Beautiful skyline. [&TAYLOR MARCHETTI]

Een rustige blik lag in Soul’s ogen terwijl hij door het dorpje van Ambrette Town wandelde. Het begon te schemeren en hij wist niet zo goed wat hij moest doen. Hij was daarnet een broodje gaan eten. Nu het weer tegen de lente werd, begon het al weer wat later donker te worden. Het werd nog steeds tamelijk vroeg donker, maar alvast minder vroeg dan een maand geleden. Hij vermoedde dat het nu rond zessen was of zo. Hij zat de hele tijd met Fever in zijn hoofd en kon de laatste tijd nergens anders meer aan denken. Hij wist dat hij ooit ging barsten. Dat er barsten in zijn opgezette muur zouden komen. Tot nu toe had hij nog niemand over Fever verteld en dat wilde hij graag zo houden. Het was nu ook weer niet direct dat hij goede contacten had gekregen in Kalos. Je kon niet bepaald zeggen dat hij vrienden had gemaakt met zijn afstandelijke gedrag. Hij had zelfs ruzie gekregen met een meisje waarvan hij de naam uit boosheid vergeten was, maar waarvan hij wel wist dat het een Ranger was. Het was maar te hopen dat hij nooit samen met haar in één team terecht zou komen. Hij zou namelijk niet weten of hij met haar zou overleven. Dan had je nog die groenharige kerel die hij totaal niet mocht en met wie hij eerder een vechtpartij zou hebben dan dat hij er echt vrienden mee zou worden. Gezien het feit dat de groenharige letterlijk zijn vijand was omdat hij bij de criminele organisatie zat die het meest gehaat werd door de Rangers zou het ook niet mogelijk zijn om vrienden te worden, maar hij bedoelde maar. Wie had hij dan verder nog ontmoet? Oh ja. Karma. Het meisje dat hem verschrikkelijk veel aan Fever had doen denken. Hij nam aan dat zij het dichtste in de buurt kwam van een vriend. Soul keek verstrooid op toen hij het geluid van water hoorde en merkte dat hij op het strand van Ambrette Town terecht was gekomen. De blonde jongen ging zitten, trok zijn knieën naar zich op en sloeg zijn armen er om heen. Zijn blik gleed naar de lucht die van oranje naar paars aan het gaan was. Eigenlijk best wel mooi als je het zo bekeek.

Oké, oké. Taylor gaf het niet graag toe, maar ze had werkelijk geen flauw idee waar ze heen liep. Niet dat zoiets bijzonder was, want ze was nou niet bepaald bekend in Kalos en was ook maar een paar dagen geleden gearriveerd. Het had al veel gescheeld als ze iemand had leren kennen die haar de weg had kunnen wijzen - maar dan zat ze nog steeds met het probleem dat ze niet wist waar ze heen moest. Het enige dat ze wel wist was dat ze Tiffany wilde vinden, maar niet iedereen kende haar zus en om nou aan elke levende ziel te moeten vragen of ze de brunette hadden gezien... Taylor was sociaal, maar niet zó sociaal. Met een zucht propte de blondine haar handen in de zakken van haar jas en schopte tegen het zand waar ze momenteel overheen struinde. Tiffany was waarschijnlijk niet in de avond op het strand te vinden - al kon Taylor dat natuurlijk niet uitsluiten - maar zo'n mooie avond met deze kans kon ze niet aan haar neus voorbij laten gaan. Althans, het was de bedoeling dat ze zou genieten van de zonsondergang, totdat ze een blonde knul voor zich uit zag staren. Het leek erop dat hij een momentje had. Taylor zou Taylor niet zijn als ze dat niet zou verstoren. Met een geniepige grijns sloop ze voorzichtig achter de vreemdeling en hield haar handen al omhoog om direct in de aanval te kunnen overgaan. Eenmaal dichtbij genoeg schoot ze naar voren en porde ze aan beide kanten in zijn zij. "Banzai!" riep ze er trots bij, alsof ze de slag al gewonnen had.

Het was echt de eerste periode in tijden dat hij zich weer af liet lijden door van die mooie dingen van de natuur. Laatst zat hij op de Tower of Mastery naar de sterren te kijken en ’s avonds zat hij dikwijls naar het plafond te staren terwijl hij aan de mooie vijf jaren van zijn zusje haar korte leven dacht. En ja, soms werd hij dan wel eens emotioneel, maar dat was voor anderen niet te zien en vooral ook niet hoorbaar. Soul lag op een aparte kamer nadat hij die aangevraagd had. Hij vond het op een slaapzaal veel te luidruchtig en had zo soms zijn eigen momenten nodig. Daar kwam dan ook nog eens bij dat hij soms helemaal niet in de Ranger Base kon verblijven en daarom maar alleen op een kamer in het Pokémon Center ging slapen. En die nachten in het Pokémon Center zorgden er juist nog meer voor dat hij het fijner vond om alleen te slapen. Gelukkig begreep de receptioniste achter de balie ook wel goed genoeg hoe belangrijk het voor Soul was om zijn eigen ruimte te hebben en had ze hem dus een eigen kamer toegewezen. Schijnbaar was de academie zo groot dat dat gewoon kon. De blonde jongen was wat dromerig aan het kijken naar de lucht toen hij zich opeens dood schrok omdat hij iets in zijn zij voelde. Hij wilde al naar achteren uithalen, maar kon zich nog net op tijd inhouden. Toch was er een norse blik op zijn gelaat verschenen en draaide hij zijn hoofd een kwart zodat hij de schuldige aan kon kijken. ‘Vind je dat leuk?’ vroeg hij nors. ‘Anderen storen in hun gedachten? Ga iemand anders lastig vallen met dat kinderachtige gedrag, zeg.’ Hij vond het ergerlijk dat de meid hem uit zijn gedachten had gehaald. In de schemering kon hij onderscheiden dat het een meisje van zijn leeftijd moest zijn en dat ook zij blond haar had. De kleur van haar haren deed hem erg denken aan die van Fever en even schudde hij verward zijn hoofd. ‘Wat had ik je nu gezegd? Ga weg,’ zei hij en hij maakte een handbeweging ten teken dat ze op moest rotten.

Of ze het leuk vond. Taylor kon met moeite haar lach inhouden. Natuurlijk vond ze het leuk, anders had ze het niet gedaan. Ze stond op het punt om antwoord te geven op zijn vraag toen de jongen vervolgde dat ze kinderachtig was. Haar grijns viel niet van haar gezicht, maar haar mondhoeken krulden duidelijk wat omlaag. Wat een chagrijn zeg. “Well excuse me sir Killjoy, ik wist niet dat je zo’n hekel aan plezier had,” snoof ze naar hem. Het werd er niet veel beter op toen hij haar ook nog eens weg probeerde te gebaren met zijn hand. Taylor bleef standvastig op haar plek staan, legde haar armen over elkaar en keek hem me opgeheven wenkbrauw aan. “Uhhuh en waar is je vergunning? Dit is geloof ik niet jouw plekkie – ik zie geen naam ergens, dus als ik hier wil blijven staan, dan blijf ik hier staan.” Om nog een extra schepje erboven op te gooien, en om de jongen gelijk te geven in wat hij haar genoemd had, stak ze haar tong uitbundig naar hem uit. Kinderachtig. Psh. En wat dan nog?

Het leek er weer op dat hij wéér met een irritant type te maken had. Je weet wel. Het soort type dat je irriteerde en je het volgende uur niet meer met rust zou laten. Het type dat niet kon respecteren dat je met gedachten zat of dat je gewoonweg niet gestoord wilde worden en dat daarom maar aandacht bleef vragen. Het type dat altijd wel weer een manier vond om kinderachtig te doen en dat probeerde om op een kinderachtige wijze de schuld in jouw schoenen te schuiven. Hij had een tikkeltje een hekel gekregen aan dat soort types en vond het dan ook zeer ergerlijk dat ook deze meid weer een weerwoord had. Waarom lieten ze hem gewoon niet met rust? Soms waren er gewoon momenten dat hij echt alleen gelaten wilde worden en juist op die momenten vonden mensen het weer van groot belang om hem te komen irriteren. Hij ging toch ook geen random persoon op deze manier lastigvallen? ‘Nou dan weet je dat nu,’ zei hij doodleuk op haar woorden met een gemaakte grijns, maar zodra hij deze had geproduceerd om zijn lippen liet hij het weer vallen en keek haar nors aan. Hij liet een geërgerde kreun varen toen ze weer op een kinderachtige manier haar standpunt begon te verdedigen. Ze deed hem ontzettend denken aan die brunette die Ranger was geweest en hem eens een keer lastig kwam vallen toen hij alleen op een bankje zat. Het deed hem denken aan een sigaret en hem ernaar snakken. En dus nam hij zonder al te veel aandacht aan het kinderachtige wicht te besteden een sigaret uit zijn zak en stak er eentje uit naar haar. ‘Oh nee, kinderen onder de veertien mogen nog niet roken,’ zei hij sarcastisch en hij trok de sigaret weer naar zichzelf toe waarna hij het ding in zijn mond stak. Vervolgens pakte hij een aansteker en deed de sigaret aan. ‘Dan blijf je hier maar staan, maar raak me met geen vinger aan of ik zweer je dat ik die sigaret op je huid druk.’ Zijn kille blik keek haar strak aan en hij draaide zijn gezicht van haar weg. Het was niet dat ze hem aan Fever liet denken dat hij dat niet durfde te doen, hoor.

Deze knul werkte nu al op haar zenuwen en ze spraken nog geen vijf minuten. Taylor had echter geen spijt van haar daden en besloot het hem betaald te zetten door hem extra te willen irriteren. Daar had ze ook zichzelf mee, maar dat kon haar echt niet deren. Met een kwade frons staarde ze hem aan, al gleed haar blik omlaag toen ze bewegingen opmerkte en staarde ze nu boos naar de sigaret die hij naar haar ophield. Wat de Muk? Oké. Taylor was al niet geneigd om hem aan te nemen. Roken deed ze niet, want ze wist wat de gevolgen ervan waren. Voor veertienjarige uitgemaakt worden was er geen van, maar dat stak haar niet op de verkeerde plek. Hij mocht denken wat hij van haar wilde, zolang hij maar aan haar dacht. "Jaarlijks sterven er 24.000 mensen aan roken, drank en drugs. Tachtig procent daarvan sterft alleen al door die smerige tabak van je. Houd die stinkzooi sowieso maar voor jezelf," bromde ze naar hem. "En dan vallen meerokers daar nog buiten." Taylor was misschien rebels en dacht niet vaak na over de gevolgen voor haar gezondheid, maar op die vlakken was ze inderdaad een klein kind. Ze dronk veel liever een pakje sap dan een glas bier. "Oeh, nu ben ik bang," grijnsde ze vervolgens naar de jongen, terwijl ze haar armen over elkaar neerlegde. "Ik sta te trillen op m'n gympies."

Niet voor het één of ander, maar het kind leek echt alsof ze veertien jaar was. Ze had er niet op gereageerd en dus dacht Soul echt even dat ze veertien was, maar toen dacht hij aan het feit dat meisjes dezer dagen er veel jonger uitzagen dan dat ze werkelijk waren. Dus als zijn schatting al veertien jaar was en hij mocht daar niet van uit gaan, dan was ze waarschijnlijk ergens rond de zestien à zeventien. Hij vond het een lastige leeftijd om op haar gezicht te plakken, want hij had dat verdomde gevoel dat ze hem enorm liet denken aan Fever. Het waren gewoon haar haren en het feit dat ze een lichtelijk schattig gezicht had dat ze hem aan zijn kleine zusje deed denken. En hij ging echt nooit hardop herhalen naar haar en naar zichzelf toe dat hij haar zojuist schattig had genoemd in zijn hoofd. Hij hield maar voor zich dat hij gedachten niet kon controleren en dat al duidelijk was sinds een paar weken geleden. Hij begon de laatste tijd namelijk steeds meer last te krijgen van zijn overleden zusje die in zijn hoofd rondspookte. Hij kon haar echt geen moment uit zijn hoofd zetten. Altijd dacht hij wel even aan haar en ondanks dat hij het irritant vond, hielp het ook wel om het een plaatsje te geven. Met zijn moeder ging hij het echter niet delen, want zij was er toch niet voor hem. De blonde jongen richtte zijn ogen op het meisje toen ze begon te praten. ‘Bedankt voor het geweldige resultaat van je enquête waarmee je waarschijnlijk al meer dan honderd mensen geïrriteerd hebt,’ zei hij sarcastisch, maar juist omdat ze zo geërgerd leek te zijn vanwege zijn sigaret inhaleerde hij diep en blies de rook haar kant uit. Hij was nog net niet zo grof dat hij het in haar gezicht deed, maar hij moest eerlijk zeggen dat hij er zich wel tot aangetrokken voelde om het te doen. De jongen rolde met zijn ogen op haar woorden. ‘Dat is een zeer verstandige keuze,’ zei hij kil. ‘En nu oprotten. Ik heb betere dingen te doen dan naar je gezeur te luisteren.’ Hij trok een wenkbrauw op en blies nogmaals een keer wat rook haar kant uit zodat ze hopelijk weg zou gaan.  

Honderd? Nah. Taylor snoof, maar niet uit frustratie. Ze snoof juist geamuseerd. “Ik denk eigenlijk hooguit tien,” grijnsde ze naar hem. Gefrustreerd was ze nog wel, maar dat was bij haar meestal wel makkelijk opgelost. Ze zag veel liever de lol in situaties dan wat anders. “Elf als ik jou nu mag meetellen.” Toen ze de rook haar kant op zag komen, trok haar gezicht strak en verdween elke emotie die erop had kunnen staan meteen. Wat was zijn probleem eigenlijk? Zodra hij klaar was met zijn zegje, fronste ze boos en hield haar blik strak op hem gericht. “Jirachi, ben je nou echt zo boos over dat porren?” vroeg ze lichtelijk geërgerd. Weglopen was ze echter niet van plan. Niet voordat ze een sorry had gehoord op de rook die hij naar haar had uitgeblazen. “Wat heb ik jou verder misdaan?” Taylor was nog nooit zo’n humeurig iemand tegengekomen. Zelfs Tiffany was minder erg als het weer eens die tijd van de maand was.

‘Gefeliciteerd. Koop een taart en ga het vieren,’ zei Soul bot toen hij de opmerking van het meisje hoorde. Ze leek er echt trots op te zijn dat ze met hem erbij al elf mensen had geïrriteerd met haar saaie preek over roken. Alsof hij niet wist dat roken slecht was voor zijn gezondheid. Hij had er voor Fever’s dood dan ook nooit echt aandrang tot gevoeld. Hij had het altijd een vies idee gevonden en zijn vader had het hem ook verboden om het te doen. Natuurlijk was dat lichtelijk ironisch want hij had het gewoon kunnen doen achter zijn vaders rug om, maar zo was hij niet. Hij wist dat zijn vader het niet leuk vond en had het daarom ook niet gedaan, maar na Fever’s dood en het verraad van zijn moeder jegens hem was hij zo kwaad geworden dat hij zich er wel tot aangetrokken had gevoeld. Iemand op de Ranger Base had hem een sigaret aangeboden en Soul had hem zonder iets te zeggen aangenomen en was vervolgens weggegaan. Hij had de jongen die hem de sigaret had gegeven daarna ook niet meer gehoord, maar hield hem schuldig voor het feit dat hij vanaf nu rookte. De blonde jongen draaide zijn hoofd naar het meisje toe toen ze weer begon te praten en hij vroeg zich af waarom ze nog per se de moeite deed om hem te irriteren. Hij wist dat hij een leuk slachtoffer was om te irriteren vanwege zijn botte reacties, maar hij had echt gehoopt dat hij haar al genoeg gekwetst zou hebben. Meisjes waren op dat vlak immers zo emotioneel, maar zij schijnbaar niet. Of wel? ‘Ik ben gewoon boos omdat mensen uitgerekend mij uitkiezen om mee te praten,’ zei hij geïrriteerd. ‘Zie je niet aan mij dat ik alleen wil zijn? Dat ik geen zin heb in sociaal contact? Dat ik geen behoefte heb aan vrienden? Ik weet niet wat er zo aantrekkelijk aan me is om steeds bij me langs te komen, maar ik heb schoon genoeg van al jullie gezeur.’ Kwaad richtte hij zijn blik weer naar voren, nam een trekje van zijn sigaret en blies die uit. ‘Ik val jullie toch ook niet lastig, of wel soms? Heb ik dan ook niet het recht om met rust gelaten te worden?’ Gefrustreerd zijnde keek hij naar de zon die langzaam in de zee zakte.

Ze moest een taart kopen en het vieren? Taylor’s mondhoeken gingen weer wat omlaag en haar frons verdiepte zich opnieuw, maar ze weigerde chagrijnig te worden. Zakken naar zijn niveau was alles behalve haar stijl en bovendien verdiende hij het niet om haar zo omlaag te halen. “Sure. Mag jij de restjes hebben, alleen krijg ik hem niet op,” reageerde ze nonchalant. Hoewel ze graag de beste in dingen was, dat voornamelijk erger was geworden sinds ze met Tiffany omging, wist ze dat ze haar limiet had als het op eten aankwam. Ze wilde zich niet overeten en wie weet kon ze hem hier nog meer mee plagen. De jongen gaf wonderbaarlijk genoeg wel een reactie die de blondine enigszins kon begrijpen. Dit was precies hoe zij zich had gevoeld na het leren van de dood van Raymond, zelfs al wilde ze toen niet geloven dat hij dood was. Ze had hem nog een hele lange tijd daarna ervan beschuldigd dat hij haar gewoon had achtergelaten, precies zoals haar echte ouders haar in het weeshuis hadden gedropt zonder ook nog maar enige manier van contact door te geven. Met een kleine zucht liet ze zich op het zand ploffen en tuurde over het water. Bah, nu had hij haar weer aan vervelende tijden laten denken. Great.

“Alleen zijn is saai,” mompelde ze. Ze keek vervolgens omhoog en even voelde ze de drang om weer op te staan omdat hij nu echt boven haar uittorende, maar dat zou toch niks uitmaken. Ze was klein en daar was ze inmiddels wat aan gewend. “I’ll shut up, ‘kay? Geen woord meer van mij,” vervolgde ze, waarna haar blik naar de zonsondergang gleed. Als hij per se alleen wilde zijn, dan ging ze zo wel weer weg. Eerst wilde ze de ondergaande zon zien zakken – wat ze ergens niet begreep, want zo erg hield ze niet van het strand of van dit zicht. Ze had het één keer eerder gezien zoals het er nu uitzag en dat was met Raymond. “Geen kik.”

Het leek erop dat ze eindelijk haar mond hield. Begreep ze dan eindelijk dat hij het niet kon verdragen? Dat hij geen mensen in de buurt kon verdragen? Dat hij al zeker geen mensen in de buurt kon verdragen die op Fever leken en hem aan haar deden denken? Het was goed om aan zijn zusje te denken en zijn emoties eens op vrije loop te laten gaan, maar het werd een ander verhaal als hij dat bijna elke dag deed. Het was al een hele periode lang dat hij aan haar aan het denken was. Dat hij aan haar lach dacht als ze plezier had, aan haar trainingen met Houndoom die toen nog Houndour was en aan haar boze opmerkingen als hij iets deed dat ze niet leuk vond. Arceus, wat had hij graag gewild dat hij Ranger was geworden terwijl zij nog leefde. Dat hij missies kon doen niet omdat hij iets aan haar wilde tonen en wilde laten zien dat hij het wel ver kon schoppen, maar eerder om die lieve lach op haar gezicht te zien als hij weer eens iets bereikt had in zijn leven. Hij zou zelfs stoppen voor haar met roken als ze nu weer voor zijn gezicht stond. Hij wist dat ze het vies vond, maar het was een gewoonte die hij niet meer kon afleren. Wat wilde hij graag die grote broer voor haar zijn die hij zichzelf had beloven te worden zodra ze ouder zou zijn en op stap zou mogen gaan, maar hij nam aan dat het lot hem dat niet gunde. Soul trok zijn wenkbrauwen op toen het meisje naast hem kwam zitten en hem vervolgens zo half en half beloofde dat ze niks meer ging zeggen. ‘Met alleen zijn bedoel ik eigenlijk echt alleen zijn,’ zei hij droog. ‘Dus ook dat je niet in mijn buurt zit of me zo half en half belooft dat je niks tegen me gaat zeggen.’ Zijn blauwe ogen keken haar onderzoekend aan. Waarom ging ze niet gewoon weg? Hij joeg tegenwoordig iedereen weg met zijn chagrijnige gedrag en had altijd weer het geluk om dat te doen bij een meid. Logisch ook, want meiden waren tegenwoordig het enige die hij tegenkwam. Niet dat hij gasten daarom leuker vond, but still. ‘Ik snap niet dat je me nog steeds niet in de steek hebt gelaten na alle opmerkingen die ik heb gemaakt. Ik vind niet bepaald dat ik je aandacht verdien.’

Wat de blonde knul vervolgens tegen haar zei, negeerde ze een beetje. Niet helemaal met opzet, maar ze was een beetje in trans van het zicht dat haar tegemoet kwam. Als ze haar ogen wat verder dichtkneep, zodat ze maar half de zee en de zon kon zien, dan zou ze nog denken dat ze terug in de tijd was gegaan en dat er geen vreemdeling naast haar stond – maar dat het Raymond was. Hoe graag Taylor wel niet nog een keertje met hem zou praten. Ze zou hem eerst verrot schelden, misschien zelfs wel slaan omdat hij haar in de steek had gelaten. Maar ze zou hem eindelijk nog een laatste keer tegen de grond tackelen en hem een hele grote knuffel willen geven. De vreemdeling haalde haar uit haar gedachten door te zeggen dat hij niet snapte waarom ze nog bleef en de blondine waagde het om weer scheef omhoog te kijken. Haar gezicht stond neutraal, maar haar wenkbrauwen vormden zich tot een kleine frons toen ze haar blik naar de ondergaande zon afwendde. “Iemand zei me ooit dat dit uitzicht niet zo mooi is als je alleen kijkt,” begon ze. Een kleine glimlach vormde zich rond haar lippen. “Ik vind het eigenlijk niet zo mooi om te zien, zelfs niet met iemand anders, maar hij vond het prachtig.” Taylor kwam langzaam recht en rekte zich vervolgens uit. “‘k Begrijp eerlijk gezegd nog steeds niet waarom het met z’n tweeën beter is.” Het was dus pure tijdverspilling geweest.

Soul deed moeite om haar blik te behouden toen hij zag dat ze naar hem keek. Ze leek zo verdomd veel op Fever dat het eng was. Dezelfde kleur van haar, dezelfde grote ogen. De kleur van haar ogen verschilde omdat Fever, net zoals hem, ook blauwe ogen had gehad, maar voor de rest leek ze wel een verouderde versie van zijn overleden zusje. Het feit dat hij al veel met zijn kleine zusje bezig was maakte het er natuurlijk niet beter op en Soul deed zijn best om een geagiteerde zucht in te houden. Waarom moesten alle Fever look-a-likes hem nu net deze week lastig komen vallen? Of was hij misschien zo veel aan haar aan het denken dat hij ze meende te zien? Hij wist dat het meisje naast hem wel echt een mens van vlees en bloed was, maar waren die andere meiden die hij deze week had aangezien voor Fever dat ook? Hij kon zelfs niet meer normaal naar kleine blonde meisjes kijken zonder hun direct te vergelijken met Fever. Hij wist dat zijn moeder gelijk had gehad toen ze hem aanbood om met een psycholoog te gaan praten, maar Soul wilde er niet aan denken en wilde het op zijn eigen manier verwerken. Hij nam aan dat dit de straf was wat hij er voor kreeg. Zijn hoofd schoot opzij toen de meid weer aan het praten was. ‘Wie is ‘hij’?’ vroeg hij voor hij zichzelf kon bedwingen. Ook had hij gemerkt dat ze in verleden tijd sprak en dat het of om een persoon ging die ze nu niet meer kende of dat het om een persoon ging die overleden was. Als het dat laatste was en het bleek ook nog eens een broer van haar te zijn dan hadden ze meer gemeen dan hij in eerste instantie had gedacht. ‘Ik denk dat het er ook enorm aan ligt wie je als gezelschap hebt. Een persoon die je nauw aan het hart ligt gaat je natuurlijk beter af dan zo’n onbeschofte onbekende.’ En voor het eerst sinds tijden speelde er een glimlachje rond zijn lippen omdat hij zichzelf net letterlijk de benaming had gegeven die anderen hem waarschijnlijk in hun hoofd of soms zelfs in zijn gezicht gaven: onbeschoft.

De blonde vreemdeling vroeg wie ‘hij’ was. Taylor had de vraag al verwacht, maar dat nam niet weg dat ze er graag liever niet verder op inging. Ze hield zich echter in om een opmerking erover te maken, want ze besefte zich ook wel dat ze er zelf over begonnen was en dat dit haar eigen schuld was. Iedereen was tot een bepaald punt nieuwsgierig. De jongen ging echter verder op haar verhaal door te zeggen dat het aan de persoon kon liggen. De blondine kon haar gegrinnik niet inhouden toen hij zichzelf onbeschoft noemde, maar ze haalde ook haar schouders op. “Ik merk geen verschil,” sprak ze tegen hem, knikkend naar de ondergaande zon. “Het blijft even lelijk als je het mij vraagt.” Ze grijnsde breed en richtte haar blik weer op de vreemdeling, waarna ze de neiging kreeg om een steentje het water in te gooien. Die lag er helaas niet op het strand, maar ze moest iets hebben om zich mee bezig te kunnen houden, dus speelde ze met haar ene hand met het zand dat naast haar lag. “Hij was mijn eerste pleegvader,” sprak ze, haar grijns verdwenen, maar nog steeds een glimlach rond haar lippen. Haar mondhoeken waren subtiel ietsje omlaag getrokken. Taylor hield met heel haar hart van Raymond, maar hoe het in z’n geheel was afgelopen liet nog altijd een bittere nasmaak in haar mond achter. Gelukkig had ze nu een nieuw ‘thuis’ gevonden, maar ze zou die rare snuiter nooit vergeten. Hij had haar immers alles dat ze over het monteur vak wist geleerd.

Soul had gedacht dat het meisje instemmend zou antwoorden op het feit dat hij zich zojuist onbeschoft had genoemd, maar dat deed ze niet en hij had geen idee of hij daar verbaasd over moest zijn of dat hij het moest zien als iets dat hij gewoon moest negeren. Het was nu ook niet weer direct het geval dat Soul iemand was die door ging drammen eenmaal dat hij iets slechts over zichzelf had gezegd. Je had natuurlijk van die personen die aandacht of beaming zochten als het ging om dingen zeggen die een negatieve invloed op jezelf hadden. Personen die het bleven zeggen en steeds nieuwe dingen gingen zoeken om zich slechter over zichzelf te voelen, terwijl ze eigenlijk gewoon naar complimenten graaiden. Naar een persoon die hun iets anders zou vertellen, die hun zou tegenspreken en hun op de één of andere manier toch goed zouden doen voelen. Soul was zo iemand niet. Als hij één keer iets slechts over zichzelf zei, mocht je van hem verwachten dat hij dat niet opnieuw ging doen omdat hij verwachtte dat men de eerste keer wel voldoende had geluisterd. Hij kon er niks aan doen dat de opmerking van de verouderde versie van Fever hem aan het lachen maakte. Hij lachte niet echt luidop, dat deed hij nooit, maar zijn mondhoeken drukten zich omhoog en er was een kort geluid te horen dat verdacht veel op grinniken leek. Vervolgens gaf ze een uitleg wie ‘hij’ was en de blonde jongen gaf een kort knikje. Hij ging er niet verder over doorvragen. Hij nam aan dat de persoon over wie ze het had overleden was of gewoon niet meer in haar leven was zoals hij moest zijn. Zou hij haar over Fever vertellen? Misschien kon hij ook een hint geven zonder dat hij het direct over Fever had? Het idee dat hij iemand al direct bij de eerste ontmoeting over zijn diepst bewaarde gevoel vertelde leek niet echt iets te zijn dat bij zijn karakter aansloot, noch iets te zijn dat hem aanstond. ‘Ik snap hoe het is,’ zei hij rustig. ‘Ik heb ook iemand verloren.’ En dat mocht ze op alle manieren begrijpen die ze maar wilde, meer wilde hij er niet over kwijt. ‘Maar hé, zo is het leven,’ zei hij op een manier waaruit bleek dat hij haar niet meer ging vertellen. ‘Soms is het goed en soms is het hard.’