem niet bekend voor. Dat zorgde ervoor dat Taylor een beetje teleurgesteld in elkaar zakte. Bah, ze haatte het dat ze geen controle had over deze situatie. Ze wilde niets liever dan haar zus terugvinden, daarom was ze juist naar Kalos gekomen, maar het schoot echt voor geen meter op. De brunette leek wel van de aardbodem verdwenen. Tenminste, dat dacht ze, totdat een paar woorden van de jongen haar interesse wist te wekken. “Die ene brunette?” herhaalde ze, verbaasd knipperend met haar ogen. Ze ging weer wat rechter zitten. “Hoe zag ze er verder uit? Blauwgrijze ogen?” De blondine dacht even na. Als Tiffany geen steek was veranderd, dan had ze altijd die Arceusverdomde zonnebril op haar hoofd geplant. “Met een zonnebril op en een sjaal om haar nek?” Ze had zich er wel eens aan geïrriteerd dat de sjaal zijwaarts was geknoopt, maar Taylor had uiteindelijk geaccepteerd dat het gewoon de brunette haar stijl was.

Het aanbod van de jongen deed haar verbazingwekkend genoeg goed om te horen. Desondanks kon ze het niet laten om even plagend naar hem te grijnzen. “Hoe weet ik dat je geen viespeuk bent, hm?” begon ze. Ze schakelde echter al snel om naar een iets serieuzere humeur, omdat hij wel gelijk had betreft de kamers. “Misschien dat ik dat binnenkort wel doe,” begon ze nonchalant, terwijl ze haar armen achter haar hoofd vouwde en achterover het zand in plofte. “Soms heb ik heel erg pech en is alles al bezet. Waar zit de Ranger Base, eigenlijk?” Taylor had het niet zo heel erg op de Rangers, maar dankzij Tiffany stonden ze haar al wat meer aan. Misschien kon ze zelfs wel helpen met wat monteren, of iets.

Gewoon erover praten zorgde ervoor dat hij weer herinneringen kreeg van de brunette met de Charmander. Het was echt vervelend geweest hoe ze had blijven aandringen om zijn problemen tegen haar te vertellen en hem een soort van had gedwongen om een vrolijker gezicht te trekken. De brunette was niet bepaald blij geweest toen hij tig pogingen had gedaan om haar weg te sturen en de Charmander had het enkel nog verwarrender voor hun beiden gemaakt. Soul had wel het idee gehad dat de brunette hem op een gegeven moment zat werd en was dan ook blij toen hij die avond gewoon weer alleen was met zijn Houndoom en een sigaret. Toen de blondine echter een uitleg begon te doen over de brunette wilde hij eerst zijn hoofd schudden, maar toen de blondine op de details inging kon hij het zich weer herinneren. Die zonnebril op haar hoofd en dat achterlijke sjaaltje dat inderdaad zijwaarts geknoopt was geweest hadden hem echt geïrriteerd, buiten haar vervelende stem natuurlijk. Maar hoe wist de blondine dit? Waren ze vrienden of waren ze familie? Soul keek de blondine onderzoekend aan. Ze leek niet eens op de brunette. ‘Ik denk dat ze het wel is, ja,’ zei hij dan ook tegen haar, er verder niet echt aandacht aan bestedend. Het ging hem niet aan waarom de blondine zo geïnteresseerd was in dit onderwerp. ‘Je moet me maar vertrouwen dat ik dat niet ben,’ zei hij grijnzend tegen haar. ‘De Ranger Base ligt in Shalour City. Je hebt genoeg mensen om je te beschermen mocht ik toch een viespeuk zijn.’ Hij keek haar aan en haalde zijn schouders op alsof hij daarmee wilde zeggen dat hij haar veel succes wenste. ‘Voor de rest ben je altijd welkom. Dan heb ik ook eens iemand om tegen te praten. Ik mag je wel,’ besloot hij uiteindelijk en bij dat laatste keek hij haar recht aan. ‘De naam is Soul. Aangenaam kennis te maken.’

Het duurde eventjes voor ze een reactie kreeg, maar Taylor wachtte geduldig tot hij zich iets scheen te herinneren. Blijkbaar was het haar wel. “Holy Shiftry,” floepte de blondine eruit, waarbij ze recht overeind kwam en even moest bevatten dat Tiffany hier inderdaad rondliep. Logisch, want ze had niet voor niks de boot naar Kalos genomen. “Da’s Tiffany,” voegde ze eraan toe, waarna een brede, tevreden glimlach haar lippen sierde. “Da’s m’n zus!” Haar blik viel even op het water dat zich aan land liet trekken en toen weer teruggeduwd werd. Dat Tiffany deze knul was tegengekomen kon een aanwijzing voor haar zijn – hij kon het haar in ieder geval aanbieden, maar het betekende niet per se dat ze in de buurt was. “Je weet zeker niet waar ze nu is?” vroeg Taylor toen aan hem. Haar hoop zakte weer een beetje bij de realisatie dat die ontmoeting maanden geleden had kunnen zijn en daarom niets hoefde te betekenen.

Op haar grapje grapte hij gelukkig wel verder. Haar grijns werd ietsje breder toen ze zag dat hij zijn mondhoeken ook naar haar had opgekruld. Om de één of andere rede voelde dat als een hele achievement. “Nou, vooruit dan maar,” sprak ze geamuseerd tegen de jongen. “Het scheelt dat ik zelf ook een persoonlijk legertje bij me heb.” Haar grijns verzachtte naar een welgemeende glimlach toen haar metgezel duidelijk maakte dat hij haar wel mocht. Ze kon het nog net weerstaan om te juichen, al was het maar omdat hij zichzelf voorstelde als Soul. De blondine lachte even. “Hoeveel grapjes zijn er al met je naam gemaakt?” vroeg ze eerst aan hem, waarna ze wat rechter ging zitten om hem aan te kunnen kijken. “Het gevoel is helemaal wederzijds, Soul. Ik ben Taylor.”

Soul fronste met zijn wenkbrauwen en deed moeite om zijn mond niet open te laten vallen toen de blondine aangaf dat Tiffany haar zus was. Haar zus? Ze leken nauwelijks op elkaar. Oké, als hij de karakters vergeleek dan kon hij misschien wel een bepaalde gelijkenis vinden, maar qua uiterlijk zeker niet. Soul hield zijn vraag of de blondine vond dat haar zus ook zo irritant was maar in, want de blondine leek duidelijk blij te zijn met het nieuws dat hij de brunette had ontmoet. Als hij ook maar zo blij kon zijn dan was de wereld toch zo mooi, hè. Hij haalde enkel zijn schouders op op haar vraag, aangevend dat hij het niet wist. En hij ging er ook niet naar zoeken. Hij begreep dat het de zus was van dit meisje en dat ze haar zus miste, maar hij had er niets mee te maken. Zo vriendelijk was hij dan nog net niet. Het was al een hele eer dat hij haar begon te mogen en zich had voorgesteld aan haar. ‘Te veel,’ zei hij waarschuwend op haar vraag. ‘Maar voor jou maak ik een uitzondering. Wie weet zit er één tussen die ik nog niet eens ken.’ En om eerlijk te zijn kende hij weinig mensen die grapjes maakten met zijn naam omdat ze daar meestal niet eens de kans toe kregen, maar hij had het meer als waarschuwing bedoeld dat ze geen domme grapjes mocht maken. Maar goed, nu had hij haar ook weer een soort van aangemoedigd om het wel te doen, dus eigenlijk had hij geen idee wat hij duidelijk wilde maken. Hij probeerde een glimlach te verbergen toen ze aangaf dat het wederzijds was en kuchte om het te maskeren. ‘Jullie lijken totaal niet op elkaar,’ floepte er uit. ‘Qua uiterlijk dan. Qua innerlijk kan ik wel een paar dingen vergelijken met elkaar. En ik weet niet of dat een goed ding is.’ Hij grinnikte even en haalde zijn schouders op. ‘Het laatste heb ik haar gezien toen we in Shalour City waren. Tenminste ik vermoed dat het daar was. Waar ze nu is weet ik niet. Waarschijnlijk andere trainers aan het dwingen om tegen haar te praten en samen in harmonie te leven.’ Dat laatste mompelde hij wat.

Hij had geen flauw idee waar Tiffany nu uit kon hangen. Het nieuwtje stelde haar een beetje teleur, maar Taylor besloot daardoor niet het gesprek te verpesten. Zeker niet toen bleek dat de jongen haar schijnbaar begon te mogen, want hij stelde zich ook nog eens aan haar voor. De blondine grijnsde toen hij bekendmaakte voor haar een uitzondering te willen maken. “Oh, ik weet zeker dat je de soul wel hebt voor mijn grapjes,” was de eerste en op het moment de enige die ze maakte. Vervolgens stelde ze zichzelf voor. Soul kuchte en liet, na een korte stilte verder, weten dat ze niet op iemand leek. Vragend hief ze een blonde wenkbrauw, om niet veel later een uitleg bij de opmerking te krijgen. Haar frons maakte plaats voor een glimlach. “We zijn ook geen echte familie. De Marchetti’s hebben me geadopteerd toen ik twaalf of dertien was,” vertelde ze. Taylor had het er niet graag over omdat het haar eraan herinnerde dat ze geen echte thuis had. Niet zoals normale mensen, in ieder geval. Ze was minstens twee keer verstoten. Oké, dat was misschien iets te heftig voor wat er daadwerkelijk gebeurd was, maar zo voelde het soms wel. “Soms vergeet ik dat.” Soul vertelde vervolgens dat hij Tiffany voor het laatst had gespot in Shalour. Ze keek op en ving niet helemaal op wat hij als laatste zei, maar ze grijnsde wel breed om de tip die ze kreeg. “Thanks! Dan ga ik daar eens een kijkje nemen binnenkort. Zei je niet dat de Rangerbase daar ook lag?” vroeg de blondine aan hem.

Soul onderdrukte de neiging om zijn handpalm tegen zijn hoofd te slaan toen hij het grapje hoorde van de blondine. Hij wilde op dit moment dat hij haar nooit de permissie had gegeven om er grapjes over te maken, maar hij nam aan dat zij ze wel goed vond en als het haar blij maakte voor een paar seconden, waarom ook niet? Hij wist dat hij een softie begon te worden. Oké, misschien was hij nog niet zo erg zoals de meeste jongens die tijdens zijn reis een zwak kregen voor meisjes, maar… Nou ja, het was niet dat hij nu opeens een zwak kreeg voor meisjes, het was eerder dat het hem op begon te vallen dat hij lang niet meer zo afstandelijk reageerde zoals hij eerst zou hebben gedaan. Ze was dan ook bij hem blijven zitten zelfs toen hij vervelend reageerde en dat was voor hem eigenlijk al een reden om nog eens extra na te denken voordat hij weer een poging deed om haar af te schepen. Bovendien waren een paar vrienden wel handig als je op reis was. Hij gaf een knikje ten teken dat hij het begreep. ‘Hebben jullie het slechte gevoel van humor ook gemeenschappelijk?’ kon hij niet laten om een tikkeltje plagerig te vragen. De jongen gaf een knikje toen Taylor ter bevestiging vroeg of de Ranger Base inderdaad in Shalour City lag. ‘Het is niet echt te missen,’ zei hij met een toon dat aanduidde dat je het dus vrij makkelijk kon zien vanaf het moment dat je de stad inging. ‘En er staan natuurlijk ook duizend bordjes die aangeven waar de prachtige Base zich bevindt.’ Hij rolde met zijn ogen. Nee, hij was nog altijd niet helemaal voor het harmonieuze gedoe, maar hij wilde Fever een plezier doen en wilde dat ze trots op hem kon zijn, zelfs al was het maar van daarboven. ‘Succes met haar te vinden in elk geval. Misschien is ze al wel naar jou opzoek.’ Soul hoopte het niet voor de blondine. Tiffany was gewoon echt irritant.

Taylor begon te lachen toen ze zijn reactie hoorde. Zo te horen beviel het hem niet helemaal, maar het was in ieder geval niet zo erg dat hij chagrijnig werd van haar humor. “Ik zou onze humor niet slecht noemen,” begon ze, waarbij ze melodramatisch een hand op haar borst plaatste, alsof hij haar zojuist in haar hart had geraakt. “Bijzonder, ja, maar slecht? Absoluut niet.” En als ze het voor het zeggen had, dan vond ze haar eigen humor stukken beter dan die van Tiffany, maar omdat de brunette één van de weinigen was waar ze echt mee overweg kon, besloot ze dat maar niet hardop te zeggen. Ze had nou eenmaal een zwak voor haar grote zus en die was groot genoeg om haar eigen arrogantie voor aan de kant te schuiven. Die was overigens ook alleen maar het sterkst aanwezig met Tiff in de buurt.

De base was niet te missen. Taylor grijnsde. “Prachtig. Right,” begon ze, waarna haar grijns wat afzwakte. “Nou ja, Tiff woont er nu, als het goed is. Die neemt niet zomaar genoegen met iets,” voegde ze eraan toe. Ze keek Soul even aan. “Maar dat wist je natuurlijk al.” Een grinnik verliet haar mond, waarna ze dankbaar naar de jongen knikte. Al moest ze hem er misschien wel op wijzen dat zijn laatste woorden niet mogelijk waren, want ze had hun ouders gesmeekt om niks tegen de brunette te zeggen. In ieder geval niet over haar reis naar Kalos. “Misschien. Als ze had geweten dat ik niet meer in Johto ben, maar hier in deze regio.” Haar verrassingsaanval moest wel een verrassing blijven.